Την Δευτέρα 15/06 έγιναν στο Πέραμα τα εγκαίνια του «Σωματείου Ελλήνων Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου Ναυπηγοεπισκευαστικών Ζωνών (Πειραιά, Κερατσινίου, Δραπετσώνας, Νίκαιας & Νήσων) – Άγιος Νικόλαος». Τα εγκαίνια έγιναν με την παρουσία εκατό ατόμων, ενός ιερέα, ενός βουλευτή της Χρυσής Αυγής του Χρήστου Παππά, πολλών αστυνομικών και των ΜΑΤ. Τα «αντιεγκαίνια» από την άλλη συγκέντρωσαν μερικά μέτρα μακριά πολλαπλάσιους εργάτες, φοιτητές και κάτοικους της περιοχής δηλαδή, όσους είχαν καλεστεί από τα σωματεία της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, τοπικές αντιφασιστικές οργανώσεις και επιτροπές.
Γιατί όμως υπήρχε ισχυρή αστυνομική παρουσία και αντισυγκέντρωση στα εγκαίνια ενός εργατικού σωματείου; Η λέξη που υποδηλώνει την διαφορά ανάμεσα στις ονομασίες και των ήδη υπαρχόντων σωματείων στον Πειραιά με το νεότευκτο, και δικαιολογεί τις δέκα διμοιρίες των ΜΑΤ, είναι η λέξη «Ελλήνων» που συνοδεύει την ονομασία του. Ένα σωματείο «μόνο για Έλληνες», όπως μια αιμοδοσία και ένα συσσίτιο «μόνο για ‘Ελληνες» πρακτικές που ακολουθούνται μόνο απο την Χρυσή Αυγή, αποτελούν το ιδεολογικό και πρακτικό πεδίο για επιθέσεις σε ντόπιους και ξένους εργάτες με αποκορύφωμα την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέλους του συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγ/κής Βιομηχανίας Ελλάδος.
Έτσι λοιπόν απέναντι σε αυτή την κεκαλυμμένη φιέστα της Χρυσής Αυγής καλέστηκε μια εργατική συγκέντρωση των ανθρώπων του Περάματος και του Πειραιά που λόγω του πλήθους εξελίχθηκε σε μια πορεία στους δρόμους του Περάματος όπου με παλμό δόθηκε το μήνυμα πως τέτοια σωματεία που έρχονται να υποβιβάσουν την ήδη δυσμενή θέση των εργατών στην περιοχή δεν θα γίνουν ανεκτά. Όμως πως γίνεται ένα τέτοιο σωματείο βρίσκεται στο στόχαστρο;
Εκτός από την ρατσιστική και ξενοφοβική πρόσθεση της Ελληνικότητας στον τίτλο, όπως μου είπε ένα μέλος του ΠΑΜΕ «το σωματείο που πρόσκειται στην Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα δουλεμπορικό γραφείο των εφοπλιστών στην ήδη χτυπημένη από την κρίση ΝΖ. Το παραμάγαζο της ΧΑ έχει μόνο στόχο της εξασφάλιση φθηνών εργατών σε μεγαλοεργολάβους και εφοπλιστές, θα πληρώνονται όποτε θέλει ο εργοδότης, θα ασφαλίζονται όσο θέλει ο εργοδότης, θα δουλεύουν σε συνθήκες όπως αυτές που είδαμε πρόσφατα στα ΕΛΠΕ για να σκοτώνονται για τα κέρδη των εργοδοτών. Και αν τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους τότε θα έχουν να κάνουν με τους μπράβους, τα μαντρόσκυλα του εργοδότη τους χρυσαυγίτες.»
Όμως εκτός το ότι η Χρυσή Αυγή έχει ψηφίσει όλους τους νόμους υπέρ των Ελλήνων εφοπλιστών, το βασικό είναι πως ο ρατσισμός είναι το καλύτερο όπλο των αφεντικών για να ρίξουν τα μεροκάματα. Και εκτός από τα μεροκάματα που όλο και γίνονται πιο φτηνά, η διαίρεση των εργατών σε ντόπιους και ξένους σε μια επερχόμενη ιδιωτικοποίηση του λιμανιού θα φέρει ολέθρια αποτελέσματα. Τα εξευτελιστικά μεροκάματα με τα οποία δούλευαν οι μετανάστες εργάτες στην Ελλάδα έρχονται τώρα και για τους Έλληνες. Ένας από τους ανθρώπους με τις βιομηχανικές φόρμες μας λέει πως: «ο αντιρατσισμός δεν είναι υπόθεση φιλανθρωπίας και ευαισθησίας, αλλά ένα ταξικό καθήκον. Είναι εδώ για να θυμίζει πως οι ρατσιστές και οι φασίστες είναι εχθροί της εργατικής τάξης στο σύνολό της και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται.»
«Η παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων που είχαν στήσει ένα τείχος ασφαλείας γύρω από τα εγκαίνια ήταν η κατάλληλη αφορμή για να καταλάβει κανείς πως το “σωματείο” δεν πρόκειται για κάποια συνδικαλιστική οργάνωση αλλά για δουλεμπορικό γραφείο. Ποιο αληθινό σωματείο κάνει εγκαίνια με δέκα διμοιρίες», ισχυρίζεται κάποιος που μοιράζει προκηρύξεις σε όλη τη γειτονιά. «Η γειτονιά είναι απελπισμένη και γιαυτό διχασμένη, πολλοί βλέπουν την Χρυσή Αυγή σαν σωτήρες για την φτώχεια της περιοχής», μου λέει και πολλά παιδιά από την πορεία με σπρέι στα χέρια δεν σταματάνε να σβήνουν σήματα της ΧΑ από τους τοίχους.
Κάποια στιγμή στο τέλος της διαδήλωσης οι συμμετέχοντες στα εγκαίνια, ξεκίνησαν να φεύγουν με τα αυτοκίνητα τους. Έτσι, κάποιο αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μας και ξεκίνησε να βρίζει στελέχη του ΠΑΜΕ που ήταν μαζί μας επειδή «κλείνουν τους δρόμους και δεν μπορεί ο κόσμος να ξεπαρκάρει». Ο διάλογος εξελίχθηκε σε μια φαιδρή σκηνή με δυο ζευγάρια εξηντάρηδων να ωρύονται μέσα σε ένα αμάξι φωνάζοντας «Δεν είστε αριστεροί εσείς, εμείς είμαστε αριστεροί», «είστε άθεοι», «με τις πορείες πως να πάει μπροστά η πατρίδα», μέχρι που κάποια στιγμή ο συνοδηγός βγήκε από το αμάξι με άγριες διαθέσεις. Το καλύτερο είναι πως εμείς δεν τους δώσαμε καμία σημασία. Ευτυχώς η παρέμβαση ενός τροχονόμου έβαλε τον ευέξαπτο ψηφοφόρο των νεοναζί στην θέση του συνοδηγού για να φύγει. Το πρώτο σωματείο οργανωμένο από μια οργάνωση που κατηγορείται ως εγκληματική είχε ιδρυθεί. Το Λιμάνι της Αγωνία είναι μια καλή ταινία ώστε να διαφωτιστείτε περισσότερο.
