Με το νέο Flower, o Χολαργός βρήκε την πίτσα του

Το «Σαν να μην πέρασε μια μέρα», το τραγούδι για την πλατεία της Αθήνας που πρωταγωνιστεί σε ιστορίες δυσανάλογα πολλές αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθός της, κυκλοφόρησε στις αρχές του 1999. Σε ένα κείμενο λατρείας για τη Μαβίλη, ο Κώστας λειβαδάς είχε πει: «τα λόγια καθώς κι ένα πρώτο μουσικό σχέδιο για τα μιλητά κουπλέ του, τα είχα γράψει από το 1994 σε χαρτοπετσέτες μεταξύ Flower και Λώρα».

Λένε κι έχουν γράψει ότι το όνομα “Flower” άνηκε κάποτε σε ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο που σταδιακά εξελίχθηκε σε ένα ποτάδικο στο οποίο ακουγόταν Tom Waits από τα ηχεία. Κάποια από τα πλακάκια του ήταν μισοσπασμένα ενώ είχε και μια βιτρίνα με τυρόπιτες. Ακούγεται τόσο εγγενώς cult και ενδιαφέρον, αλλά δεν το έχω προλάβει. 

Η ιστορία του Flower συνεχίζεται με κάποιο τρόπο, αφού το όνομά του διατηρήθηκε ενώ ο χώρος του άλλαξε χρήση, έγινε πιο νόστιμος. Ο Δημήτρης Αναγνώστου και ο Ειρηναίος Φιλιππίδης έχουν δώσει στην πιο πρόσφατη ιστορία της πλατείας δύο μαγαζιά- σημεία αναφοράς για όσους θέλουν να βγαίνουν στο κέντρο μεν, όχι πολύ κοντά στο πιο τουριστικό Σύνταγμα δε.

Τα σημεία αυτά είναι ο σενιαρισμένος «Κύριος» για ποτά και το Flower που μετατράπηκε σε pizza bar. 

Ένα κομμάτι από τον χαρακτήρα του παλιού Flower ζει και στην τωρινή του εικόνα αφού οι νέοι του ιδιοκτήτες ήθελαν να διανθίσουν την ήδη υπάρχουσα αισθητική του, αντιμετώπισαν τον χώρο σαν ένα μουσείο που δεν μπορείς να φτιάξεις από την αρχή.

Μάλιστα ,στον κατάλογό τους αναγράφεται η χρονιά 1973- όταν πρωτοεμφανίστηκε η ταμπέλα στη Μαβίλη με αυτό το όνομα- κι όχι 2014, όταν δηλαδή απέκτησε τη σημερινή του κουζίνα.  

Η πλατεία Μαβίλη είναι αδιαμφισβήτητα ιστορική για την νύχτα της πόλης, μοναδικά γοητευτική, ζωντανή ακόμα κι ένα βράδυ Δευτέρας. H Flower στέκεται εκεί έχοντας φανατικούς οι οποίοι είναι έτοιμοι να την υπερασπιστούν κάθε φορά, όταν τίθεται το ερώτημα «ποια είναι η καλύτερη πίτσα της Αθήνας». Κι έτσι όπως τη γνωρίσαμε πριν πέντε χρόνια, πήρε όλα τα καλά της κουζίνας της και δημιούργησε ακόμα ένα σπίτι, αυτή τη φορά εκτός κέντρου αλλά πολύ κεντρικά στην περιοχή που επέλεξε.

Ο Χολαργός έχει μια ιδιόμορφη πιάτσα εξόδου. Αν περπατήσεις στη Λεωφόρο Μεσογείων -στο ύψος της στάσης του μετρό που εξυπηρετεί την περιοχή- θα συναντήσεις μαγαζιά με βλέμμα προς την κίνηση των αυτοκινήτων. Εκεί βρήκε τον χώρο του και το νέο Flower. Αν και βρίσκεται πάνω σε ένα πολύβουο δρόμο καταφέρνει να σε χαλαρώνει, συνήθως έτσι συμβαίνει με το νόστιμο φαγητό.

Θυμίζει αμερικάνικο diner στην πιο καλοβαλμένη εκδοχή του, είναι εντυπωσιακά ευρύχωρο, το ραμποτέ που ντύνει απ’ άκρη σ’ άκρη τον χώρο κλείνει το μάτι στην ιστορία του πρώτου 70s Flower, η συλλογή του από καρτ-ποστάλ του κόσμου είναι ένα στοιχείο που φέρνει την αύρα της Μαβίλη στα Βόρεια. 

