Πάνε τρία χρόνια από εκείνη την Τετάρτη που πέρασα πρώτη φορά την πόρτα του ΚΕΘΕΑ, στο Μετς. Με θυμάμαι να ανεβαίνω με τις σκάλες τους ορόφους, μιας και από το άγχος μου δεν είδα το ασανσέρ. Επέστρεψα σπίτι και άπλωσα στο τραπέζι έναν φάκελο και κάμποσα φυλλάδια που έγραφαν πάνω τους «Απεξάρτηση από τον τζόγο, όσα πρέπει να γνωρίζεις». Έτσι, μέχρι το άλλο πρωί, θεωρούσα πως ήμουν πανέτοιμη.
Εκείνο το απόγευμα της πρώτης Πέμπτης, μπήκα σε μια αίθουσα που εννέα άνθρωποι με κοιτούσαν για ώρα σαν εξωτικό πουλί που προσγειώθηκε μπροστά τους. Τους εξήγησα πως “Μαζί, θα κάνουμε Δραματοθεραπεία” κι έπειτα πέρασαν εβδομάδες πάνω σε μια μοκέτα, με μαρκαδόρους, παστέλ, πολύχρωμα γκοφρέ χαρτιά και τη μουσική του Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου να φέρνει δάκρυα πάνω από αυτοσχέδια ποιήματα και ανθρώπινα αγάλματα, που κουνούσαν με πόνο τα παγωμένα συναισθήματα τους.
Η τελευταία Πέμπτη, ήταν μια εποχή σαν αυτή, ήταν Άνοιξη. Είχε σοκολατάκια, ένα καράβι με πολλούς επιβάτες και έναν αποχωρισμό γλυκόπικρο σε έναν για πάντα ανεξερεύνητο ωκεανό. Τόσες δυσκολίες, θυμό, άγχη, κλάματα εξομολόγησης και μια αδιασάλευτη ανάγκη για ένα “σε καταλαβαίνω”, ήρθαν και βγήκαν σαν νερό απ’ τα μάτια μας. Σκέφτηκα εκείνον τον φάκελο, εκείνα τα φυλλάδια, σκέφτηκα ότι τελικά όσα έπρεπε να μάθω για τον τζόγο ήταν οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων, τα θραύσματα και η απογύμνωση της οδύνης τους, σε ένα πλαίσιο που παρέμενε γι’ αυτούς ένας χώρος ελπίδας και όχι ο Καιάδας.
Σήμερα η κυβέρνηση καταργεί, μετά από 38 χρόνια, τον πλέον επιτυχημένο φορέα απεξάρτησης, τοποθετώντας στη θέση του ένα γραφειοκρατικό, αναχρονιστικό μόρφωμα με τη δαγκάνα του κυβερνητικού ελέγχου να στέκεται πάνω από τα κεφάλια των εξαρτημένων, των οικογενειών, των θεραπευτών, των κρατουμένων, των αποφοίτων που τα κατάφεραν, των ειδικών επιστημόνων κι όλων εκείνων που για δεκαετίες στήριζαν το έργο του πρώην αυτοδιοικούμενου οργανισμού ΚΕΘΕΑ.
Για όλα αυτά, μίλησα με τον ηθοποιό Πέτρο Λαγούτη, έναν άνθρωπο που ξαναγεννήθηκε μέσα στο ΚΕΘΕΑ καταφέρνοντας να απεξαρτηθεί από τον τζόγο, τον Δημήτρη Γιαννάτο, γραμματέα του συλλόγου εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ, καθώς και τον Ηλία Μαμαλάκη πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ.
Πέτρος Λαγούτης
«Όταν πήγα στο ΚΕΘΕΑ ξαναγεννήθηκα και όταν μετά από δύο χρόνια και δύο μήνες αποφοίτησα, ενηλικιώθηκα.»
«Στα δύσβατα μονοπάτια των τυχερών παιχνιδιών άρχισα να μπαίνω κάπου το 2003. Όλο αυτό, κράτησε περίπου 14 χρόνια. Με θυμάμαι να αφιερώνω όλο και περισσότερο χρόνο, ενέργεια και χρήματα. Ένιωθα το άγχος να με πνίγει, χωρίς να με νοιάζει να φάω και να πιω. Δεν με αφορούσε καμία κοινωνικότητα, συναναστρεφόμουν μόνο άτομα του σιναφιού μου, μιας και με αυτούς είχα κοινά να σχολιάσω, να δανειστώ και να δανείσω. Πολλά ψέματα, που με έριχναν διαρκώς στην ίδια λούμπα. Έλεγα πράγματα που όντως ήθελα να τηρήσω αλλά δεν μπορούσα. Δεν έλεγα ψέματα για να κοροϊδέψω, ούτε δανειζόμουν χωρίς να θέλω να τα γυρίσω πίσω. Κατέληξα να ζω σε μια πλάνη.
