Η «γενιά των 700 ευρώ» αντεπιτίθεται

Με τι καταπιάνεται σήμερα η γενιά του Τσέρνομπιλ; Τι την κινητοποιεί, αφού «έχουμε κρίση»; Επιβεβαιώνει τα στερεότυπα της παλαιότερης γενιάς για τους νέους; Οι νέοι θέλουν όντως «μια θεσούλα στο δημόσιο», να «βολευτούν» μετά τις σπουδές στο πανεπιστήμιο όπως όπως, ώστε να κερδίζουν «πολλά χρήματα με ελάχιστες ώρες» εργασίας, είναι τεμπέληδες, μόνο «υπολογιστή και καφέ όλη μέρα»; Ή μήπως όχι; Όλοι έχουμε από έναν φίλο, αδερφό, ξάδερφο που έγινε γιατρός ή δικηγόρος ή κάτι που του επέβαλλε η μπουρζουαζία, γιατί είχε «σίγουρο μέλλον» (ρωτήστε ένα συμβολαιογράφο σήμερα πώς πάνε οι δουλειές). Αλλά και αυτά είναι στερεότυπα που πρέπει να καταρριφθούν. Τα παρακάτω έξι παιδιά που έχουν γεννηθεί τη δεκαετία του ΄80 εκπροσωπούν την πιο αισιόδοξη μερίδα της γενιάς τους, που έχουν επιλέξει να κυνηγήσουν αυτό που ονειρεύτηκαν από μικροί.

Κωνσταντίνος Παράσης, 24

Επειδή ήταν από μικρός υπερκινητικός και χόρευε πάντα και παντού, αγάπησε τον χορό γιατί ήταν ο πρώτος τρόπος έκφρασης γι’ αυτόν. Όταν μπήκε στο ΤΕΙ Πληροφορικής, έψαξε μόνος του για σχολή χορού και επίλεξε το hip hop, γιατί τον κέρδισε η αμεσότητα που εκπέμπει. Στα 20 έκανε ήδη σεμινάρια στη Γαλλία, ακολουθώντας έναν δάσκαλό του. Στο Παρίσι έκανε μαθήματα πάνω στα είδη του hip hop χορού- popping, locking, old school hip hop και new style hip hop. Στην κουλτούρα του hip hop για να θεωρείται κάποιος ότι τα έχει όλα πρέπει να συγκεντρώνει 4 στοιχεία: τις ρίμες (mcing), το graffiti, το bboying (οι φιγούρες των bboys ή αλλιώς breakdance) και το turntablism (d-jeying). «Στην Ελλάδα υπάρχει misconception. Οι σχολές χορού διδάσκουν ως χιπ χοπ χορό κάτι που δεν είναι, π.χ. jazz και modern, ενώ στο εξωτερικό ξέρουν επακριβώς τι διδάσκουν». Το 2010 έμαθε στην Ιταλία σε ολοήμερα μαθήματα πώς να χρησιμοποιεί αυτοσχεδιαστικά τις τεχνικές (free style) ώστε να τις χρησιμοποιεί σε πάρτυ (party dance). «Οι ξένοι δεν κάθονται στα bar μ’ ένα ποτήρι. Λιώνουν στο χορό στα parties». Με το crew των Funky Habits το 2011 χόρεψε για την ομάδα basket του Ολυμπιακού. Πήραν μέρος σε διαγωνισμό στη Θεσσαλονίκη και κέρδισαν την 1η θέση (video της χορογραφίας εδώ: youtube.com/watch?v=ibo4-r4TcBY) – και ένα εισιτήριο για το Cesenatico της Ιταλίας όπου εκπροσώπησαν την Ελλάδα. Το 2012 στην Θεσσαλονίκη πήρε την 3η θέση σε διαγωνισμό 2 εναντίον 2 ανάμεσα σε 24 ομάδες. Η στιγμή που ένιωσε δέος ήταν όταν στον ημιτελικό χόρεψε απέναντι από 1 κριτή του, τον Lilou, Bboy παγκοσμίου επιπέδου. Φέτος κέρδισε την υποτροφία του θεάτρου των Αλλαγών ανάμεσα από 60 άτομα και πλέον σπουδάζει στη σχολή «Δήλος», επίσης με υποτροφία. Το Μάιο θα συμμετάσχει με mega crew (ομάδα 20 ατόμων) στο Hip Hop international που θα γίνει στο American College. Οι πρώτες 3 ομάδες θα εκπροσωπήσουν τη χώρα στο Las Vegas. «Αν βάλεις το Εγώ μπροστά, είναι απίστευτα δύσκολο να προλάβεις τα πράγματα. Η αντίληψη είναι το μεγαλύτερο εργαλείο ενός καλλιτέχνη».

