-Κυρία Κατίνα είστε μάγισσα;
-Σύγχρονη. Μικρή μαγισσούλα θα λες.
-Τι χάρισμα έχετε;
-Νομίζω πως μπορώ να σου πω πράγματα βλέποντάς σε στα μάτια. Τους καφέδες, τα ταρώ και τα χαρτιά τα έχω αφήσει στις Σουλτάνες μου, μέσα. Εγώ νομίζω πως όταν σε δω στα μάτια, θα ξέρω τα υπόλοιπα.
Ανάμεσα σε κτίρια με λειτουργίες μοντέρνες -το εμπορικό, την τράπεζα, το Υπουργείο- σε ένα πλουμιστό σαλόνι με βαριά διακόσμηση που καίγονται ανατολίτικα λιβάνια, υποδέχεται η κυρία Κατίνα τους πελάτες της. Κερνάει λουκούμι και λικέρ τριαντάφυλλο και αρωματίζει με κολόνιες αραβικές, όσο κάποιος περιμένει να μπει στα μέσα δωμάτια όπου διαβάζεται η μοίρα. Από τα ηχεία ακούγεται κάτι σαν ψαλμωδία. «Τι είναι αυτό;», ρωτάμε. «Είναι Παρασκευή, ημέρα προσευχής και ακούμε το Κοράνι».
Ανατολή μαζί με ψυχεδέλεια σ’ ένα υπόγειο του Συντάγματος.
Η τράπουλα που χρησιμοποιείται. Αυτή για τη μπιρίμπα. Η κανονική, ντε!
Η κυρία Κατίνα ειδικεύεται στο διάβασμα της απλής τράπουλας, αυτής για την μπιρίμπα. «Αυτή είναι η πιο μαγική και η πιο καλή τράπουλα. Όποιος ξέρει χαρτιά, ξέρει να λέει απλή τράπουλα. Γιατί δεν έχει εικόνες να σου δείξει, να σε βοηθήσει. Πρέπει να το ‘χεις. Και αν το ‘χεις, θα δεις από εκεί που δεν έχει εικόνα». Διατηρεί ένα μαγαζί μελλοντολογικών προβλέψεων στο Σύνταγμα, στη Νίκαια – «είναι απλός και καταδεκτικός ο κόσμος εκεί, είναι πολύ ωραιότερα από δω, στο λέω, γράψ’ το»-και στην Πόλη, στην συνοικία Μπαλάτ, που επισκέπτεται 2 φορές το μήνα.
Από τα ηχεία ακούγεται κάτι σαν ψαλμωδία. «Τι είναι αυτό;», ρωτάμε. «Είναι Παρασκευή, ημέρα προσευχής και ακούμε το Κοράνι».
Η Τουρκία για όλες αυτές τις εξωλογικές πρακτικές, είναι πάντα ένα ακλόνητο εχέγγυο. Η Σμύρνη, η Κωνσταντινούπολη, οι τόποι της οικείας Ανατολής απ’ όπου μεγάλα τμήματα του πληθυσμού εκδιώχθηκαν, περιβλήθηκαν από την αίγλη της νοσταλγίας που κάνει έναν τόπο αλησμόνητο, ακόμα και για αυτούς που δεν τον έζησαν ποτέ. Οι μυρωδιές, τα φαγητά και οι τρόποι εκείνων των περιοχών βρίσκουν πολύ εύκολα πια δέκτες στην σύγχρονη μητρόπολη που δεν διακρίνεται για την πολιτισμική της μονομέρεια. Έτσι, αν δεν είχε πράγματι γιαγιά μια μάγισσα Ρωμιά η κυρία Κατίνα, μάλλον θα την είχε ήδη εφεύρει.
Η Κατίνα στη θέση του οδηγού.
Λίγο ο ηχογραφημένος Χότζας, λίγο τα έντονα αρώματα από τη Σαουδική Αραβία που έραναν τους καρπούς μου, όταν ήρθε η ώρα να διαβάσει τα χαρτιά μου κάποια από τις Σουλτάνες της και έκλεισε η βαριά κουρτίνα στο μικρό δωματιάκι, ένα μικρό άγχος έκανε ένα αυτάρεσκο «πατ-πατ» στην πλάτη της λογικής.
