Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό, ότι δεν είναι θέμα αγάπης αλλά εμπορικών συμφωνιών. Περισσότερο θα κατανοήσω την ύπαρξη της ταινίας μέσα σε ένα γενικό πακέτο φθηνών και κάπως πιασάρικων περιπετειών, παρά τον έρωτα για αυτή, από έναν εξέκιουτιβ, έναν σι ο, έναν κάποιο τέλος πάντων άνθρωπο που βρίσκεται στις επιλογές της κονσόλας και βρήκε σε αυτό το διαστημικό epic διαμάντι που δεν φοβάται τις αντιγραφές, την μετά τις εννιά ζώνη τρασίλας για όλη την οικογένεια που αναζητούσε.
Για όλη την οικογένεια; Οκ, όχι ακριβώς.
Το σκοταδάκι μέσα του, ιδίως από τη στιγμή που η ομάδα των διαστημικών εξερευνητών ανακαλύπτει το χαμένο διαστημόπλοιο που πέρασε «στην άλλη πλευρά» και ξαναγύρισε, γύρευε με τι (μην ξεχάσουμε να κλείσουμε εδώ συνωμοτικά το μάτι στην πρωτοπόρα ομάδα του Alien), δεν το καθιστά και το πρώτο στο κατάλογο με την ετικέτα: «κάποιος να φωνάξει και τα παιδιά, γιατί ξεκινάει η ταινία»!
Το Event Horizon έχει εμφανιστεί στο Star περισσότερο και από τις περισσότερες ταινίες της Φίνος Φιλμ. Το πετυχαίνω συχνά, κυρίως βραδινές ώρες. Μια φορά, Σαββατοκύριακο νομίζω και απογευματινή. Πολλά τα στοιχεία της γοητείας του. Πολλά και τα παραπτώματα του. Τι να τον κάνεις όμως τον έρωτα αν δεν έχει και λίγο από καρύκευμα απογοήτευσης και ασυνεννοησίας το κονέ και η επαφή;
..για ένα, επί της ουσίας, στοιχειωμένο σπίτι στην άκρη του γαλαξία. Και ένα δυνατό «καλησπέρα» του 2047, στο κακό μεγάλο άγνωστο πέρα από αυτή. Σε ό,τι δηλαδή κυκλοφορεί πίσω ή μέσα ή πέρα από μια μεγάλη, ωραία μαύρη τρύπα. Ρωτήστε ελεύθερα. Είναι η κόλαση εδώ; Κι αν ναι, είναι η ίδια που λίγο πριν ήταν και κάπου άλλου; Ε δεν θα στα πω όλα τώρα, εικοσιπέντε χρόνια ευκαιριών είχες, ελπίζω πως την άρπαξες κάποια στιγμή και ξέρεις για τι μιλάμε. Με τα χρόνια και τους καιρούς, κάποιοι τοποθέτησαν στην πλάτη της και τον τίτλο, Hellraiser του διαστήματος. Κατανοώ, αφού υπάρχουν σκηνές που βλέπεις όντως το Hellraiser του διαστήματος. Γιατί όπως θα παραδεχτεί εξάλλου και ο σκηνοθέτης του Horizon, το όραμα και η επιρροή του συγγραφέα/ σκηνοθέτη Clive Barker πάνω του, ήταν κάτι περισσότερο από εμφανής.
Ποιος όμως είναι ο σκηνοθέτης αυτής της υπέροχης διαστημικής υπερβολής; Χρόνια μετά θα ανακάλυπτα -στα 00ς δεν έδινα και τόση σημασία στα credits- πως στην καρέκλα του σκηνοθέτη κρυβόταν ο Paul W.S Anderson. Σαν να λέμε δηλαδή αυτός που είδε μια μέρα την Milla Jovovich στο The Fifth Element και το πρώτο που σκέφτηκε ήταν: «αυτή μια μέρα θα την παντρευτώ, θα κάνουμε τρία παιδιά και εκατό πενήντα ταινίες με τον κωδικό όνομα Resident Evil». Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια σωστή χρονολογική σειρά, έτσι, για να συνεννοηθούμε και λίγο καλύτερα, το Πέμπτο Στοιχείο βγήκε το 1997, δηλαδή την ίδια χρονιά που το Event Horizon δοκίμαζε την τύχη του στον κόσμο (το πρώτο Resident Evil πάλι, το έκανε λίγο αργότερα, το 2002).
