Μπορεί οι φετινές υποψηφιότητες των όσκαρ στο β’ αντρικό ρόλο να μην έχουν βγει ακόμη από το συρτάρι -θα πρέπει να περιμένουμε ως τις 24 Ιανουαρίου- και τα snubs να καιροφυλακτούν, η παρουσία του Ke Huy Quan όμως σε αυτές καλό θα είναι να θεωρείται σίγουρη. Τόσο βέβαιη δηλαδή, μετά τη Χρυσή Σφαίρα και τις 18 + βραβεύσεις εδώ και κει να τον τοποθετούν στην κορυφή των σίγουρων στοιχημάτων, που σε περίπτωση σφάλματος, το τσουνάμι των αντιδράσεων να πνίξει Ακαδημία, μέλη και ότι άλλο περιφέρεται τριγύρω. Και να φανταστείς πως όταν ξεκίνησε η κύκλος των βραβεύσεων σε όλη την χώρα, ο συμπαθής ηθοποιός χαιρόταν μόνο με την διαβεβαίωση πως παίζει ισχυρά για να μπει στη πεντάδα. Όχι να την κατακτήσει κιόλας.
«Ke, we’re still here». Μια από τις πιο συγκινητικές και ομορφότερες στιγμές στις φετινές συγκεντρώσεις των «καλυτερότερων» που διοργανώνει κάθε χρονιά το Hollywood Reporter, ήταν η απάντηση του Brendan Fraser στα ενθουσιώδη για την ερμηνεία του στο The Whale, σχόλια, από το άλλο underdog του Χόλυγουντ. «Ke, είμαστε ακόμη εδώ» και δεν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει καθαρότερα τον αγώνα, τις αγωνίες και την αίσθηση αποτυχίας που τρώει σαν τερμίτης το θάρρος όσων παλεύουν για αυτό το κάτι παραπάνω, όλα όσα δηλαδή κρύβουν καμιά φορά οι ιστορίες που μαζεύονται στα χολιγουντιανά αυτά τραπέζια.
Η ζωή του βιετναμεζικής καταγωγής Αμερικάνου ηθοποιού και παιδί θαύματος των κινηματογραφικών 80s, κρύβει πολλά από αυτά τα στοιχεία. Πασπαλισμένα από αποχή δεκαετιών, ως αποτέλεσμα μιας συνεχόμενης απογοήτευσης που το αμερικανικό κινηματογραφικό σύστημα φρόντιζε να συντηρεί εις βάρος του. Ως τη στιγμή δηλαδή που ο Jeff Cohen, πρώην συμπρωταγωνιστής του στο Goonies, ο Chunk της καρδιάς μας και νυν entrainment lower καθώς έχει εγκαταλείψει την ηθοποιία εδώ και χρόνια, τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε σε συμφωνία με το EEAAO, την ταινία δηλαδή που του άλλαξε τη ζωή. Απίθανο στόρι μιας κοσμικής γενναιοδωρίας που βάζει σε προτεραιότητα τα πιο ταλαιπωρημένα παιδιά της.
Ο Jonathan Luke Ke Huy Quan γεννήθηκε στη Σαϊγκόν, στο Νότιο Βιετνάμ. Εγκατέλειψε μαζί με την οικογένεια του, τη χώρα του, όταν ο Στρατός της Δημοκρατίας ηττήθηκε κατά την άλωση της πόλης. Μετανάστευσαν στην Αμερική παίρνοντας πολιτικό άσυλο και μπλέχτηκε με τα στούντιο σε ηλικία 12 ετών, όταν επιλέχθηκε από τον Steven Spielberg να σταθεί στο πλάι του Harrison Ford για τη συνέχεια της επιτυχίας του Indiana Jones and Raiders of the Lost Arc, το 1984, το Temple of Doom. Δύο χρόνια μετά, ως ο τετραπέρατος teen εφευρέτης Data των κινηματογραφικών Goonies, θα γινόταν ένα σταθερό κομμάτι της ποπ κουλτούρας με τρόπους που δεν φανταζόταν -και σίγουρα μια από τις πιο αγαπημένες φιγούρες σε όλους εμάς που βρίσκουν στην ταινία του Richard Donner, ακόμη και τώρα, το καταφύγιο και την παιδική χαρά που κατά καιρούς έχουμε ανάγκη.
Και μετά ήρθαν οι μέλισσες… και δεν έγιναν ακριβώς αυτά που θα περίμενε κάποιος, και πολύ περισσότερο ο ίδιος ο Ke. Εμφανίστηκε στην κωμική σειρά Head of The Glass από το 1989 έως το 1991 και είχε και ένα cameo στο παιδαριώδες Encino Man του 1992, ταινία που εμφανιζόταν επίσης και ο Fraser όπως έσπευσε να του θυμίσει στο γνωστό τραπεζάκι του HR που αναφέραμε πρωτύτερα. Τελευταία συμμέτοχή του, ήταν στην κινέζικη ταινία Second Time Around του 2002 παρέα με τον Ekin Cheng και την Cecilia Cheung.
Ο Ke Huy Quan, που είδε αυτό που αγαπά να συνθλίβεται και να χάνεται μέσα στην σκόνη των στερεοτύπων ενός κινηματογραφικού συστήματος που για δεκαετίες αυτοϊκανοποιούνταν κυρίως με την λευκή του ταυτότητα, είναι ξανά εδώ και η ίδια «αυτοκρατορία» που τον απέρριψε για δεκαετίες είναι αυτή που στέκεται πλέον έτοιμη να του ανοίξει την μετανοημένη της αγκάλη ζητώντας του συγνώμη με την μορφή του πολύτιμου βραβείου της.
«Νομίζω ότι έκλαψα περισσότερο τους τελευταίους έξι μήνες από ό,τι έχω κλάψει τα προηγούμενα 20 χρόνια» είπε στο W σε μια από τις δεκάδες συνεντεύξεις που έσπευσαν να του χτίσουν το νέο προφίλ, «το να ακούω όλα αυτά τα υπέροχα σχόλια από τους ανθρώπους για το πόσο τους έλειψα στην οθόνη και να νιώθω την τόσο ζεστή αγκαλιά για την επιστροφή μου, είναι κάτι που έχει συγκινήσει αφάνταστα».
Είναι η ερμηνεία του στο Everything Everywhere All at Once η καλύτερη στην κατηγορία του β’ αντρικού; Σίγουρα όχι. Σε έναν κόσμο που τα χρωστούμενα της ζωής δεν θα είχαν θέση στο τραπέζι, η ζαριά θα έγερνε αναμφισβήτητα σε κάποιο από τα αγόρια του The Banshees of Inisherin. Δεν πειράζει όμως, κρατάμε το κέφι με το οποίο βούτηξε και πάλι στα βαθιά, το μονίμως ξαφνιασμένο και ευγνώμων πρόσωπο του σε κάθε απονομή, και περιμένουμε με χαρά την «επανάληψη» του ευχαριστήριου λόγου του, ειδικά τη στιγμή που δείχνοντας τον συγκινημένο Spielberg του υπενθυμίζει πως ξεκίνησαν όλα. Στη δική του ζωή έστω!
Υ.Γ. Ψάξε τον Colin Farrell στο βίντεο των ευχαριστηρίων του Ke Huy Quan και δες (νιώσε δηλαδή) γιατί το δακρυσμένο του πρόσωπο συζητήθηκε τόσο.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
