«Τα κτίρια ανήκουν σε όσους στεγάζουν μέσα τα όνειρά τους» έγραφε το πανό έξω από το ιστορικό κτίριο του ‘30 στου Ψυρρή και ο κόσμος άρχισε να συρρέει προς το Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός, με το που μαθεύτηκε η εκκένωση και σφράγισή του, με την παρουσία της αστυνομίας και εκπροσώπων της Εταιρείας Ακινήτων του Δημοσίου. Εκεί στεγαζόταν το πρώτο τυπογραφείο της Ελλάδας και έπειτα, πριν μεταμορφωθεί στο «Εμπρός» που γνωρίζουμε όλοι, μια από τις πιο ζωντανές εστίες δημιουργίας, αλληλεγγύης και ανταλλαγής ιδεών, η δραματική σχολή και σκηνή του Τάσου Μπαντή, του Δημητρή Καταλειφού και της Ράνιας Οικονομίδου, όταν τα “έσπασαν” με τον Λευτέρη Βογιατζή και αναζήτησαν μια στέγη.
Από την πρώτη μέρα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (είχαν προηγηθεί και οι προηγούμενες κυβερνήσεις της, με ακριβώς ίδιες διαθέσεις) έδειξε τις προθέσεις της για κάθε τέτοιο χώρο.
Επειδή το αποτύπωμά του δεν σβήνεται, δεν μπορεί να γίνει έτσι απλά με ένα delete -και δεν πρέπει!- ο μουσικός Mc Yinka καταθέτει στην Popaganda για όλα όσα έζησε στο«Εμπρός» και αρνείται να ξεχάσει.
Παραθέτουμε τη μαρτυρία του αυτούσια:
«Από την πρώτη στιγμή που μπήκα σε αυτόν το χώρο, ένιωσα την ενέργεια που τον είχε ποτίσει. Σαν πρώην σχολή υποκριτικής, είχε αφήσει ένα φορτίο τέχνης στο χώρο, τον οποίο αυτοί που τον κατέλαβαν στη συνέχεια θα το ενίσχυαν με περίσσεια συντροφικοτητα και αλληλεγγύη.
Πρώτες μου επαφές με τον χώρο ήταν το 2012-13 με τις συζήτησεις για τη συγκρότηση ενός αντιφασιστικου κινήματος όταν η Χρυσή Αυγή είχε μπει στη Βουλή και η οργάνωση ήταν πλέον μονόδρομος. Συλλογικότητες, καλλιτέχνες, άτομα από διάφορους πολιτικούς χώρους μαζί να συζητάνε με κοινό σημείο αναφοράς της συσπείρωσης ενάντια στο φίδι.
Άλλη μια έντονη εμπειρία ήταν κοντά στο 2015 η διοργάνωση πάρτυ στο χώρο από νέους της αφροελληνικής κοινότητας.
Ο χώρος κατακλύστηκε από παιδιά αφρικανικής καταγωγής και όχι μόνο που χόρευαν, ράπαραν, τραγουδούσαν. Παιδιά που πριν κάποια χρόνια είχαμε την τύχη και την τιμή να τα εκπροσωπήσουμε, παλεύοντας για το δικαίωμα στην ιθαγένεια.
Για εμένα, η ανοιχτή αγκαλιά και το πνεύμα του χώρου είναι αποτυπωμένη για πάντα στο μουσικό μου βίντεο «Στο προσκεφάλι σου», ένα κομμάτι που μιλάει για τη συντροφικότητα στο δίσκο μου «Από τη σκιά της πόλης». Στο βιντεοκλίπ που γυρίστηκε στο εμπρός, είμαι εγώ στη μέση της σκηνής καθισμένος και μια χορεύτρια κινείται και να χορεύει γύρω μου και πάνω μου με τρόπο συντροφικό, σαν να θέλει να απαλύνει το πόνο μου.
Το κλείσιμο το χώρου είναι ένα πλήγμα για το κίνημα, ένα δυνατό χτύπημα στη τέχνη του αγώνα από μια κυβέρνηση που ο φασισμός, η αλαζονεία και ο τραμπουκισμός είναι συνυφασμένα με κάθε ενέργειά τους, όσον αφορά την τέχνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η λύπη μου είναι αβάσταχτη, αλλά έχω ελπίδα. Θέλω να πιστεύω ότι απλά έκλεισε ένας κύκλος και θα ανοίξουν άλλοι. Το κίνημα και η ανθρωπιά θα βρει το τρόπο όπως κάνει κάθε φορά.
Καλή μας δύναμη!»