Στέλιος Χουστουλάκης, 30 

Η «θητεία» από 2008 στην Φωτογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Κρήτης και τη Θεατρική Ομάδα ΤΕΙ Ηρακλείου του έδωσαν κατεύθυνση για το τι θέλει στη ζωή του. Τον Οκτώβρη του 2012 έγινε δεκτός με υποτροφία στο 4μηνο πρόγραμμα φωτογραφίας του New School Athens, μόλις είδαν το portfolio του. Έφυγε από την Κρήτη «για να κυνηγήσει το όνειρο», την καλλιτεχνική φωτογραφία και «δε φοβάται να κάνει οποιαδήποτε δουλειά παράλληλα μέχρι να το πετύχει» (τώρα εργάζεται και σε εστιατόριο). «Το ευκολότερο πράγμα είναι να απογοητεύεσαι και να φοβάσαι για αυτό που είσαι τώρα, αγνοώντας ότι συνεχώς ωριμάζεις και μεταβάλλεσαι. Ζούμε σε μια φαινομενικά μέτρια και ανούσια πραγματικότητα. Αλλά κάθε φορά που κάνουμε κάτι, όσο μέτριο και ανούσιο είναι αυτό, έχω την πίστη πως πυροδοτεί μια αλυσίδα γεγονότων την οποία δεν ελέγχουμε και μελλοντικά θα βρεθούμε πάλι μέσα της, με κάποιο όφελος, είτε οικονομικό είτε ψυχικό. Κάτι που θα μας βοηθήσει να συνεχίσουμε. Ήρθα στην Αθήνα από την Κρήτη με 80 ευρώ και έναν παιδικό φίλο πρόθυμο να με φιλοξενήσει μέχρι να βρω άκρη. Δεν ήξερα τι με περιμένει, το μόνο που ήξερα είναι πως αν ήθελα να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου έπρεπε να πάρω ένα ρίσκο, ασχέτως αποτελέσματος. Ένα χρόνο μετά είμαι ακόμη εδώ και παλεύω! Η ανεργία είναι μια πολύ καλή αφορμή για να σκεφθεί κανείς τι πραγματικά χρειάζεται για να ζήσει, και ο ελεύθερος χρόνος που αυτή προσφέρει τόσο πολύς, που οποιαδήποτε δημιουργική ενασχόληση μπορεί να μετατραπεί σε επάγγελμα, αρκεί να υπάρχει η θέληση και η υπομονή. Δεν περνάει μέρα που να μην σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό. Δεν το έχω κάνει ακόμη διότι βλέπω και οι προσπάθειές μου εδώ αποφέρουν καρπούς. Για την Αθήνα δεν έχω σαφή εικόνα, δεν καταλαβαίνω πως λειτουργεί σαν πόλη. Αυτό που συναντώ μπροστά μου διαρκώς είναι σκουριασμένα μυαλά σε πόστα που ελέγχουν το μέλλον και τις ελπίδες νέων ανθρώπων. Στο μέλλον ελπίζω να είμαστε σε θέση να παρουσιάζουμε στον κόσμο τις ιδέες μας, χωρίς φόβο και με την πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά να τον κάνουμε λίγο καλύτερο». Φωτογραφικά ασχολείται πλέον με πορτραίτα και θεατρικές παραστάσεις και το γυμνό. Προτείνει εκείνος στις ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες να τους κάνει το πορτραίτο. Ερευνά τα πρόσωπα “απαλλαγμένα απ’ τις μικροεκφράσεις πίσω απ’ τις οποίες κρυβόμαστε στην καθημερινότητα”. Οι φωτογραφίες του σπανίως συμπεριλαμβάνουν χαμόγελα γιατί τα θεωρεί «εύκολη λύση». Δείτε δουλειά του εδώ: facebook.com/schoustoulakis Έχει συνεργαστεί με θεατρικές παραγωγές (μία από αυτές το «Frozen» του Π. Κοκκινόπουλου). Μας μίλησε με ενθουσιασμό για το φετινό του project, σαν μέλος της organizing team του Pixathlon Athens April 2014 ενός διαγωνισμού φωτογραφίας 12 ωρών, 3 θεμάτων – 4 φωτογραφιών για κάθε θέμα. Ο εμπνευστής της ιδέας, Daniel Zawarczynski προσάρμοσε στα ελληνικά δεδομένα την ιδέα θέλοντας να δημιουργήσει μια φωτογραφική εμπειρία για όλους. Μπορεί να συμμετάσχει ο οποιοσδήποτε ως άτομο, ως ομάδα ή στην κατηγορία κάτω των 18. Περισσότερα εδώ: pixathlon.gr

Στην επόμενη σελίδα ένας μουσικολόγος μηχανικός και δυο απόφοιτες ψυχολογίας.