Ακόμα και αν η Αθήνα δεν έχει τους ρυθμούς μιας πόλης σαν τη Νέα Υόρκη, μάλλον δεν θα σταματήσει ποτέ η σύγκριση για την ποιότητα ζωής που έχει ένας κάτοικός της σε σχέση με κάποιον άλλον που κατοικεί σε έναν τόπο με μικρότερο πληθυσμό, που έχει πιο άμεση επαφή με τη φύση, ίσως έχει μια «στρωμένη» δουλειά, αλλά λιγότερες εναλλακτικές ψυχαγωγίας και διασκέδασης.
Το -όχι και τόσο μακρινό 2012-, μια έρευνα με δείγμα 1.286 ατόμων της Κάπα Research για το Υπουργειο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων σε Αττική και Θεσσαλονίκη έδειξε πως εν μέσω κρίσης το 68,2% των ερωτηθέντων έχει σκεφτεί να φύγει, ενώ το 19,3% είχε ήδη κάνει κινήσεις μετακόμισης. Το 18,3% στόχευε στο να ασχοληθεί με τον τουρισμό, το 14,2% με την επικοινωνία και τις νέες τεχνολογίες, το 11,8% με την εκπαίδευση, το 10,6% με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το 7% με το εμπόριο, το 6,7% με τον αγροτουρισμό και το 5,8% με τη μαζική εστίαση. Μάλιστα, το 25,4% ήταν κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων.
Ανεξαρτήτως στατιστικών αναλύσεων και παραμέτρων, μήπως έχουμε μια εξιδανικευμένη εικόνα από τις διακοπές μας ή τα φοιτητικά μας χρόνια για την ζωή στην ελληνική επαρχία; Μήπως συχνά τη φανταζόμαστε πιο φολκλόρ απ’ όσο είναι; Αναζητώντας τις απαντήσεις από φίλους και γνωστούς, βρήκαμε δέκα νέους που αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην ελληνική επαρχία, ενώ ανάμεσα τους υπάρχουν και εκείνοι που δεν έφυγαν ποτέ από το μέρος που μεγάλωσαν.
Για αρχή, τους ρωτήσαμε αν έχουν προσπαθήσει να μείνουν ποτέ σε άλλη πόλη, τι ήταν αυτό που τους οδήγησε να εγκατασταθούν εκεί που βρίσκονται τώρα, αν τελικά είναι μικρότερο το κόστος ζωής στην επαρχία. Έπειτα αναρωτηθήκαμε, ποια είναι τα οφέλη του να είσαι εργένης και ποια όταν έχεις οικογένεια στο μέρος που ζουν; Πώς περνούν οι ίδιοι τη μέρα τους; Πόσες φορές βγαίνουν την εβδομάδα; Πού πάνε; Έχουν νιώσει ποτέ να είναι τα βλέμματα στραμμένα πάνω τους εξαιτίας αυτού που αποκαλούμε «μικρή κοινωνία»; Υπάρχουν στιγμές που σκέφτονται να εγκατασταθούν αλλού; Τι είναι αυτό που δεν θα ήθελαν να αλλάξει στον τόπο τους; Τι απαντούν στο «μια χαρά είστε εδώ, σαν να κάνετε μόνιμα διακοπές»;
Έφυγα στα 18 από τη Λάρισα για να σπουδάσω Κλασική Φιλολογία στην Αθήνα που παρέμεινα συνολικά για έξι χρόνια. Επέστρεψα στη Λάρισα αρχικά για λόγους επαγγελματικούς. Το να περνάς τη μέρα σου διδάσκοντας παιδιά στην εφηβεία είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και μη βαρετά πράγματα στον κόσμο. Επιπλέον, η επιστροφή και των φίλων μου διευκόλυνε την απόφαση της εγκατάστασης, ειδικά όταν συνειδητοποίησα ότι, αν δουλεύεις, είναι ιδανική πόλη για να ζεις, αφού σου παρέχει αρκετό ελεύθερο χρόνο.
Σίγουρα είναι μικρότερο το κόστος ζωής στην επαρχία, αλλά επειδή στη Λάρισα ο κόσμος καταναλώνει πολύ σε όλα τα επίπεδα, δεν ξέρω αν εν τέλει καταφέρνουμε να ξοδεύουμε λιγότερα.
