Αυτό μάλιστα, είναι playoffs!

 

 

Τα τελευταία έξι χρόνια, γνωρίζουμε από το καλοκαίρι ότι η ομάδα του Λεμπρον θα πάει στους Τελικούς. Ο Λεμπρον το γνωρίζει κι αυτός και, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, διαχειρίζεται την κανονική περιόδο σαν ζέσταμα για τα playoffs, κάνοντας διακοπές ανάμεσα στα ματς και προσπαθώντας να μείνει υγιής.

Στα playoffs, λοιπόν, βλέπουμε την κανονική βερσιόν της ομάδας: το Κλίβελαντ της 2^ης εποχής Λεμπρον, όπως το είχε οραματιστεί ο παίκτης-προπονητής-τζένεραλ μάνατζερ- Βασιλιάς, είναι αυτό που βλέπουμε τώρα και θα είχαμε δει πέρυσι, αν δεν τραυματίζονταν ο Λαβ και ο Καιρί Ίρβινγκ. Η φάση είναι Λεμπρον στο μπάσιμο και το στήσιμο της επίθεσης, και όλοι άλλοι ακροβολισμένοι στις γωνίες για το τρίποντο.
Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: στο πρώτο και το δεύτερο ματς το Κλίβελαντ είχε συνολικά 40 εύστοχα τρίποντα και μόλις 38 εύστοχα δίποντα! Είδικα στο δεύτερο ματς, οι παίκτες της Ατλάντα είχαν την καλύτερη θέση για να απολαύσουν ένα μπάσκετ που θύμιζε πρωτάθλημα Φιλιππίνων, με τρίποντα σχεδόν σε κάθε επίθεση. Το Κλίβελαντ είχε 22 εύστοχα τρίποντα ήδη στη μέση της 3^ης περιόδου(!) κι από το σημείο εκείνο, όλοι σούταραν μόνο threes για να κάνουν το ρεκόρ των 25 εύστοχων σε ένα ματς.
Έτσι κύλησε όλη η σειρά: η Ατλάντα να θέλει να ζορίσει το Κλίβελαντ (το κατάφερε στο 1^ο  παιχνίδι- όταν το Κλίβελαντ ήθελε dw-40 μετά από 8 μέρες απραξίας – και το 4^ο ματς που το έχασε από λάθη της), αλλά να μην μπορεί να παίξει καν άμυνα, αφού όλα τα σουτ του Κλίβελαντ ήταν τρίποντα και Βασιλικά Mπασίματα.

 

 

 

 

Αν αποκλειόταν στον πρώτο γύρο, το Τορόντο δύσκολα θα διατηρούσε το φετινό ρόστερ, καθώς η βαριά ατμόσφαιρα  θα απαιτούσε σημαντικές αλλαγές. Και τώρα, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει το Κλίβελαντ στους πρώτους Τελικούς Ανατολής της ιστορίας της ομάδας! Όσο δύσκολα πέρασε την Ιντιάνα, ακόμα περισσότερο δοκιμάστηκε απέναντι στο Μαϊάμι στη μόνη σειρά που έφτασε στο game 7. Κάθε αναμέτρηση, αλλά και ολόκληρη η σειρά, θύμιζε τους αγώνες μποξ ανάμεσα σε πυγμάχους που, αν και δεν είναι οι καλύτεροι του κόσμου, τα δίνουν όλα κι όσο αντέξουν. Οι δύο ομάδες ήταν ισάξιες κι όλα κρίθηκαν στο τρίτο δωδεκάλεπτο του game 7, όταν το Τορόντο κατάφερε να ξεφύγει στο σκορ.
Ως τότε, είδαμε πραγματικά έντονα ματς, με τους αριθμούς των ασίστ και των λαθών να είναι περίπου ίδιοι και κανέναν από τους δύο να μην μπορεί να ξεχωρίσει. Η κομβική στιγμή της σειράς ήταν το 3^ο ματς, όταν και οι δύο ομάδες έχασαν τους πύργους τους από τραυματισμούς (Γουάιτσαιντ και Βαλαντσιούνας) κι από εκεί που περιμέναμε να δούμε μονομαχίες στους αιθέρες, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε άλλη μια από τις σειρές του σύγχρονου ΝΒΑ με τους περιφερειακούς να αλωνίζουν. Ο κόοουτς Σπόλστρα έχρισε τον ύψους 2.01 Τζάστιν Γουίνσλοου βασικό σέντερ(!) στα δύο τελευταία ματς και έτσι ο συμπαθής Μπιγιόμπο των Καναδων βρήκε πεδιό δόξης λαμπρό για να μας δείξει ότι μπορεί να γίνει ο νέος Λάσμε! Στα  θετικά για τους νικητές, το ότι στο τέλος της σειράς βρήκε το χέρι του ο Λάουρι και ότι ο ΝτεΡόζαν έχει πιάσει το νόημα και πηγαίνει όλο για τις βολές. Το Μαιάμι ξέμεινε από δυνάμεις και με τον Ντένγκ σε χαμηλότερες στροφές από τον πρώτο γύρο, βασίστηκε κυρίως στους Γουέιντ και Ντράγκιτς να παλεύουν.     

