Τις πιο ενδιαφέρουσες και πολυτάραχες εσωκομματικές διαδικασίες σε παγκόσμιο επίπεδο τις είχε το σοβιετικό κομμουνιστικό κόμμα και το ΠΑΣΟΚ. Κι ενώ το ΚΚΣΕ έχει αποδημήσει εις Kύριον ασχολούμαστε πια μόνο με το ΠΑΣΟΚ, αν και ούτε αυτό θα υπάρχει για πολύ ακόμα αν όλα πάνε καλά για τον, υποψήφιο για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, Σταύρο Θεοδωράκη.
Στην σύντομη πολιτική του καριέρα έχει απασχολήσει αρκετά τα παραδοσιακά ΜΜΕ (από τα οποία έτσι κι αλλιώς προέρχεται) και σαφως περισσότερο τα σόσιαλ μίντια με διάφορες πρωτοβουλίες που άλλες χαρακτηρίστηκαν ως χιψτεριές άνευ ουσίας κι άλλες πραγματικά ενδιαφέρουσες. Το «60 Λεπτά Χωρίς Σενάριο» της περασμένης Δευτέρας ανήκε αναμφίβολα στις δεύτερες. Τέσσερις δημοσιογράφοι, από τα «τέσσερα κορυφαία σάιτ της χώρας», όπως μας χαρακτήρισε το ίδιο το Ποτάμι προωθώντας την εκδήλωση, αφεθήκαμε αχαλίνωτοι να ρωτήσουμε ό,τι θέλουμε. Κάποιοι εξ ημών με βαρύ ποινικό μητρώο στο τρολάρισμα του Ποταμιού. Κάτι που ήταν πρόκληση τόσο για μας όσο και για τον υποψήφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, συγνώμη, Ενιαίου Πολιτικού Φορέα. Τον οποίο για πρακτικούς, αλλά και συναισθηματικούς, λόγους, τελικά θα εξακολουθήσουμε να λέμε ΠΑΣΟΚ.
Ξεκίνημα με τις πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές-ερωτήσεις
Τα προγνωστικά έβλεπαν ερωτήσεις για το γκότζι μπέρι στο Τρίκορφο Φωκίδας, τι διάολο έχει μέσα το σακίδιο, πόσο «μαρούλι» χώνει ο Μπόμπολας στο κόμμα και γιατί έκανε εκείνη την περιβόητη συνέντευξη με τον Μιχαλοφύρερ. Όμως λίγο-πολύ ο Σταύρος τα έχει απαντήσει αυτά – όσοι πείστηκαν, πείστηκαν κι όσοι όχι δε θα το έκαναν αυτή τη φορά. Στα γραφεία του Ποταμιού φτάσαμε λίγο μετά το παρθενικό πρωτοβρόχι του φετινού φθινοπώρου, για να συζητήσουμε το μέλλον της παράταξης του Χαρίλαου Τρικούπη, του Βενιζέλου (του δικού μας του Χανιώτη, όχι του άλλου που είναι με ενάμιση πόδι στη ΝΔ), των τριών Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης σε οίστρο
Μάθαμε λοιπόν ότι ως ηγέτης της παράταξης τη φαντάζεται περισσότερο κεντρώα παρά κεντροαριστερή. Με δεδομένα, από τη μία την κεντρώα στροφή του ΣΥΡΙΖΑ που πια ψηφίζει ότι χρειάζεται για να μην κάνει μουτράκια ο Σόιμπλε κι από την άλλη τον, περισσότερο κεντρώο παρά καθαρόαιμο δεξιό, Μητσοτάκη στη ΝΔ, έχει αρχίσει να παρατηρείται ένας κάποιος συνωστισμός στο κέντρο, αλλά ο Σταύρος δεν αγχώνεται. Έχοντας ως πρότυπο το μοντέλο του Μανουέλ Μακρόν (για τον οποίο μιλάει και γεμίζει ο χώρος μονόκερους όπως θα διαπιστώσατε όσοι παρακολουθήσατε το live streaming από τη σελίδα του στο FB), πιστεύει πως μπορεί να φτιάξει απ’ το μηδέν ένα αμιγώς κεντρώο κόμμα το οποίο θα έχει χαρακτηριστικά πλειοψηφικού ρεύματος.