Ο οικογενειάρχης σαφώς διευκολύνεται στην επαρχία. Η οικογένεια εδώ θυμίζει αρκετά το παλιο μοτίβο: ζευγάρι, εγγόνια, παππούς, γιαγιά ζουν ο ένας κοντά στον άλλο και αλληλοϋποστηρίζονται. Ο εργένης μπορεί ενίοτε να πλήξει, αλλά είναι πολύ εύκολο να γνωρίσει και άλλους που βρίσκονται στην ίδια φάση και να δημιουργήσει ένα νέο κύκλο ανθρώπων.
Το πρωί πάω βόλτα τη σκυλίτσα μου και μετά για γυμναστική ή για καφέ. Από το μεσημέρι ως το βράδυ κάνω μαθήματα στο φροντιστήριο. Επειδή σχολάω βράδυ λοιπόν και εργάζομαι στο κέντρο, βγαίνω σχεδόν καθημερινά. Για καφέ πηγαίνω στο Kaveh Kanes, υπάρχει εκεί ένα άτυπο καθημερινό ραντεβού με όλους, επίσης στο Wisedog και στο Κλίμαξ, για τσίπουρο στο Μεζέν, στο Πιπέρι, στο Ντόκο και στη Ραψάνη, για φαγητό ο Νικόδημος είναι το δεύτερο σπίτι μου, για κοκτέιλ στο Kubrick, στο Monk και στο Bukowski, για κρασί στο Kουρμπέτι και στο Hobo, αλλά εκεί που σίγουρα θα με βρει κάποιος είναι στο(ν) Αλομπάρ, ένα μέρος που μόνο αν κάποιος το ζήσει θα το καταλάβει. Για συναυλίες στο Stage και στο Λίντο Οργανισμός. Τα Σαββατοκύριακα κάνω συχνά εκδρομές στο Πήλιο και στον Κίσσαβο, όπου υπάρχει άλλο ένα αγαπημένο μου μέρος, το Αριόπρινο.
Δεν θα έλεγα ότι έχω νιώσει τα βλέμματα πάνω μου αν και η αλήθεια είναι ότι στις μικρές κοινωνίες τίποτα δε μένει κρυφό. Εξαρτάται από τον καθένα λοιπόν, κατά πόσο θα επιτρέψει ή όχι να ασχοληθούν μαζί του και αν θα διαφυλάξει την προσωπική του ζωή.
Κατά καιρούς υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να εγκατασταθώ αλλού αλλά αν το ήθελα πραγματικά θα το είχα κάνει ως τώρα. Συνηθίζουμε να λέμε ότι η Λάρισα σε «ρουφάει» με τις ευκολίες που έχει αλλά και λόγω της γεωγραφικής της θέσης: απέχεις μισή ώρα από τη θάλασσα ή το βουνό, μιάμιση ώρα από τη Θεσσαλονίκη και τρεις ώρες από την Αθήνα. Έτσι, σου δημιουργείται η αυταπάτη ότι τα έχεις όλα – και είναι και από τα βασικά επιχειρήματα όλων των γονιών της Λάρισας όταν προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά τους να επιστρέψουν.
Είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να αλλάξουν εδώ. Αυτά όμως που θα ήθελα να παραμείνουν είναι οι πεζόδρομοι, το ποτάμι, η ανεμπόδιστη θέα στον Όλυμπο και τον Κίσσαβο, οι κοντινές αποστάσεις, τα ποδήλατα, η ευκολία και η άνεση με την οποία συναντώ τους φίλους μου, η χαλαρότητα του κόσμου και οι ρυθμοί της πόλης, τα μέρη που συχνάζω.
Όταν μου λένε «μια χαρά είστε εδώ, σαν να κάνετε μόνιμα διακοπές», χαμογελάω γιατί ξέρω πως κατά βάθος έτσι είναι.
Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να μείνω σε άλλη πόλη. Εγκαταστάθηκα στην Κοζάνη λόγω της εργασίας μου και της ύπαρξης σπιτιού το οποίο θα περιόριζε τα έξοδα μου. Σίγουρα είναι μικρότερο το κόστος ζωής εδώ. Είτε είσαι εργένης είτε οικογενειάρχης, νομίζω και στις δύο περιπτώσεις οι συνθήκες ζωής είναι ίδιες. Καθημερινά πηγαίνω στο γυμναστήριο, για καφέ και για δουλειά, εργάζομαι ως barman. Μία με δύο φορές την εβδομάδα βγαίνω για ένα ποτό ή για φαγητό. Εννοείται ότι στην επαρχία όλοι γνωρίζονται με όλους και τα αδιάκριτα βλέμματα υπάρχουν πάντα και παντού. Πολλές φορές σκέφτομαι να μετακομίσω κυρίως λόγω της εργασιακής ανασφάλειας Αυτό που δε θα ήθελα να αλλάξει στο μέρος που ζω είναι οι σχετικά χαλαροί ρυθμοί ζωής σε σύγκριση με τις μεγαλουπόλεις. Όσο γι’ αυτούς που λένε πως βρισκόμαστε σε μόνιμες διακοπές τους απαντώ «ελάτε να ζήσετε κι εσείς εδώ να δείτε τη γλύκα».
Έπειτα από έξι χρόνια σπουδών στην Αθήνα επέλεξα να επιστρέψω στη γενέτειρά μου την Τρίπολη, υπήρχε μια οικογενειακή επιχείρηση στην οποία ξεκίνησα να δουλεύω και είμαι εκεί μέχρι σήμερα. Εννοείται πως είναι μικρότερο το κόστος ζωής, δεν πληρώνουμε συγκοινωνίες και μεταφορές, είμαστε όλοι γνωστοί και όταν βγεις όλο και κάποιος θα κεράσει.
Η ζωή στην επαρχία είναι πιο εύκολη για έναν οικογενειάρχη από ότι για έναν εργένη, είναι πιο κλειστή η κοινωνία και δεν είναι τόσο εύκολη η κοινωνικοποίηση, οι κάτοικοι είναι όλοι γνωστοί, δύσκολα θα κάνεις νέες γνωριμίες. Θεωρώ ότι είναι υγιές το να μεγαλώνεις τα παιδιά σου στην επαρχία.
Περνάω τη μέρα μου δουλεύοντας από τις 09:00 έως τις 19:00 περίπου, μετά θα πάω γυμναστήριο ή θα κάνω γιόγκα- αργότερα θα ασχοληθώ λίγο με το σπίτι και θα αράξω με ένα βιβλίο ή μια ταινία μέχρι τις 23:30-24:00 που θα κοιμηθώ. Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα θα βγω για ένα ποτό με κάποια παρέα.
Τα βλέμματα της μικρής κοινωνίας τα νιώθεις όταν θέλεις, εγώ προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου αλλά εννοείται ότι τα πάντα συζητιούνται. Δεν ασχολούμαι καθόλου με τον περίγυρο, είχα την τύχη να κληρονομήσω από τους γονείς μου την αποστασιοποίηση από τον καθωσπρεπισμό της επαρχιακής νοοτροπίας
Δε θα μπορούσα να φύγω για να μείνω σε άλλη πόλη λόγω της δουλειάς. Δεν θα άλλαζα με τίποτα την ελευθερία που νοιώθει κανείς στην επαρχία εξαιτίας της ασφαλείας, το να γυρνάς δηλαδή τα ξημερώματα μόνος σου σπίτι , να αφήνεις το κινητό σου κάπου και να το βρίσκεις αμέσως, να κυκλοφορείς με ανοιχτή τσάντα.
Βρίσκω κλισέ το να θεωρεί κανείς πως βρίσκομαι σε μόνιμες διακοπές, είτε στην επαρχία είτε στη μεγαλούπολη υπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά στην ποιότητα ζωής.
Η αλήθεια είναι πως μου έχει περάσει από το μυαλό κατά περιόδους να μετακομίσω σε μια μεγαλούπολη, αλλά δεν το επιχείρησα καν διότι κάθε φορά που πήγαινα στην Αθήνα ή και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η λέξη που μου καρφωνόταν στο μυαλό ήταν το «ΧΑΟΣ». Έμεινα στην Εύβοια γιατί και δουλειά είχα σχεδόν (αυτή τη στιγμή εργάζομαι σαν μαραγκός και μελισσοκόμος) ενώ ταυτόχρονα είναι ένα πολύ ωραίο μέρος να ζεις και γεωγραφικά είναι κοντά στην πρωτεύουσα.
