Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι τουλάχιστον προκλητικό στις μέρες μας να μιλάς για φαγητό, και γενικότερα να ασχολείσαι μαζί του με έναν τρόπο που φαντάζει ελιτίστικος. Διότι όταν έχουμε γυρίσει στα συσσίτια, το να μιλάς για την σάλτσα amatriciana, ακούγεται κάπως. Και το καταλαβαίνω απόλυτα. Φαντάζει έτσι. Δεν είναι συνήθως. Δίνεται δηλαδή η εντύπωση πως ούτε πάσχει, ούτε συμπάσχει αυτός που ασχολείται με το φαγητό. Ίσως, γιατί θεωρείται ακριβό χόμπι (δύο σε ένα. Και ακριβό και χόμπι. Έχεις και χόμπι και μιλάς ρε; ).
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, εκείνη που με το τίποτα κάνει κάτι, και επιμένει να το κάνει ‘’ νο ματερ γουατ’’, γιατί αλλιώς χάνει ένα κομμάτι του εαυτού της. Και μπορεί να μην έχει ούτε χρήματα, ούτε άλλη διέξοδο. Μόνο την διάθεση, να αλλάξει διάθεση. Την ανάγκη να κάνει κάτι. Είναι άλλο να ξοδεύεις και άλλο να ξοδεύεσαι. Είναι άλλο να είσαι ψώνιο, και άλλο να κάνεις μια υποτυπώδη λίστα για ψώνια.
Μιας και δεν είχα πάει για ψώνια λοιπόν, έπρεπε να βγάλω άκρη με όσα είχα σπίτι αν δεν ήθελα πάλι να την βγάλω με σοκολάτα για βραδινό. Έπαιζα βέβαια με τις πιθανότητες να φάω άκυρο αντί για νιόκι, αλλά ήμουν αποφασισμένη να πάρω τα ρίσκα μου. Δεν είχα τίποτα να χάσω, αφού και τρεις πατάτες είχα και λίγη φαρίνα να περιμένει στο ντουλάπι. Τα κλασσικά νιόκι δεν γίνονται με αυγά, αν και συνηθίζονται με αυγά, γιατί βοηθάνε να φτιάξεις ένα ζυμάρι που δεν θα σε εγκαταλείψει στα δύσκολα (σαν το ρεξόνα ένα πράγμα). Αλλά επειδή εγώ τολμώ, έβαλα τα αυγά στην άκρη, σήκωσα τα μανίκια και κάθισα στον υπολογιστή. Διάβασα, διάβασα και εντάξει στα προφορικά πέρασα. Και μετά, πέρασα και στην πράξη.
Έφτιαξα ένα αφράτο και μαλακό ζυμάρι. Και ξέρετε, το ζυμάρι από μόνο του σε προδιαθέτει για στιγμές χαλάρωσης. Διότι θα την ρίξεις την μπουνιά σου. Θα την σφίξεις την γροθιά σου. Θα το βγάλεις το άχτι σου. Θα φτάσεις στο Ζεν, σιγουράκι.
Κάπως έτσι ετοίμασα και τα ταπεινά, αλλά τόσο ‘’comfort food’’, νιόκι πατάτας.
Πρόκειται για ένα φαγητό, που μοιάζει με αγκαλίτσα. Της μαμάς την αγκαλίτσα. Με δυο υλικά λοιπόν, έκανα ότι κάνουν άλλοι, σε δύο ή τρεις συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Ανακάλεσα τα παιδικά μου χρόνια, ηρέμησα, εκτονώθηκα, δεν ξοδεύτηκα και απόλαυσα ένα απλό, αλλά τόσο γεμάτο φαγητό.
What a bliss να κάνεις με το τίποτα κάτι.
H Foivi Geller διατηρεί το blog donkeyandthecarrot.blogspot.gr
