Είναι απόλυτο και υποκειμενικό αλλά νομίζω πως η Ιταλία είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο για μόνιμη διαμονή. Έχει καταπληκτικά βουνά, λιβάδια και παραλίες· όμορφη αρχιτεκτονική· τεράστια ιστορία· αμέτρητα μνημεία από διαφορετικές εποχές· φανταστικό φαγητό και κρασί· και καλό καιρό. Έχει ωστόσο κι ένα μεγάλο μειονέκτημα. Την πολιτική και τους πολιτικούς της.
Από την θεωρία (Machiavelli, Mosca, Pareto) έως την πράξη (Mussolini, Democrazia Cristiana, Berlusconi) μέρος της ιταλικής πολιτικής χαρακτηρίζεται από μια κυνική αποδοχή του ρόλου των ελίτ και την δίχως όριο εξουσίας που αυτές ασκούν. Ο Silvio ήταν το τελευταίο –μέχρι σήμερα- παράδειγμα αυτή της αποδοχής.
Την B-day, Τετάρτη 27 Νοεμβρίου, έχασε την θέση του στην Γερουσία και μαζί της την βουλευτική ασυλία που του επέτρεπε να μείνει ελεύθερος μετά την καταδίκη του. Η απόκτηση της ασυλίας ήταν ο λόγος για τον οποίο το 1994 μπήκε στην πολιτική ζωή της χώρας, όταν βρέθηκε ανάμεσα στους ύποπτους για το σκάνδαλο Mani Pulite. Απ’ο τότε μέχρι σήμερα, έγινε τρεις φορές πρωθυπουργός με συνολική διάρκεια διακυβέρνησης εννέα ετών, περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στην ιταλική μεταπολεμική ιστορία.
Διατήρησε παράνομα τον έλεγχο του μεγαλύτερου ενημερωτικού δικτύου της χώρας ενώ κατείχε πολιτικό αξίωμα. Δικάστηκε για δεκάδες αδικήματα, ανάμεσα τους φοροδιαφυγή και παιδική κακοποίηση. Έγινε ρεζίλι στα διεθνή ΜΜΕ και σε πολλούς ομόλογους του. Κατηγορήθηκε για δεσμούς με την μαφία. Έκανε λίφτινγκ. Αποκάλεσε τον Obama “μαυρισμένο”.
Πολιτικά, δημιούργησε το πρώτο πολυσυλλεκτικό κόμμα στην Ιταλία και κατάφερε να διατηρήσει την ισορροπία μεταξύ των διαφορετικών απόψεων στον χώρο της δεξιάς. Αυτά τα δύο στοιχεία αποτελούν βασική εξήγηση στο ερώτημα γιατί έμεινε στην εξουσία για τόσο μεγάλο διάστημα. Οι οικονομικά φιλελεύθερες επιλογές εξασφάλισαν την στήριξη του βιομηχανικού Βορρά, ενώ οι κοινωνικά συντηρητικές πολιτικές αυτή της Εκκλησίας και του Νότου. Ταυτόχρονα, ευνοήθηκε από την γενικότερη ευημερία στην Ε.Ε. μέχρι το 2008, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν οι δικές του αποφάσεις που την προκάλεσαν. Αντίθετα, η Ιταλία είναι η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα από τα μέλη του G8 που συνεχίζει να αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην οικονομική πολιτική Berlusconi.
Η εξωτερική πολιτική του χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την συμμετοχή της Ιταλίας στις πολεμικές επιχειρήσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ακόμα κι όταν η πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών δυνάμεων τάχθηκε κατά της απόφασης Μπους για εισβολή στο Ιράκ το 2003, ο Silvio έμεινε στο πλευρό του και τον στήριξε. Κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του είχε αναπτύξει άριστες σχέσεις με ηγέτες αυταρχικών καθεστώτων όπως ο Putin, ο Lukashenko και ο Gheddafi χωρίς να ενδιαφέρεται για τις πολιτικές τους αξίες ή τις εγχώριες πρακτικές που ακολουθούσαν.
Τον Οκτώβριο του 2012 καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης για φοροδιαφυγή. Λόγω ηλικίας θα εκτίσει μονάχα ένα προσφέροντας κοινωνική εργασία, ενώ για δύο χρόνια –το λιγότερο- απαγορεύεται να εκλεγεί. Κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας για την άρση της βουλευτικής του ασυλίας απείλησε ότι θα αποσύρει την στήριξη του στην κυβέρνηση συνασπισμού παρά το ότι η χώρα βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο και άσχημη οικονομική θέση.
Χωρίς να συμφωνώ απόλυτα με όσους θεωρούν ότι τα δημοκρατικά κράτη έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν, ένα μεγάλο μέρος των Ιταλών ψηφοφόρων είναι υπεύθυνο για την «αυτοκρατορία» Silvio. Έμμεσα υπεύθυνη είναι και η Αριστερά που δεν μπόρεσε να παραμερίσει τις εσωτερικές της διαμάχες ώστε να μείνει στην εξουσία και να ελαττώσει την πολιτική δύναμη του Berlusconi. Σε κάθε περίπτωση ήρθε επιτέλους η ώρα να πούμε arrivederci Silvio.