Κάθισα σταυροπόδι απέναντί της, δήθεν πολύ άνετα. Με ρώτησε αν με πειράζει να καπνίσει. «Όχι, καθόλου» είπα και εκείνη έβγαλε από το πακέτο της ένα τσιγάρο slim –μια από αυτές τις μαγικές τελετουργίες της εργασιακής καθημερινότητας. Η χαρτορίχτρα πήρε την τράπουλα στα χέρια της, την ανακάτεψε κάτι ψελλίζοντας και μου είπε να κάνω το ίδιο αφού λύσω τα πόδια μου. Στο ανακάτεμα των χαρτιών έπρεπε τα τσάκρα μου (είπε, σε άψογα σανσκριτικά) να είναι ανοιχτά για να διαχέεται η αύρα μου ανεμπόδιστα. Ύστερα μου ζήτησε να επαναλάβω μια φράση από μέσα μου και να κόψω τρεις φορές.
Το μαγαζί της Κατίνας επισκέπτονται άνθρωποι όλων των ηλικιών και φύλων. Κορίτσια 17άρια σε αισθηματικά αδιέξοδα και 45άρηδες άντρες που «η τσέπη τους αδειάζει και αυτό έχει επίπτωση στα σεξουαλικά τους». Τι είναι όμως εκείνο που φοβούνται πραγματικά όλοι αυτοί; «Η μοναξιά» λέει κατηγορηματικά. Η κυρία Κατίνα ξέρει. «Οι άνθρωποι θέλουν απλώς να τους νιώσεις, να τους ακούσεις. Με μια καλή κουβέντα ξέρεις πόσους ανθρώπους μπορείς να σώσεις;» λέει με την πιο γλυκιά φωνή νταντάς νηπίων.
Κάνουμε μια βόλτα στο σαλόνι. Ανοίγει ένα βαζάκι με Μπουχούρι. Ένα μαύρο, ευωδιαστό λιβάνι. Το έχει για πολύ ισχυρό. Μου δείχνει τα λιβάνια και τα αρώματα που φέρνει από χώρες της Ανατολής γιατί «μόνο αυτοί εκεί ξέρουν».
-Υπάρχουν αρώματα που έχουν κάποιες ορμόνες και είναι ερωτικά, υπάρχουν και κάποια άλλα που είναι ιδιαίτερα, βαριά και πιο αισθησιακά και τα φέρνουμε απλά γιατί είναι αρώματα Ανατολής.
-Και μπορεί κάποιος να μαγέψει τον άλλον με αυτά τα αρώματα; (Πάντως σίγουρα δεν θα περάσει απαρατήρητος -είναι πολύ βαριά)
-Γίνονται όλα αυτά! (Προφέρει το «όλα» συλλαβιστά, όλο νόημα). Με τους τρόπους που δείχνω και όταν τα πιστεύεις πολύ γίνονται.
