ΝΒΑ playoffs: «Πρωταθλητής είναι αυτός που νικάει, είτε είναι για ένα μίλι είτε για μια ίντσα»

Μετά από μια αρκούντως ανιαρή κανονική περίοδο που θα είχε ξεχαστεί ήδη αν δεν υπήρχε το αδιανόητο 73-9 των Γουόριορς, ο πρώτος γύρος των playoffs δεν υποσχόταν παρά έλάχιστα. Και τότε, ήρθαν – δυστυχώς – οι τραυματισμοί και όλα απέκτησαν ξανά ενδιαφέρον. Όσο κι αν θλιβόμαστε ως εραστές τους αθλήματος, πρωταθλητής είναι – πρώτα απ’όλα – αυτός που μενει όρθιος στο τέλος. Θυμίζουμε τα λόγια του μεγάλου φιλοσόφου Βιν Ντίζελ «πρωταθλητής είναι αυτός που νικάει, είτε είναι για ένα μίλι είτε για μια ίντσα». 
Τελικά, τα φαβορί πέρασαν όλα, πλην των Κλίπερς που αποσαθρώθηκαν στο 4ο ματς από τραυματισμούς.

 

Κλίβελαντ – Ντιτρόιτ 4-0 (106-101, 107-90, 101-91, 100-98) 

Το sweep δεν αντικατοπτρίζει τη δυσκολία που συνάντησε το Κλίβελαντ, απέναντι στο Ντιτρόιτ που ήθελε αλλά δεν είχε τα πολλά όπλα που χρειάζονται για να νικήσεις το ασφυκτικά γεμάτο ρόστερ των Καβαλίερς. Η σειρά είχε ένταση, εντός κι εκτός παρκέ, με δηλώσεις από τους Πίστονς για τη διαιτησία και το πόσο ικανοί είναι να μπουν στο μυαλό του Λεμπρον. Το Κλίβελαντ, εύκολα ή δύσκολα, θα περνούσε – το σημαντικό ήταν ότι έδειξε να βρίσκει το στυλ που θέλει να παίξει, κάτι που δεν είχαμε δει ως τώρα επί κόουτς Λου. Επιτέλους είδαμε τον Λαβ να συμμετέχει στην επίθεση, χρησιμοποιώντας την εξαιρετική ικανότητά του κοντά στο καλάθι (όπως έκανε στην Μινεσότα), με τον Λεμπρον να ηγείται και να κάνει συνεχώς μπασίματα, τον Καϊρί Ίρβινγκ να σκοράρει και τον Τζει Αρ Σμιθ να δίνει την τρίποντη ώθηση όταν χρειάστηκε. Το Ντιτρόιτ πάλεψε με τους Τζάκσον και Ντράμοντ, αλλά χρειάζεται εμπειρία και περισσότερα σώματα για να κερδίσει την κορυφαία ομάδα της Ανατολής.

 

Τορόντο – Ιντιάνα 4-3 (90-100, 98-87, 101-85, 83-100, 102-99, 83-101, 89-84)
Το Τορόντο πέρασε γύρο στα playoffs για πρώτη φορά μετά το 2001. Για να γίνει αυτό, πήγε η ψυχή τους στην Κούλουρη στην πιο αγχωτική σειρά του πρώτου γύρου. Με τους δύο all stars (Λάουρι, ΝτεΡόζαν) σε κάκιστη κατάσταση, το Τορόντο έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκλειστεί από την αδύναμη Ιντιάνα που, μετά το θαύμα που κατάφερε στην κανονική περίοδο, λίγο έλειψε να κάνει τη ζημιά χάρη στον Πολ Τζώρτζ που έκανε παπάδες σε επίθεση και άμυνα. Το Τορόντο ήταν εκτός τόπου και χρόνου σε όλη τη σειρά: ενώ δεν τράβαγαν οι δύο ηγέτες του, πήρε τις δύο πρώτες νίκες του χάρη στον Βαλαντσιούνας και τον πάγκο (Μπιγιόμπο, Τζόζεφ, κλπ) κι αντί να συνεχίσει έτσι, σταμάτησε να δίνει την μπάλα στον ψηλό, με αποτέλεσμα να κοντέψει να αποκλειστεί από τους ημίψηλους της Ιντιάνα. Στο game 7 έπαιξε καλά ως το 6^ολεπτό πριν τη λήξη και τότε είδαμε ένα αποκαρδιωτικό θέαμα, με διαδοχικές κάκιστες, αγχωμένες επιθέσεις που κόντεψαν να τους στερήσουν την πρόκριση. Τέλος καλό, όλα καλά. Τώρα θα πρέπει να τα βάλουν με το γεμάτο Μαιάμι.

