Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης
Κινούμενο στην ίδια σφαίρα προσωπικών εμμονών και συστημικών αποτυχιών με το Zodiac, το Spotlight και το πρόσφατο Κάποια Μίλησε, το αστυνομικό/δημοσιογραφικό θρίλερ Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης (που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Disney+, αλλά σε άλλες εποχές, μια ταινία σαν αυτή θα είχε καλύτερη μοίρα από μια απευθείας κυκλοφορία σε streaming) προσεγγίζει μια από τις γνωστότερες serial killer υποθέσεις από την πλευρά δύο γυναικών ρεπόρτερ (τις υποδύονται οι Κίρα Νάιτλι και Κάρι Κουν) που προσπάθησαν να ξεσκεπάσουν τον ένοχο βιαστή και δολοφόνο μέσα από την έρευνα και την αρθρογραφία τους. Βρίσκονται αντιμέτωπες όχι μόνο με παιχνίδια εξουσίας, αλλά και με το σεξισμό και το μισογυνισμό της δεκαετίας του ’60, που θέλει τις γυναίκες σαν εκείνες είτε αποκλειστικά νοικοκυρές και μητέρες είτε περιορισμένες στη στήλη των κοσμικών.
Η ταινία του Ματ Ράσκιν προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τις δεκάδες παρόμοιες προτάσσοντας μια φεμινιστική ματιά (ίσως θεωρεί ότι ένα γκουγκλάρισμα μετά την προβολή ή η ανάμνηση της σκανδαλώδους ταινίας του 1968 με τον ίδιο τίτλο και τον Τόνι Κέρτις σε κόντρα ρόλο θα φροντίσουν την όρεξη του συνηθισμένου σε procedurals κοινό).
Όμως όταν η εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας αναγκαστικά πηγαίνει την ταινία σε πιο ενδιαφέροντα μονοπάτια από τις συζυγικές σκοτούρες μιας εργαζόμενης δημοσιογράφου και την ανιαρή χρωματική της παλέτα, έχει ήδη φτάσει η ώρα του τέλους, αφήνοντας μια αίσθηση χαμένης ευκαιρίας. (H ταινία κυκλοφορεί στο Disney+).
Sharper
Σίγουρα όχι τόσο αιχμηρή όσο προδιαθέτει ο τίτλος της, η ταινία του Apple TV+ με την Τζουλιάν Μουρ, τον Σεμπάστιαν Σταν και το φίλο του σάιτ, Τζον Λίθγκοου, γεμίζει ανέλπιστα το κενό που έχουν αφήσει οι χορταστικές κινηματογραφικές απάτες του παρελθόντος, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ο κάθε θεατής θα πονηρευτεί. Αυτή η έμφυτη διασκεδαστική φύση της ταινίας αποτρέπει κάποια λεπτομερή περιγραφή της πλοκής της (έτσι κι αλλιώς είναι καλύτερα να τη δείτε χωρίς να έχετε διαβάσει τίποτα. Σταματήστε να διαβάζετε, μας το δώσατε το pageview έτσι κι αλλιώς), πέρα από το εναρκτήριο meet cute ενός βιβλιοπώλη (Τζάστις Σμιθ) και μιας φοιτήτριας (Μπριάνα Μίντλετον) που προϊδεάζει για ρομαντική κομεντί.
Κάτι από ρομάντζο, έστω και διεστραμμένο, έχει η εναλλαγή ρόλων σε αυτό το καλοπαιγμένο γαϊτανάκι που μόνο στην Νέα Υόρκη θα μπορούσε να συμβεί (και να έχει οποιαδήποτε γοητεία), με βασικές τοποθεσίες ένα μονίμως άδειο βιβλιοπωλείο σπάνιων τίτλων, ένα φτηνό μπαρ και ένα πανάκριβο διαμέρισμα στην καλύτερη περιοχή του Μανχάταν. Καθώς οι συνδέσεις και τα κίνητρα των χαρακτήρων φανερώνονται, οι ηθοποιοί ελίσσονται μέσα στο λαβύρινθο του σεναρίου με αινιγματική ψυχρότητα (η Μουρ σκοτώνει με ένα βλέμμα), σκληραγωγημένη αθωότητα (η ανερχόμενη Μίντλετον ξεχωρίζει από όλο το καστ) ή απλώς γνώριμη σεμπαστιανστανοσύνη. Κι αν η ταινία ξεμένει από αφηγηματική βενζίνη πριν την ώρα της, το κάνει με στυλ και ατμόσφαιρα, σαν κάθε απατεώνα που ξέρει ότι έφτασε στο τέλος του παιχνιδιού του. (Η ταινία κυκλοφορεί στο Apple TV+.)
Tetris
Στο άκουσμα της κινηματογραφικής μεταφοράς του Tetris, πολλοί αναρωτήθηκαν τι δουλειά έχει ένα παιχνίδι χωρίς χαρακτήρες και χωρίς αφήγηση στο σινεμά, αλλά αφού αυτά τα δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των περισσότερων ταινιών σήμερα, δεν μοιάζει και τόσο απίθανο, λέμε εμείς. Η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι το Tetris έχει ένα πραγματικά συναρπαστικό origin story, όχι ευρέως γνωστό, που μετατράπηκε στα χέρια του σκηνοθέτη Τζον Σ. Μπερντ σε ψυχροπολεμικό κατασκοπευτικό θρίλερ, το μοναδικό στο είδος του που αφορά την… απόκτηση διεθνών δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.
Όταν ένας ολλανδός επιχειρηματίας και αποτυχημένος σχεδιαστής βιντεοπαιχνιδιών (Τάρον Έτζερτον) ανακαλύπτει σε ένα ιαπωνικό συνέδριο το παιχνίδι Tetris τη δεκαετία του ’80, ενθουσιάζεται από την απλή ιδιοφυία του και αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να το ενσωματώσει στην κονσόλα της Nintendo, Game Boy. Όμως η εξασφάλιση του ρώσικου παιχνιδιού τον φέρνει αντιμέτωπο με μια σειρά διεθνών εχθρών, από ένα βρετανό μεγιστάνα του Τύπου (Ρότζερ Άλαμ) και το γιο του (Άντονι Μπόιλ, ο πρώτος Σκόρπιους Μαλφόι από το θεατρικό Harry Potter and the Cursed Child) μέχρι τη σοβιετική κρατική μηχανή, που απειλεί και υποπτεύεται τον τετραπέρατο αουτσάιντερ όταν κάνει τη ριψοκίνδυνη κίνηση να μεταβεί στην ΕΣΣΔ για να κλείσει τη συμφωνία. Το Tetris, με τις στυλιστικές του αναφορές στο κλασικό παιχνίδι, το ρυθμό και τη διατήρηση του χιούμορ του σε καταστάσεις με ίντριγκα, σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από ό,τι έχει δικαίωμα, παρόλο που πασχίζει να μην βουλιάξει κάτω από το βάρος των ατελείωτων διαπραγματεύσεων, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μπροστά και πίσω από την κάμερα, δεν αρκούν για να συντηρήσουν το ενδιαφέρον ως το τέλος. Ρετρό σε διάθεση και αποτέλεσμα, παραμένει ωστόσο αρκετά διασκεδαστικό για τις περισσότερες πίστες του. (Η ταινία κυκλοφορεί στο Apple TV+.)
