Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Ήμουν στην πρώτη δημοτικού και μόλις μάθαινα ανάγνωση. Συλλάβιζα λοιπόν το Παραμύθι χωρίς όνομα. Έμαθα ανάγνωση διαβάζοντάς το και το διάβασα έξι απανωτές φορές. «Το βασιλόπουλο ξεσπαθώνει»: με τρέλαινε η λέξη «ξεσπαθώνει» – υπήρχε και η σχετική ζωγραφιά. Τι γοητεία ασκούσε το βασιλόπουλο που παρακολουθούσε τα μυρμήγκια και μάθαινε από τη ζωή τους κι έπειτα έφευγε απ’ το παλάτι, γνώριζε τον «λαό» του, ανόρθωνε τη χώρα και παντρευότανε τη «Γνώση»! Το καταπληχτικό αυτό έργο της Πηνελόπης Δέλτα το ξαναδιάβασα πρόσφατα, επί κρίσης, για λόγους επιστημονικούς (τι κρύβεται, αλήθεια, πίσω από τη «Γνώση»;), και έκλαψα πικρά…
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Το βιβλίο που διάβασα και ξαναδιάβασα, πιο πολύ και από το Παραμύθι χωρίς όνομα, είναι το Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη. Δυο νεαροί ήρωες τρελά ερωτευμένοι, που όμως δεν μπορούν να κάνουν σχέση για ασήμαντες αφορμές, γιατί διαρκώς παρεξηγούν ο ένας τον άλλον, γιατί επιδιώκουν να ασκήσουν εξουσία επί του άλλου. Το πρωτοδιάβασα στα 25 μου και επηρεάστηκα βαθιά, πολύ βαθιά. Εντέλει μάλλον λειτούργησε ως αντιπαράδειγμα. Επί 25 χρόνια περίπου το έργο επανερχόταν στο μυαλό μου, το ξαναδιάβαζα, ώσπου έγραψα μια μεγάλη μελέτη γι’ αυτό και τώρα κάπως έχω ησυχάσει.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Τελικά τα βιβλία που με έχουν βαθιά επηρεάσει ίσως λειτουργούν ως αντιπαραδείγματα στο επίπεδο της ζωής. Ο Βέρθερος του Γκαίτε και η Άννα Καρένινα, ας πούμε, κάθε άλλο παρά με ώθησαν προς την αυτοκτονία.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Βέβαια! Κάποτε ήθελα να γίνω εξερευνήτρια, παραδόξως συνδυάζοντάς το και με μια ομάδα όπως αυτή που δρούσε στον Μικρό καουμπόη: με την πενταμελή μου ομάδα θα εξερευνούσα, τάχα, τον Αμαζόνιο. Μετά ήθελα να γίνω ψυχολόγος (διάφορα βιβλία), μετά παιδαγωγός (Α.Σ. Νηλ, Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης). Τώρα, διαβάζοντας το Φάντασμα της όπερας του Στέφανου Τραχανά, επιθυμώ να γίνω φυσικός. Αλλά είναι κάπως αργά. Πάντως, πολλά συμβαίνει να είναι και τα βιβλία που με ωθούν να πάψω να είμαι συγγραφέας: γιατί ποτέ δεν θα μπορέσω να τα φτάσω.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Εδώ μου ζητάτε ουσιαστικά έναν τεράστιο κατάλογο. Τι να πρωτοαναφέρω; Τον Βέρθερο, την Άννα Καρένινα, το Λεμονοδάσος, που ανέφερα παραπάνω – και γιατί όχι και τα περισσότερα από τα έργα αυτών των συγγραφέων. Την Κυρία Νταλογουέη της Βιρτζίνια Γουλφ (και τα περισσότερα από τα άλλα της έργα), τις Δύσκολες νύχτες της Μέλπως Αξιώτη, το Contre–temps της Μιμίκας Κρανάκη (αυτό το έχω σχεδόν γράψει η ίδια), το Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι του Γκύντερ Γκρας, την Ιστορία αγάπης και σκότους του Αμός Οζ… Πωπώ, πόσο άδικη γίνομαι μην αναφέροντας κι άλλους κι άλλες! Όμως έχω φτάσει το όριο των λέξεων που μου διαθέτετε.
Η Αγγέλα Καστρινάκη είναι συγγραφέας και το βιβλίο της, «Και βέβαια αλλάζει!» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη.