Οι όποιες αδυναμίες έχει στο κομμάτι του μηχανισμού («κομματικό στρατό» αρέσκεται να το λέει ο ίδιος) θεωρεί πως είναι υπέρ του, ακόμα κι αν τα ποσοστά του Ποταμιού φθίνουν όσο περνάει ο καιρός είτε στις εκλογές είτε στις δημοσκοπήσεις. Για να δώσουμε και λίγο δίκιο ή/και λίγο χρόνο ακόμα στην τακτική του Σταύρου, ο Μακρόν είχε πολύ πιο εύκολο έργο. Είχε έναν Ολάντ που άφησε καμμένη γη στο κόμμα του, έναν Μελανσόν που κατέβηκε ως υποψήφιος δανειζόμενος στοιχεία από τη ΛΑΕ και την Πλεύση Ελευθερίας που γρήγορα βρήκαν ταβάνι στην πολύπαθη γαλλική αριστερά και το κυριότερο: έναν δεύτερο γύρο απέναντι στην ακροδεξιά Λεπέν στη θέση της επίσης καμμένης γης της παραδοσιακής γκωλικής δεξιάς. Παρά το αρχικό μούδιασμα της παρουσίας της Λεπέν στον δεύτερο γύρο, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του γαλλικού λαού του έδωσαν μια πολύτιμη βοήθεια για να τη νικήσει άνετα. Έτσι και στη δική μας περίπτωση, ο δεύτερος γύρος είναι το στοίχημα. Η Φώφη Γεννηματά έχει το κόμμα, έχει το όνομα και είναι το φαβορί για την πρώτη θέση, όμως ένα ενδεχόμενο πλασάρισμα του Σταύρου Θεοδωράκη με καλό ποσοστό στη δεύτερη θα του επιτρέψει να κάνει την ανατροπή προσελκύοντας κόσμο είτε άλλων υποψηφίων που δε γουστάρουν τη Φώφη είτε άσχετων με την παράταξη όπως έκανε ο Μητσοτάκης.
Στο καυτό δίλημμα γιατί προτιμά να μην τραβήξει το κάρο προς τα αριστερά όπως π.χ. πετυχημένα έκανε ο Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο ή οι σοσιαλιστές στην Πορτογαλία, κι έχει τραβήξει προς το κέντρο (ενώ αυτή η συνταγή δεν πολυτραβάει στην υπόλοιπη Ευρώπη) επιμένει σχεδόν μεταφυσικά ότι αυτή είναι η σωστή συνταγή. Τι κι αν το συγγενές κόμμα των Ciudadanos στην Ισπανία δε συγκινεί ιδιαίτερα ενώ στηρίζει τον αυταρχισμό του Ραχόι στην Καταλωνία; Τι κι αν οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία μετά από πολύχρονο σφιχτό εναγκαλισμό με CDU/CSU «τον ήπιαν» όπως εύγλωττα σχολίασε η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου; Ο Θεοδωράκης δεν έχει καμιά πρόθεση για εκπτώσεις στην κεντρώα ιδεολογία, μια πίστη σχεδόν συγκινητική αφού θυμίζει την αντίστοιχη του ΚΚΕ ότι κάποια στιγμή ο κόσμος θα βρει το φως του.
Τρία βλέμματα που αντανακλούν τη σημερινή κεντροαριστερή αμηχανία. Ο Σταύρος φιλοδοξεί να τα κάνει να χαογελάσουν, όπως εκείνος όταν λέει «Μακρόν»…
Κι αν μια στις δυο προτάσεις για διάφορα θέματα που κάνει ο επικεφαλής του Ποταμιού είναι «να γίνει όπως στη βορεια Ευρώπη», όταν πήγαμε τη συζήτηση σε κάνα-δυο «ευκολάκια» για ν’ ακούσουμε κάτι ευρωπαϊκό έδειξε να λοξοκοιτάει λίγο στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Απέφυγε να απαντήσει αν έχουμε πολλούς ή λίγους δημοσίους υπαλλήλους, ακόμα κι αν ήρθε στην κουβέντα το παράδειγμα του σουηδικού μοντέλου που όλοι το αγαπούν αλλά το ξεχνούν όταν φτάσουμε στο πόσους υπαλλήλους χρειάζεται ένα τέτοιο κοινωνικό κράτος και πόσα χρήματα. Στο θέμα των ενόπλων δυνάμεων φάνηκε θετικός, αρχικά στη μείωση του αριθμού των στρατοπέδων και της μείωσης των χρημάτων που δίνονται σε πολεμικό υλικό, αλλά αυτό θα ήθελε να είναι χάι τεκ προσπαθώντας έντεχνα να μην πικροκαρδίσει και τον Μακρόν που εκτός από την ωραία ομιλία στην Πνύκα μας άφησε και κάτι εξίσου ωραία διαφημιστικά φυλλάδια φρεγατών. Στο πιο λάιτ θέμα για το αν πρέπει να καταργηθεί η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και να φτιάξουμε έναν επαγγελματικό στρατό όπως γίνεται σχεδόν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη εκεί θύμισε ελαφρώς Πάνο Καμμένο χωρίς τις παραλλαγές. Αν και θα έβλεπε με καλό μάτι μια τέτοια προοπτική θεωρεί πως είναι νωρίς και οικονομικά απαγορευτικό κι αντιπρότεινε θητεία αποκλειστικά στα σύνορα.
Αφού του αρέσει να παίρνει ιδέες τόσο απ’ τα αριστερά όσο κι απ’ τα δεξιά στο ερώτημα ποιους θα ήθελε μαζί του από κάθε πλευρά δεν το ρίσκαρε και πρότεινε τον Στέφανο Μάνο από τον οποίο ζήτησε συγνώμη που ήταν απέναντί όταν ήταν υπουργός (μικρή υπόνοια ότι ο Σταύρος ήταν ΠΑΣΟΚ τότε) και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη που είχε την αξιοσημείωτη ιδιότητα να χαίρει σεβασμού και εκτίμησης από όλο το πολιτικό φάσμα χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ ΟΦΑ.