 

 

Ατλάντα – Βοστώνη 4-2 (102-101, 89-72, 103-111, 95-104 παρ., 110-83, 104-92)
Μόνο στο πρώτο ματς κινδύνεψε πραγματικά η Ατλάντα, καθώς το – φτενό από τους τραυματισμούς – ρόστερ της Βοστώνης δεν μπορούσε να αντισταθεί. Τα ηρωϊκά του Αιζάια Τόμας και το τρελό comeback στο τέταρτο ματς που πήγε από το πουθενά στην παράταση δεν αρκούσαν απέναντι στην ομάδα της Τζόρτζια που το τελευταίο δίμηνο παίζει άμυνα και θυμίζει την περσινή καλή σεζόν. Ειδικά όταν ο Τόμας γύρισε τον αστράγαλο του στο 5^ο ματς, η Βοστώνη ήταν πια καταδικασμένη.

Μιάμι – Σάρλοτ 4-3 (123-91, 115-103, 80-96, 85-89, 88-90, 97-90, 106-73)
Η καλύτερη ομάδα πέρασε στα 7 ματς. Στα δύο πρώτα, η Σάρλοτ δεν υπήρχε. Στην έδρα της όμως, λειτούργησε χάρη στον υπερχρήσιμο Τζέρεμι Λιν και τον ηγέτη της Κέμπα Γουόκερ. Όμως οι ελπίδες που άφησε με την αναπάντεχη νίκη στο 5^ο παιχνίδι δεν ευοδώθηκαν, καθώς το Μαιάμι του μεστού Γουέιντ, του σοβαρού Ντράγκιτς και του εξαιρετικού ρόστερ (Ντεγκ, Τζόνσον, Ουάιτσαιντ κλπ.) επέβαλε τον νόμο του.
 

 

Το πιο σημαντικό στοιχειο της σειράς ήταν οι δύο τραυματισμοί του Στεφ Κάρι: γύρισε τον αστράγαλο στο 1^ο ματς, επέστρεψε στο 4^ο αλλά γλύστρισε στο παρκέ και γύρισε το γόνατό του, με πρόβλεψη για δύο εβδομάδες έξω. Κατά τα άλλα, ήταν η ομάδα του απολυτου ρεκόρ στην ιστορία του πρωταθλήματος απέναντι στο Χιούστον, του οποίου οι παικτες δεν μιλιούνται καν. Αναμενόμενα, το Γκόλντεν Στέιτ πήρε 4 ματς με διαφορά από 26 πόντους και πάνω κι έχασε στο τσακ το 3^ο. Σε αυτό το ματς, στο game–winner του Χάρντεν, η κάμερα γύρισε προς τον πάγκο της ομάδας για να δείξει τους πανηγυρισμούς, αλλά έπιασε τον Χάουαρντ και τους υπόλοιπους να είναι στραβωμένοι. Με τη νίκη…

 

 