 

Παρά το 4-1, το Πόρτλαντ ζόρισε πολύ το Γκόλντεν Στέιτ. Με την εξαίρεση του πρώτου ματς, η ομάδα του 73-9 χρειάστηκε να τα δώσει όλα για να περάσει το εμπόδιο της απόλυτης έκπληξης της χρονιάς. Τόσο ώστε, μετά τη νίκη του Πόρτλαντ στο 3^ο ματς, ο Στέφεν Κάρι «έπρεπε» να επιστρέψει στο 4^ο ματς και να κάνει τα δικά του (40 πόντοι παρά το κακό ξεκίνημα, 17 στην παράταση) ερχόμενος από τον πάγκο – ο πρώτος μετά τον overachiever Νικ Βαν Έξελ το 2003. Τα ματς ήταν ροντέο τριών πόντων, με τον Ντρέιμοντ Γκριν και τον Κλέι Τόμπσον να ηγούνται από τη μία (όσο έλειπε αλλά και όταν επέστρεψε ο Κάρι) και τους Λίλαρντ-ΜακΚόλουμ να απαντούν από την άλλη. Ο κόουτς Στοτς έκανε έξοχη δουλειά για το Πόρτλαντ με παίκτες όπως ο Κραμπ, ο Πλάμλι, ο Χέντερσον, ο Εντ Ντείβις, ο Χάρκλις απέναντι στους Πρωταθλητές. Για του λόγου το αληθές, το Γκόλντεν Στείτ βρισκόταν πίσω στο σκορ στο μεγαλύτερο διάστημα των περισσότερων αγώνων κι έκανε τα τρελά τρίποντα ξεσπάσματα του για να επικρατήσει.

 

