Το Μοναστηράκι ήταν όντως γεμάτο από κόσμο. Σάββατο βράδυ, καλοκαίρι, ζέστη, τίποτα πιο αναμενόμενο από αυτό. Άπειροι τουρίστες, πολλοί μπαμπάδες και μαμάδες που κρατούν τα πιτσιρίκια τους από το χέρι που με τη σειρά τους κρατούν στο χέρι τους ένα παγωτό, μικροπωλητές που πωλούν ό,τι γκατζετάκι χωράει ο νους σου από αυτά που τα βλέπεις στην πλατεία πχ να φτάνουν 5 μέτρα πάνω από το έδαφος και όταν τα αγοράζεις για κάποιο μυστήριο λόγο δε σηκώνονται ούτε 5 εκατοστά.
Μέσα στο πλήθος, στον κακό χαμό από κορναρίσματα των ακινητοποιημένων στην Ερμού αυτοκινήτων και στους άστεγους που στρώνουν δίπλα στους διερχόμενους το κρεβάτι τους και για απόψε υπάρχουν λίγα άτομα που φορούν καπελάκι με το σήμα του Pokemon Go και ανάμεσά τους αρκετοί δημοσιογράφοι που έχουν έρθει να καλύψουν το event.
Περνάει η ώρα, κόσμος επί τούτου δεν μαζεύεται, βέβαια γύρω παίζουν αρκετοί μόνοι τους, ανοίγω κι εγώ το app, είμαι αρχάρια και δυσκολεύομαι λίγο να πετύχω με την μπάλα το pokemon που εμφανίστηκε μπροστά και φτερουγίζει πάνω από το κεφάλι μιας μικρής που, επίσης, τρώει παγωτό. Ο Γιώργος, ένας περίπου 20χρονος με γυαλιά, με βλέπει που είμαι άσχετη, με καθοδηγεί λίγο «θέλει πιο δυνατά, να έτσι».
Υπάρχει γκρίνια και αμηχανία από τους λίγους που ήρθαν στο Μοναστηράκι περιμένοντας κάποιο μεγάλο, οργανωμένο event. Χαρακτηριστικό είναι ότι επειδή έχω ανοιχτή την οθόνη δύο φορές έρχονται να με ρωτήσουν συνάδελφοι χαμογελαστοί «Παίζετε Pokemon Go;» και όταν τους απαντώ ότι είμαι δημοσιογράφος γελούν λέγοντας «είμαστε περισσότεροι από τους παίκτες».
Τελικά μαθαίνουμε πως η φάση είναι στην πλατεία Συντάγματος γιατί «εκεί είχε άλλο event από τις 18:00, μοιράζανε και δωρεάν πίτσα, και εκεί γίνεται χαμός από pokestop και pokemοn ούτως ή άλλως».
Στην διαδρομή προς Σύνταγμα δυο νέα παιδιά στην Μητροπόλεως, κοιτούν τις οθόνες των κινητών τους και κατευθύνονται προς το άγαλμα του αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού. Στην Αθήνα το 99% των pokestop βρίσκεται σε αγάλματα, εκκλησίες και γκράφιτι γιατί από αυτά τα τρία έχουμε άφθονα σε αυτή την πόλη κι αν κάποιος νιώσει την ανάγκη να υπερασπιστεί το παιχνίδι σε περίπτωση που τρώει δούλεμα «καλά 30 χρονών και παίζεις με τον Πίκατσου;» μπορεί να απαντήσει ότι το παιχνίδι σου μαθαίνει καλύτερα την πόλη και η συζήτηση να λήξει εκεί. Τα παιδιά είναι ο Γιάννης και ο Αλέξανδρος, πιο πριν ήταν Σύνταγμα «είχε πάρα πολύ κόσμο» και τώρα κατεβαίνουν προς Μοναστηράκι, παίζουν σχεδόν μια εβδομάδα, έχουν φτάσει στο 7ο και 9ο επίπεδο, έχουν μαζί τους powerbanks γιατί το παιχνίδι τελειώνει γρήγορα την μπαταρία και κυνηγούν αν τύχει να βγουν για καμιά βόλτα.
Στο Σύνταγμα έχει όντως πολύ κόσμο, βέβαια οι περισσότεροι μάλλον κουρασμένοι καθώς είναι από νωρίς εκεί, αράζουν στα σκαλιά ειδικά στα αριστερά της πλατείας.
Υπάρχουν βέβαια παρέες ή μεμονωμένοι δίπλα μου που παίζουν, εκεί δεν χρειάζεται καν να τα κυνηγήσεις, σκάνε άπειρα παντού, διαφορετικών μορφών και σχημάτων, ξαφνικά ακούω κάποια «ααααα» θαυμασμού από την έξοδο του μετρό, «θα έσκασε κανένα σπάνιο» ακούω να λέει ο διπλανός, τρέχει κόσμος κατά ‘κει, χειροκροτήματα, ανεβαίνω στα σκαλιά και κοιτώ προς τα κάτω, κανένας Πίκατσου, ένα λεπτό, ξανθό πιτσιρίκι κάνει μαγικά με το skate του, κατορθώνει ένα υπερδύσκολο άλμα, οι φίλοι του τον αγκαλιάζουν, τον χειροκροτούν –πιο μετά μαθαίνω ότι λέγεται Αντρέας, είναι 17 χρονών και είναι μισός Έλληνας μισός Ελ Σαλβαδοριανός που ζει στις ΗΠΑ, κάποιοι άλλοι πιο πέρα χορεύουν, έχουν βάλει μουσική, ένα κορίτσι ρωτάει ένα αγόρι «και πώς μου είπες τον όνομά σου;» κάποιοι άλλοι αράζουν με μια μπίρα στο χέρι. Είχα καιρό ν’ αράξω σε πλατεία και πραγματικά είχα ξεχάσει πως ήταν.