Σίγουρα το κόστος ζωής είναι μικρότερο. Τα ενοίκια είναι γύρω στα 100 ευρώ κάτω από την Αθήνα, οι μετακινήσεις είναι περιορισμένες και αγαθά όπως λαχανικά, φρούτα, αυγά, λάδι, καυσόξυλα δεν τα αγοράζεις σχεδόν ποτέ γιατί είτε τα παράγεις, είτε κάποιος γνωστός έχει και τα μοιράζεται.
Σκέψεις να μετακομίσω σε κάποια άλλη πόλη τις έκανα όσο ήμουν εργένης. Από τότε που έκανα οικογένεια διέγραψα για πάντα την επιλογή αυτή. Δε θα ήθελα να μεγαλώσει το παιδί μου σε μια τσιμεντούπολη. Πιστεύω ότι η ποιότητα ζωής εδώ δεν συγκρίνεται.
Τον ελεύθερο μου χρόνο τον περνάω με τη σύντροφό μου και την κόρη μου. Η έξοδός μας αυτόν τον καιρό είναι στις παιδικές χαρές λόγω της μικρής ή σε κανένα πάρκο. Η διασκέδαση μας το χειμώνα είναι περιορισμένη σε μαζώξεις φίλων σε σπίτια, ή σε κανένα ταβερνάκι. Το καλοκαίρι όμως, η θάλασσα είναι παντού γύρω μας.
Δε νιώθω ότι συγκεντρώνω τα βλέμματα πάνω μου ή τουλάχιστον το έχω συνηθίσει. Έχω φτιάξει τον μικρόκοσμό μου με τους δικούς μου ανθρώπους και δε με νοιάζει και πολύ τι λένε και τι δε λένε. Σε μια μικρή κοινωνία είναι σημαντικό να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
Τι θα ήθελα να αλλάξω στο μέρος που ζω; Νομίζω ότι αυτά που με ενοχλούν αφορούν την καθημερινότητα της ελληνικής πραγματικότητας και όχι αποκλειστικά την επαρχία. Ο Έλληνας «κρύβει τα σκουπίδια του κάτω από το χαλί» και παρκάρει σε θέση αναπήρων.
Για όσους λένε πως είναι σαν να βρισκόμαστε μόνιμα σε διακοπές απαντώ ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο κόσμος βλέπει το νησί μας στις δικές του διακοπές με άλλο μάτι. Το χειμώνα υπάρχουν στιγμές που βαριέσαι τα ίδια και τα ίδια, τις ίδιες φυσιογνωμίες κάθε μέρα. Υπάρχουν στιγμές που θες να κάνεις κάτι και δεν έχεις πολλές επιλογές. Ίσως όμως αυτό σου συμβαίνει όπου κι αν μένεις.
Όλα ξεκίνησαν όταν έφυγα από την Αθήνα για να έρθω φοιτητής στα Γιάννενα και από τότε εγκαταστάθηκα μόνιμα εδώ. Θες λίγο η δουλεία, λίγο οι παρέες, λίγο ότι πέρναγα καλά, μάλλον όλα μαζί με κράτησαν.
Το κόστος ζωής σε μια επαρχιακή πόλη όπως τα Γιάννενα δεν απέχει τόσο από αυτό της Αθήνας, σε κάποια πράγματα ίσως είναι και μεγαλύτερο (π.χ. ενοίκιο), η διάφορα βρίσκεται περισσότερο στην ποιότητα ζωής που σου προσφέρουν τέτοιες πόλεις.
Σίγουρα το να είσαι οικογενειάρχης στην επαρχία είναι το ιδανικό καθώς οι αργοί ρυθμοί ζωής, οι μικρές αποστάσεις, η έλλειψη δραστηριοτήτων σου αφήνουν περισσότερο χρόνο για να ασχοληθείς αν το θέλεις με την οικογένεια σου. Από την άλλη, άμα είσαι φιλόδοξος εργένης τότε η επαρχία σε «τρώει» γιατί δεν έχει τις ευκαιρίες που θες τόσο σε επαγγελματικό όσο και προσωπικό επίπεδο, ειδικά άμα δεν είσαι ντόπιος.
Οι μέρες κυλούν ήρεμα, το πρωί δουλειά, μετά ένας καφές που μάλλον θα μετατραπεί σε τσίπουρο ή μπύρα και αυτό συμβαίνει δύο με τρεις φορές την εβδομάδα στα τρία, το πολύ τέσσερα, μαγαζιά που έχουν γίνει πια σχεδόν δεύτερο σπίτι μας, χωρίς απαραίτητα να είναι καλό αυτό.
