Με τις γιορτές ανέκαθεν είχα ένα θέμα. Όχι τις ονομαστικές (αν και αυτές πάντα τις ξεχνάω και μετά ζητάω ταπεινά συγγνώμη), τις άλλες. Του Πατέρα, της Μητέρας, του Ποδηλάτου, του Έρωτα κ.ο.κ. Δεν τις καταλαβαίνω. Το Σάββατο 8 Μαρτίου λοιπόν που ήταν η ημέρα της Γυναίκας, είχε περάσει με ψιλά γράμματα στον εγκέφαλό μου, ώσπου με ενημέρωσαν από το site ότι στη Συγγρού μόλις άνοιξε ένα στριπ κλαμπ αποκλειστικά με άνδρες στρίπερ, το οποίο όμως παραμένει ανοιχτό ολόκληρη την εβδομάδα, πλην Δευτέρας και Τρίτης. Η εξόρμηση κανονίστηκε άμεσα, θα πηγαίναμε την ημέρα που οι περισσότερες γυναίκες βγαίνουν μόνες τους για να γιορτάσουν. Σάββατο βράδυ λοιπόν, λεωφόρος Συγγρού, ώρα 11 και μισή. Ο Ηλίας, ο υπεύθυνος, με έχει ήδη ενημερώσει ότι τα αγόρια βγαίνουν στη σκηνή ακριβώς τα μεσάνυχτα και προφανώς δεν θέλω να χάσω την πρώτη τους, ομαδική εμφάνιση. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω μπαίνοντας, είναι ένας μακρύς, μαύρος, καμπυλωτός διάδρομος, με αμέτρητα χρωματιστά φωτάκια, σαν σκηνικό του Star Trek ή του Star Wars (κάτι με σταρς τέλος πάντων). Προχωράω λίγο ζαλισμένη, νιώθοντας σίγουρη ότι από κάπου θα ξεπεταχτεί ένα φωτόσπαθο (καθόλου κακή ιδέα) το οποίο τελικά δεν ξεπετιέται, οπότε απλώς ανοίγω την πόρτα που βρίσκω στο τέλος του και εισέρχομαι στον κεντρικό χώρο. Ένα αγόρι με καυτό, μαύρο, στενό σορτσάκι και μαύρο παπιγιόν (μόνο), έρχεται καταπάνω μου χαμογελαστό και μου λέει με σπαστά αγγλικά «Χελό μπέιμπι». Πριν προλάβω να αρχίσω τα «Χελόοου γιου αρ φάμπιουλους ντάρλινγκ», αρπάζει το χέρι μου και το τρίβει μόνος του στο στήθος του.
Το Baby Oil αρχίζει να στάζει από τα δάχτυλά μου τα οποία τινάζω -καθόλου διακριτικά- στον αέρα. Συνεχίζει να χαϊδεύεται μόνος του ενώ εγώ κοιτάω τον χώρο γύρω μου. Όλα είναι μαύρα με κόκκινα διακριτικά φωτάκια στους τοίχους, γύρω από τη σκηνή και πίσω από τα καθίσματα. Δίπλα μου ακριβώς βρίσκεται το μπαρ και στο τέλος του το υπερυψωμένο, DJ Booth. Ο Πολωνός DJ Μάριο (και όπως διαπιστώνω αργότερα, κεντρικός παρουσιαστής του σόου), φωνάζει στο μικρόφωνο ότι σε λίγο ξεκινάει το πρόγραμμα, πάντα σε άψογα, σπαστά αγγλικά. Η κεντρική μπάρα για όσους θέλουν να πιουν το ποτό τους στα ψηλά σκαμπό, ξεκινάει μπροστά από το κανονικό μπαρ και καταλήγει στο τέλος του μαγαζιού, εκεί που βρίσκεται κυριολεκτικά βυθισμένο μέσα στη σκηνή, ένα τραπέζι σε σχήμα μισοφέγγαρου. Σκέφτομαι ότι όσες κάτσουν εκεί θα είναι σίγουρα οι πιο χαρούμενες και οι πιο έξαλλες, αφού θα πιάνουν στριγκάκια στον αέρα. Γύρω-γύρω έχουν τοποθετηθεί τα υπόλοιπα τραπέζια και οι καναπέδες.