Ο τζογαδόρος ξέρεις, αποκαλύπτεται λίγο πριν πιάσει πάτο. Μέχρι τότε, διατηρεί μια επιφανειακή νηφαλιότητα, η οποία «περνάει» στον πολύ κόσμο. Μπορείς και πηγαίνεις στη δουλειά σου παραμένοντας λειτουργικός και διατηρώντας μια καθημερινή ρουτίνα, τη στιγμή που στο μυαλό σου γίνεται ο χαμός.
Η μόνη σχέση στη ζωή μου που δεν κλονίστηκε, ήταν αυτή με τα παιδιά μου, πάλευα να είμαι διαρκώς εκεί, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Αυτό με έσωσε κιόλας. Όταν έφτασα στον πάτο, σκέφτηκα ότι οι λύσεις μου είναι είτε να αυτοκτονήσω, είτε να πάω στο Μπαλί να αρχίσω μια καινούργια ζωή. Και οι δύο εκδοχές αποκλείστηκαν εξαιτίας των παιδιών μου.
Όταν αποφάσισα να πάω στο ΚΕΘΕΑ, ήμουν πνιγμένος οικονομικά. Γυρνούσε μήνες στο κεφάλι μου, ότι δεν πάει άλλο αυτή η ιστορία. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πονάει το «δεν πάει άλλο», το να συνειδητοποιείς ότι πρέπει να αφήσεις τον εθισμό σου.
Έτσι, στις 26 Σεπτεμβρίου του 2016, πέρασα το κατώφλι του ΚΕΘΕΑ. Θυμάμαι με πολύ συγκίνηση την πρώτη μου ομάδα, μιας και έτυχε να υπάρχει αποφοίτηση ενός παλιότερου μέλους, ο οποίος στην ανασκόπηση που έκανε, έβλεπα τον εαυτό μου και σκεφτόμουν ότι αυτά που περιέγραφε, θα έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια για να τα ζήσω και μου φαινόταν βουνό.
Στο πρόγραμμα μπήκα στρατιώτης πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι. Πέρασε ενάμισης μήνας και έλεγα πως είμαι μια χαρά, πως θα κόψω. Μετά ήρθαν οι πραγματικές δυσκολίες. Έχοντας φύγει ο βασικός ρυθμιστής της ζωής σου, ο τζόγος, συνειδητοποίησα σε τι σημείο είχε φτάσει η ζωή μου, βιώνοντας παράλληλα την απόλυτη μοναξιά. Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ σκληρός.
Οι θεραπευτές του ΚΕΘΕΑ με έμαθαν να πειθαρχώ, μιας και ο εθισμένος δεν ξέρει τι θα πει όριο. Πολλές φορές δεν καταλάβαινα γιατί μου ζητούσαν διάφορα πράγματα, τους ένιωθα όμως πάντα κοντά μου. Σήμερα, αναρωτιέμαι πως μπορούσαν να μπαίνουν τόσο μέσα στην ιστορία του καθενός μας. Δεν με «χαϊδέψανε» καθόλου στην αρχή. Η επιβράβευση έρχεται μόνο όταν πραγματικά την αξίζεις. Δεν χαρίζουν κάστανα. Κανένα κάστανο για την ακρίβεια. Για πρώτη φορά καταλαβαίνεις ότι είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για τις πράξεις σου και αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου.
Όταν πήγα στο ΚΕΘΕΑ ξαναγεννήθηκα και όταν μετά από δύο χρόνια και δύο μήνες αποφοίτησα, ενηλικιώθηκα. Νιώθω τυχερός γιατί όλο αυτό το διάστημα, οι άνθρωποι μου ήταν πολύ κοντά. Η τότε σύντροφος μου πήγε και στην ομάδα των συντρόφων, ενώ τα παιδιά μου είχαν επίγνωση του τι συμβαίνει, με τη Μυρτώ να παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτό.