Οτιδήποτε μπορεί να ταράξει την ρουτίνα και την συνήθεια είναι σίγουρο ότι θα σχολιαστεί. Από το καινούργιο σου κούρεμα μέχρι την εμφάνιση σου με κάποιον άγνωστο, με τα σενάρια να δίνουν και να παίρνουν σχετικά με το τι συμβαίνει. Δύσκολα συνηθίζεται αυτή η νοοτροπία αλλά μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για να τους τρελάνεις όποτε θες.
Έχω σκεφτεί να μείνω αλλού, τρέχοντας κιόλας. Ωραία η ηρεμία, ωραία η φύση, ωραίο το να απέχεις πέντε λεπτά από την δουλειά σου αλλά το να ξέρεις πως έχεις μόνο αυτά κουράζει.
Στα 40 μου ίσως να μην άλλαζα τίποτα στο μέρος που ζω, τώρα στα 27 μου θα άλλαζα πόλη. Η επαρχία είναι υπέροχη για όποιον θέλει μια ζωή χωρίς εντάσεις, μια φλατ καθημερινότητα.
Για κάποιους η ζωή στην επαρχία μοιάζει με διακοπές, άλλοι την έχουν συνδέσει με πιο αργούς ρυθμούς, μερικοί την αντιμετωπίζουν σαν επιστροφή στην φύση. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να δώσουν κάτι καινούριο στον τόπο τους, άλλοι νιώθουν είναι μια απίστευτη πλήξη, γούστα και επιλογές είναι αυτά. Δεν χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις την ζωή στην επαρχία προκειμένου να δεις αν σου ταιριάζει.
Σπούδασα στην Πάτρα και παρέμεινα εκεί για τρία χρόνια μετά τις σπουδές. Δεν μου άρεσε όμως σαν πόλη και έτσι πήγα στη Μήλο, έζησα για τέσσερα χρόνια και τη λάτρεψα. Τώρα βρίσκομαι στα Χανιά γιατί κατάγομαι από εδώ, έχω τους γονείς μου κοντά και δικό μου σπίτι.
Για τα Χανιά δεν ισχύει πως είναι μικρότερο το κόστος ζωής στην επαρχία. Ίσα ίσα που κάποια πράγματα, όπως η επίσκεψη σε ένα εστιατόριο ή τα καύσιμα, κοστίζουν ακριβότερα επειδή είμαστε σε νησί με τουρισμό. Εξοικονομείς χρήματα εάν καλλιεργείς φρούτα και λαχανικά ή εκτρέφεις ζώα.
Είτε κάποιος είναι εργένης είτε οικογενειάρχης, η καθημερινότητα του εδώ έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής που θέλει κάποιος να ακολουθήσει. Σίγουρα στην επαρχία είναι πιο χαλαροί οι ρυθμοί. Από την άλλη, στην επαρχία υπάρχουν λιγότερες επιλογές διασκέδασης, σε θέματα υγείας δεν υπάρχουν οι ειδικοί και οι ευκαιρίες εκπαίδευσης είναι λιγότερες. Επιπλέον, αν είσαι σε νησί εξαρτάσαι από τα καράβια και τα αεροπλάνα.
Είμαι δασκάλα και το πρωί βρίσκομαι στο σχολείο, το μεσημέρι στο σπίτι για φαγητό. Η απόσταση σχολείο – σπίτι με το αυτοκίνητο είναι πέντε λεπτά. Το λιγότερο μια φορά την εβδομάδα θα βγω. Προσπαθώ κάθε απόγευμα να πάω μια βόλτα -αν δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις και ο καιρός το επιτρέπει- για καφέ ή μπύρα στο Λιμάνι, στη Νταλιάνη, στη Σπλάτζια ή στο Κουμ Καπί, για περπάτημα και επαφή με τη φύση στους Αγίους Αποστόλους ή στη λίμνη της Αγυιάς και φυσικά στον Δημοτικό Κήπο για να δούμε τις πάπιες, τα κρι κρι και να κάνουμε κούνιες με τον γιο μου.