Ποια η σχέση ενός μοντέρνου πολιτικού με τα ναρκωτικά; Πάνε πολλά χρόνια που είχε κάνει μερικές τζούρες από ένα μπάφο που γύριζε στην παρέα αλλά μέχρι εκεί. Αν σας θυμίζει κάτι είναι μια συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα που είχε περιγράψει ένα ίδιο σκηνικό οπότε αν βρεθείτε μόνο μια φορά σε παρέα με μπάφο που γυρίζει έχετε καλές πιθανότητες να ηγηθείτε ενός κόμματος ή και της χώρας ακόμα. Αλλά δήλωσε γενικά κατά των ουσιών, αφού είναι έτσι κι αλλιώς θιασώτης του υγιεινού τρόπου ζωής. θα έβλεπε με καλό μάτι την περαιτέρω αποποινικοποίηση ώστε να μην αντιμετωπίζονται οι χρήστες ως εγκληματίες. Στο θέμα της υγείας έκοψε ακριβώς στη μέση την απόσταση απ΄τον Άδωνι στον Πολλάκη προτείνοντας την επαναφορά του εισιτηρίου στα νοσοκομεία, αλλά μόνο για τους έχοντες.
Στην παιδεία μείναμε λίγο παραπάνω –εκεί έκανε μια ενδιαφέρουσα πρόταση και μια μπανάλ, ίσως και για λόγους ισορροπίας. Ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη που κάποιος μίλησε επιτέλους για το θέμα των βρεφονηπιακών σταθμών και το πόσο σημαντικό είναι τόσο για τη διαμόρφωση του ίδιου του παιδιού, όσο και για τον οικογενειακό σχεδιασμό. Στο θέμα των πανεπιστημίων όμως το πήρε λίγο στραβά. Από όλα τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου όπως την υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση, τις ελλείψεις σε υλικά και κτιριακές υποδομές και το brain drain προτίμησε να δώσει έμφαση στο ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στον χώρο του πανεπιστημίου και στην απαγόρευση κάθε είδους φοιτητικού συνδικαλισμού και κάπου εκεί ψηλά στη γειτονιά των αγγέλων ο Μπομπ Ρος ίσως να ζωγράφιζε έναν μικρούλη Θάνο Τζήμερο.
Στην καυτή πατάτα για το πως θα σώσουμε ότι σώζεται από ό,τι έχει απομείνει στο κοινωνικό κράτος σε συνθήκες μνημονίου, οικονομικής κρίσης και παγκοσμιοποίησης εκεί ο Σταύρος θύμισε λίγο Χίλαρι Κλίντον όταν ανέλυσε τα αίτια της ήττας της. «Ο κόσμος που δεν καταλαβαίνει και φοβάται άδικα» και «ναι μεν είναι πολύ μεγάλο κακό η άνοδος της ακροδεξιάς ή των νεοναζί στην Ευρώπη», αλλά κάνουμε και πως δε βλέπουμε τα οικονομικά αίτια αυτής της κατρακύλας κι επενδύουμε σε ένα νεφελώδες καλύτερο μέλλον που όλοι θα ζήσουμε καλύτερα αν κάνουμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Κι ενώ οι μεταρρυθμίσεις και η αξιολόγηση είναι έννοιες με θετική χροιά η χρήση τους «βρωμίστηκε» ως συνθήματα από θιασώτες της λιτότητας ως ιδεολογίας. Ο Σταύρος δεσμεύτηκε ότι θα προσπαθήσει να «καθαρίσει» αυτές τις λέξεις προτείνοντας ανθρώπινες μεταρρυθμίσεις και αξιολογήσεις που δε θα σημαίνουν μίσος προς τους φτωχούς. Το αν θα τα καταφέρει θα το δείξει ο χρόνος αλλά τα μέχρι τώρα τα παραδείγματα στην Ευρώπη δεν αυξάνουν τις πιθανότητές του. Εκτός βέβαια κι αν βοηθήσει αυτή η αόρατη δύναμη στην οποία πιστεύει ότι μας βοηθά σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας.
Κανείς δεν ξέρει που συνεχίστηκε η βραδιά…
Ανεξάρτητα από τις απαντήσεις έδειχνε να το απολαμβάνει και κάπως να νοσταλγεί τη θέση που είχε όταν έθετε αυτός τις ερωτήσεις στους πολιτικούς και παρά το γεγονός ότι επιθυμεί να «κάνει κάτι χειρωνακτικό όταν φύγει απ’την πολιτική», φαίνεται ότι κι εκεί εξίσου καλά το απολαμβάνει και μάλλον θα συνεχίσει για αρκετό καιρό να μας απασχολεί ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της έκβασης του εγχειρήματος του Ενιαίου Πολιτικού Φορέα.
Φίλοι, εχθροί και τρολ -για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- του ευχόμαστε καλή επιτυχία.
