Σπύρος-Αντώνης: Από το 1975, μια ταβέρνα στα Άνω Πατήσια χορταίνει με τα μαγειρευτά και τα ψητά της όλη την Αθήνα

Υπάρχουν κάποιοι χώροι γεύσης στην Αθήνα που έχουν αποκτήσει τη φήμη τους προσφέροντας με τον πιο απλό τρόπο πιάτα που όλοι μπορούμε να «κρίνουμε» γιατί υπάρχουν στη γευστική μας μνήμη, συνταγές που όλοι έχουμε φάει σε ένα οικογενειακό τραπέζι, που έχουμε μαγειρέψει, που έχουμε δοκιμάσει σε πόλεις και χωριά.

Το να καταφέρνεις να μένεις στον χρόνο διατηρώντας το καλό σου όνομα και προσφέροντας αυτό που λέμε «σπιτικό φαγητό» είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φαίνεται, αλλά ίσως να πρόκειται και για μια προσωπική, υποκειμενική εκτίμηση.

Αντικειμενικά όμως υπάρχουν μαγαζιά που με την ατμόσφαιρα, με τα κατανοητά πιάτα και τις σταθερά χαμηλές τιμές τους σε κάνουν να θέλεις να επιστρέψεις σε αυτά, να μαζέψεις μια μεγάλη παρέα για να ευχαριστηθείτε όλοι, να τα προτείνεις με ύφος επηρμένο σαν να γνωρίζεις μόνο εσύ τα «καλά, κρυμμένα, νόστιμα μυστικά» που μόνο μυστικά δεν είναι έπειτα από τόσο χρόνια λειτουργίας.

Ένα από τα μέρη της πόλης που συγκεντρώνει τα προαναφερθέντα στοιχεία λειτουργεί από το 1975 και δεν αλλάζει τις συνήθειές του, πρόκειται για το Σπύρος – Αντώνης στα Άνω Πατήσια. Η ταβέρνα με τα μαγειρευτά και τα ψητά της ώρας που ανήκει πλέον στην κατηγορία των «κλασικών» πήρε το όνομα της από τους δύο ανθρώπους που γνωρίστηκαν δουλεύοντας ως σερβιτόροι στο παλιό εστιατόριο του Κωστόγιαννη στο Πεδίον του Άρεως μέχρι που συνεργάστηκαν για να ανοίξουν κάτι δικό τους σε έναν χώρο που έτσι κι αλλιώς αποτελούσε σημείο συνάντησης για κρασί και μεζέ στα Άνω Πατήσια και σήμερα μοιάζει με χαμηλό σπίτι που κάποιος ζωγράφισε σε έναν δρόμο γεμάτο με ψηλές πολυκατοικίες.

Από τα τραπέζια με τα καρό τραπεζομάντιλα που δεν έχουν μετακινηθεί όλα αυτά τα χρόνια από τη συνοικία Κυπριάδη -την πρώτη κηπούπολη των Αθηνών που πλέον έχει δρόμους βαφτισμένους με ονόματα διανοούμενων, συγγραφέων και ζωγράφων που την επισκέπτονταν κατά τον μεσοπόλεμο- έχουν περάσει από παίκτες του Απόλλωνα και της ΑΕΚ (της οποίας η πορεία στη Super League συζητιέται στον χώρο), υπήρξε στέκι των εργατών ενός παγοποιείου με το οποίο και γειτνίαζε αλλά και πολιτικών προσώπων και τραγουδιστών που ηχογραφούσαν στην Columbia.

Ο Παναγιώτης, ο Δημήτρης και ο γιος του, Γιάννης, οι σημερινοί υπεύθυνοι της ταβέρνας έχουν την ίδια ιστορία με τους δημιουργούς της, αφού ουσιαστικά συνεχίζουν την παράδοση του μαγαζιού για οποίο εργάστηκαν σερβίροντας στις δύο σάλες στολισμένες με φωτογραφίες από ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και στην αυλή στρωμένη με χαλίκι. Τα ονόματα που εκείνοι θυμούνται να πέρασαν από τον χώρο τους είναι αυτά του Θωμά Μαύρου, του  Ντούσαν Μπάγιεβιτς, του Αντώνη Τρίτση και πολλά του «παλιού ΠΑΣΟΚ», όπως λένε.

