Η αλήθεια είναι ότι το Σαββατόβραδο σημαδεύτηκε από την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ και το μυαλό μας διαρκώς γυρνούσε εκεί αλλά από καλλιτεχνικής άποψης, είχαμε δύο εμφανίσεις που αναστάτωσαν πολύ κόσμο για πολλούς λόγους και αυτό το κείμενο έχει να κάνει με αυτές τις εμφανίσεις.
Glama-Lana
Η πρώτη είναι η Lana Del Rey που την Παρασκευή το βράδυ βρέθηκε ξανά στη σκηνή του Coachella μετά από 10 χρόνια και κάπως δίχασε τους πάντες. Οι αντιδράσεις μού θύμισαν όσα είχαν γραφτεί όταν εμφανίστηκε στη Μαλακάσα το 2013. Από τη μία υπήρχαν εκείνοι που καθόλου δεν τους άρεσε ούτε η νωχελικότητά της -τόσο στην ερμηνεία της όσο στο attitude της επί σκηνής- και από την άλλη εκείνοι (και εγώ μαζί) που ήξεραν ακριβώς τι περίμεναν και αυτή η νωχελικότητα -του λίγο βαριέμαι, λίγο είμαι βασανισμένη ντίβα και βιώνω το δράμα μου μαζί με ένα κάποιο γκλάμουρ- τους κέρδισε. Άλλωστε δεν έπαψε ποτέ να πλασάρει αυτή την περσόνα και το γεγονός ότι παραμένει πιστή στην περσόνα της τόσα χρόνια είναι τουλάχιστον τίμιο.
Στο Coachella είχε την ευκαιρία να παίξει με τα τρικ και να δημιουργήσει ένα περιβάλλον εντυπωσιακό (αν και λίγο αχταρμά αλλά οκ, το Las Vegas δεν ήταν μακριά, της ταιριάζει άλλωστε), με τα σκηνικά να μοιάζουν βγαλμένα από την ταινία Great Gatsby και την ίδια να μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε Beauty Queen και Cheerleader με στρας, οπότε το μάτι έπεφτε συχνά σε όσαν συνέβαιναν γύρω της και ξεχνιόταν. Είχε και χορευτικό ανσάμπλ, είχε και τη Billie Eilish καλεσμένη για να τραγουδήσουν μαζί, είχε μέχρι και γκαρσόνια να περιφέρονται με σαμπάνιες.
Το αυτί τώρα, από την άλλη, λίγο κουράστηκε είναι η αλήθεια αφού και η φωνή όπως είπαμε είναι λίγο υποτονική για μια τέτοια συναυλία (σε ένα μικρό μπαρ θα ήταν σούπερ και αυτό φάνηκε όταν κάθισε σε σκαμπό και ερμήνευσε) και είχε θέματα διαρκώς με το μικρόφωνο (όπως τόνιζε συχνά η ίδια) και τέλος πάντων η όλη ακουστική φάση θύμιζε καραόκε του Survivor. Συχνά έστρεφε το μικρόφωνο προς το κοινό για να τραγουδήσει ο κόσμος και όταν εμφανίστηκε στη σκηνή η Billie Eilish που επίσης διαθέτει μια φωνή ήρεμη και ψιθυριστή, η Lana παραχώρησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ερμηνείας σε εκείνη.
Πάντως έναν χαμό τον έκανε, πριν καν ανέβει στη σκηνή. Έφτασε καβάλα σε μοτοσυκλέτα που οδηγούσε κάποιος μάτσο τύπος (sugar daddy εννοείται, στάνταρ αναφορά στο τραγούδι Cola: “I got sweet taste for men who are older”) με leather outfit -και όχι με τα go karts του φεστιβάλ-, κάνοντας νεύματα σαν Βασίλισσα στην άμαξά της που περνάει ανάμεσα από τον λαουτζίκο, ήταν υπέρλαμπρη και χαμογελούσε σαν να λέει: «Σας έχω»! Εν μέρει κάτι τέτοιο δήλωσε και στη σκηνή όταν ανέφερε ότι 10 χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση στο ίδιο φεστιβάλ, βρίσκεται ακόμη στο παιχνίδι: “We’re still doing it”. Τέλος πάντων, υπήρχε και ολόγραμμά της, υπήρχε και ψιλή κουβεντούλα με τον Jon Batiste μεταξύ τους (λες και βρέθηκαν σε μπαράκι και τα λέγανε και ο κόσμος περίμενε να τελειώσουν), υπήρχε και pole dancing, αμέ, και τι σημασία έχουν όλα τα άλλα αφού σε λίγα χρόνια το πολύ-πολύ να θυμούνται κάποιοι τις μοτοσυκλέτες, τη Billie και το στροβίλισμα της Lana στον στύλο. Άντε και στα δικά μας. #Lanachella
Ryan για headliner
Το δεύτερο πρόσωπο που έκανε χαμό στα σόσιαλ (και όχι μόνο) είναι -για ακόμη μία φορά- ο Ryan Gosling που ήταν ο host του Saturday Night Live (πιστεύω ότι το απολαμβάνει και ο ίδιος όσο ο κόσμος γι’ αυτό και δεν χάνει ευκαιρία να βρίσκεται εκεί).
Ο τύπος τα έκανε όλα. Ξετρέλανε το ζωντανό κοινό με τον μονόλογό του (κάποιος στο YouTube γράφει χαρακτηριστικά: “That wasn’t a monologue. It was an off Broadway extravaganza”), έπαιξε στα σκετσάκια, τραγούδησε το All too Well της Taylor Swift, χόρεψε, υποδέχτηκε τους καλεσμένους (απολαυστική η Emily Blunt, υπέροχος ο Chris Stapleton), το έζησε σαν παιδάκι στην παιδική χαρά. Ευτυχισμένος άνθρωπος.
Εκεί που έγινε όμως της ζουρλής, ήταν όταν εμφανίστηκε ως Beavis (Beavis & Butthead). Ακόμα και ο ίδιος έκανε τεράστια προσπάθεια να συγκρατήσει το γέλιο του και φυσικά το διαδίκτυο τον αποθέωσε. Φυσικά. Δώστε τέλος πάντων στον άνθρωπο την κεντρική σκηνή του Coachella του χρόνου να παίξει μπαλίτσα, δεν καταλαβαίνω πώς δεν το έχει σκεφτεί κανείς ακόμα και καθόμαστε και γράφουμε για τα στρας της Lana.
