Η Ελένη Φουρέιρα στην έναρξη του διαγωνισμού, τιμώντας την «εξωπραγματική» της εμφάνιση του ’18 , η «εξαφάνιση» του Eric Saade μετά την εμφάνιση του με την παλαιστινιακή Keffiyeh στο χέρι – μόνο αυτός σε ένα ολόκληρο βράδυ, αν και άλλοι θα το ήθελαν αλλά δεν τόλμησαν – και τα ανόητα regrets του song contest, η συναισθηματική έγχορδη βερσιόν του Euphoria της Lorren από τον Johnny Logan με την παράτονη -δεν πειράζει- κορώνα στο τέλος, είναι αυτά που έκαναν τα μάτια μας να ανοίξουν λίγο περισσότερο τη στιγμή που γίνονταν γιουροβιζιονική ιστορία. Και βεβαίως τα δεκαπέντε τραγούδια που διεκδίκησαν μια έξτρα θέση στο φως του διαγωνισμού, κάνοντας σημεία και τέρατα για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον ενός τηλεοπτικού -κυρίως- κοινού που τα παρακολουθεί από εκατοντάδες μίλια μακρύτερα.
Τα τραγούδια του Α’ Ημιτελικού:
Νέα εκκολαπτόμενη Μπρίτνει τραγουδά Δημήτρη Κοντόπουλο και απευθύνει απεγνωσμένα εφηβικά μηνύματα στους νέους της φίλους που γνώρισε σε ένα ταξίδι στην Αμερική, αυτοί την καταλαβαίνουν, τη νιώθουν, τη στηρίζουν, την πάνε και σε κλαμπ, χορεύουν όλα μαζί σαν ανταριασμένα και στο τέλος βγάζουν και τα μπλουζάκια τους γιατί είναι Αμερικανάκια κι αν δεν το κάνουν έστω και για τρία δεύτερα, τι Αμερικανάκια είναι αυτά;
https://www.youtube.com/watch?v=_6ncN7WC_Og
Η καλλιτέχνης, εμφανώς προβληματισμένη, κάθεται σε ένα βράχο με τα πόδια απλωμένα και κουρασμένα και λέει σε κάποιον τον καημό της, κάποια στιγμή σηκώνεται γιατί βαριέται και κάτι λέει μυστικά -δεν ξέρουμε και σέρβικα- ένα σύνθημα μάλλον, γιατί ξάφνου ξεκινούν να την χτυπούν κάτι λουλουδιασμένα εικαστικά και κάτι φωτορυθμικά που λες και ξέφυγαν ξημέρωμα από το Ποσειδώνιο, ξεκάθαρα κόντρα ρόλος, το ασπάζομαι βαθιά. Δεν θα κρατήσει πολύ. Θα ξαναγυρίσει στον βράχο, ένα λουλούδι θα βγει από τα μέσα της, ώρα για να ξανακάτσει. Και να ευχαριστήσει τον κοινό της που την άκουσε και κυρίως που εντελώς ανέλπιστα δεν την άφησε απέξω.
https://www.youtube.com/watch?v=IyO42taxFpM
Οι πρώτες κουκούλες που θα συναντήσουμε σήμερα. Για κάποιο λόγο, φέτος παίζει δυνατά να κρύβουμε τις μούρες του χορευτικού κύκλου. Η Λιθουανία δεν το έχει πάρει ποτέ. Ούτε φέτος θα το πάρει. Το πιο πιθανό είναι να το πάρει το αμόρε του. Το Nemo της Ελβετίας – φήμες τους θέλουν να είναι το πρώτο ζευγάρι που θα σκάσει μετά το τέλος. Συμπαθέστατο beat που δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Δεν υπάρχει εξάλλου και λόγος. Πολύ κόκκινο. Που μοιάζει με λευκό που μοιάζει με κόκκινο. Τελικά είναι κόκκινο. Το ρούχο δηλαδή. Ο Silvester χορεύει της προκοπής μόνο λίγο στο τέλος. Κάτι τον συγκρατεί μάλλον. Ο εαυτός του προφανώς. Αυτό το εύρημα με τα χέρια και τον κύκλο από ψηλά, φτυστό Φωκάς Ευαγελινός. Όχι να τα λέμε κι αυτά.
