Τη χειρότερη εμπειρία βλέποντας αγώνα μπάσκετ την έχω ζήσει στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Σε ματς NBA. Φυσικά, θα το ξανακάνω με την πρώτη ευκαιρία, φυσικά η όλη ιεροτελεστία (από τις φωτογραφίες με τις μαζορέτες μέχρι το δέος μπροστά στα μουσειακά memorabilia) και η αίσθηση ότι βρισκόσουν στις κερκίδες που μεγαλούργησαν οι Knicks των 70s κι αλληλοεξοντώθηκαν οι αντίστοιχοι των 90s με τους Chicago Bulls είναι κάτι ανεπανάληπτο. Αλλά, μιλάω γι’ αυτό καθεαυτό το Παιχνίδι. Και ναι, ένα ταπεινό ματς κανονικής περιόδου είδα (που κρίθηκε όμως στην τελευταία φάση), αλλά στη δική μου ευρωπαϊκή -ή οργισμένη βαλκάνια, αν θέλετε- λογική, δεν γίνεται στα ¾ της διάρκειάς του να ασχολείται όλο το γήπεδο με οτιδήποτε άλλο παρά με όσα συμβαίνουν εντός των τεσσάρων γραμμών. Δεκάδες selfies, διαγωνισμοί φιλιού από την “kiss cam” με αγαπουλίνια να προβάλλονται στον κρεμαστό ηλεκτρονικό πίνακα, άντε και κανένα γραφικούλι “de-fe-nse”. Φρίκη.
Είναι ωραία η αντιπαλότητα. Είναι ωραίες οι καυτές έδρες που λυγίζουν τα γόνατα των αντιπάλων. Είναι ωραία που στην Ευρώπη, τα ντέρμπι που κάποτε είχαν και κοινωνικές/πολιτικές διαστάσεις τα παίρνουμε λίγο πιο σοβαρά απ’ όσο πρέπει, λίγες ώρες πριν και λίγες ώρες μετά. Αλλά δεν είναι ωραία που στα μέρη μας όλα αυτά τα έχουμε διαστείλει πολύ πέρα από τα όρια της καφρίλας εδώ και 20 χρόνια. Με «αυτούς τους οπαδούς έχουμε και δε θέλουμε να αλλάξουμε», με προέδρους «καθηγητές στην αλητεία», με επιχορηγούμενους στρατούς, με οπαδικό Τύπο να δηλητηριάζει τους καμμένους που στήνουν «ραντεβού θανάτου». Κι εδώ φρίκη. Πραγματική αυτή τη φορά.
Κι όμως, όπως αποδείχθηκε τις τελευταίες 10 μέρες που είδαμε τους συγκλονιστικότερους τελικούς στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, δεν είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει το έργο. Αρκεί να πατήσει κάποιος το κουμπί. Ο θάνατος του πατέρα του Γιώργου Πρίντεζη και η αποχώρηση από την ενεργό δράση του Δημήτρη Διαμαντίδη, δύο -όχι βέβαια εξίσου σημαντικά αλλά έντονης συναισθηματικής φόρτισης αμφότερα- γεγονότα, έφτιαξαν τις συνθήκες για να γίνουν οι τελικοί στο κλίμα που άρμοζε σε αυτά τα τεράστια ματς που είδαμε. Οξύμωρο, παράδοξο, τραγικά ειρωνικό. Αληθές.
Και μετά ακολούθησε ένα, για τα δικά μας δεδομένα, τσουνάμι. Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός τουιτάρει τα «ειλικρινή συλληπητήριά» της. Στο πρώτο ματς σύνθημα εναντίον του Διαμαντίδη διακόπτεται με εντολή Αγγελόπουλων. Στο δεύτερο ματς ο Πρίντεζης χειροκροτείται στο ΟΑΚΑ. Στο τρίτο ματς, παρότι ο Πεδουλάκης ανεβάζει τους τόνους για τη διαιτησία (προφανώς, κατά την πάγια ιωαννιδική τακτική, προετοιμάζοντας το επόμενο), ο Σφαιρόπουλος απαντά αλλά τους κρατάει χαμηλά. Στο τέταρτο, Σπανούλης-Σφαιρόπουλος-Αγγελόπουλοι δίνουν γενναιόδωρα respect στον Διαμαντίδη. O Kill Bill πηγαίνει στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δίνει συγχαρητήρια σε εκείνα του Ολυμπιακού, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος προτρέπει τον 3D «να το ξανασκεφτεί» αφού πρώτα τον έχει αγκαλιάσει με τον αδερφό του στο κέντρο του γηπέδου μετά τη λήξη. Κατά τη διάρκεια του ματς, ο Οθέλο Χάντερ μένει στο παρκέ τραυματίας σε πολύ κρίσιμο σημείο μάλιστα και μόλις σηκώνεται όλο το γήπεδο τον χειροκροτεί. Ο Νίκος Παππάς αναγνωρίζει την clutch ανωτερότητα του Ολυμπιακού και προσκυνά την προσωπικότητα των δύο μύθων του ελληνικού μπάσκετ. Τα αφεντικά των δύο ομάδων, που έχουν ξεκατινιαστεί απερίγραπτα στο πρόσφατο παρελθόν, δίνουν χέρια (με πρωτοβουλία του ηττημένου). Για το θεαθήναι; Μπορεί, αλλά ας είναι αυτή η έξωθεν καλή μαρτυρία για την οποία αποθεώνονται οι πρόεδροι. Κι όχι όπως κάποτε ότι «έστησαν Ριζούπολη». Κυρίως, ας είναι ξεκάθαρο ότι τους αγώνες τους κερδίζουν κατά σειρά παίκτες, προπονητές, και μετά εκείνοι.