Στο ΚΕΘΕΑ σου αλλάζουν τη νοοτροπία, το έργο που επιτελούν είναι κάτι το απίστευτο, ειδικά αν σκεφτείς ότι ο καθένας έχει πρόσβαση δωρεάν. Οι άνθρωποι που πάνε εκεί, πάνε για θα σωθούν. Ο εθισμένος, παρατάει τον εθισμό του, όταν ξέρει ότι αλλιώς τελείωσε. Πας, για να κερδίσεις το δικαίωμα στη ζωή.
Μου φαίνεται αδιανόητο να «πειράζεις» έναν οργανισμό που οι ίδιοι οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί για να σωθούν, σε διαβεβαιώνουν ότι το έργο που παράγεται είναι απίστευτο. Άγαλμα θα έπρεπε να τους κάνουν, όχι να τους ταλαιπωρούν. Όλο αυτό που γίνεται σήμερα, είναι σαν μια εξόντωση των ανθρώπων που έχοντας χάσει τα πάντα, τους δημιουργείς ακόμη ένα άγχος. Η κυβερνητική λογική δυστυχώς, δεν συμβαδίζει με τους ανθρώπους που έχουν το πρόβλημα. Αδιαφορία και αλαζονεία στις πλάτες δυστυχισμένων ανθρώπων που έχουν χάσει και διεκδικούν πίσω τη ζωή τους.
Μετά το ΚΕΘΕΑ, μηδένισα τα αρνητικά χιλιόμετρα και ξανασυστήθηκα στη ζωή. Δύναμη δεν μου δίνει η μαυρίλα που δεν θέλω να ξαναπέσω, δύναμη μου δίνει το φως που δεν θέλω να ξαναχάσω».
Δημήτρης Γιαννάτος
«Η κυβέρνηση εξαφανίζει την έννοια της Θεραπευτικής Κοινότητας από το ΚΕΘΕΑ»
«Το 2019, αιφνιδιαστήκαμε από το γεγονός, ότι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, κατήργησε το τότε υπάρχον δημοκρατικά εκλεγμένο Δ.Σ και τη συμμετοχική διαδικασία ανάδειξης του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ. Ως εργαζόμενοι βέβαια νιώσαμε μεγάλη ματαίωση, καθώς μια πολιτική κόντρα ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, για την Ξένη Δημητρίου πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και υποψήφια για Πρόεδρο του Δ.Σ του Οργανισμού, δημιουργούσε μια κατάσταση αποδόμησης ολόκληρου του ΚΕΘΕΑ. Τότε, συνειδητοποιήσαμε πόσο ο κομματισμός και ο κρατικός παρεμβατισμός σε ζητήματα εκτός της θεραπείας, θα άλλαζε την καθημερινότητά και το έργο μας. Καθώς μέχρι τότε ο σκοπός και το έργο του ΚΕΘΕΑ, η συμμετοχική φιλοσοφία του, ήταν υπεράνω των πολιτικών πεποιθήσεων όλων μας.
Παρ’όλα αυτά, ο Υπουργός Υγείας, ακόμα και τότε είχε εγγυηθεί πως θα παρέμενε η θεραπευτική φιλοσοφία του ΚΕΘΕΑ, θα αναβαθμιζόταν η Γενική του Συνέλευση σε αποφασιστικό όργανο, θα διατηρούνταν τα Συλλογικά όργανα διοίκησης του Οργανισμού, το νέο Δ.Σ θα ήταν άμισθο, ενώ θα άνοιγε ένας ουσιαστικός πολιτικός διάλογος με τα υπόλοιπα κόμματα για το Αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ.
Έως τώρα όμως, αυτό που γνωρίζουμε από τα γεγονότα είναι ότι έχουμε ένα προσχέδιο νόμου, το οποίο καταρτίσθηκε από μια ομάδα εργασίας που όρισε το Δ.Σ του Οργανισμού και η οποία κατά την δική μας εκτίμηση – την οποία από καιρό τους είχαμε αναφέρει – υπερέβη τον ρόλο της. Από κει που έπρεπε να καταρτίσει έναν κανονισμό λειτουργία του Δ.Σ, έφτασε να προτείνει δομικές αλλαγές σε όλο το ΚΕΘΕΑ, με τη φιλοδοξία να κατοχυρωθεί από ένα νέο νόμο της κυβέρνησης. Τώρα, αν αυτό ήταν μόνο πρόθεση της ομάδας εργασίας ή σε έμμεση στόχευση και πολιτικές του Υπουργείου ή της κυβέρνησης, δεν είμαστε εμείς που θα το πούμε, αλλά αυτοί οι ίδιοι που οδήγησαν στην κρίση που διανύουμε τις τελευταίες ημέρες.