Σαν Αντόνιο – Μέμφις 4-0 (106-74, 94-68, 96-87, 116-95)
Αυτή ήταν η σειρά που ξεκίνησε με τον Ντάνκαν να έχει περισσότερα λεπτά συμμετοχής στα playoffs (σε όλη την καριέρα του) από ολόκληρη την τωρινή ομάδα του Μέμφις. Καταδικασμένο από τους ατελειώτους τραυματισμούς (έπαιξαν 28(!) παίκτες φέτος), το Μέμφις δεν είχε την παραμικρή ελπίδα απέναντι στη μηχανή που λέγεται Σαν Αντόνιο. Μόνο στο τρίτο ματς κατάφερε να κρατηθεί κοντά στο σκορ ως το τέταρτο δωδεκάλεπτο, όταν ανέλαβε ο Κουάι Λέοναρντ να τους αποτελειώσει. Ο Λαμάρκους Όλντριτζ έχει βρει πια το ρυθμό του και το δίδυμό τους έχει δέσει.

 

Οκλαχόμα – Ντάλας 4-1 (108-70, 84-85, 131-102, 119-108, 118-104)
Χωρίς τον Τσάντλερ Πάρσονς, με τον Ντιρκ Νοβίτζκι να κουτσαίνει κι ακόμα και τον Μπαρέα να τραυματίζεται, το Ντάλας επέλεξε να πάει τα ματς στην ένταση, με τον Βιλανουέβα και τον ιδιοκτήτη Μαρκ Κιούμπαν να πικάρουν τον Ουέστμπρουκ, μπας και… Το αποτέλεσμα ήταν να τον εξοργίσουν, η σειρά να πάει όπως αναμενόταν (πλην του αναπάντεχου 2ou ματς, όπου Ντουράντ και Ουέστμπρουκ έσπασαν τα καλάθια) και το μόνο που θα θυμόμαστε από τη σειρά είναι οι δηλώσεις του Ντουράντ μετά το τελευταίο ματς με στόχο τον Κούμπαν (“He’s and idiot. He’s an idiot”)

 

 

Λ.Α. Κλίπερς – Πόρτλαντ 2-4 (115-95, 102-81, 88-96, 84-98, 98-108, 103-106) Ο πιο σημαντικός παράγοντας σε αυτή τη σειρά είναι ο, κόουτς του Γκόλντεν Στέιτ, Στιβ Κέρ και τα βουντού που κάνει σε κάθε πιθανό αντίπαλό του από πέρυσι! Την στιγμή που τραυματίστηκε ο Στεφ Κάρι, ο Στιβ έβγαλε τις βελόνες και τα κουκλάκια και έτσι στο 4^ο ματς, ο Κρις Πολ έσπασε το χέρι του (πιάστηκε σε φανέλα αντιπαλου) και ξαναπόνεσε ο μηρός του Μπλέικ Γκρίφιν (εκεί τελείωσε η σεζόν του). Με τους δύο σούπερ-σταρ έξω, όλο το οξυγόνο έφυγε από τους Κλίπερς, οι οποίοι από εκεί που ψιλοετοιμάζονταν για τους Γουόριορς, έχασαν τη γή κάτω από τα πόδια τους και από το 2-1 βρέθηκαν στο 2-4. Πέρα από τους τραυματισμούς, ο κόουτς Στόουτς χρειάστηκε να βάλει τον Πλάμλι να παίξει τον φαροφύλακα από το 3^ο ματς κι έπειτα: τον τοποθέτησε στην κορυφή της ρακέτας με εντολή να μοιράζει ασίστ, ενώ πήγαινε και σε όλα τα ριμπάουντ, σπάζοντας το 20ετές ρεκόρ του Σάμ Μπούι από το 1985 με 21. Ο Πλάμλι και ο Αμίνου (6/10 τρίποντα στο 4^ο ματς) έσωσαν την παρτίδα όταν ήταν εκτός ρυθμού οι Λίλαρντ-Μακόλουμ (στα ματς 3 και 4). Στα δύο τελευταια παιχνίδια, οι αποδεκατισμένοι Κλιπς πάλεψαν, αλλά στο 5^ο δεν άντεξαν στο τελευταίο δωδεκάλεπτο και στο 6^ο έχασαν από τις (3/4) βολές του Πλάμλι και το χαμένο lay–up του Τζαμάλ Κρόφορντ στα τελευταία δευτερόλεπτα.