«Δεν έχω υψηλές προσδοκίες για τίποτα. Όταν τις βάζεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μην απογοητευτείς. Προτιμώ να είμαι ο εαυτός μου και να περνώ καλά. Αποδέχθηκα πως υπάρχουν πράγματα που μπορώ να αλλάξω και άλλα που δεν είναι στο χέρι μου, έχω επικεντρώσει στα θετικά της ζωής»
Αυτή είναι μια απ’ τις δηλώσεις της Haven Shepherd, της 18χρονης Αμερικανίδας κολυμβήτριας που διεκδικεί ένα μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο. Με 8 προπονήσεις κάθε εβδομάδα, η αθλήτρια είναι μια εκ των καλύτερων του είδους στα 100 μέτρα πρόσθιο, 300 μέτρα μεικτής ατομικής, 50 μέτρα ελεύθερο και 100 μέτρα ύπτιο.
Γεννημένη το 2003 σε ένα χωριό του Βιετνάμ, από οικογένεια που στην τοπική εφημερίδα αναφέρθηκε ως «η πιο φτωχή όλων». Ο πατέρας της Haven, οδηγήθηκε στην κατάθλιψη και αφού αγκάλιασε τη γυναίκα και την κόρη του, πυροδότησε τους εκρηκτικούς μηχανισμούς που είχε τοποθετήσει πάνω σε εκείνον και στη σύζυγο του. Ο θάνατος τους ήταν ακαριαίος, εκτός απ’ της Haven, η οποία εκτοξεύτηκε 9 μέτρα μακριά, καταφέρνοντας παρόλα αυτά να επιβιώσει.
Φωτογραφίες που κρέμονται μέχρι και σήμερα στο σπίτι της, τη δείχνουν στην αγκαλιά της γιαγιάς της, σε ένα μεταλλικό κρεβάτι. Τα πόδια της σταματούν στο γόνατο.
Η γιαγιά της αδυνατούσε να τη φροντίσει, οδηγώντας την εγγονή της στην υιοθεσία. Τότε ήταν που ο Rob και η Shelly Shepherd, είδαν τη φωτογραφία του κοριτσιού και αποφάσισαν να την πάρουν κοντά τους. Της έδωσαν το όνομα Haven και τη μετέφεραν σε νοσοκομείο του Kansas City. Οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι με την κατάσταση του μωρού, μιας και όπως τους εξήγησαν τέτοιου είδους ακρωτηριασμοί προκαλούν προβλήματα για όλη την υπόλοιπη ζωή, με πολλές επώδυνες επεμβάσεις. Στην περίπτωση αυτή όμως, όλα είχαν πάει εξαιρετικά καλά.
Στα 15 της η Haven, θα δηλώσει σε συνέντευξη της πως δεν νιώθει κακία που οι βιολογικοί της γονείς την ανατίναξαν, δεν αισθάνεται τίποτα για εκείνους.
«Οι θετοί γονείς μου, μου έδωσαν τον κόσμο ολόκληρο. Τους είμαι ευγνώμων που με έσωσαν. Πάντα εν τω μεταξύ, κάνω πλάκα στα αδέλφια μου πως είμαι η αγαπημένη τους, μια κόρη-θαύμα».
Η Haven Shepherd, φέτος ταξίδεψε στο Τόκιο. Δεν ξέρουμε πραγματικά πόσο σημαντικό είναι ένα μετάλλιο, μπροστά στους αγώνες που έδωσε και κέρδισε μέχρι τώρα.
«Τα παιδιά ήταν πολύ σκληρά απέναντί μου και δέχτηκα bullying. Όμως όταν είχαν την ευκαιρία να με γνωρίσουν καλύτερα και να δουν το πως ζούσα μέσω της αναπηρίας μου, απέκτησα πολλούς φίλους».
Η Alia Issa, ήταν η σημαιοφόρος της ομάδας των Προσφύγων στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και η πρώτη γυναικεία συμμετοχή. Γεννήθηκε το 2001 στην Ελλάδα και ζούσε μαζί με τους γονείς της σε καταυλισμό προσφύγων. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, ωστόσο, η Αλία νόσησε με ευλογιά και ο υψηλός πυρετός τής προκάλεσε κινητικά προβλήματα και δυσκολία στην ομιλία. Παρά το διαρκές bullying που δέχτηκε στο δημοτικό και την αναπηρία της, οι γονείς της πείσμωσαν και την έριξαν τελικά στον αθλητισμό.