Δεν έχω νιώσει ποτέ να είναι όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου.Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να εγκατασταθώ αλλού γιατί θα ήθελα να ζήσω διαφορετικές εμπειρίες. Το εξωτερικό με δελεάζει. Αυτό που δε θα ήθελα να αλλάξω στο μέρος που ζω είναι η μαγεία που κρύβεται στα στενά του Παλιού Λιμανιού και τα κρυστάλλινα νερά του Λιβυκού πελάγους.
Όσο ζούσα στη Μήλο πραγματικά συμφωνούσα απόλυτα με το «μια χαρά είστε εδώ, σαν να κάνετε μόνιμα διακοπές», κάναμε μπάνιο στη θάλασσα μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου. Στα Χανιά όμως οι αποστάσεις είναι μεγαλύτερες και μάλλον επειδή έχουν αυξηθεί οι υποχρεώσεις μου λόγω οικογένειας δεν αισθάνομαι σαν να κάνω διακοπές. Σίγουρα όμως εκτιμώ την καλή ποιότητα ζωής που μου προσφέρουν τα Χανιά.
Έχω μείνει σε άλλη πόλη και συγκεκριμένα στα Γιάννενα που σπούδαζα. Τώρα είμαι εγκατεστημένος στο Αγρίνιο, κατάγομαι από εδώ. Οικογενειακοί, οικονομικοί και συναισθηματικοί είναι οι λόγοι που με έφεραν. Πολλές φορές η πόλη σου σε διαλέγει, δεν την διαλέγεις εσύ.
Το κόστος ζωής στην επαρχία εξαρτάται από το που εργάζεσαι και που είναι η οικογένεια σου. Αν είσαι στην επαρχία και βγάζεις 500 ευρώ, το κόστος ζωής θα σου φανεί μεγαλύτερο σε σχέση με το να ζεις σε μια μεγαλούπολη και να βγάζεις 1000 Αντίστοιχα αν μένεις στην επαρχία, άλλα δεν υπάρχουν οι δομές που χρειάζεσαι για την εργασία σου ή η οικογένεια σου κατοικεί άλλου, τότε μακροπρόθεσμα επίσης θα είναι πιο ακριβή η ζωή. Αν αντιθέτως μιλάμε με γνώμονα τις ίδιες συνθήκες, τότε νομίζω είναι αυτονόητο πως ένα καφές, οποιοδήποτε αγαθό ή υπηρεσία στο κέντρο του Αγρινίου θα κοστίζει πολύ λιγότερο από ότι στο αντίστοιχο κέντρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης.
Δεν είναι καλύτερο το να είσαι εργένης στην επαρχία από οικογενειάρχης. Όλοι κρίνονται για όλα και υπάρχει το γνωστό επαρχιακό κουτσομπολιό, τότε οι κινήσεις σου είναι μετρημένες, σε καλούπι και θα έλεγα υποκριτικές αν θες να βγάλεις προς τα έξω ότι είσαι το «καλό παιδί». Αν είσαι οικογενειάρχης είσαι στη ρουτίνα σου και το καλό είναι πως η πόλη σε ακολουθεί σε αυτό. Αν το παιδί σου ξεχάσει να σου αναφέρει που είναι, θα στο αναφέρει ο γείτονας, μην ανησυχείς.
Η μέρα μου περνάει με διάβασμα για τα μεταπτυχιακά μου, τρέξιμο για ιδιαίτερα και εύρεση εργασίας σαν καθηγητής, γυμναστήριο και οπωσδήποτε θα πάω για έναν καφέ ή μια βόλτα. Βγαίνω πέντε με έξι φορές την εβδομάδα, πηγαίνω οπουδήποτε μπορώ να χαλαρώσω και να ξεφύγω από το υπόλοιπο πρόγραμμά μου και παρότι είμαι άνθρωπος της συνήθειας, ευχαρίστως θα ανακαλύψω κάτι νέο και θα κάνω ένα ταξίδι.
Φυσικά νιώθω τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου. Σχολιάζουμε και μας σχολιάζουν, είμαστε ταυτόχρονα θύτες και θύματα. Υπάρχουν πολλές στιγμές που σκέφτομαι να εγκατασταθώ αλλού, κυρίως λόγω εργασίας. Στην επαρχία είσαι overqualified πλέον, δεν βρίσκεις δουλειά.
