Αυτή η εβδομάδα ήταν δύσκολη. Ο αριθμός των ασθενών στη μαιευτική κλινική αυξάνεται σταθερά. Αυτό, όμως, με βοηθάει να καταλάβω καλύτερα τα δυνατά και αδύναμα σημεία της ομάδας μου.
Ως μαία, συχνά επικεντρώνομαι στον άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά μου. Πώς μπορώ εκείνη τη στιγμή να του προσφέρω την καλύτερη δυνατή φροντίδα.
Ωστόσο, στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ο ρόλος μου είναι διαφορετικός. Ενώ οι ασθενείς είναι ο άξονας για κάθε μας πρόγραμμα, τη βάση μας αποτελεί το ντόπιο προσωπικό. Η αύξηση των γνώσεων και των δεξιοτήτων τους είναι αυτό που έχει σημασία. Οι άνθρωποι με τους οποίους εργάζομαι είναι αυτοί που θα επηρεάσω. Αυτό έχει σημασία στο τέλος.
Ατομικά είμαι ένα γρανάζι σε έναν πολύ, πολύ μεγαλύτερο τροχό. Είμαι μέρος σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον εαυτό μου. Γι΄ αυτό μου αρέσει να δουλεύω με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.
Και το περασμένο Σάββατο, αυτό αποδείχθηκε περίτρανα.
Η μέρα ξεκίνησε, όπως οι περισσότερες, με έναν απλό τοκετό και επισκέψεις στους θαλάμους μαζί με τη μαία του νοσοκομείου και τη νεοφερμένη μαία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, κυρία Μπρίτζετ, που όλοι την αποκαλούν Mάμα-O.
Εξετάσαμε κάθε ασθενή ξεχωριστά, συζητήσαμε τις διαγνώσεις τους και αποφασίσαμε το πλάνο της φροντίδα τους. Οι γυναίκες και τα μωρά στη μαιευτική κλινική ήταν σε σταθερή κατάσταση.
Τελειώσαμε τις επισκέψεις, χαρούμενες που τα δίδυμα 31 εβδομάδων είχαν πάρει βάρος, ενώ η λοίμωξη ενός άλλου μωρού είχε αρχίσει να υποχωρεί.
«Συγγνώμη που πονάς»
Ακριβώς μόλις τελειώσαμε, μία ασθενής που υπέφερε από ωδίνες τοκετού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο από ένα απομακρυσμένο κέντρο υγείας. Ταυτόχρονα, ένας από τους συγγενείς της με ενημέρωσε ότι είχαν φέρει το μωρό της αδερφής της στο νοσοκομείο με πυρετό.
Η Μάμα-O ξεκίνησε την εξέταση της γυναίκας που υπέφερε από ωδίνες τοκετού, ενώ εγώ έσπευσα γρήγορα στο μωρό. Ξαφνικά, μία από τις γυναίκες που είχαμε δει πριν από λίγες ώρες και είχε αποβάλλει άρχισε να αιμορραγεί ακατάσχετα.
Την μεταφέραμε στην αίθουσα τοκετού για καθαρισμό της μήτρας μετά από αποβολή. Εξήγησα κάθε βήμα στη Mάμα-O, έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα χρειαζόταν, να κάνει η ίδια τη διαδικασία.
Η Μάμα-Ο και η μαία του περιφερειακού νοσοκομείου υποστήριξαν ψυχολογικά την ασθενή που έκλαιγε λόγω του πόνου, αλλά και λόγω της απώλειας του μωρού της. «Ashia, ashia», της λέγαμε όλοι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, «συγνώμη που πονάς».
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπουμε πόσο αυτές οι γυναίκες φροντίζουν η μια την άλλη, πόσο «ανήκουν» η μία στην άλλη.
Βγήκα από την αίθουσα τοκετού και βρήκα τρεις γυναίκες να περιμένουν. Δύο ήρθαν για εξέταση, την ώρα που κάναμε επισκέψεις, και η τρίτη ήταν σε πρόωρο τοκετό. Έλεγξα τα ζωτικά σημάδια της πρώτης γυναίκας που ήταν 37 εβδομάδων με αρτηριακή πίεση 160/100. Είχε προεκλαμψία – μια κατάσταση που προκαλεί υψηλή αρτηριακή πίεση και πιθανές επιληπτικές κρίσεις.