Έτσι, ασχολήθηκε με τις ρίψεις, καταφέρνοντας σήμερα να γίνει η πρώτη αθλήτρια της ομάδας των προσφύγων που αγωνίστηκε στο Τόκιο. «Ο αθλητισμός μου έδωσε ανεξαρτησία. Είμαι τώρα ξαφνικά μέρος μιας νέας κοινότητας που κάνει νέους φίλους με παρόμοιους στόχους», θα πει.
Η Alia, σε συνέντευξη της στο NBC ανέφερε ότι θέλει μέσα από τον αθλητισμό να εκπληρώσει τα όνειρά της, ενώ μίλησε και για όσα έχει βιώσει στην Ελλάδα.
«Μέσα από αυτή την διαδικασία είδα βελτίωση στις κινήσεις μου. Κινούμαι καλύτερα παρά την αναπηρία μου».
Το κορίτσι που κατάγεται από τη Συρία, δεν θα μπορούσε να έχει άλλο πρότυπο από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. «Είναι το ίνδαλμά μου γιατί όπως κι εγώ, προέρχεται από μετανάστες γονείς και ξεκίνησε τη ζωή του από την Ελλάδα, πετυχαίνοντας σπουδαία πράγματα. Θα ήθελα μια μέρα στη ζωή μου να πετύχω πράγματα σαν κι αυτά που έχει πετύχει ήδη αυτός».
Επειδή όμως η Alia δεν είναι ο Γιάννης και οι Παρολυμπιακοί δεν είναι το ΝΒΑ, η νεαρή αθλήτρια προσπαθεί εδώ και χρόνια να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, χωρίς να τα έχει καταφέρει.
«Είναι αρκετά πολύπλοκο για κάποιον που δεν έχει Έλληνες γονείς να πάρει υπηκοότητα. Το όνειρό μου παραμένει όμως να βάλω τα γαλανόλευκα και να εκπροσωπήσω την Ελλάδα» ανέφερε σε Αμερικανικό δίκτυο.
Η Issa, θέλει να πάει στο Πανεπιστήμιο και να γίνει γιατρός. Μοιάζει σχεδόν σίγουρο πως θα τα καταφέρει, όπως έκανε με όλους τους στόχους που έβαλε.
«Στη Συρία δεν έχασα μόνο την πατρίδα μου, έχασα την οικογένειά μου, την αξιοπρέπεια μου. Εδώ στην Ελλάδα βρήκα οικογένεια, βρήκα πατρίδα»
Το 2012, ο Ibrahim Al Hussein έχασε το πόδι του από βόμβα προσπαθώντας να βοηθήσει έναν φίλο του στη Συρία. Διέφυγε στην Τουρκία, ελπίζοντας ότι θα λάβει καλύτερη περίθαλψη, αλλά αυτό δεν έγινε. Δύο χρόνια μετά, παίρνει την απόφαση και έρχεται στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Έτσι, από τη Σμύρνη περνάει στη Σάμο για μια καλύτερη περιπέτεια, μαθαίνοντας γρήγορα άπταιστα ελληνικά.
«Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τίποτα για την Ελλάδα, ήρθα με καρότσι. Δεν μπορούσα καθόλου με τα πόδια, αριστερό δεν έχω, δεξί έχω ένα σίδερο από κάτω».
Το προσθετικό μέλος του Ιμπραήμ είναι μια δωρεά ενός ανθρώπου, που όπως ο ίδιος λέει το έδωσε ξανά ζωή. Έπειτα, άρχισε να δουλεύει καθαρίζοντας τουαλέτες σε μια καφετέρια για να ζήσει, ενώ κοιμόταν στα πλακάκια.
Ο 33χρονος Ibrahim, ξεκίνησε το κολύμπι σε ηλικία 5 ετών, ενώ ο πατέρας του ήταν κολυμβητής και προπονητής στο άθλημα. Μετά το ατύχημα δυσκολεύτηκε πολύ με την κολύμβηση γιατί δεν είχε ισορροπία.
Το 2016, συμμετείχε με άλλους πρόσφυγες στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ενώ έγινε ο πρώτος πρόσφυγας λαμπαδηδρόμος στην Ελλάδα. Ο ίδιος, ένιωσε πως ήταν μεγάλη στιγμή όχι μόνο για τον ίδιο αλλά για τους πρόσφυγες όλου του κόσμου.
