Η Κορίνα (τα πλήρη στοιχεία της είναι στη διάθεση της Popaganda) δουλεύει ως ταμίας σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ τα τελευταία δέκα χρόνια. Ανήκει δηλαδή σε εκείνους που δουλεύουν εκτός σπιτιού τις μέρες του κορονοϊού, για να είμαστε οι υπόλοιποι καλά. Τώρα που συμπληρώθηκε μία εβδομάδα από την επιβολή, με ευθύνη των ίδιων των επιχειρήσεων, της προσέλευσης ενός καταναλωτή ανά 10 τ.μ. και με ελάχιστη απόσταση τα δύο μέτρα μεταξύ τους, της ζητήσαμε να μας περιγράψει την εργασιακή της καθημερινότητα.
Η κατάσταση τώρα είναι η εξής: Έχουμε βάλει ταινίες στο πάτωμα, για να καταλαβαίνουν οι πελάτες πού πρέπει να σταθούν και πόση απόσταση πρέπει να υπάρχει μεταξύ τους. Αν τυχόν κάποιος ξεχαστεί και πλησιάσει νωρίτερα και περισσότερο απ’ όσο πρέπει, τους δίνουμε οδηγίες. Δηλαδή τους λέμε ευγενικά: «Παρακαλώ, πρέπει να περιμένετε εκεί που είναι η γραμμούλα». Τη βλέπουν και πηγαίνουν ήσυχα ήσυχα και κάθονται ακριβώς εκεί. Και περιμένουν με υπομονή.
Έχει συμμορφωθεί ο κόσμος, δεν υπάρχει πια τόση σύγχυση. Η ροή είναι ομαλή. Βλέπεις δηλαδή τη διαφορά σε σχέση με τις πρώτες μέρες που οι περισσότεροι το είχαν πάρει στην πλάκα και ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλο.
Στην αρχή όλοι πανικοβλήθηκαν. Άρχισαν να παίρνουν μέχρι και αηδίες. Φόρτωναν τα καρότσια με χαρτιά, με όσπρια, με ζυμαρικά, με απολυμαντικά, λες και θα γινόταν πόλεμος και δεν θα υπήρχαν την επομένη τα μάρκετ. Μέσα σε λίγες μέρες σχεδόν άδειασαν το κατάστημα που εργάζομαι.
Θυμάμαι έναν πελάτη που έφτυσε το χέρι του για να ανοίξει τη σακούλα πριν καν του τη δώσω – τις οποίες σακούλες έτσι κι αλλιώς έχω μάθει να τις ανοίγω πρώτα και μετά να τις δίνω. Αλλά επειδή δεν είχε αρκετό σάλιο, πάτησε κιόλας το δάχτυλο του στο δακτυλοβρεχτήρα.
Ένας άλλος πελάτης ήθελε να περάσει μόνος του τα πράγματα από το σκάνερ του ταμείου. Κάτι που φυσικά δεν επιτρέπεται γιατί κάθε ταμίας έχει τον κωδικό της και οποιοδήποτε λάθος είναι εις βάρος της. Αυτός λοιπόν ήθελε να το κάνει μόνος του για να μην τα πιάσει η κοπέλα με τα «βρωμόχερά» της. Έτσι της είπε. Τι να κάνουμε, υπάρχουν κι αυτοί οι αγενέστατοι πελάτες. Η κοπέλα του εξήγησε: «δεν γίνεται να σας αφήσω να σκανάρετε τα πράγματα μόνος σας, δεν είναι το ταμείο self service, η διαδικασία είναι συγκεκριμένη. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να νιώσετε ακόμη πιο ασφαλής είναι να αλλάξω γάντια, να απολυμάνω ξανά τα χέρια μου, να μου δίνετε εσείς ένα ένα τα πράγματα και να τα βάζω εγώ στις σακούλες σας». Έτσι το δέχτηκε τελικά. Η κοπέλα όμως μέχρι και την επόμενη μέρα ήταν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Όταν προκύπτει ένα τέτοιο περιστατικό, δεν είναι ότι οκ, φεύγει ο πελάτης, κάνεις delete και συνεχίζεις. Υπάρχουν επιπτώσεις σε εμάς εξαιτίας αυτής της αρνητικής ενέργειας. Καμιά φορά, ανάλογα με το τι επίθεση έχουμε δεχτεί, το σκεφτόμαστε και το κουβαλάμε για μέρες. Η συγκεκριμένη κοπέλα μέχρι την επόμενη μέρα ήταν σοκαρισμένη.
