Όλοι ξέρουμε πάνω-κάτω πού θα πάνε τα βραβεία, το ζουμί τους όμως είναι στα ενδιάμεσο: εκεί, που θα απολαύσουμε τον τρόπο που θα βρει η παραγωγή, ώστε να ανέβει η Meryl Streep να τα χώσει στον Donald Trump, χωρίς να χρειαστεί να πάρει το βραβείο.
Τα αμερικάνικα Μέσα γράφουν για το καλύτερο κινηματογραφικό σενάριο της δεκαετίας, εμείς όμως ξέρουμε καλύτερα: η ταινία δε βλέπεται, το σενάριο είναι μια μπούρδα, ο Λάνθιμος έχει μπάρμπα στην Ακαδημία, και #PSOFOS να γίνεται.
Τουλάχιστον σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, που έδωσε το ‘Όσκαρ της ηπείρου μας στην ταινία του Paolo Sorrentino, βραβεύοντάς τον και για τη σκηνοθεσία, ενώ επέλεξε τον Αστακό για το βραβείο Σεναρίου.
Τώρα που έννοιες όπως ο Αστακός, ο Ειδικός Φόρος, η Πειρατεία και τα Διαφυγόντα Κέρδη παραγκωνίζονται στο πολιτισμικό μας zeitgeist, ας κάνουμε μια βόλτα στην παράνοια που ονομάζουμε εφηρμοσμένη κινηματογραφική πολιτική.
Το The Lobster είναι μια σημαντική ταινία για το ελληνικό σινεμά, κι ας μην είναι ακριβώς ελληνική. Πόσες ελπίδες έχει όμως για βραβεία, τώρα που οι ώρες για τον Χρυσό Φοίνικα έφτασαν τα μονοψήφια; (hint: όχι όσες στην αρχή).