Ο Ιάκωβος Απέργης εργάζεται ως μάγειρας στην κουζίνα του Τζανείου από το 2003, λίγο καιρό μετά τον θάνατο της μητέρας του σε αυτό το νοσοκομείο και λίγο μετά μια περίοδο κατάθλιψης που πέρασε ο ίδιος με ισχυρές δόσεις αρρωστοφοβίας. Κι όμως, ξεπέρασε την προσωπική του αδυναμία, μπήκε στο Τζάνειο και ξεκίνησε τη δουλειά.
Από το 2012 και μετά ο Ιάκωβος πέρα του ότι άρχισε να δημιουργεί κάπως πιο ιδιαίτερα πιάτα όπως μπιφτέκια ψαριού γιατί «σε ποιον αρέσει να τρώει το ίδιο φαγητό κάθε μέρα;», άνοιξε την κουζίνα του νοσοκομείου σε εθελοντές, ανθρώπους της γαστρονομίας, μαθητές, αθλητές. «Ήθελα να δείξω στον κόσμο ότι το νοσοκομείο δεν είναι λέπρα, δεν είναι κάτι που αξίζει απαξίωσης ούτε ότι οι εργαζόμενοι σε αυτό είναι άχρηστοι ή ανεπάγγελτοι ή χωρίς όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό όμως για να το πιστέψεις πρέπει να το δεις, δεν αρκεί να στο λέω».
Ο Ιάκωβος Απέργης εν δράσει.
Γενική άποψη του χώρου του μαγειρείου στο Τζάνειο Νοσοκομείο.
Αυτό που κοστίζει πιο πολύ, πέρα από τα ίδια τα σκεύη και τα μηχανήματα είναι η συντήρησή τους.
Αυτή η διαδικασία έφερε στα μαγειρεία του Τζανείου ζωή και έφερε και ανθρώπους από τις σχολές του ΟΑΕΔ που εργάζονται στο χώρο με αμοιβή. «Ήρθε κόσμος και το μαγειρείο πήρε ανάσα ζωής. Δε ζητάω παπάδες γιατί ξέρω τι συμβαίνει και δε θέλω να εισπράξω τη –λογική- άρνηση. Αναλόγως με τα υλικά που έχω φτιάχνω κάτι διαφορετικό, όχι δύσκολο, όχι περίεργο απλώς διαφορετικό δηλαδή ο αρακάς να γίνει πουρές, τα ρεβίθια φάβα, το ψάρι να γίνει μπιφτέκι ψαριού. Επίσης, επεδίωξα τη δημοσιότητα όχι για εμένα αλλά για να μπορέσω όταν ζητήσω δωρεές να ξέρει ο άλλος τι ισχύει, να μην πάει στα τυφλά και να αναρωτιέται τι δουλειά γίνεται εδώ, που δίνει δηλαδή τη δωρεά του. Αν γίνει δωρεά, δε θα γίνει με χρήματα. Θα δοθεί ένα μηχάνημα, θα μπει μέσα εδώ με παραστατικό. Πέρα από αυτό πρέπει να γίνει μια καταγραφή. Αν ένα μηχάνημα, πχ ένας φούρνος, δεν λειτουργεί σε κάποιο νοσοκομείο γιατί εκεί υπάρχει κέτερινγκ ας πάει σε ένα άλλο που έχει ενεργό μαγειρείο, ας γίνει δηλαδή μια μεταμόσχευση για να σωθεί ο ασθενής, αν θέλουμε να μιλήσουμε με ιατρικούς όρους. ».
Η καθαριότητα είναι πολύ σημαντική, άλλωστε μιλάμε για κουζίνα.
Τον Ιάκωβο τον ενδιαφέρει να δημιουργηθεί η υποδομή ώστε όποιοι μάγειρες έρχονται να βρίσκουν τις όσο δυνατόν καλύτερες συνθήκες ώστε να μαγειρεύουν όσο καλύτερα και πιο σωστά για τους ασθενείς και τους γιατρούς. Ο Ιάκωβος είναι χαρούμενος που η σημερινή διοίκηση του νοσοκομείου έχει δείξει εμπράκτως τη συμπαράσταση της «ίσως βοηθάει ότι ο πατέρας της διοικήτριας ήταν σεφ», λέει χαμογελαστός και συνεχίζει να εξηγεί ότι το μόνιμο προσωπικό αυτή τη στιγμή στην κουζίνα του Τζανείου είναι τέσσερεις μάγειροι και δύο βοηθοί.
«Προφανώς είναι ανάλατα τα φαγητά για τους καρδιοπαθείς. Αλλά τα παιδιά από την ψυχιατρική κλινική έφαγαν σουβλάκια την Τσικνοπέμπτη και έπρεπε να δεις τη χαρά στα πρόσωπά τους.»
Ο Ιάκωβος μαγειρεύει για 120 γιατρούς, 160 όταν έχει εφημερία, και για περίπου 240 ασθενείς. Διευκρινίζει όμως ότι οι ασθενείς έχουν κι αυτοί τις ιδιαιτερότητες τους, δεν πρέπει να τα τσουβαλιάζουμε όλα πίσω από την ταμπέλα του νοσοκομειακού φαγητού. «Προφανώς είναι ανάλατα τα φαγητά για τους καρδιοπαθείς. Αλλά τα παιδιά από την ψυχιατρική κλινική έφαγαν σουβλάκια την Τσικνοπέμπτη και έπρεπε να δεις τη χαρά στά πρόσωπά τους.»
Τον ρωτάω τι κερδίζει κάνοντας αυτόν τον αγώνα και προσπαθώντας να καλυτερεύσει όσο δυνατόν τις συνθήκες στην κουζίνα του Τζανείου. «Όταν βοηθάω, βοηθιέμαι, βοηθιέμαι σαν άνθρωπος. Αυτό έχω καταλάβει».