-Και άμα δεν σε θέλει;
– Άμα δεν σε θέλει και δεν έχει συναισθήματα τίποτα δεν γίνεται. Επειδή δεν κάνουμε μαύρη μαγεία εδώ μέσα. Χτίζεις πάνω σε ό,τι υπάρχει και απλά το σπρώχνεις και το βοηθάς να γίνει καλύτερο. Όταν κάτι έχει χαλάσει, φτιάχνεται απόλυτα. Βεβαίως γίνονται και πράγματα όταν δεν υπάρχει συναίσθημα… αλλά όχι από εμάς. Αυτά μπορούν να γίνουν από πολύ σκοτεινούς ανθρώπους…
Κάποια μέρα στη Σταδίου, όχι μακριά από το μαγαζί της Κατίνας, μια κυρία τσουπωτή και καλοχτενισμένη γύρω στα 60, μιλάει στο κινητό: «Σε λίγο μπαίνω στο μετρό, ναι το πήρα το φίλτρο». Οι μάγισσες των Αθηνών δεν είναι κρυμμένες σε καταγώγια. Διαθέτουν πολυτελή γραφεία και καλή πελατεία. Πουλάνε λιβάνια και αρώματα που σαγηνεύουν. Στην γειτονιά μιας συναδέλφου στο Κουκάκι, μάγοι μιας άλλης εξωτικότητας διαβάζουν και το αυγό. Κοκκαλάκια νυχτερίδας αγοράζονται. «Αυθεντικά, διαβασμένα σωστά», λέει η γραμματέας της κυρίας Κατίνας, ενώ προσπαθεί να βρει ένα κενό σε μια γεμάτη ραντεβού ημέρα, για την κυρία Χαρά, μια τακτική πελάτισσα. Την Τετάρτη δεν δέχεται κόσμο: το κατάστημα έχει κλειστεί εξολοκλήρου για την Βάνα Μπάρμπα. Αναρωτιέμαι αν αυτή η πόλη σύσσωμη αναποδογυρίζει τον φλυτζάνι όταν τελειώσει τον καφέ ή αν απλώς η τσουπωτή και καλοχτενισμένη κυρία που κρυφάκουσα στη Σταδίου, είχε μόλις αγοράσει ένα συνηθισμένο φίλτρο για τον απορροφητήρα.
Την Τετάρτη δεν δέχεται κόσμο: το κατάστημα έχει κλειστεί εξολοκλήρου για την Βάνα Μπάρμπα.
Η κρίση που είναι πάντως ένα φίλτρο για μια σωρεία ζητημάτων που παρατηρούνται στον τόπο, δεν λείπει από την κουβέντα. Η κυρία Κατίνα δεν βλέπει καμία διαφοροποίηση στην ανάγκη των ανθρώπων να μάθουν το μέλλον τους λόγω κρίσης. Τα capital controls όμως έκαμψαν την κίνηση στο μαγαζί της όπου οι προγνώσεις πληρώνονται τοις μετρητοίς. «Αχ αυτό είναι το πρόβλημά μου: ακόμα δεν δέχομαι κάρτες. Έχω κάνει αίτηση για το μηχανάκι αλλά αργούν να μου το φέρουνε».
-Τι θα γίνει με αυτόν τον τόπο κυρία Κατίνα; Που πάμε;
– Κανέναν δεν τον νοιάζει για το σύνολο του πληθυσμού αυτή της χώρας, καθένας κοιτάει το εγώ του. Ενώ στην Πόλη είναι τελείως διαφορετικά. Βλέπεις έχει ανέβει ένας, τον οποίο τον θεωρούν ηγέτη, βασιλιά, σουλτάνο, έχουν φάει ένα κομμάτι ψωμί και τον προσκυνούν. Μα αυτός είναι, εγώ θεωρώ, σαν την αντίστοιχη χούντα τη δική μας παλιά. Ακριβώς έτσι είναι… Εμείς το είχαμε δει και με τις γυναίκες μέσα. Με προσπάθεια, ξαφνικά, θα περάσει αυτή η χρονιά και θα ξαναγεννηθούμε από τη στάχτη μας. Αφού περάσουμε ένα χρόνο ακόμα με πολύ μεγάλη δυσκολία. Ακόμα περισσότερη. Θα αρχίσει το πράγμα να ανεβαίνει από το 2017.
Η μοίρα της χώρας στα χαρτιά.