Τουλάχιστον δεν υπάρχει πια μεγάλος εκνευρισμός μεταξύ των πελατών. Εντάξει, καμιά φορά στην ουρά μπορεί να πει κάποιος «εδώ ήταν το καρότσι μου» αλλά αυτά είναι τα συνηθισμένα, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Μέχρι εκεί.
«Ένταση υπήρχε και όταν επιβλήθηκαν τα capital controls. Τραγική κατάσταση. Αλλά την αντιμετωπίσαμε. Όπως αντιμετωπίζουμε και αυτή την κατάσταση που μάλλον είναι χειρότερη. Γιατί τότε έπαιζε εκνευρισμός. Τώρα παίζει φόβος.»
Η αίσθησή μου για τους πελάτες από την αρχή αυτής της ιστορίας είναι ότι ακόμη κι αν φαίνοντα επιθετικοί, θέλουν από εμάς να τους ηρεμήσουμε. Κάπως σαν να αναζητάς έναν άνθρωπο να σου πει: «όλα καλά θα πάνε».
Από την πρώτη μέρα μας έδωσαν σε όλους τους υπαλλήλους γάντια. Δεν είχαμε κάποια παραπάνω ενημέρωση ή προφύλαξη. Ήταν κάτι καινούριο. Μετά από λίγες μέρες όμως, εκτός από γάντια, μας έδωσαν και μάσκες, και καθαρό οινόπνευμα, ενώ μας ενημέρωσαν ότι πρέπει πια να καθαρίζουμε το ταμείο κάθε φορά που περνάει ένας πελάτης, να το απολυμαίνουμε μέχρι να έρθει ο επόμενος. Και κάθε τρεις και λίγο ακούγονται από τα μεγάφωνα οι οδηγίες για τους πελάτες, να διατηρούν τις αποστάσεις κλπ.
Πολίτες περιμένουν στην ουρά έξω από σούπερ μάρκετ πριν ανοίξει στο Ελληνικό, μετά από τα νέα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορονοϊού, Τρίτη 17 Μαρτίου 2020. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Παντελής Σαίτας
Ένταση υπήρχε και όταν επιβλήθηκαν τα capital controls. Τότε μάλιστα εκτός του ότι δεν μπορούσαν οι πελάτες να τραβήξουν λεφτά από τα ATM, υπήρχαν περίοδοι που οι κάρτες δεν λειτουργούσαν, παρουσίαζονταν προβλήματα στο σύστημα ηλεκτρονικών συναλλαγών. Φαντάσου λοιπόν να μη μπορείς να τραβήξεις χρήματα και να μη μπορείς να ψωνίσεις με την κάρτα γιατί η τράπεζα έχει πρόβλημα σύνδεσης. Τραγική κατάσταση. Αλλά την αντιμετωπίσαμε. Όπως αντιμετωπίζουμε και αυτή την κατάσταση που μάλλον είναι χειρότερη. Γιατί τότε έπαιζε εκνευρισμός. Τώρα παίζει φόβος.
Η αλήθεια είναι μετά από δέκα χρόνια, μόλις χθες φοβήθηκα για δεύτερη φορά να πάω στη δουλειά. Υπάρχει μια ομάδα στο Facebook για να μιλάμε μεταξύ μας οι συνάδελφοι σχετικά με το τι συμβαίνει στα καταστήματα. Ειδικά όσοι δουλεύουν στα μεγάλα, από τότε που ανακοινώθηκε ότι θα ανοίγουμε στις 7 και θα κλείνουμε στις 10, λένε: «εδώ θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας». Δηλαδή εντάξει, εμείς δεν έχουμε οικογένειες; Δεν έχουμε ανθρώπους σε ευπαθείς ομάδες στα σπίτια μας; Δεν αντιμετωπίζουμε μεγαλύτερο κίνδυνο να κολλήσουμε κάτι και να το μεταφέρουμε στους δικούς μας ανθρώπους; Υπάρχει αυτή η ανησυχία, πώς να το κάνουμε. Κι εκτός αυτού έχεις να αντιμετωπίσεις και τους περίεργους. Στο κατάστημα της πρώην διευθύντριας μου ορισμένοι πελάτες την απειλούν ότι θα φέρουν την αστυνομία γιατί δεν πρόλαβε η γυναίκα να ανοίξει στις 7 ακριβώς το μαγαζί. Και γιατί δεν πρόλαβε; Γιατί το μανάβικο ήρθε στις 6:30 και μέχρι να τελειώσει ο πανικός του βολέματος της πήρε λίγο παραπάνω. Ναι, αλήθεια λέω. Ζούμε και τέτοια πράγματα.