Ο νέος φίλος μου, έχει αρπάξει το χέρι μιας άλλης κοπέλας και την κοιτάει στα μάτια με λάγνο βλέμμα. Γυρίζω στον μπάρμαν να παραγγείλω ποτό και σκέφτομαι ότι κάτι μου θυμίζει, γεμάτος τατού από πάνω μέχρι κάτω, trendy μαύρα γυαλιά μυωπίας και πολλή άνεση. Τον φωνάζω για να τον ρωτήσω για τη δουλειά του εκεί και πριν προλάβω να μιλήσω, μου λέει: «Με γνώρισες ε;». Σκέφτομαι ότι πρέπει να απαντήσω κάτι γρήγορα για να μην του ρίξω την αυτοπεποίθηση αλλά τελικά ψελλίζω «Δεν είμαι σίγουρη, βοήθησέ με», αμήχανα. Το ίδιο αμήχανα μου απαντάει: «Είμαι ο Βαρβάτος από τις ταινίες της Sirina». «Εμ, πέστο βρε παιδί μου, δεν σε γνώρισα ντυμένο», θέλω να πω, αλλά ταυτόχρονα παρατηρώ ότι στην πλάτη της μπλούζας του αναγράφεται με μεγάλα, καλλιγραφικά γράμματα: «Varvatos». Ξεροκαταπίνω και αντ’ αυτού τον ρωτάω πώς και αποφάσισε να δουλέψει ως μπάρμαν εκεί. Μου λέει ότι βρήκε πολύ ενδιαφέρον το κόνσεπτ για τα ελληνικά δεδομένα και μέχρι στιγμής περνάει φανταστικά. Σκέφτομαι ότι σίγουρα εκτός από ποτά θα προσφέρει και συμβουλές σε όσες και όσους θέλουν ν’ ασχοληθούν με τον χώρο της πορνό βιομηχανίας. Not bad at all, tips από πρώτο χέρι. Ο Μάριο, όλη αυτή την ώρα, βαράει από JLo μέχρι Deep House και τα αγόρια τα οποία φοράνε όλα στενά σορτσάκια και παπιγιόν, περιφέρονται χορεύοντας ανάμεσα στα τραπέζια. Ο Ηλίας που είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά, έρχεται με ένα τεράστιο χαμόγελο να με υποδεχθεί. Τρομερός τύπος. Λίγο αγχωμένος αλλά με φοβερό χιούμορ. Με πηγαίνει σ’ έναν καναπέ κοντά στη σκηνή. Παρατηρώ ότι κάθε ένας έχει και διαφορετικό λογότυπο από έναν οίκο μόδας: Valentino, Gucci, Alexander McQueen και (ο δικός μου) Coco Chanel. Εντάξει, έχω κάτσει στο σωστό σημείο.
Η ώρα της έναρξης έχει φτάσει. Ο Μάριο, επί πέντε λεπτά, φωνάζει με τη χαρακτηριστική προφορά του ότι αυτό είναι ένα βράδυ που θα μας μείνει αξέχαστο, μπουκώνοντας τα ηχεία. Τα χιτάκια διαδέχονται το ένα το άλλο ώσπου στη σκηνή βγαίνουν όλοι μαζί και οι 11 άντρες. Ο παρουσιαστής αρχίζει να προσφωνεί έναν-έναν με τα ονόματά τους, τα κορίτσια από κάτω έχουν αρχίσει να χειροκροτάνε δειλά αλλά τη στιγμή που βγαίνει μπροστά ο Βάσι, από τη Βουλγαρία, ξεπετάγονται οι πρώτες τσιρίδες. Ο ίδιος χαίρεται και αρχίζει να κάνει κόλπα με τους κοιλιακούς του. Μετά τον ομαδικό χορό, αποσύρονται όλοι εκτός από δύο, οι οποίοι συνεχίζουν να τα δίνουν όλα στο “How deep is your love” των Rapture (όχι των Bee Gees), με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, από αεροβικές ασκήσεις μέχρι τον χορό του Τσάντλερ στα Friends. Με πλησιάζει ο Άξελ χαμογελαστός. Είναι 36 χρονών (δεν του φαίνεται) από τη Βαρκελώνη. Εκεί, μου λέει, δεν έχει στριπ κλαμπς με άνδρες, γι’ αυτό και αναγκάζεται να ταξιδεύει. Κάνει αυτή τη δουλειά 12 χρόνια και έχει βρεθεί από την Κίνα μέχρι τη Γαλλία. Μου τονίζει πολλές φορές ότι σε αυτά τα κλαμπ δεν έχει σεξ παρά μόνο lap dance στο τραπέζι ή σε prive χώρο πίσω. Έχει ήδη γνωρίσει μία Ελληνίδα και βγαίνουν και μοιράζεται ένα διαμέρισμα στην Καλλιθέα με τρεις ακόμη συναδέλφους του. Στον ελεύθερο χρόνο του ψάχνει τραγούδια για τα σόου του και πηγαίνει στο γυμναστήριο.