Το Event Horizon ήταν μια απίθανη διαστημική εμπορική φλόπα. Αποτυχία. Καταστροφή. Όπως είπε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης της, σε μια από τις δεκάδες συνεντεύξεις που έδωσε αυτές τις μέρες με αφορμή τη συμπλήρωση των 25 χρόνων από την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες, η αιτία της αποτυχίας ήταν πως η ταινία βγήκε φθινόπωρο, στην αρχή των blockbuster -κάτι που τότε μπορεί και να ήταν πιθανό καθώς κάτι τέτοια μετράγανε. «Για μια ταινία όπως αυτή, η πιο κατάλληλη περίοδος θα ήταν το Halloween» θα πει. «Είναι μια τρομακτική ταινία, όχι μια καλοκαιρινή».
Η αλήθεια βεβαίως κρυβόταν κάπου αλλού. Σε ένα παγόβουνο. Ή μάλλον στο πλοίο που αυτό είχε βάλει στο μάτι.
Η ταινία βγήκε βιαστικά στους κινηματογράφους τον Αύγουστο του 1997 γιατί ο James Cameron έπεισε τον εαυτό του πως είχε στα χέρια του μια ταινία για 11 όσκαρ, οπότε και έπεισε την Paramount και τη Universal Pictures πως o Τιτανικός θα έπρεπε να βγει στην οσκαρική περίοδο των Χριστουγέννων. Μάντεψε τώρα ποιον πέταξε η καραμπόλα στο κατακαλόκαιρο…
https://www.youtube.com/watch?v=2nlkEY-3CMI
Ο τίτλος Event Horizon πήρε το όνομα του από το θεωρητικό όριο που περιβάλλει μια μαύρη τρύπα, μέσα στο οποίο η έλξη της βαρύτητας είναι τόσο μεγάλη που τίποτα, ούτε καν η ακτινοβολία, δεν μπορεί να διαφύγει.
Η σκηνή που ανακαλύπτουν το βίντεο με τις «κακουχίες» του παλιού πληρώματος ήταν προγραμματισμένη να γίνει πιο «κολασμένη», να βυθιστούν σε τόνους αίματος και σπλάτερ αυτο-ακρωτηριασμών. Το στούντιο επενέβη, τα τριάντα δευτερόλεπτα άγριων πλάνων έγιναν πέντε, τα υπόλοιπα κατέληξαν στο συρτάρι και οι υπαινιγμοί πως «εδώ συνέβη κάτι πράγματι πολύ κακό που όμως δεν βλέπουμε» πήραν την θέση τους στην κινηματογραφική ιστορία.
Στο Πάνθεον των κινηματογραφικών ντουέτων ας βάλουμε αυτό του Laurence Fishburne και Sam Neill. Η παρουσία και οι κόντρες τους είναι σκέτη απόλαυση, γιατί να το αρνηθούμε άλλωστε.
Κάποια στιγμή, δεν πειράζει, ας το πει κάποιος. Ο Αυστραλός Neill είναι o χαμένος αδερφός του Jared Harris ή έστω του Stellan Skarsagard αν ήταν Σουηδός.
Η επόμενη ταινία του Anderson ήταν το 1998, το Soldier, με τον Kurt Russel. Ο οποίος και του είπε τότε σε μια στιγμή στα γυρίσματα, να μη λυπάται που πάτωσε, γιατί αυτή είναι η ταινία για την οποία θα είναι περήφανος σε είκοσι χρόνια και για την οποία θα τον θυμούνται. Μάγος, μέγιστος!