Σαν Αντόνιο – Οκλαχόμα 2-4 (124-92, 97-98, 100-96, 97-111, 91-95, 99-113)
Πέρυσι τέτοιον καιρό, γράφαμε ότι πιθανότατα βλέπαμε το τέλος εποχής της μεγαλύτερης δυναστείας του σύγχρονου ΝΒΑ. Ο ερχομός του Όλντριτζ έδειχνε να αλλάζει λίγο τα δεδομένα και συνέβαλε τα μάλλα στο 67-15 (το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία των Σπερς), η αλήθεια όμως είναι ότι φέτος είδαμε τη μετάβαση στη νέα εποχή. Όντως αυτή δεν είναι πια η ομάδα του Ντάνκαν, του Τζινόμπιλι και του Πάρκερ, αλλά του Λέοναρντ και του Όλντριτζ. Αυτή η νέα ομάδα ζυγίστηκε απέναντι στην Οκλαχόμα και δεν φάνηκε αρκετή – στο τσακ μεν, αλλά είδαμε ότι κάτι έλειπε.
Αυτό που έλειπε ήταν ο 20ετής αυτοματισμός που είχε αναπτύξει το θρυλικο τρίο, ο οποίος δεν υπάρχει ακόμα στο νέο τρίο Κάουι Λέοναρντ-Λαμάρκους Όλντριτζ-Τόνι Πάρκερ, με τον Τόνι να είναι ο εύθραυστος κρίκος. Όλη τη χρονιά η Οκλαχόμα κατέρρεε στο 4^ο δωδεκάλεπτο, ενώ το Σαν Αντόνιο παραδοσιακά θριαμβεύει ακριβώς εκεί. Στην παρούσα σειρά, είδαμε ακριβώς το αντίθετο. Με την εξαίρεση του 1^ου και του 6^ου ματς όπου οι διαφορές ξέφυγαν, αυτό που είδαμε είναι τους Σπερς να παίζουν το μπάσκετ τους, αλλά στο τέλος να βαλτώνουν. ΕΚΑΝΑΝ ΠΟΛΛΑ ΛΑΘΗ (με κεφαλαία για να το χωνέψουμε κι εμείς) στα κλεισίματα των αγώνων. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό ήταν το 5^ο ματς, όπου το Σαν Αντόνιο ήταν μπροστά σε όλο το ματς (από 6 ως 13 πόντους) και στο 4^ο δωδεκάλεπτο απλά έχασαν τη Γη κάτω από τα πόδια τους: αντί για το περίφημο Σπερς-σύστημα του «κρατάμε τη μπάλλα μισό δευτερόλεπτο και ή τη δίνουμε ή σουτάρουμε», είδαμε να κολλάει η μπάλλα και σχεδόν κανέναν να μην αντέχει το βάρος του σουτ!
Στην Οκλαχόμα βλέπουμε πια αυτό που μας «χρωστούσε» από την εποχή που πήγε στους τελικούς του ΝΒΑ. Οι σημαντικοί τραυματισμοί που την χτυπούσαν κάθε χρόνο φέτος απουσιάζουν. Ναι, η επίθεσή τους είναι μονοδιάστατη (Γουέστμπρουκ και Ντουράντ σουτάρουν κατά βούληση), όμως το σούπερ δίδυμο δείχνει να έχει κατανοήσει ότι ωφελεί όταν συμμετέχουν και οι υπόλοιποι παίκτες στο παιχνίδι (Γουέιτερς, Κάντερ). Κομβικός όμως είναι ο Στίβεν Άνταμς (το πιο serial killer μουστάκι που έχουμε δει εδώ και χρόνια στη λίγκα) που έχει παραγκωνίσει τον Ιμπάκα και ήταν αυτός που «μόνταρε» τη φάση: στην πιο έξυπνη κίνηση που είδαμε φέτος στα playoffs, ο κόουτς Ντόνοβαν αποφάσισε να δώσει χώρο στον Ντάνκαν, ποντάροντας ότι στα 40 του, δεν μπορεί πια να κάνει τη ζημιά. Έτσι, ο σκληροτράχηλος Άνταμς πήγαινε σε βοήθειες πάνω στον Λαμάρκους με αποτέλεσμα ο τελευταιος από 39,5 πόντους με 75% ευστοχία στα δύο πρώτα ματς, να πέσει στα μισά στα επόμενα ματς. Ναι, ζήσαμε και το να είναι ο Ντάνκαν η αχίλλειος πτέρνα των Σπερς, ω Θεοί!
Συμπέρασμα: δύο πολύ δυνατά ρόστερ χτυπήθηκαν σαν τα βουβάλια και νίκησε αυτό που το ήθελε πιο πολύ. Φοβερή σειρά.

 

ΥΓ: συνειδητά δεν έγινε αναφορά στην διαβόητη φάση στα 14″ πριν τη λήξη του δεύτερου ματς, η οποία όντως μπορούσε να αλλάξει τη ροή της σειράς. Ακολουθήσαμε το δρόμο του τεράστιου Τζινόμπιλι, ο οποίος δήλωσε – αμέσως μετά τη λήξη – ότι δεν κρίθηκε εκεί το ματς.