Ακούω δυνατές φωνές και βλέπω μία παρέα από Ρωσίδες να τρέχουν προς το τραπέζι τους χαρωπές και έτοιμες για μεγάλα γλέντια. Βγαίνει στη σκηνή ο Μάριο με φαβορίτα και αμφίεση που θυμίζει Σφακιανάκη στα νιάτα του. Λευκό πουκάμισο-σεμεδάκι, μακρύ παλτό με χρωματιστή ταπετσαρία και καουμπόικες μυτερές μπότες. Ο χώρος έχει σχεδόν γεμίσει και έρχεται κοντά μου ο Μαξ από τη Βραζιλία, κάνοντας και αυτός χορευτικές φιγούρες. Είναι δάσκαλος χορού, διδάσκει Samba, Capoeira, Kizomba και διάφορους άλλους λατινογενείς και αφρικάνικους χορούς. Με ρωτάει αν θέλω να ανεβούμε στη σκηνή για να μου κάνει επί τόπου ένα γρήγορο μάθημα. Αλλάζω γρήγορα θέμα και τον ρωτάω για τα κορίτσια. Μπίνγκο! Αρχίζει να μου εξιστορεί ότι εκτός από δάσκαλος χορού είναι και πορνοστάρ και δουλεύει από τα 17 του. Πολύ συχνά πηγαίνει στη Βουδαπέστη και παίρνει μέρος σε πριβέ πάρτυ που διοργανώνονται σε βίλες και σε κάθε ένα από αυτά πρέπει να ικανοποιήσει πλήρως τις σεξουαλικές ορέξεις περίπου 100 γυναικών. «You don’t have this kind of parties here in Athens» μου αναφέρει με παράπονο. «In these clubs there is no sex» μου τονίζει και βγάζει από μία πλαστική σακούλα που κρατάει, ένα μίνι χρωματιστό μανταλάκι με ένα πλαστικό λουλούδι και μία καρδούλα επάνω του και μου το χαρίζει. Γλυκός. Απομακρύνεται μοιράζοντας μανταλάκια στα υπόλοιπα κορίτσια που πλέον έχουν αρχίσει να βγάζουν και οι ίδιες τα ρούχα τους αφού η θερμοκρασία έχει φτάσει γύρω στους 35 βαθμούς. Είμαι σίγουρη ότι είναι κόλπο του μαγαζιού για να θερμαίνονται περισσότερο τα πλήθη και να μένουν με όσο το δυνατόν λιγότερα κομμάτια υφάσματος επάνω τους.
Ένας “στρατιωτικός” ανεβάζει μία νεαρή κοπέλα στη σκηνή και τη βάζει να κάτσει σε μια καρέκλα. Αρχίζει να χορεύει μπροστά της ώσπου κάθεται επάνω της και την πασπατεύει. Στο τέλος μένει μόνο με ένα στρινγκ, το οποίο με μαγικές κινήσεις φεύγει και έρχεται, όσο το χέρι της κοπέλας χουφτώνει αδιακρίτως. Ξαφνικά τη βλέπω να ισορροπεί επάνω στο κεφάλι του (ναι, επάνω στο κεφάλι του) και σε δευτερόλεπτα βρίσκεται ανάσκελα στο πάτωμα με αυτόν επάνω της. Πέφτει χούφτωμα γενικώς, οι υπόλοιπες ανεβαίνουν οκτάβες στις τσιρίδες και εκείνη την ώρα καταφθάνει το υπόλοιπο team της Popaganda, χοροπηδώντας. H Πηνελόπη αρπάζει τη φωτογραφική μηχανή και φεύγει χορεύοντας. Σε δευτερόλεπτα έχει βρεθεί στο backstage και τ’ αγόρια της ποζάρουν ευτυχισμένα. Έχω βάλει στο μάτι τον Βάσι που κέρδισε τα περισσότερα χειροκροτήματα στην έναρξη. Τον αρπάζω και τον βάζω να κάτσει δίπλα μου. Δεν μιλάει καλά αγγλικά αλλά καταφέρνω να μάθω ότι είναι 23 ετών, ότι ήρθε στην Ελλάδα για το ωραίο κλίμα και το μαύρισμα που θα κάνει και ότι εργάζεται και ως μοντέλο, μάλιστα έχει δουλέψει για τον Massimo Dutti. Σηκώνεται και αρχίζει να κάνει πάλι κόλπα με τους κοιλιακούς του. Μέσα από το σορτσάκι του ξεπροβάλλουν ιμιτασιόν εκατοσταδόλαρα.