Το ΚΕΘΕΑ, εμπνέεται ως προς τον χαρακτήρα του από το μοντέλο των Θεραπευτικών Κοινοτήτων, όπου πυρήνας του είναι η ομάδα και η ενεργή συμμετοχή του θεραπευόμενου, στη διαδικασία διαμόρφωσης του πλαισίου αλλαγών του. Ένα πλαίσιο αλλαγών που είναι ευρύτερο από τη συμμετοχή στις θεραπευτικές διαδικασίες και αφορά και στη συνδιαμόρφωση οργανωτικών, συντονιστικών και άλλων θεμάτων , που αφορούν στη ζωή μέσα στην κοινότητα και την ομάδα. Η ίδια επίσης η Θεραπευτική κοινότητα, το κάθε Πρόγραμμα σχετίζεται με τις τοπικές κοινωνίες και παρεμβαίνει σε ζητήματα που συμμετέχουν οι θεραπευόμενοι, κάνοντάς τους όχι μόνο απεξαρτημένους, αλλά συνολικά ενεργούς πολίτες. Ουσιαστικά, το κοινοτικό διαλεκτικό σχετίζεσθαι, απελευθερώνει δημιουργικά τον άνθρωπο σε σχέση με την ομάδα και το αντίστροφο. Επιπλέον, το κοινοτικό μοντέλο του ΚΕΘΕΑ, προδιέγραφε και τη συμμετοχή και τον ρόλο της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού στην ταυτότητά του: εκεί όπου συμμετείχαν τα μέλη της Κοινωνικής Επανένταξης, οι Σύλλογοι Οικογένειας, οι εργαζόμενοι και μέλη παλιότερων Δ.Σ.
Το προσχέδιο της κυβέρνησης, αλλάζει και συμβολικά και επί της ουσίας το μοντέλο θεραπείας που προανέφερα, το οποίο, σημειωτέον, προσπαθεί να συνθέτει όσο γίνεται ως κεντρικό νόημα και τις νέες αλλαγές στον τρόπο υποστήριξης των εξαρτημένων: μείωση βλάβης, συνοσσηρότητα, εξατομικευμένη προσέγγιση, κοινοτική ανάπτυξη, νέες μορφές εξαρτήσεων, κ.α.
Εξαφανίζεται η λέξη-έννοια: Θεραπευτική Κοινότητα, η οποία αναφέρεται περιστασιακά και εκεί που δεν μπορεί να αποφευχθεί. Ο συμβολισμός της απουσίας, είναι ιδιαίτερα δυνατός, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για Θεραπευτικό Οργανισμό, όπου οι λέξεις εμπεριέχουν μηνύματα, νοοτροπία και πολιτική.
Έχουμε κατάργηση οριζόντιων συμμετοχικών Οργάνων που εξισορροπούσαν την αυθεντία και εμπλούτιζαν τη διαδικασία σχεδιασμού και υλοποίησης πολιτικών.
Η Γενική Συνέλευση του ΚΕΘΕΑ αποκτά διακοσμητικό χαρακτήρα κόντρα ακόμα και στις διακηρύξεις του Υπουργείου Υγείας που τόνιζε ότι με την Π.Ν.Π. όχι μόνο δεν επηρεάζει τη δημοκρατική λειτουργία του Οργανισμού, αλλά τουναντίον την εμβαθύνει.
Έτσι, από την αποκέντρωση, τη συνδιαμόρφωση, την οριζόντια δημοκρατική συμμετοχή, προτείνεται ένα αυστηρά, κάθετο και στενά ιεραρχημένο μοντέλο, όπου τις αποφάσεις θα τις λαμβάνει ένα συγκεντρωτικό κέντρο λίγων ανθρώπων. Πέρα από το διπλό μήνυμα προς τους θεραπευόμενους, καθώς αλλάζει η μορφή και το ενιαίο περιεχόμενο του Οργανισμού και της θεραπείας, η συγκεντρωτική διοίκηση χτυπά όλες τις μικρές και μεγάλες διαδικασίες του ΚΕΘΕΑ. Από την παραμικρή παραγγελία και προμήθεια μέχρι και την κατάργηση των Συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αν δούμε και λίγο το ζήτημα και για εμάς τους εργαζόμενους.