Ο Robert Orben είχε πει πως «διακοπές είναι να μην έχεις να κάνει τίποτα και να έχεις όλη την ήμερα για να κάνεις αυτό το τίποτα». Συμφωνώ λοιπόν με αυτή την άποψη και είσαστε ευπρόσδεκτοι να έρθετε αν αυτό σας λείπει.
Έχω μείνει στην Αθήνα μερικά χρόνια. Αποφάσισα να γυρίσω στην Κέρκυρα γιατί είναι ένα όμορφο νησί, με καλύτερη ποιότητα ζωής, καλύτερη και πιο άμεση επαγγελματική αποκατάσταση -τουλάχιστον για το δικό μου επάγγελμα- και είμαι κοντά στην οικογένειά μου.
Δεν είναι πάντα μικρότερο το κόστος ζωής στην επαρχία, τα ενοίκια και οι βενζίνες είναι πιο ακριβά, το νερό δεν είναι πόσιμο, εξαρτάται κάθε φορά από τις προσωπικές απαιτήσεις και τις συνθήκες. Η ζωή στην επαρχία πιστεύω πως είναι καλύτερη αν είσαι οικογενειάρχης.
Η καθημερινότητά μου εδώ περιλαμβάνει δουλειά, γυμναστική, έξοδο τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα για ποτό, φαγητό ή περίπατο. Έχω νιώσει πολλές φορές να είναι όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου εξαιτίας της «μικρής κοινωνίας», είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα της επαρχίας. Αν αλλάξουν οι επαγγελματικές μου συνθήκες και δε θα μπορούσα να βρω δουλειά στον κλάδο μου, αν δεν ήμουν ευτυχισμένη στα προσωπικά μου φυσικά και θα έφευγα. Αυτό που δεν θα ήθελα να αλλάξει στην Κέρκυρα είναι η φυσική ομορφιά του τόπου και το πιο ασφαλές περιβάλλον που προσφέρει. Στο «μια χαρά είστε εδώ, σαν να κάνετε μόνιμα διακοπές» απαντώ ότι «τα φαινόμενα απατούν».
Δεν έχω προσπαθήσει να μείνω άλλου, εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ μένω. Σαφώς είναι μικρότερο το κόστος ζωής εδώ σε σχέση με την πρωτεύουσα. Μάλιστα, το κόστος στο χωριό Φήκη είναι ακόμα πιο χαμηλό από ότι στην πόλη των Τρικάλων. Και σαν εργένης και σαν οικογενειάρχης έχεις πράγματα να κάνεις εδώ, μια οικογένεια ζει πιο άνετα και οικονομικά στην επαρχία απ’ ότι στην πρωτεύουσα. Η καθημερινότητά μου είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά και μια καθημερινή έξοδο για ένα ποτό σε μπαρ το όποιο να παίζει μουσική που μας αρέσει. Προς το παρόν δεν έχει υπάρξει τίποτα που να με κάνει να θέλω να φύγω από εδώ. Δεν θα ήθελα να αλλάξω στο μέρος που ζω την ευκολία που συναντάς σε διάφορα πράγματα όπως είναι η εξυπηρέτηση στις δημόσιες υπηρεσίες, οι μετακινήσεις, οι μικρές αποστάσεις. Όσο για το αν βρισκόμαστε σε μόνιμες διακοπές, αν δουλεύεις, πουθενά δεν είναι διακοπές.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κεφαλλονιά. Έφυγα για σπουδές σε Αθήνα και Λονδίνο, έλειψα για 10 χρόνια. Από το 2014 και με τα επέστρεψα στο νησί ασκώντας τη δικηγορία, είμαι παντρεμένη με ένα παιδί δύο ετών. Επέστρεψα για την ποιότητα ζωής που ήξερα πως θα μου προσφέρει η Κεφαλονιά και που δυστυχώς δεν μου προσέφεραν οι άλλες πόλεις, οι οποίες στην καθημερινότητά τους και στις συνθήκες εργασίας τους ήταν απάνθρωπες.
Είναι σχετικά μικρότερο το κόστος ζωής εδώ αν και, τουλάχιστον στην Κεφαλλονιά, το να τρώει κάποιος έξω είναι ακριβότερο απ’ ότι στην Αθήνα. Σαφέστατα περνάς καλύτερα στο νησί αν είσαι οικογενειάρχης. Για τους εργένηδες δυστυχώς υπάρχουν ελάχιστες επιλογές διασκέδασης.