Έχω αρχίσει να βλέπω ήδη τα πρώτα γυμνά μόρια στον αέρα και ένα από αυτά κουνιέται με χάρη μπροστά από την κάμερα της Πηνελόπης. Η κατάσταση είναι “dicks in space” αλλά παρ’ όλα αυτά, τη βλέπω ψύχραιμη και αφοσιωμένη στο “στόχο” της. Εγώ που έχω πλέον φουντώσει από τη ζέστη, πίνω μερικά ποτήρια νερό για να δροσιστώ και αρπάζω ένα τρελό, ξανθό μωρό με μπλε μάτια που κυκλοφορεί στον χώρο με νωχελικό περπάτημα και πρόδηλο ναρκισσισμό, μασώντας τσίχλα. Είναι ο Λουτσιάνο από τη Ρουμανία, γεμάτος τατού, φοράει αρβυλάκια, σκισμένο τζιν σορτσάκι και μίνι δερμάτινο γιλέκο με τρουκς. Δεν μιλάει ούτε αυτός καλά αγγλικά αλλά μαθαίνω ότι είναι 28 ετών. Πριν προλάβω να ρωτήσω κάτι άλλο, σβήνουν τα φώτα και ο Λουτσιάνο που καταλαβαίνει ότι δεν θέλω lap dance, χάνεται στο σκοτάδι. Ακούγεται η «Carmina Burana», η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια μου, νομίζω ότι θα πεταχτεί το πνεύμα του Ανδρέα Παπανδρέου και θα αρχίσει να χαιρετάει τα πλήθη από κάποιο μπαλκόνι αλλά ευτυχώς, εμφανίζεται μέσα από τα τραπέζια ένας χορευτής ντυμένος με μαύρη κάπα και ένα κόκκινο κερί στο χέρι. Ανεβαίνει στη σκηνή, ρίχνει οινόπνευμα μπροστά του και ανάβει φλόγες με το κερί. Από πίσω το «O fortuna» βρίσκεται στο κρεσέντο του, τα κορίτσια κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια και αναρωτιούνται για τη δική τους τύχη, ώσπου άξαφνα, η κάπα τινάζεται στον αέρα και (τ’ ορκίζομαι) τα πριόνια από το “Du Hast” των Rammstein, αγγίζουν τα 127 ντεσιμπέλ ενώ ταυτόχρονα ο τύπος προσγειώνεται σε ένα εντυπωσιακό σπαγγάτο, φορώντας πλέον μόνο το στρινγκ του. Ουάου! Αργό χειροκρότημα.
Κι άλλη αναταραχή στο μαγαζί, έχουν σκάσει μύτη ο Ρέβης και ο Νίκος Αποστολόπουλος. Woohooo, it’s 1994 all over again και βρίσκομαι στο Άτομο, το νιώθω. Μας αλλάζουν τραπέζι για να κάτσουν οι σελέμπριτι και πάμε δύο τραπέζια πιο πίσω. Ένας από το team μας που είχε πάει τουαλέτα και δεν είχε πάρει χαμπάρι, παραλίγο να βρεθεί αγκαλιά με τον Nikos. Το γλυτώσαμε στο τσακ, τη στιγμή που ο “μαγικός σπαγγάτος” έχει φέρει στη σκηνή ένα μεγάλο, επίπεδο, στρογγυλό, κατακόκκινο πουφ από βυνίλ και έχει πετάξει επάνω μία πιτσιρίκα, δείχνοντάς της πώς θα το έτριβε το πιπέρι, αν της έτριβε το πιπέρι, υπό τους ήχους του “Sweet Dreams» (από Manson φυσικά). Βογγητά, τριψίματα, φωνές, ένα μαγαζί εν εξάλλω. Ρωτάω τα κορίτσια δίπλα πώς περνάνε. «Τέλειαααααααααα» ουρλιάζουν, πιο δυνατά και από τον Marilyn. O Μάριο “τη λέει” στην κοπέλα που πήγε να σηκωθεί πριν την ώρα της από το πουφ. «Τι έγινε, δεν έχει μεγάλη π****α; Γιατί σηκώθηκες»; Εκείνη ξανακάθεται χαχανίζοντας. Έρχεται δίπλα μου ένας νταβραντισμένος και μου πετάει μάγκικα: «Τι έγινε μωρό; Πώς πάει»; Του απαντάω «Έλα δικέ μου, τι λέει;» και κορδώνεται. Είναι από τη Θεσσαλονίκη και κάνει αυτή τη δουλειά 15 χρόνια. Συστήνεται ως Ρόκι. Τον ρωτάω αν είναι φαν του Μπαλμπόα, μου λέει ότι θα δω σε λίγο και φεύγει για να πάει backstage.