https://www.youtube.com/watch?v=HuLKyOQcRDw
Δαιμόνιο Bambie βρίσκει satan plasma, το προσκαλεί στην Eurovision και ερήμην της Ελένης Λουκά αποφασίζει να κάνει πολλά things with him on stage, αναστατώνοντας τα πλήθη. Το ζαλισμένο καρμπόν της Diamanda Galas γίνεται ροζ από μαύρο όταν τα πράγματα χοντραίνουν, τα χάνει ανάμεσα σε χορευτικές συνευρέσεις που δεν έχουν νόημα και αναπόφευκτα καταλήγει σε έναν εξορκισμό στον οποίο και αποκαλύπτει πως ο Σάταν τελικά δεν ήταν παρά ο μεθυσμένος Ρομπ από τη διπλανή παμπ. Υστερόγραφο. Αγαπημένο Bambie, χωρίς το δαιμονισμένο remix της εικόνας, ένα joke θα ήσουν. Ακόμα και στην κόλαση.
https://www.youtube.com/watch?v=BNc5zTYkTaQ
Υπάρχει ένα κουτί με ξεκάθαρο θέμα βαρύτητας. Υπάρχουν και κάποιοι τύποι που φορούν τα σόρτς και τα χρώματα της gay boxing culture. Και ένας τραγουδιστής εμφανώς σε διαρκή πάλη με τις φωνητικές του χορδές. Το κουτί γυρίζει μέχρι να καταφέρεις να βγάλεις τα σωθικά σου. Και ο singer και (ολόσωστος) actor, επιμένει να κάνει αυτό που κάνει, μέχρι να βγάλεις και τα υπόλοιπα. Και μετά; Μετά λίγο orgy στα γρήγορα που πιάνει πάντα και ένα χορευτικό Romeo Club και έξω από δώ και πολλά σας είναι, άιντε!
https://www.youtube.com/watch?v=kiIhvA2Ozzk
Ου ου ου, ου ου ου, τσε τσε ρε λο νρο λα μπλα ετσε βέσια ή κάπως έτσι και η κυρία με την ωραία φωνή και τη σιδεριά σε ώμο και καρπό είναι έτοιμη να χαιρετήσει τη Μάμα Τερέζα, να ανέβει το βουνό και να αφήσει τους μετεωρίτες, αισθητικά, να ακολουθήσουν την ανάβαση της. Κάτι ψάχνει φυσικά αλλά δεν το βρίσκει. Μέχρι να το βρει όμως κανένα πρόβλημα, θα βγει μια φίλη από πίσω να κάνει τον Snik σκόνη και να τη βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια – ως γνωστό ένα ράπινγκ πάντα δίνει το κάτι παραπάνω. Και εκεί που κάπου έχουν συνεννοηθεί, η κεντρικιά γίνεται Παναγιά και, μέχρι να το εμπεδώσουμε, κατεβαίνει σαν τον Χριστό από το βουνό (μπέρδεμα) και καταλήγουν ξαπλωμένες (με τη ράπερ) ανάμεσα σε άλλες εκατόν είκοσι κυρίες (γκράφικ) που κάτι θα σημαίνει (υποθέτω όχι κάτι πολιτικό αφoύ η EBU απαγορεύει σου λέει αυτού του είδους τα υπονούμενα) και κάπου σοβαρά όμως τώρα, προς τι ο αλληλοθαυμασμός ειδικά όταν έχει προηγηθεί ένα Shum.;
https://www.youtube.com/watch?v=-qjs54ZTRBQ
Καλλιτέχνιδα που αγαπά τον Nic Cave, την Bjork αλλά παλεύει με την ποπ της ενηλικίωσής της, το διάστημα, την γη από ψηλά, τα κόκκινα άλογα σε μόνιμη ακαμψία είτε κοιτούν δεξιά είτε αριστερά, τους πύργους στο σκάκι, τον Flash Gordon, το λευκό και το κόκκινο, και τους χορευτές που δεν δείχνουν πρόσωπο (ουπς, να το πάλι). Χιούστον, μπορεί και να χει πρόβλημα. Απ’ την άλλη καλλιτέχνιδα που μοιάζει με τη Μαριλένα Παναγιωτοπούλου έχει πρόσθετο θέμα, κι ας μην το ξέρει.
