O A.T. (τα στοιχεία του είναι στη διάθεσή της Popaganda, ο ίδιος ήθελε να διατηρήσει την ανωνυμία του) είναι κάτοικος Νέου Βουτζά. Από αυτούς που τη γλίτωσαν πολύ φθηνά από την τραγωδία, τόσο ο ίδιος, οι οικείοι και το σπίτι του σώθηκαν. Με την εμπειρία του λόκαλ και τη γνώση των ιδιαιτεροτήτων της περιοχής, επικοινώνησε μαζί μου θέλοντας να διηγηθεί όσα έζησε την εφιαλτική περασμένη Δευτέρα. Αλλά και να ξεδιαλύνει -με βάση τη δική του εμπειρία- ορισμένα πράγματα που ακούγονται σχετικά με όσους έσπευσαν να συνδράμουν τους κατοίκους τώρα που έχει ξεκινήσει το συλλήβδην blame game.
Με μοναδικό σχόλιο από τη μεριά μου ότι οι ευθύνες προς κάθε κατεύθυνση κυρίως αναζητούνται όσον αφορά την ελλειπή πρόληψη σε μια «σεσημασμένη» περιοχή με υψηλό δείκτη επικινδυνότητας, σας παραθέτω τη διήγησή του. Μία ακόμα συγκλονιστική μαρτυρία, από τις πολλές των ημερών…
Καμένα αυτοκίνητα στο Νέο Βουτζά Αττικής, Τρίτη 24 Ιουλίου 2018. ΑΠΕ ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
«Eίχα την ατυχία να μένω στο Βουτζά. Ήμουν στη φωτιά από την ώρα που ξεκίνησε μέχρι την ώρα που τελείωσε. Σε δύο ώρες μέσα έγιναν όλα αυτά, το πολύ σε τρεις. Πρώτη φορά βρέθηκα σε τέτοια καταστροφή, αλλά πραγματικά, όποιος ενεπλάκη για να μας βοηθήσει -η πυροσβεστική, η αστυνομία, η περιφέρεια που έφερε δεξαμενές, κόσμο και λεωφορεία, ο δήμος- όλοι παίρνουν 10 στα 10. Όσο κι αν ακούγεται αυτό οξύμωρο σήμερα… μέχρι και φρεγάτα ήρθε στο Κόκκινο Λιμανάκι με 50 βάρκες ΟΥΚάδων. Τι άλλο να έρθει, υποβρύχιο; Δεν προλάβαιναν να κάνουν κάτι, αυτή είναι η αλήθεια. Μερικές φορές απλά δεν προλαβαίνεις να κάνεις κάτι.
Δεν “κλεισανε την Μαραθωνος οι αρχες και κατα συνεπεια εγκλωβισαν τους κατοικους απο το Ματι”. Η Μαραθώνος ήταν απλησίαστη, εξ αιτίας της φωτιάς. Οι είσοδοι και έξοδοι για το Μάτι, από την Λεωφόρο Μαραθώνος είναι οι είσοδοι και έξοδοι και για τον Βουτζά, από την πάνω πλευρά. Οδηγούσαν προς την φωτιά δηλαδή, όσοι πηγαίναν προς τη Μαραθώνος. Για να γλυτώσουν έπρεπε να συνεχίσουν παραλιακά προς Νέα Μάκρη. (Μετά Χριστόν προφητεία είναι αυτό βέβαια). Η ουσία είναι πως όλοι θα κάναμε το ίδιο, και θα παθαίναμε το ίδιο.
Για τα ασθενοφόρα που ακούμε οτι δεν έφτασαν γρήγορα προς τους εγκλωβισμένους… δεν μπορούσαν να διασχίσουν την Μαραθώνος. Οι υδροφόρες και τα οχήματα της Πυροσβεστικής κατέφθασαν ακαριαία. Οι πυροσβέστες έριχναν νερό με τις μάνικες στην φωτιά, και το νερό δεν έφτανε ποτέ. Γύρναγε πάνω μας, εξ αιτίας του αέρα.
