«Κυριάκο, Στερεύει το Ποτάμι;»

Πριν από δυο χρόνια όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωνε τη δημιουργία του νέου κόμματος φαινόταν πως ερχόταν για να γεμίσει το πολιτικό κενό που είχε δημιουργηθεί μεταξύ της Δεξιάς του Αντώνη Σαμαρά και του αντιμνημονιακού τότε ΣΥΡΙΖΑ. Σε σχέση με τις υπόλοιπες μαζώξεις γνωστών και φίλων που διοργάνωναν προσωπικότητες του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου που κατέληγαν σε κάτι μεταξύ group therapy και μνημόσυνο των κυβερνήσεων Σημίτη κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, να πάρει λίγο από τη δεξιά πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ, λίγο από τη Δράση και να καταγράψει ένα αξιόλογο ποσοστό στις Ευρωεκλογές του 2014 και στις εκλογές του περσινού Γενάρη.

 

 

 

 

 

Στην εναρκτήρια ομιλία του ο Θεοδωράκης προσπάθησε, φιλότιμα είναι η αλήθεια, να εξηγήσει ότι παρά την εκλογή Μητσοτάκη υπάρχει ακόμα χώρος για το Ποτάμι και ότι είναι αναγκαία η συνέχιση της αυτόνομης πορείας του για να εξελιχθεί σε θεμέλιο για τη δημιουργία ενός ενιαίου κεντρώου χώρου, προφανώς έχοντας στο μάτι τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και του Λεβέντη. Κι αν η συγκρότηση του κοινοβουλίου του κέντρου φαίνεται σχετικά εύκολη υπόθεση ή τουλάχιστον είναι υπόθεση καθαρά εσωτερική του χώρου, η χάραξη συνόρου με τη Νέα ΝΔ είναι πιο δύσκολο πράμα.

 

«Κυριάκο, Στερεύει το Ποτάμι;»

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τζάμαρος / FOSPHOTOS

VIEW ALL 10 PHOTOS

 

Γι’αυτό και την πρώτη μέρα του συνεδρίου οργανώθηκε από τη νεολαία του κόμματος debate μεταξύ του φιλελεύθερου Φερχόφστατ και του σοσιαλδημοκράτη Πιτέλλα. Ενδιαφέρουσα, ως σύλληψη, ιδέα για να δείξει το ευρωπαϊκό του προφίλ το Ποτάμι, αλλά και μια προσπάθεια  να τοποθετήσει το πολιτικό του στίγμα κάπου εκεί ανάμεσα. Ο Φερχόφστατ με το σχεδόν μεσογειακό του ταμπεραμέντο και το επικοινωνιακό του χάρισμα έχρισε το Ποτάμι ως εκπρόσωπο των φιλελεύθερων και φεντεραλιστών στην Ελλάδα και οι σύνεδροι έδειξαν να συμφωνούν και να επικροτούν. Στο να δώσει το χρίσμα τον βοήθησε και η μελέτη της ελληνικής επικαιρότητας που είχε κάνει νωρίτερα προφανώς αφού έκανε και κάποιες αναφορές στους συγγενείς μετακλητούς υπαλλήλους. Από την άλλη πλευρά ο Πιτέλλα δεν ήταν τόσο «φίλος» όσο θα ήθελαν οι Ποταμίστας. Ως σοσιαλδημοκράτης του νότου κι αυτός βλέπει τον Σύριζα ως εν δυνάμει σύμμαχο ή ακόμα και ως μετεξέλιξη της νοτιοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, οι πρόσφατες εξελίξεις σε Ισπανία και Πορτογαλία το επιβεβαιώνουν άλλωστε.

 

 

 

ΟΚ το σχέδιο με τον Πιτέλλα ίσως να μην πέτυχε αλλά το Ποτάμι είχε κι έναν άλλο άσσο στο μανίκι στους χαιρετισμούς που ακολούθησαν. Ο Κώστας Σημίτης, αυτοπροσώπως, σε μια σπάνια εμφάνισή του σε πολιτικό χάπενινγκ, ο Στρατηλάτης του εν Ελλάδι Φιλοευρωπαϊκού Μεταρρυθμισμού ξιφούλκησε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Το θερμό χειροκρότημα των συνέδρων, ακόμα και πριν καν αρχίσει να μιλάει ο πρώην πρωθυπουργός, μαρτύρησε το πολιτικό τους παρελθόν και ότι τελικά ίσως να μην είναι όλοι τόσο νέοι και άφθαρτοι στην πολιτική. Ο Σημίτης δεν άφησε κανένα περιθώριο συνεννόησης με την «δίχως έρμα Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ», όπως είπε χαρακτηριστικά, μπετονάροντας το Ποτάμι από τα αριστερά με τους συνέδρους να επευφημούν. Οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ στους χαιρετισμούς ήταν και οι μοναδικοί που περιορίστηκαν στον τυπικό ρόλο που έχει ένας χαιρετισμός σε συνέδριο άλλου κόμματος. Φώφη Γεννηματά και Θανάσης Θεοχαρόπουλος (πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, ίσως χρειάζεται η υπενθύμιση σε όσους πιστεύετε ότι το κόμμα τελείωσε όταν παραιτήθηκε ξέρετε ποιος…) με το γνωστό άχρωμο κι άοσμο στυλ έκαναν ενωτικό κάλεσμα κατά της Συριζαίικης λαίλαπας. Ο Θάνος Τζήμερος βρήκε πάλι την ευκαιρία να εκφράσει το παράπονό του που δεν τον άκουσε ο ελληνικός λαός, εξέφρασε τη ζήλια του που το Ποτάμι μπήκε στη Βουλή στρογγυλεύοντας τις θέσεις του κι εμμέσως πλην σαφώς παραδέχτηκε ότι «αρκετά παίξαμε με τα κόμματα, πάμε στη ΝΔ τώρα».