Έτσι, η Μαμά Ο, η μαία του νοσοκομείου και εγώ ξεκινήσαμε τη διαδικασία εισαγωγής, χορήγησης θειικού μαγνησίου (ένα φάρμακο για να σταματήσουμε τις προεκλαμπτικές κρίσεις) και την πρόκληση τοκετού. Μια διαδικασία που σε αυτό το περιβάλλον απαιτεί χρόνο. Μία ώρα αργότερα η κατάστασή της σταθεροποιήθηκε.
Εν τω μεταξύ, η γυναίκα που είχε τις ωδίνες τοκετού υπέφερε από τις συσπάσεις της. Την εξέτασα και ανησύχησα αμέσως. Η κοιλιά της ήταν τεντωμένη, ο τράχηλος της παρέμεινε αμετάβλητος για πάνω από 12 ώρες και το μωρό δε βρισκόταν στη σωστή θέση.
Ζήτησα να γίνει καισαρική τομή από τον τοπικό γιατρό, ο οποίος ήθελε να του δώσω λίγο περισσότερο χρόνο. Απρόθυμα συμφώνησα και επέστρεψα για να ολοκληρώσω τη δουλειά γραφείου και να εξετάσω την τελευταία μου ασθενή.
Εκείνη περίμενε υπομονετικά στον θάλαμο των νοσηλευτών . Η Μάμα-Ο έλεγξε την αρτηριακή της πίεση, ενώ εγώ ξεκίνησα να κρατάω το ιατρικό ιστορικό της. Στις 5:30 μ.μ., τηλεφώνησα στη βάση και ζήτησα να μιλήσω με τον υπεύθυνο ασφαλείας καθώς δεν θα προλάβαινα την απαγόρευση της κυκλοφορίας στις 18:00. Έστειλα τη Μάμα-Ο στο σπίτι και έφαγα κάτι στα γρήγορα.
Η νύχτα συνεχίστηκε έτσι μέχρι τις 10 μ.μ.
Σε συνεργασία με τη μαία του νοσοκομείου, δώσαμε στην ασθενή μας μαγνήσιο και αντιυπερτασικά για δεύτερη φορά εκείνη την ημέρα. Συνταγογραφήσαμε και ξεκινήσαμε νεογνικά αντιβιοτικά, στη συνέχεια την πήγαμε στο χειρουργείο για την καισαρική.
Καθώς περπατούσα από το διάδρομο στο χειρουργείο, ήμουν εξαντλημένη και ανακουφισμένη ταυτόχρονα. Κανένα περιστατικό δεν ήταν σε σοβαρή κατάσταση.
Μπήκα στον προθάλαμο του χειρουργείου και άκουσα δύο μωρά να κλαίνε … το νεαρό κορίτσι με τις ωδίνες γέννησε τελικά δίδυμα. Τι έκπληξη! Το γιορτάσαμε όλοι μαζί. Κάθε μωρό ζύγιζε περίπου 2.700. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι.
Έτρεξα πίσω στη μαιευτική κλινική για να πάρω περισσότερες κουβέρτες από την οικογένεια (δεν παρέχονται από το νοσοκομείο). Η μητέρα και η γιαγιά της νεαρής μητέρας περίμεναν έξω με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
«Είναι δίδυμα», τους είπα. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου.
Με αγκάλιασαν και άρχισαν να καλούν τους άλλους συγγενείς για να τους πουν «Δίδυμα!»Δεν ανήκα στην οικογένεια και όμως ένιωσα ότι εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο κοντά τους. Όταν ξεκίνησα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα το 2015, σχεδίαζα να κάνω μόνο μία αποστολή.
Θα επέστρεφα σπίτι και θα έκλεινα αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου. Ωστόσο, μετά την πρώτη μου αποστολή, είχα συγκλονιστεί από την εμπειρία. Για μένα, τίποτα δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα στο πεδίο. Το να είμαι μέλος αυτής της οργάνωσης με κάνει να ανακαλύπτω πραγματικά τι σημαίνει ανθρωπιά. Νιώθω ότι η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι ότι ανήκω σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μου.
