Και ξάφνου εκεί που κλέβεις στιγμές από τη δουλειά για να βουτήξεις, να τόσο δα λίγο, στο φουμπου της συνήθειας σου, διψώντας για την ογδοηκοστή ένατη άποψη της ημέρας πάνω στην προχθεσινή «αντι»-εμφάνιση των Bauhaus στο Release, νοιώθεις πως κάτι πάει… αλλιώς. Αλλά πλέον είμαστε υποψιασμένοι και αυτά τα.. αλλιώς, τα πιάνουμε στον αέρα. Στην πρώτη επανάληψη της ίδιας φωτογραφίας ή του ίδιου τραγουδιού ξέρουμε πια τι πρέπει να κάνουμε. Για να αφήσουμε μετά με άνεση τα εικονικά μας δάκρυα να πέσουν επίσης βαριά και εικονικά πάνω στο πληκτρολόγιο.
Το αηδόνι του David Lynch, η Julee Cruise δεν είναι πια εδώ. Πόσες φορές θα χορέψει αυτό σήμερα, μπροστά στα μάτια σου; Πάρα πολλές. Αλλά δεν σε νοιάζει γιατί η Cruise και αηδόνι γενικώς ήταν, με αυτά τα ασύλληπτα αιθέρια φωνητικά της, αλλά και αηδόνι προσωπικό, έστω για ένα διάστημα ήταν, αυτού του ασύληπτου σκηνοθέτη με τα ψυχεδελικά κινηματογραφικά και εσχάτως τηλεοπτικά, οράματα.
«Για όλους εσάς που επιστρέφετε εδώ, σκέφτηκα ότι θα θέλατε να γνωρίζετε ότι σήμερα αποχαιρέτησα τη σύζυγό μου, Julee Cruise. Άφησε αυτό το βασίλειο με τους δικούς της όρους. Χωρίς τύψεις. Αναπαύεται εν ειρήνη. Έχοντας αφήσει πίσω της μια πολυποίκιλη μουσική καριέρα, η ίδια έλεγε συχνά ότι το διάστημα που πέρασε στους B-52’s αντικαθιστώντας την Cindy όσο η ίδια έκανε οικογένεια ήταν και η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή της ως ερμηνεύτρια. Θα είναι για πάντα ευγνώμων σε εκείνους. Όταν έπαιρνε το μικρόφωνο μαζί με τους Fred και Kate έλεγε ότι ήταν σαν να βρίσκεται μαζί με τους Beatles. Θα τους αγαπά για πάντα και δεν θα ξεχάσει ποτέ τα ταξίδια τους σε όλο τον κόσμο. Έπαιξα το Roam όσο η ίδια μας αποχαιρετούσε. Τώρα η ίδια θα περιπλανιέται για πάντα. Αναπαύσου εν ειρήνη, αγάπη μου, και αγάπη σε όλους εσάς».
Η Julee Cruise φωτογραφημένη από τον David Lynch.
Αν δεν κυκλοφορείς στο instagram συχνά την σήμερον ημέρα, παίζει και να χάσεις τους μισούς θανάτους των διάσημων, αφού εκεί πλέον γίνεται κυρίως η θλιμμένη ανακοίνωση. Εκ μέρους κάποιου μέλους της οικογενείας του. Έτσι μάθαμε από τον άντρα της, συγγραφέα και εκδότη Edward Grinnan, ότι η χρόνια ταλαιπωρία της από τον αυτοάνοσο ερυθηματώδη λύκο, έλαβε τέλος. Και κάποιοι παράτησαν δουλειές και υποχρεώσεις για δύο τρεις βουτιές στη θλίψη του you tube και λίγη «περατζάδα» πάνω στα δικά της βήματα, στους μουσικούς της δρόμους και στις γνωστές- άγνωστες στιγμές της ζωής της.
Να για παράδειγμα. Τη μάχη της με τη νόσο. Διαβάζω τώρα στο Pitchfork, πως είχε δώσει συνέντευξη σε αυτό, το 2017 μιλώντας για την άνιση μάχη. «Είχα τα οστά μιας 88χρονης ήδη από τα 32 μου» έλεγε και συμπλήρωνε «παίρνω σταθερά μεγάλες ποσότητες αντιφλεγμονωδών. Το πιο πιθανό είναι να πεθάνω από καρκίνο του ήπατος. Αν δεν με προλάβει δηλαδή η νεφρική ανεπάρκεια από τη νόσο. Σκατένια φάση, αλλά κοίτα, τουλάχιστον, εξακολουθώ και φαίνομαι υπέροχη».
Επίσης δεν θυμόμουν καθόλου εκείνο με την αντικατάσταση της Cindy στους B-52 (α.κ.α ντρέπομαι να πω, δεν το ήξερα). Όπως δεν θυμόμουν (αλλά οκ το ήξερα) πως ο David Lynch «έφτιαξε» με (Angelo) Badalamenti και Cruise, το απόλυτο soundtrack του Twin Peaks, ένα δηλαδή από τα πιο iconic των παγκόσμιων τηλεοπτικών προγραμμάτων, την περίοδο που γύριζε το Blue Velvet (1986) και είχε ξεκαθαρίσει στην ομίχλη του μυαλού του, κάτι, από τα επόμενα του σχέδια. Πρώτο κομμάτι της συνεργασίας, το Mysteries of Love. Μετά θα ακολουθούσαν όλα τα άλλα.
https://www.youtube.com/watch?v=PBdH6SjBEX8
Η Αμερικανίδα Julee A. Cruise γεννήθηκε την πρώτη Δεκεμβρίου του 1956 σε μια πόλης της Iowa (το Creston), κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ, με τελευταίο της, το My Secret Life του 2011 και πέρασε στην ιστορία για τα χρόνια της συνεργασίας της με τους δύο αυτούς genius ανθρώπους. Οι περισσότεροι τη θυμούνται ως τη φωνή του Falling που κάποια στιγμή (1989) μέσα σε αυτό τον χαμό, έβγαλε και ένα υπέροχο άλμπουμ να το συνοδεύσει. Το «Floating Into the night» ήταν ένα από τα άλμπουμ που φορέθηκαν πολύ, χωμένα σε walkman, στους αθηναϊκούς δρόμους της εποχής και τα φοιτητικά δωμάτια του κέντρου και αυτό είναι κάτι που και να θες (που δεν θες), δεν ξεχνιέται με τίποτα.