Ακούγονται οι πρώτες νότες του “Eye of the tiger” και ο Ρόκι βγαίνει στη σκηνή με ρόμπα και γάντια μποξέρ. Χτυπάει για λίγη ώρα τον αόρατο αντίπαλό του κι εγώ σηκώνομαι να πάω να δω τι γίνεται στο πριβέ δωμάτιο. Πίσω από τις κουρτίνες ένας χορευτής έχει καβαλήσει μία κυρία, φορώντας μόνο το στρινγκ του. Πιο πίσω δεν μπορώ να πάω, εκτός αν κλείσω κάποιον από τους χορευτές για να με πάει αυτός. Μου μιλάει για λίγο ο Ραντού, ο οποίος έφυγε από την Τουρκία για να κάνει αυτή τη δουλειά, μιας και εκεί απαγορεύονται τέτοιου είδους κλαμπ. Έχει ίσως το πιο γοητευτικό πρόσωπο απ’ όλους και συμμετέχει με μεγάλη σοβαρότητα στην κουβέντα. Είναι 27 ετών, έχει εργαστεί στο παρελθόν ως go-go boy στη Μύκονο και τώρα μένει στη Νέα Σμύρνη μαζί με άλλους χορευτές από το μαγαζί. Πιστεύει ότι το γυναικείο κοινό εδώ είναι το καλύτερο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όχι, παίζουμε. Το σόου συνεχίζεται, τα κορίτσια έχουν πλέον απελευθερωθεί πλήρως και βλέπω πολλά από αυτά αγκαλιά με κάποιους από τους χορευτές. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι πρόκειται πραγματικά για ένα κλαμπ που μπορεί να πάει ο καθένας με την παρέα του για να χορέψει και να διασκεδάσει, όλη νύχτα. Το μαγαζί δεν κλείνει παρά τις πρώτες πρωινές ώρες και όταν λέω πρωινές, εννοώ γύρω στις οκτώ. Φεύγοντας, ύστερα από αρκετά ποτά, ο σταρτρεκικός διάδρομος φαίνεται σαν το ατέλειωτο τούνελ προς άλλο Γαλαξία αλλά τελικά καταφέρνουμε να βρούμε την έξοδο. Στο ταξί συνειδητοποιώ ότι έχω ακόμη επάνω μου το μανταλάκι του Μαξ. Αχ, τρελά αγόρια.
Women’s Toys, Συγγρού 140, Αθήνα, τηλ: 210 9245 846. Ανοιχτά από Τετάρτη έως και Κυριακή. Είσοδος: 15 ευρώ με ποτό και 10 ευρώ το κάθε επιπλέον ποτό (οι μπύρες και το κρασί χρεώνονται φθηνότερα). Φιάλη στο τραπέζι “Μισοφέγγαρο”: 130 ευρώ στα τέσσερα άτομα. Στα υπόλοιπα τραπέζια: 110 ή 130 ευρώ (αναλόγως της φιάλης). Ο χορός στο τραπέζι κοστίζει 20 ευρώ, στο πριβέ μπροστινό δωμάτιο 10 ευρώ, ενώ στο πριβέ -πίσω- δωμάτιο, κοστίζει 30 ευρώ για γυναίκες και 50 για άντρες. Tο ποτό κέρασμα στα αγόρια είναι στα 10 και στα 20 ευρώ. Προσφέρονται επίσης ειδικά πακέτα για Bachelorette parties, είτε στο μαγαζί (αν θέλετε κλείνετε και λιμουζίνα, η οποία παραλαμβάνει τα κορίτσια από τον χώρο τους και τα μεταφέρει στο μαγαζί), είτε σε δικό σας χώρο. Site: www.toysclub.gr. Update: Το Women’s Toys θα παραμείνει κλειστό το καλοκαίρι.