Τι έγινε ρε παιδιά; Γίναμε NBA; Ευτυχώς όχι. Κι αυτό το αποδεικνύει η, μακράν της δεύτερης, υπεροχότερη στιγμή των τελικών. Καλτ αλλά και γλυκύτατη, ταυτόχρονα. Η επίλυση της «παρεξήγησης» μεταξύ Σπανούλη και Θανάση Γιαννακόπουλου…
Μπινελίκια έπεσαν χοντρά, μερικές καφρίλες έγιναν, μια ματιά στα σημερινά πρωτοσέλιδα αλλά και στην αρθρογραφία των sites ξεχωρίζει εκείνους που δεν αντέχουν τέτοιο coolness αλλά επιβιώνουν πουλώντας γελοίο οπαδιλίκι. Όμως τα νήματα τα κινούν και τον τόνο τον δίνουν αυτοί που βγαίνουν μπροστά στις κάμερες. Όταν δεν συμπεριφέρονται ως χουλιγκάνοι, ζούμε τα πλέι-οφ όπως πρέπει. Γιορτάζοντας όλες τις «ιστορίες μέσα στην ιστορία», όπως κάνουν σε όλον τον κόσμο.
Αν σας φαίνονται όλα τα παραπάνω λίγο φλώρικα (γιατί το μυαλό σας είναι ξερωγώ στις εκλογές της ΕΠΟ), σκεφτείτε το λίγο ανάποδα. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα μείνει στην ιστορία, πέραν της ασύγκριτης κλάσης του, γιατί κέρδιζε σαν κύριος κι έχανε σαν μάγκας. Αποδίδοντας credit στον αντίπαλο στις νίκες και χωρίς να ψάχνει για δικαιολογίες στις ήττες (δε νομίζω ότι υπάρχει καταγεγραμμένη ούτε μισή δήλωσή του για διαιτησίες κτλ.). Λίγο πολύ το ίδιο ισχύει και για τον Σπανούλη, παρότι υπήρξαν στιγμές που παρασύρθηκε από τα απόνερα της μετακίνησής του το καλοκαίρι του 2010.
Έτσι και οι «αιώνιοι» φέτος. Οι νικητές χάρηκαν αυτό το επικό πρωτάθλημα με τα δύο buzzer beater breaks δείχοντας class παρά το βεβαρημένο παρελθόν. Και οι ηττημένοι παρότι γνώρισαν τρεις πολύ κακές ήττες (σε ισάριθμα ματς που κάποια στιγμή τα κρατούσαν και με τα δύο χέρια, μιλάμε για ΠΟΛΥ ΚΑΚΕΣ ΗΤΤΕΣ), δεν στάθηκαν bad losers.
Μπορεί και να ήταν η πρώτη μέρα της επόμενης οπαδικής μας ζωής. Κόψαμε το ποδόσφαιρο με τα λαμόγια, θα’ ναι κρίμα να κόψουμε και το μπάσκετ που το παίζουμε και καλά…
ΥΓ. Για τον Δημήτρη Διαμαντίδη είναι αδύνατο να οργανώσω τις σκέψεις μου σε ένα κείμενο που θα λέει κάτι διαφορετικό απ’ όσα γράφονται παντού αυτές τις μέρες/ώρες. Σε ανύποπτη στιγμή, θα γίνει κι αυτό. Αντί επιλόγου, μια sms συνομιλία, γυρνώντας χθες από το ΟΑΚΑ..
– «Δες τη συνέντευξη τύπου του Διαμαντίδη»
– «Το είδα»
– «Δεν γίνεται να είναι τέτοιος άνθρωπος»