Συνοπτικά, θα έλεγα ότι όλη αυτή η πρόταση μας πηγαίνει από τον συλλογικό και ομαδικό άνθρωπο, στο άτομο. Από την συνολική απεξάρτηση στην ατομοκεντρική μονοδιάστατη παροχή υπηρεσιών.
Σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί η πανδημία που διανύουμε, έχοντας σαν αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εξαρτησιογόνες αιτίες και οι εθιστικές συμπεριφορές. Το βλέπουμε τόσο στη δουλειά δρόμο και στα προγράμματά μας, όσο και στη γενικότερη τάση εθισμού και εξαρτήσεων, πέρα από τις ουσίες, οι οποίες αφορούν και στην εξάρτηση από το διαδίκτυο, στις νεαρές ηλικίες. Η πανδημία προκάλεσε μια τομή, ένα πριν και ένα μετά. Με μια αδυναμία πρόβλεψης του τέλους της κρίσης.
Αυτό δημιουργεί τραύμα, κοινωνικό και ψυχικό πόνο. Και ο πόνος θέλει κάθε είδους λύσεις. Εκεί τρυπώνουν πολύ συχνά οι ουσίες και η εξάρτηση. Στο περιβάλλον αυτό, οι εργαζόμενοι στο ΚΕΘΕΑ προσπαθήσαμε να ανταποκριθούμε σε αυτή τη νέα συνθήκη με βασικό πρόσημο τη συνέχιση της παροχής των υπηρεσιών μας προς τους εξυπηρετούμενούς μας. Αυτό από μόνο του περιείχε μια μεγάλη προσπάθεια να συνεχιστεί το έργο στις κοινότητες, στα κέντρα ενημέρωσης και στις επανεντάξεις, χωρίς κρούσματα και διασπορά και συνεχίζοντας τη θεραπευτική δουλειά, ορισμένες φορές και εκτός του στενού θεραπευτικού πλαισίου μας. Πολλά αντανακλαστικά παρουσιάστηκαν και η αίσθηση προσφοράς των μελών, και των οικογενειών ήταν αξιοσημείωτη. Στο τοπίο αυτό θα έπρεπε να σκεφτούν πολύ περισσότερο οι διοικήσεις τη στάση τους. Δεν βοηθάει μια φρασεολογία που συκοφαντεί στην ουσία τη δουλειά μας και αποδυναμώνει το κίνητρο των ανθρώπων να ζητήσουν βοήθεια.
Έπειτα, από μαζικές – και το σπουδαιότερο ακηδεμόνευτες – Γενικές Συνελεύσεις, επιμένουμε ότι το προσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί. Μόνο έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια συζήτηση από μηδενική βάση μέσα από τα συλλογικά θεσμικά όργανα του ΚΕΘΕΑ, η οποία θα ολοκληρωθεί στη Γενική Συνέλευση του οργανισμού, που είναι και η μόνη αρμόδια, σύμφωνα με το νόμο, για την επικύρωσή τους.
Ως εργαζόμενοι έχουμε ζητήσει άμεσα συνάντηση με τον Υπουργό Υγείας προκειμένου να διασφαλιστεί το έργο και η λειτουργία του ΚΕΘΕΑ, σύμφωνα με όλα αυτά που είχε εγγυηθεί και θυμάται η ελληνική κοινωνία, το 2019.
Ηλίας Μαμαλάκης
«Η έννοια του αυτοδιοίκητου είναι μέρος της ψυχοθεραπείας»
«Το ΚΕΘΕΑ, είναι ένας οργανισμός ο οποίος ασχολείται με την απεξάρτηση και όχι απλά με την αποτοξίνωση. Η αποτοξίνωση από μια ναρκωτική ουσία, τον τζόγο, το διαδίκτυο ή το αλκοόλ κρατάει λίγες ημέρες. Το σώμα σαν φυσιολογία μπορεί να αποτοξινωθεί σε ελάχιστες ημέρες, όμως οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν την ψυχολογία του χρήστη, που σημαίνει ότι παρόλη την αποτοξίνωση θα γυρίσουν στην αρχική κατάσταση. Αυτό που κάνουμε στο ΚΕΘΕΑ, είναι να απεξαρτήσουμε με ψυχολογική ενίσχυση και ανάλυση, έτσι ώστε να αλλάξει ο τρόπος σκέψης των χρηστών, κάτι που απαιτεί χρόνια. Θέλουμε ο πρώην χρήστης να είναι νηφάλιος και όταν ξαναβγεί μετά από 2-3 χρόνια στην κοινωνία, να είναι ισότιμο μέλος.