Η καθημερινότητα μου έχει σαφή ρουτίνα: γυμναστήριο, παιδί στο σχολείο, δουλειά στο γραφείο, επιστροφή στο σπίτι για να περάσουμε οικογενειακώς το μεσημέρι. Τα απογεύματα είναι πάντα αφιερωμένα στο παιδί μου ενώ το βράδυ είναι η ώρα για μένα και τον σύζυγο μου στο σπίτι.
Βγαίνω περίπου δύο φορές την εβδομάδα βράδυ και η έξοδος περιλαμβάνει κυρίως σινεμά και φαγητό. Τα Σαββατοκύριακα είναι πάντα πιο χαλαρά, με κόσμο σπίτι, βόλτες και ψώνια, μεσημεριανά γεύματα έξω. Για ποτό βγαίνω σπάνια, η βασική έλλειψη του νησιού αυτού είναι πως δεν υπάρχει ένα μαγαζί με αξιοπρεπή μουσική και αισθητική που να μπορείς να απολαύσεις το ποτό σου νωρίς και όχι απαραίτητα μεταμεσονύχτια, δεν υπάρχουν μαγαζιά όπως αυτά της Αθήνας. Τα καλοκαίρια όμως είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα με πολλά μπάνια στη θάλασσα, ουζάκια και θερινά σινεμά.
Μονό όταν έχω μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, σκέφτομαι ποσό καλύτερα θα ήμουν επαγγελματικά στο Λονδίνο. Αυτή η σκέψη συνήθως κρατάει μέχρι να έρθει στο μυαλό μου σκηνή από rush hour στο μετρό και να την απορρίψω αμέσως.
Αυτό που δεν θα ήθελα να αλλάξει στο μέρος που ζω είναι η ευκολία στις μετακινήσεις και στον τρόπο που διεκπεραιώνονται οι εργασιακές μου ανάγκες, πολύ γρήγορα και εύκολα γιατί όλα είναι κοντά και όλοι είμαστε γνωστοί.
Αν μου πουν ότι βρίσκομαι μόνιμα σε διακοπές συνήθως γελάω, αν και ομολογώ ότι υπάρχει δόση αλήθειας σε αυτή την άποψη, μπορώ εντός 10 λεπτών να βρεθώ από το σπίτι μου σε μια υπέροχη παράλια, να πάω μετά τη δουλειά και να μείνω μέχρι το βράδυ.
Έζησα στην Αθήνα για τέσσερα χρόνια, αλλά μετά τις σπουδές επέστρεψα πίσω για οικονομικούς λόγους κυρίως. Μικρότερες αποστάσεις, χαμηλότερα ενοίκια, πιο φτηνή διασκέδαση. Το κόστος ζωής στην επαρχία σαφώς και είναι χαμηλότερο. Είτε είναι κανείς εργένης είτε οικογενειάρχης, το αν θα επιβιώσεις στην επαρχία νομίζω πως είναι θέμα ανθρώπου. Είμαι τυχερή γιατί η πόλη μου είναι αρκετά μεγάλη με πολλές επιλογές, κατάλληλη για εργένηδες αλλά και για οικογένειες.
Δουλεύω καθημερινά οπότε ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, αν και σε μια βόλτα μετά τη δουλειά δε λέω ποτέ όχι. Πηγαίνω τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα για ποτό και μια φορά τον μήνα μπορεί να πάω σε κάποιο κλαμπ ή στα μπουζούκια.
Σίγουρα όταν είσαι σε μια πόλη της επαρχίας θα πέσουν κάποια στιγμή τα βλέμματα πάνω σου αλλά αυτό συμβαίνει ακόμα και στην Αθήνα, ένα μεγάλο προάστιό της είναι σίγουρα μικρότερο από τον Βόλο.
Θα μπορούσα να σκεφτώ την εγκατάσταση στην Αθήνα μόνο γιατί δίνει περισσότερες ευκαιρίες. Δεν θα ήθελα να αλλάξουν οι ρυθμοί μας, η ηρεμία και η ασφάλεια που νιώθουμε σε αυτή την πόλη. Και ναι, ευτυχώς έχουμε την πολυτέλεια να βρισκόμαστε μονίμως σε διακοπές.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