https://www.youtube.com/watch?v=ESKG8Uo1YaU
Θυμάμαι τους Ιταλούς του 2021, πώς έμπαιναν τόσο υπέροχα σίγουροι στο κλιπ και πώς ήξερες, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πως αυτό ήταν, του χρόνου θα ήσουν στη Ρώμη. Και μετά το ξανάβαζες. Πάλι. Και πάλι. Γιατί αυτή ήταν η στιγμή και καμιά άλλη. Και ήθελες να τη ζήσεις. Μέχρι το τέλος του κόσμου σε επανάληψη. Θεωρητικά αυτό εδώ είναι μια τέτοια στιγμή. Το βλέπεις, το μυρίζεις, αλλά να, προσωπικά, όχι δεν το αγοράζεις. Μου θυμίζει τον Φινλανδό με τα πράσινα μανίκια. Που δεν αγάπησα καθόλου. Γι’ αυτό θα πάω αλλιώς. Ούτε Λαζάνια ούτε Σπαγγέτι. Α ναι, ούτε και σεμεδάκι.
https://www.youtube.com/watch?v=6LyjyuaQggs
Και εκεί που περιμέναμε δαγκωτά τον Παλαιστίνιο Bashar Murad να εκπροσωπήσει το νησί, και μια ξεκάθαρη θέση από ένα έθνος που δεν μασά τα λόγια του, κάτι έγινε, και βρεθήκαμε με ένα μπαλαντοειδές up tempo του πιο χείριστου αμερικανικού είδους που θα γινόταν μέγα χιτ στο Τέξας αν δεν είχαν ανακαλύψει τόσο πρώιμα την country και τα αποτρόπαια καπέλα. Η κυρία με το σούπερ outfit, προσφορά της βιοτεχνίας ΜΙΜΗ από τα Σεπόλια, βγάζει το πρόγραμμα σχεδόν μόνη της (συμφέρει), μέχρι δηλαδή που κάποια γκραφικά Πατίστα προκαλέσουν ένα illusion πως έχει κι άλλους στην σκηνή. Bonus έκπληξη στο τέλος, σε μια έκρηξη γενναιοδωρίας, μας συστήνει την ομάδα των συμπληρωματικών φωνητικών της, αυτοί που κάναν την δουλίτσα δηλαδή από τα παρασκήνια.
https://www.youtube.com/watch?v=VChBgcycVl8
Νεαρός-περίπου-καλλιτέχνης λέει τον πόνο του ατάραχα και με σιγουριά μεγάλη, μπροστά σε αναμμένο τζάκι, μέχρι να του γυρίσει το μάτι και να βάλει φωτιά σε όλο το σπίτι. Με μια ροκ μπαλάντα και βαθύ γρέζι στη φωνή, που συγκινεί κυρίως τα πλήθη από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δίνει στον διαγωνισμό ένα μουσικό αντίβαρο που δεν χρειαζόταν και τόσο. Στο τέλος, κι αυτός όπως και η Ισλανδή προηγουμένως, μας συστήνει την ομάδα των φωνητικών βοηθών του – να κοιτάξω το συμβόλαιο της εμφάνισης των χωρών, μπορεί να είναι μια υποχρέωση σε όσους εμφανίζονται μόνοι, που μας διαφεύγει.
https://www.youtube.com/watch?v=_KXwJAu7aCU
Ένα αντίγραφο της Hunter Schafer παραθέτει τις απόψεις του για το τι σημαίνει εναλλακτικό ποπ σκοτεινό τραγούδι στις μέρες μας όταν αυτό δεν ομιλεί την αγγλική. Με κεντρικό θέμα του μια Βερόνικα, μεγάλη μάγισσα στις μέρες της, όπως μαθαίνουμε από το κοντρόλ, θέλει να κάνει τη διαφορά και δεν το καταφέρνει. Ίσως να φταίει το μαλλί που ένα άγχος μην το πατήσει το προκαλεί, ειδικά εκεί που σέρνεται σαν μαινάδα. Ίσως το χορευτικό με τα «άφυλα» ξωτικά της που μια το βρίσκει μια το χάνει μέσα από μια ευδιάκριτη sense 8 κλειδαρότρυπα. Ίσως και το ίδιο το τραγούδι που το ‘χεις ξεχάσει πριν φτάσει στο πρώτο κουπλέ (έχει;). Κάποια στιγμή θα αποφασίσω.
https://www.youtube.com/watch?v=tSek8SqlDIA
Ένα αυγό σπάει και η κουλτούρα του no rules παθαίνει τα πρώτα της εμφράγματα. Europop που κρατιέται ζωντανό για τρία δεύτερα, ένα μπλουζάκι windows 95 (πραγματικά τώρα;), μια κάμερα που κυνηγά έναν τύπο χωρίς βρακί που ψάχνει το σορτσάκι του και ένας που τραγουδά, με outfit παραλλαγής, πολύ χαρούμενος και σίγουρος για το τι κάνει πάνω στη σκηνή. Κάποια στιγμή, ο τύπος που έψαχνε το σορτσάκι του το βρίσκει και πιάνει δύο γυμνά καλώδια γιατί μπορεί. Αυτά βγάζουν σπίθες, το κοινό παραληρεί, ωραία περάσαμε πάλι και σήμερα.
