Υπάρχουν άνθρωποι που μοιράστηκαν την καθημερινότητά τους με τον Αζόρ ή τη Σίντυ, για σχεδόν 20 χρόνια. Υπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν μαζί με ένα κουτάβι. Υπάρχουν ηλικιωμένοι που όταν έμειναν μόνοι τους στο σπίτι, η Ψιψίνα ήταν ακόμη εκεί. Όσοι, πάντως, το έχουν ζήσει, το ξέρουν καλά. Όταν «φύγει» το κατοικίδιο με το οποίο έχεις μοιραστεί κάποια χρόνια από τη ζωή σου, είναι σαν να χάνεις ένα μέλος της οικογένειάς σου.
Στην περιοχή του Αγ. Στεφάνου, λίγο πριν από τη Μαλακάσα, βρίσκεται το κοιμητήριο ζώων «Αγ. Φραγκίσκος», που λειτουργεί με άδεια από το 1984. Σήμερα στον χώρο υπάρχουν σχεδόν 900 τάφοι που φιλοξενούν κυρίως σκυλάκια και γατάκια «αλλά και πτηνά, κουνελάκια και δύο άλογα», όπως λέει στην Popaganda ο ιδιοκτήτης του κοιμητηρίου, κ. Οδυσσέας Σαββούρας. Ο χώρος, ο πρώτος στο είδος του στην Ελλάδα, δημιουργήθηκε από τον πατέρα του, που έχοντας μεγαλώσει στην Αμερική είχε στο μυαλό του ως πρότυπο το Ηartsdale Pet Cemetery της Νέας Υόρκης, που ιδρύθηκε το 1896.
Το ζωάκι θάβεται στην χώρο του κοιμητηρίου αφού τυλιχτεί με ένα σεντονάκι, ενώ υπάρχει η δυνατότητα κατασκευής φερέτρου. Κατόπιν σκαλίζεται η πλάκα όπως την επιθυμεί ο ιδιοκτήτης του. Το κόστος ξεκινάει από τα 50 € και αυξάνεται, ανάλογα με το μέγεθος του ζώου, και η ενοικίαση έχει διάρκεια 2 χρόνια.
Διαβάζω σε μια πλάκα: «Ακίτα 4-7-1996, 19-6-2009. Δεν υπάρχει μέρα που να μη σε αναζητήσω, Σε ευχαριστώ που με έμαθες να αγαπάω. Μου λείπεις ρε μάγκα. Τίτος». Είναι ειδικά από τέτοιες επιγραφές που μαντεύεις κάποια πράγματα για τον ιδιοκτήτη. Φαντάζομαι ότι ο Τίτος που αποκαλεί τον πιστό του φίλο «ρε μάγκα» θα είναι κάποιο νέο παιδί. Όπως φαντάζομαι ότι αυτοί που υπέγραψαν ως «ο μπαμπάς σου» ή «η μαμά σου» (κάτι συνηθισμένο σε αυτό το κοιμητήριο) μάλλον είναι σχετικά μεγάλοι σε ηλικία.
Ο κάθε ιδιοκτήτης μπορεί να διακοσμήσει τον τάφο όπως θέλει. Βλέπω πολλές φωτογραφίες, προσωπικά είδη του ζώου όπως το κολάρο του, το πιατάκι που έτρωγε, τη βούρτσα που το χτένιζαν ή το αγαπημένο του παιχνιδάκι, ένα ψεύτικο κόκκαλο ή μια μπάλα, για παράδειγμα.
Ο κ. Σαββούρας, ιδιοκτήτης του κοιμητηρίου
Κάπου βλέπω ένα ποίημα αφιερωμένο σε έναν όμορφο, παχουλό γάτο με το όνομα Τιττής, σε ένα άλλο τάφο βρίσκεται η «Σκατούλα», διαβάζω παραδίπλα «Ρεξάκος, ο καλύτερος φιλαράκος 1/11/1996 – 17/3/2007. Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε και ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή μαζί. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο γλυκός, ο καλός, ο πιστός, ο ξεχωριστός, ο αγαπημένος φίλος και φύλακας μας. Σε ευχαριστούμε για την αγάπη και την αφοσίωση σου. Θα σε θυμόμαστε όλοι και θα μείνεις έχοντας τη δική σου ξεχωριστή θέση μέσα στις καρδιές μας αγαπημένε μας φίλε, καλό ταξίδι».
«Όλοι οι ιδιοκτήτες θέλουν να παραβρίσκονται στην ταφή», λέει ο κ. Σαββούρας, «και είναι πραγματικά μια πολύ συγκινητική στιγμή. Βλέπεις ολόκληρες οικογένειες που κλαίνε ή ηλικιωμένους ανθρώπους που αποχαιρετούν τη μοναδική τους συντροφιά. Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί και νέοι άνθρωποι, εννοώ μεταξύ 20-40 χρονών που έρχονται εδώ για να θάψουν το ζωάκι τους. Επίσης αρκετοί είναι αυτοί που επισκέπτονται τακτικά τον τάφο για να τον φροντίσουν, να αλλάξουν τα λουλούδια, να μιλήσουν λίγο στο ζώο, όπως θα έκαναν και σε έναν άνθρωπο. Πολλά ζώα θάβονται εδώ αφού έχουν πεθάνει φυσιολογικά σε μεγάλη ηλικία αλλά έχουμε και αρκετά που χάθηκαν μικρά από κάποια ασθένεια ή σε κάποιο τροχαίο ατύχημα. Αυτό το αναπάντεχο είναι πάντα πιο οδυνηρό για τους ιδιοκτήτες».
Μια επιγραφή επιβεβαιώνει τα λεγόμενά του: «Λουξ, έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα. Ευχαριστώ για όλα».
Δείτε το φωτορεπορτάζ της Popaganda στην ακόλουθη gallery.