Όλες μας οι ενέργειες στο διοικητικό συμβούλιο, είχαν μια δημοκρατική διαδικασία και μια οικονομική διαφάνεια. Πετρέλαιο ήθελε να βάλει μια κοινότητα, και η εντολή πληρωμής περνούσε απ’ το διοικητικό συμβούλιο. Το διοικητικό συμβούλιο δεν εργάστηκε ποτέ με γνώμονα την πολιτική του θέση, δεν ήταν άνθρωποι που δούλευαν προβάλλοντας το κόμμα που υποστήριζαν. Για το μόνο που φρόντιζαν, ήταν η συνέχεια της απεξάρτησης.
Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου το 2019, έγινε για πολιτικούς λόγους τους οποίους δεν θέλω να αναλύσω, τοποθετώντας ένα συμβούλιο το οποίο ήταν κομματικοποιημένο με το κυβερνόν κόμμα. Η μεγάλη μου γρατζουνιά είναι, πώς ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε δημοκρατικά με τις ψήφους του λαού, καταργεί ένα εκλεγμένο διοικητικό συμβούλιο από μια ολομέλεια της γενικής συνέλευσης που έχει απόλυτη πολυφωνία. Δημοκρατικά εκλεγμένοι, καταργούν τους δημοκρατικά εκλεγμένους, ενός μικρού οργανισμού.
Το καινούργιο διοικητικό συμβούλιο, πηγαίνει να υποβαθμίσει τον ρόλο του ΚΕΘΕΑ και να το συγχωνεύσει με άλλους οργανισμούς που έχουν εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Εκπονήσανε ένα προσχέδιο για τον οργανισμό λειτουργίας, όπου καταργείται η έννοια της απεξάρτησης και κάνει λόγο μόνο για μείωση βλάβης. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε θεραπεία, νιώθουν ξεκρέμαστοι.
Υπήρχε κανονισμός λειτουργίας και αξιολόγηση των ψυχοθεραπευτών και των διευθυντών των μονάδων, και τώρα με ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε, ισχυρίζονται ότι δεν είχαμε κανονισμό εργασίας, πράγμα που είναι πολύ μεγάλο ψέμα.
Αυτό που είναι επίσης πολύ σημαντικό είναι η έννοια του αυτοδιοίκητου. Φαντάσου μια γενική συνέλευση που αποτελείται από τον σύλλογο εργαζομένων, τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων , τα παιδιά που βρίσκονται στην επανένταξη και τα μέλη του παλιού διοικητικού συμβουλίου. Μιλάμε για περίπου 600 άτομα, φαντάσου για τι πολυφωνία μιλάμε. Η έννοια του αυτοδιοίκητου έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο και στην απεξάρτηση, με την έννοια ότι όλοι οι χρήστες που μπαίνουν μέσα, ξέρουν ότι έχουν φωνή που μπορεί να φτάσει όπου χρειάζεται. Δεν αισθάνονται φιλοξενούμενοι αλλά ότι είναι σπίτι τους.
Μου είναι αδύνατον να καταλάβω τον τρόπο σκέψης όσων αποφασίζουν αυτές τις αλλαγές. Το ΚΕΘΕΑ δίνει ζωή στους ανθρώπους δεν δημιουργεί υποκατάστατα.
Δεν άφησαν ποτέ κάποιον από το παλιό διοικητικό συμβούλιο να παρουσιαστεί στον Υπουργό ή στον Πρωθυπουργό και να του εξηγήσει τα πράγματα όπως είναι. Υποθέτω ότι υπήρξε κάποια εισήγηση στο υπουργείο, η οποία έγινε πιστική λόγω κομματικής θέσης. Είναι μεγάλη αμαρτία.
Στο ΚΕΘΕΑ μπήκα προσκεκλημένος και απροετοίμαστος και είδα μπροστά μου να συμβαίνει καθημερινά ένα μικρό θαύμα.
Παρά το ντόρο που έγινε δεν υπήρξε καμία αντίδραση ουσιαστική από την ανώτερη διοίκηση των υπουργείων και του πρωθυπουργού. Ίσως δεν το βρίσκουν αρκετά σοβαρό σαν θέμα, παρόλο που είμαι σίγουρος ότι έχουν φτάσει όλα αυτά στα αφτιά τους.
Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω, είμαι πολύ φορτισμένος».