Καθώς δημιουργήθηκε πριν την νέα τάση που έχει υπερισχύσει στις new age πιτσαρίες της Αθήνας και θέλει την πίτσα αυστηρά λεπτή, ναπολιτάνικη ή ρωμάνικη, τόσο η Flower της Δορυλαίου όσο και αυτή της Μεσογείων δεν απορρίπτουν την ψωμένια, πιο γεμάτη ζύμη. Οι συνταγές λοιπόν που προσφέρει, κλασικές ή twisted- φτιάχνονται και σε λεπτή τραγανή ζύμη όσο και σε πιο αφράτη. Παράλληλα, για τους νοσταλγούς, στον κατάλογο υπάρχει μια κατηγορία με 300 γραμμάρια ωριμασμένης για τρεις μέρες ζύμης, τις deep dish pizzas ψημένες σε ταψί με ελαιόλαδο. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Συνδυάζοντας λοιπόν την ιταλική κληρονομιά με την αμερικάνικη παραλλαγή, τις ελληνικές συνήθειες και γευστικές προτιμήσεις με την καλή πρώτη ύλη, το Flower προσφέρει μία από τις πίτσες που μπαίνουν στη λίστα με τις πιο νόστιμες της πόλης.

Από την κλασική μαργαρίτα με σπιτική σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα και φρέσκο βασιλικό και τη  leggera, δηλαδή μια πίτσα μαργαρίτα με δροσερή πράσινη σαλάτα, από τη δημοφιλή tartufata με καπνιστό τυρί Μετσόβου, μοτσαρέλα και λάδι τρούφας, την πολύ ιδιαίτερη vegetariana με pesto από φιστίκι Αιγίνης, ψητή μελιτζάνα, πιπεριά Φλωρίνης, φρέσκο πράσο, φρέσκο κόλιανδρο και την toscana με σπιτική σάλτσα ντομάτας, ψητά κολοκυθάκια, κρεμμύδι, ελιές, λάδι σκόρδου και ρίγανη, μέχρι τις πιο πληθωρικές όπως η bacon & maple syrup με κρέμα παρμεζάνας, μοτσαρέλα, μπέικον, καραμελωμένο κρεμμύδι, σιρόπι σφενδάμου, φρέσκο πιπέρι και την επίσης κόκκινη di Stefano με μοτσαρέλα, μανιτάρια, πιπεριά γαλοπούλα που παραπέμπει σε μια πιο ελαφριά «σπέσιαλ», οι πίτσες του Flower καταφέρνουν τόσο με τις συνταγές όσο και με τη ζύμη τους να καλύπτουν όλα τα γούστα.

Ωραίο σημείο για να απολαύσετε την πίτσα της αρεσκεία σας είναι η μπάρα και τα μαρμάρινα πάσα του χώρου, πόσο μάλλον αν έχετε επιλέξει κάποιο από τα μετρημένα αλλά σωστά cocktails που φτιάχνει. Όσο για το επιδόρπιο, μπορείτε να κινηθείτε σε αυθεντικά ιταλικούς δρόμους παραγγέλνοντας τα ελαφρώς πειραγμένα αλλά κλασικά affogato, semifreddo και cannoli ή μπορείτε πάντα να συνέχισετε με μια γλυκιά πίτσα biscottino ή μια calzone με πραλίνα φουντουκιού και μασκαρπόνε.  

Εκτός όμως από το προϊόν-ναυρaχίδα του καταλόγου της που κοστίζει από 6,90 έως 11,60 ευρώ, το Flower ξεκινάει από νωρίς τη μέρα της με πρωινό βασισμένο στα αυγά, με ποικιλία σε σάντουιτς, σπιτικά γλυκά και πίτες. Όσο περνάει η μέρα, οι σαλάτες, οι κλασικές και οι μακαρονάδες φούρνου, τα antipasti και τα house specialty πιάτα γεμίζουν τα τραπέζια στα οποία υπάρχει πάντα φυσικά μια πίτσα. 

Το Flower έχει φαγητό που θα ευχαριστηθείς και έναν χώρο που σε προδιαθέτει να βγεις έξω για πίτσα και να μην παραγγείλεις πάλι σπίτι σου. Αν και, σε περίπτωση που αρνείσαι να σηκωθείς από τον καναπέ, σου δίνει και αυτή την επιλογή.