 

 

Και πάμε στη σημαντικότερη ομιλία των χαιρετισμών, αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν κάποιος δεν ήξερε την ελληνική πολιτική πραγματικότητα θα νόμιζε κανείς ότι είχαμε έναν πρόεδρο κόμματος που δεν απευθύνεται στο κοινό άλλη παράταξης, αλλά σε μια φράξια της δικής του, σα να μιλάει ο πρόεδρος των Εργατικών στη Fabian Society. Σε γενικές γραμμές τους είπε «μην κολλάτε στις ιδεολογικές ταμπέλες, ελάτε στη νέα ΝΔ μου αφού τα ίδια πάνω θέλουμε, δηλαδή να απαλλαγούμε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ».Το εντυπωσιακό για έναν εξωτερικό παρατηρητή που παρακολουθούσε αυτή την ομιλία είναι ότι ο κόσμος από κάτω, ενώ έβλεπε τον πρόεδρο ενός άλλου κόμματος με στυλ ιδιοκτήτη σουπερμάρκετ που μιλάει στον ιδιοκτήτη μπακάλικου και τον καλεί να του δώσει το μαγαζί του κι αυτός να τον βάλει υπεύθυνο στα τυριά-αλλαντικά, φαινόταν να μη δυσφορεί αλλά αντίθετα χειροκρότησε θερμά. Το φαινόμενο αυτό έχεις πολλές ερμηνείες. Όντως κάποιοι καλοβλέπουν μια συνεργασία με τη ΝΔ, είτε για λόγους πολιτικής επιβίωσης (το όριο του 3% φαίνεται δύσκολο) είτε γιατί η συγκρότηση του μπλοκ «Μένουμε Ευρώπη» σε συνδυασμό με το μένος κατά του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να δίνει πολιτικά χαρακτηριστικά που υπερβαίνουν την ευκαιριακή συμμαχία του δημοψηφίσματος ή ακόμα γιατί ενδόμυχα ο Κυριάκος με το όχι τόσο χριστιανοπατριωτικό προφίλ του Σαμαρά ή τη λαϊκοδεξιά εσάνς του Βαγγέλη Μεϊμαράκη να είναι τελικά ο πολιτικός ανήρ των ονείρων τους.

 

 

Μετά από αυτά τα πολύ ωραία παραπολιτικά ακολούθησε το κανονικό συνέδριο. Ο Θεοδωράκης επικράτησε τελικά, όχι τόσο κατά της δεύτερης υποψηφιότητας του Παύλου Ελευθεριάδη (που πολλοί χαρακτήρισαν γραφική, στη λογική του ότι ήταν ολοφάνερα καταδικασμένη σε διακοσμητική), όσο κατά της τάσης που ήθελε πιο στενή σχέση με τη ΝΔ όπως την εξέφρασε π.χ. ο Φωτήλας. Οι σύνεδροι έπλεαν πάντως σε πελάγη διάχυτης αισιοδοξία, σε βαθμό ανησυχητικό με δεδομένη την όχι και τόσο ισχυρή δυναμική του κόμματος, έδειχναν τόσο χαρούμενοι που σχεδόν νόμιζες ότι ήταν ΣΕΚίτες με μοδάτα ρούχα που ψήφιζαν με τα smartphones και τα tablets τους τις νέες θέσεις του κόμματος και τη δημιουργία ενός νέου οργάνου που θα αξιολογεί τα νέα ηγετικά στελέχη. Γιατί το Ποτάμι δε θέλει μόνο την αξιολόγηση στο δημόσιο αλλά και την αξιολόγηση στον εαυτό του, κάποιες κακές γλώσσες έκαναν λόγο για φετιχισμό με την αξιολόγηση. Στο τέλος, βέβαια, της ημέρας, παρά την χαρά για την πετυχημένη οργάνωση του συνεδρίου και την επισφράγιση της αυτόνομης πορείας του Ποταμιού, ο προβληματισμός για το μέλλον του εγχειρήματος είναι ακόμα πιο έντονος. Η επιμονή στις μεταρρυθμίσεις όπως άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, αποκομματικοποίηση του κρατικού μηχανισμού κι ενός θολού φεντεραλιστικού οράματος για την Ευρώπη, ακούγεται φυσικά εύηχα σε ιδεολογικό πλαίσιο όμως δε φαίνεται να πείθουν ότι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται για την έξοδο από την κρίση. Την ίδια ώρα που ο ευρωσκεπτικισμός, με διάφορα πολιτικά πρόσημα, καλπάζει σε όλη την ΕΕ. Με αφορμή το προσφυγικό οι εθνικές πολιτικές έρχονται και πάλι στο προσκήνιο σε βάρος της ενιαίας ευρωπαϊκής κατεύθυνσης, ο ίδιος ο Φερχόφστατ ως φανατικός φεντεραλιστής φάνηκε απαισιόδοξος για την ενότητα των 28. Μίλησε ακόμα και για ανάγκη μιας Ευρώπης των 20, αν οι 28 δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις εθνικές πολιτικές (ουσιαστικά προβλέπει μια ενιαία πιο δυτική Ευρώπη). Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον ενός κόμματος με ιδέες που φαίνεται να χάνουν συνεχώς έδαφος σε όλη την Ευρώπη; Ελαφρώς δυσοίωνο, ή μάλλον δυστοπικό που είναι και μια λέξη που θα εκτιμούσαν οι σύνεδροι.