Οι περισσότερες από τις γυναίκες μέσα, έχουν εκείνη τη μέρα ρεπό. Στο Σύνταγμα διαδηλώνουν οι αγρότες και το «χαρέμι» λειτουργεί με προσωπικό ασφαλείας. Αναρωτιέμαι που βρίσκει τις χαρτορίχτρες και τις καφετζούδες της, αν υπήρξαν ποτέ αγγελίες «Αβάδιστα, αβασάνιστα, αβίαστα, ζητούνται κυρίες που λένε το φλιτζάνι. Διάβασμα πιάτου θα συνεκτιμηθεί». Η κ. Κατίνα δεν δυσκολεύτηκε καθόλου: «Έρχονται κατά καιρούς πάρα πολλές, που θα το ήθελαν πραγματικά από την ψυχή τους και νομίζουν ότι διαβάζοντας μπορούν να το μάθουν -αλλά αν δεν το έχεις ήδη δεν γίνεται. Βλέπω πολλές που μου λένε σε παρακαλώ μάθε με ή νομίζω πως ξέρω. Δεν είναι τόσο απλό. Πάρα πολλές γυναίκες και αγόρια έχουν την ανάγκη να μπουν μέσα σε αυτό το μυστήριο. Εξιτάρει. Τους αρέσει όλη αυτή η μαγεία. Νομίζω είναι στο dna των ανθρώπων από Ελλάδα προς Ανατολή. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν τέτοια ένστικτα».
Η χαρτορίχτρα που μου λέει τα χαρτιά βρίσκει πως έχω έλλειψη σιδήρου. Έχω πράγματι. Σκέφτομαι πως αυτό μου το λέει και η γειτόνισσα κάθε φορά που αντικρίζει το χλωμό μου πρόσωπο. Εδώ που τα λέμε η μισή Ελλάδα έχει έλλειψη σιδήρου, είναι στατιστικά πιθανό να έχουν όλες οι νεαρές πελάτισσές της. Μου λέει και άλλα και στα περισσότερα πέφτει μέσα. Ξεφεύγουν μόνο μερικές λεπτομέρειες που είμαι διατεθειμένη να αγνοήσω για να μην χαλάσει τίποτα από τον μυστηριακό ενθουσιασμό που με καταβάλει. Στο τραπέζι ανοίγουν καρδούλες, σπαθιά, ρηγάδες και κόκκινες ντάμες. Σε κάθε χαρτί που διαγράφει το μέλλον μου λαμπρό η χαρτορίχτρα λέει «Καλό κι ευλογημένο να ‘ναι». «Κυρία Σουλτάνα μου θα σας δώσω ένα φιλί μετά». Και ξάφνου πέφτει το 9 μπαστούνι και χαλάει την σούπα. Μου λέει να ζητήσω από μέσα μου να φύγει το 9 μπαστούνι αν πρόκειται όλα να πάνε απολύτως καλά και εγώ κάνω ό,τι μου λέει, ξανακόβω, ξαναρίχνει, αλλά το 9 μπαστούνι εκεί. Ανησυχώ. «Κυρία Σουλτάνα μου τι συμβαίνει;». Αλλά τίποτα κακό δεν έχει να πει η κυρά Σουλτάνα στο χαρέμι της Κατίνας. Από εκεί μέσα θα με αφήσει να φύγω ευτυχισμένη.
Στον προθάλαμο περιεργάζομαι λιβάνια για τη γλωσσοφαγιά και ερωτικά φίλτρα σε οικονομική συσκευασία, βαλμένα με το σωρό πάνω στο τραπέζι. «Κάτσε να σου πει η Καίτη για τι είναι το καθένα», λέει η γραμματέας της. Η κυρία Κατίνα είναι βαφτισμένη Κατερίνα –μου το ΄χε πει εξαρχής. Είναι μια γυναίκα νέα, άμεση και επικοινωνιακή. Θα ήθελα να πω καπάτσα. Φοράει ένα λεοπάρ φόρεμα και αρνείται να φωτογραφηθεί με αυτό γιατί δεν ταιριάζει με την ανατολίτικη κατάνυξη. «Άχ έπρεπε να μου το είχες πει πως με θες και εμένα στη φωτογράφιση. Άντε καλά εντάξει». Φοράει τη μαντήλα της σαν μια σωστή κυρία Κατίνα που είναι και κάθεται απέναντι από τον φακό όχι βαλιντέ σουλτάνα του χαρεμιού της, αλλά φιλόδοξη και τολμηρή επιχειρηματίας.
-Κυρία Κατίνα, είστε καθόλου ορθολογίστρια;
-Βέβαια. Απόλυτα. Οικονομικά έχω σπουδάσει.