Από την επιχείρηση της Πυροσβεστικής στο Νέο Βουτζά
Το Μάτι είναι μια περιοχή με ανθρώπους, κατά βάση, καλού εισοδήματος και, κυρίως, ένα οικισμός με πολλούς παππούδες και μικρά παιδιά που τα αφήνουν εκεί οι γονείς τους για καλοκαίρι. Είναι άλλωστε και οι κατασκηνώσεις κοντά. Είναι δυσκίνητος λοιπόν ο πληθυσμός του. Κι έπειτα είναι και τα σπίτια, κατασκευές των 60s-70s-80s, με ξύλινες στέγες, πολύ ευάλωτες στη φωτιά, αρπάξανε σαν σπίρτα. Φυσικά, όλο αυτό επιβαρύνθηκε με τους δρόμους που είναι μπάχαλο εκεί.
Στον Βουτζά, αντίθετα, τα περισσότερα σπίτια είναι σύγχρονα, “φρούρια”, πολύ γερά. Τα περισσότερα πάθανε μόνο υλικές ζημιές. Κάποια κάηκαν ελάχιστα. Τα μπετά δεν καίγονται, αντέχουν. Όμως κάηκαν οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας, μόλις την Τετάρτη επανήλθε το σήμα, κι αυτό δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο την επικοινωνία και την ενημέρωση. Κόπηκε το ρεύμα, οι άνθρωποι έμειναν χωρίς τηλεόραση και δεν μπόρεσαν να ενημερωθούν, έστω από εκεί, ότι πλησιάζει η φωτιά. Δεν άνοιγαν οι γκαραζόπορτες λόγω της διακοπής, για να βγάλουν τα αυτοκίνητα. Φύγανε με τα πόδια και κάηκαν στον δρόμο. Όσοι πήραν τα αυτοκίνητα από τα πεζοδρόμια, από τον πανικό και τον καπνό τράκαραν μεταξύ τους, εγκλωβίστηκαν και κάηκαν μέσα στα αυτοκίνητα. Έξω από το σπίτι μου αυτά που σου λέω. Οι γείτονές μου είναι αυτοί που σου λέω.
Νέος Βουτζάς, απόγευμα Δευτέρας 23 Ιουλίου
Εμένα έπαθε σοβαρές υλικές ζημιές το σπίτι μου, είμαστε καλά στην υγεία μας αλλά χάσαμε οικογενειακούς φίλους. Το λάθος είναι αυτό που λένε όλοι: είναι κακά σχεδιασμένος ο οικισμός στο Μάτι, όμως η περισσότερη απ’ τη μισή Ελλάδα έτσι δεν είναι χτισμένη; Σε μια ιδανική χώρα θα έπρεπε να είναι διαφορετικά, να έχουμε ρυμοτομία σωστή, να έχουμε προβλέψεις. Απ’ την στιγμή που ξεκίνησε η καταστροφή δεν υπήρξε ολιγωρία από κάποια υπηρεσία, το λέγαμε και μεταξύ μας οι πολίτες. Κάποιους τους τράβαγαν και δεν έφευγαν απ’ τα σπίτια τους. Ας σκεφτούμε όμως και κάτι άλλο. Στην Ελλάδα, χρειάζεσαι, ας πούμε, 200-300.000 ευρώ να φτιάξεις ένα σπίτι. Δεν το εγκαταλείπεις εύκολα, μην κοροϊδευόμαστε. Έτσι όπως είναι τα εισοδήματα, δεν μπορείς να πεις “θα φτιάξω άλλο”. Λες “θα πεθάνω με το σπίτι”, αυτή είναι η νοοτροπία. Δεν την κατηγορώ, κι ας φαίνεται γελοίο τώρα.
Δεν βλέπουμε πολύ τηλεόραση αυτές τις μέρες, αλλά το βράδυ που τρώμε την ανοίγουμε λίγο ή ακούμε λίγο ραδιόφωνο. Είναι απίστευτα αυτά που ακούμε σχετικά με το κυνήγι των ευθυνών. Δεν είμαι με κανέναν πολιτικά, τους έχω όλους γραμμένους. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια, όλοι κινητοποιήθηκαν. Και πεθάναν 100. Και στο τέλος θα είναι 200 οι νεκροί».
