Μυρόεσσα Μεταξά: Η ελπίδα βρίσκεται εδώ και καιρό στην εντατική
Αν πρέπει οπωσδήποτε να ανακαλύψουμε τη θετική πλευρά της απελπιστικής, νοσηρής τελευταίας τετραετίας, αυτή είναι επιχειρηματική κινητοποίηση των ανθρώπων. Παρά τη ματαιότητα του 90% των εγχειρημάτων, ο κόσμος έχει γίνει λιγότερο οκνηρός, πιο δημιουργικός και ρισκάρει -γιατί, τι έχει να χάσει, άλλωστε; Επίσης έχει λιγότερη κίνηση η Κηφισίας γιατί ακρίβυνε η βενζίνη και η συντήρηση του αυτοκινήτου. Αλλά, από την άλλη, ακρίβυνε και για μένα και, μάλιστα, δυσανάλογα με τη μείωση της κίνησης, οπότε τζίφος.
Η «κρίση» μου γιγάντωσε την επιθυμία να εγκαταλείψω αυτή τη χώρα, η οποία, βέβαια, κατά την άποψή μου, τελεί υπό κρίση εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια, όχι τα τελευταία 4, και θα εξακολουθήσει να ζει (σε) κάποιου είδους κρίση τα επόμενα 400 και βάλε. Είμαι πεπεισμένη πως όλα θα πάνε καλύτερα φέτος. Το πιστεύω σθεναρά. Θα μειωθεί το ποσοστό της ανεργίας και θα αυξηθούν οι εργαζόμενοι, με μισθό 300€/μήνα (και πολλά λέω, ε;).
Τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα αν έννοιες όπως σεβασμός, δικαιοσύνη, ήθος και αισθητική πρωταγωνιστούσαν στο κακογραμμένο σίριαλ που λέγεται Ελλάδα. Και αν άλλαζε ριζικά η δομή της ελληνικής κοινωνίας. Δύσκολο, χωρίς να κάνουμε skip δυο-τρεις γενιές. Η έννοια της επιτυχίας, τα τελευταία χρόνια, δεν έχει αλλάξει, δεδομένου του ότι για μένα επιτυχία σημαίνει ισορροπία. Ο βαθμός δυσκολίας, όμως, στο να βρεις ισορροπία, τόσο σε κάθε μια πτυχή της ζωής ξεχωριστά όσο και ανάμεσά τους, έχει αυξηθεί, απίστευτα. Δηλαδή έχει αυξηθεί τόσο που η μεγαλύτερη επιτυχία είναι το να αποδεχτείς πως θα αποτύχεις και να νιώθεις ήρεμος και ισορροπημένος με αυτό. Χωρίς χημική υποστήριξη.
Οι προσδοκίες μου δεν μειώνονται, αντιθέτως, επειδή η κρίση δεν σταματά το χρόνο και, άρα εξακολουθώ να μεγαλώνω ό,τι και αν συμβαίνει γύρω μου, αυξάνονται. Αλλά η ελπίδα, που είναι κολλητή της προσδοκίας, παρόλο που πεθαίνει τελευταία, βρίσκεται πολύ καιρό τώρα στην εντατική. Για φέτος, πέρα από τα αυτονόητα απαραίτητα (αλλά όχι αυτονόητα δεδομένα) που είναι η υγεία, η αγάπη και η οικονομική επάρκεια, αν δεν μπορέσω να ξεκουμπιστώ από τα λιμνάζοντα νερά αυτής της χώρας για τα καλά, αυτό που θα με έκανε πολύ χαρούμενη είναι το να βρίσκομαι μακριά τους όσο συχνότερα και περισσότερο γίνεται. Για φέτος, αυτά. Για του χρόνου, δεν ξέρω. Γιατί η αδυναμία να κάνεις μακροπρόθεσμα πλάνα είναι ένα από τα κυριότερα κουσουράκια της συγκεκριμένης κρίσης.
Η Μυρόεσσα Μεταξά είναι δημοσιογράφος.
Στην επόμενη σελίδα Βασίλης Χρηστίδης και Ηλέκτρα Καίσαρη