Σήμερα, τις καθημερινές το μαγαζί επισκέπτονται οι γείτονες και όσοι μένουν πιο μακριά αλλά παίρνουν το ρεπό τους μεσοβδόμαδα, «από καθηγητές πανεπιστημίου και Ιταλούς φοιτητές μέχρι τζιβάτους θα δεις εδώ, ακόμα  και στελέχη πολυεθνικών, σε ένα μέρος που παλαιότερα ερχόντουσαν και οι πολιτικοί μηχανικοί αλλά και οι οικοδόμοι».

Όπως είναι φυσικό, τα Σαββατοκύριακα συγκεντρώνει κόσμο από όλη την Αθήνα που έχει ακούσει για τα ωραία σπιτίσια και πολύ οικονομικά φαγητά (τα περισσότερα πιάτα κοστίζουν από 6 ως 7 ευρώ), κόσμο που αν δεν καταναλώσει τα πολλά που έχει παραγγείλει από λαιμαργία θα τα πάρει πακέτο για το σπίτι. 

Πακέτα με φαγητό για κοντινή κατ’ οίκον παράδοση φεύγουν από το μαγαζί και μια τυπική Πέμπτη, ενώ την ίδια ώρα θαμώνες στέκονται πάνω από τη βιτρίνα του Σπύρος – Αντώνης όπως στεκόμαστε πάνω από έναν πάγκο λαϊκής αγοράς αναζητώντας το πιο φρέσκο, μόνο που όλα εκεί είναι ήδη μαγειρεμένα και η φράση που θα ακουστεί κατά την παραγγελία είναι «βάλε και μπόλικο ζουμί».

Η βιτρίνα αυτή με τα μαγειρευτά ανανεώνεται καθημερινά αλλά οι αξίες της είναι σταθερές: ρεβίθια σούπα, σουτζουκάκια, σπανακόρυζο, ντολμαδάκια, κουνουπίδι γιαχνί, μακαρόνια με κιμά, μοσχαράκι λεμονάτο και κοκκινιστό (για το οποίο και φημίζεται γιατί είναι λουκούμι), αρνάκι λεμονάτο, αρακά και κοτόπουλο στον φούρνο με πατάτες. Τρίτη και Παρασκευή έχει παραδοσιακή φασολάδα και ψαρόσουπα, κάθε Σάββατο βγάζει κουνέλι που εκτρέφουν οι ιδιοκτήτες, γίδα βραστή και χειροποίητους λαχανοντολμάδες.

Όσο για τα κάρβουνα του που ζεσταίνονται τα βράδια, το Σάββατο και την Κυριακή, ψήνουν λουκάνικο που είναι επίσης παραγωγή τους, μπιφτέκι που ανήκει στα πιο σωστά της πόλης, εκπληκτικό συκώτι μοσχαρίσιο του και παϊδάκια που κόβονται λεπτά και πάντα εντός της κουζίνας. Το επιδόρπιο είναι σπιτική κρεμ καραμελέ ή γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τίποτα από τα παραπάνω δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει, όλα έχουν τη γεύση που τους αρμόζει, γεμάτη και χωρίς καμία προχειρότητα, αλλά, αν θέλετε να πείτε ότι απολαύσετε την σπεσιαλιτέ τότε σίγουρα πρέπει να παραγγείλετε μία σαλιγκάρια στιφάδο, με την άψογη κοκκινιστή σάλτσα φτιαγμένη με μπόλικο κρεμμύδι που κάνει το πιάτο τον πιο ταιριαστό μεζέ για το γλυκόπιοτο και επίσης φημισμένο ροζέ χύμα κρασί της ταβέρνας. Τα σαλιγκάρια αυτά έφερναν και φέρνουν πολύ κόσμο στο μαγαζί, έχει υπάρξει παρέα που ήθελε να τα πάρει μαζί της σε ένα υπερατλαντικό ταξίδι. 

Η μέρα είναι μία από τις λίγες φωτεινές του Φλεβάρη και παράταιρα με το έξω τοπίο από τα ηχεία του μαγαζιού παίζει τη «Βροχή» που έχουν τραγουδήσει διάφορα ονόματα, αλλά τώρα ακούγεται από τον Πασχάλη Τερζή.

Η μουσική στον χώρο του Σπύρος – Αντώνης πρωταγωνιστεί με έναν τρόπο ιδιόρρυθμο,  αν και κινείται σε ντεσιμπέλ τέτοια ώστε να ακούς τι παίζει αλλά να μην καλύπτει τη συζήτησή σου, το γουστόζικο μέρος της είναι ότι από τους μάγειρες μέχρι τους πελάτες όλο και κάποιον θα πετύχεις να σιγοψιθυρίσει εκείνο το τραγούδι που ταιριάζει στη δική του λαϊκή μουσική βεντάλια.