https://www.youtube.com/watch?v=eXvdKgO2Acw
Έχει θέμα μεγάλο με το Δέντρο της Ζωής του Αρονόφσκι και το δείχνει. Όπως και με τα νούφαρα, τα παρτέρια και τις φυσαλίδες. Στο ρεφρέν, καλό θα ήταν να της έβγαζαν ένα νταούλι. Αλλά επειδή δεν τους έχει ανάγκη βγάζει από μόνη της ένα βιολί και κάνει το πέρασμα της. Είναι και η στιγμή-αποθέωση του τρίλεπτου, καθώς δύο φτερά αγγέλου ή φραγκόκοτας εμφανίζονται από πίσω της για να δώσουν έναν ουράνιο αέρα στην μελωδία. Τελειώνει με μια τσιρίδα. Αχταρμάς.
https://www.youtube.com/watch?v=evIoGkZXj2s
Κλεμένο χιτάκι που σου κολά χωρίς καμία αιτία και ετοιμάζεται να φάει μήνυση από όλα τα 90s, αλλά μοιάζει να μην το νοιάζει διόλου, αφού έχει τη σημαία της creator όλου αυτού του εορταστικού έπους. Τα δίδυμα το διασκεδάζουν πολύ και χαιρόμαστε γι’ αυτά. Ως εκεί, φτάνει.
https://www.youtube.com/watch?v=K4hlFKVHsag
Νεαρός με μουστάκι τραγουδά πάνω σε ένα ελαφρύ μπιτάκι, μπροστά σε οθόνη που δείχνει κοπελιά να κολυμπά σε αστερόσκονη. Βέρυ σικ. Κοπέλα μας δείχνει τα χέρια της. Νεαρός συνεχίζει να τραγουδά. Χέρια βγαίνουν από την οθόνη και έρχονται κάτω στα πόδια του. Θέλουν μάλλον να τον αγγίξουν. Λέω, εγώ τώρα. Άλλος νεαρός εμφανίζεται από το πουθενά, λέει έναν αμανέ, έχει κι αυτός μουστάκι, οκ όλα εντάξει, τα χέρια σαν να σηκώνονται, ναι, σηκώνονται. Πρώτος νεαρός ρίχνει κι αυτός έναν αμανέ, δεν θα του κλέψει τη δόξα ο δεύτερος νεαρός, λέω, εγώ τώρα. Ανατριχιαστικά χέρια στη θέση τους. Το κομμάτι τελειώνει. Πολύ γκρι, το είπαμε;
https://www.youtube.com/watch?v=QhN9r8TH2Hw
Ήρθαν κάτι μακρινά ξαδέρφια από τα ξένα και μας έφεραν δώρο κάτι χαλιά γεμάτα χρώματα. Αλλά ήταν καλοκαίρι και τους τα επιστρέψαμε. Ευτυχώς δε παρεξηγήθηκαν. Είπαν θα ξανάρθουν. Χωρίς δώρα.
https://www.youtube.com/watch?v=Wzpp6996QdI
Fado για αρχή και τρυφερή υπερμπαλάντα για συνέχεια, η χώρα που θυμάται συχνά να τιμά τη γλώσσα της είναι και πάλι εδώ ντυμένη στα λευκά και με έναν δικό τους ντεμέκ Παπαιωάννου να καλύπτει τα πρόσωπα με αραχνοΰφαντες μάσκες και να δίνει στην κίνηση την απλότητα (ας πούμε) που επιτρέπει στη φωνάρα, ατάραχη, να κάνει τα δικά της. Αι στο καλό, συγκινήθηκα!
https://www.youtube.com/watch?v=K5wDGhcDSpQ
Τρελοκοτσιδού με λεοπαρδάλεις στην οθόνη, αναποφασιστικότητα στις νότες και τη γλώσσα και πέντε άτομα ολούθε, παρεάκι στο χορό, επιστρέφει τη σημαία της χώρας της μετά από τριανταένα χρόνια αποχής με την ελπίδα κάποιος να την ακούσει. Παραδόξως αυτό συμβαίνει.
https://www.youtube.com/watch?v=u6p4dujtvPI
