Αναγκάστηκαν να σύρουν τις τύχες τους στην Ελλάδα από 2.000 χιλιόμετρα μακριά. Είναι ομογενείς από τη Μαριούπολη και τη Σαρτάνα της Ουκρανίας. Έφθασαν με το μεγάλο κομβόι μαζί με τις προξενικές αρχές. Μεταξύ τους, και μερικά μικρά ουράνια τόξα από πλαστελίνη, που έγιναν ακούσια χαλκογραφίες μεγάλου θανατικού μέσα απ’ τη φωτιά του πολέμου: Είναι τα παιδιά, και στ’ αυτιά τους αντηχούν ακόμα βόμβες και ουρλιαχτά.
Σκληρή η μοίρα του ξεριζωμένου. Όμως, η ζωή φυτρώνει εις πείσμα, όπως εκείνα τ’ αγριόχορτα-αντάρτες στα τσιμέντα των πόλεων. Έτσι, στην κατασκήνωση του Δήμου Ζωγράφου στη Ραφήνα όπου οι άνθρωποι αυτοί έχουν βρει προσωρινό κατάλυμα και την ειρήνη, κάπου στα μέσα Απρίλη δυο κοριτσάκια αποφάσισαν να φέρουν την άνοιξη:
Το ένα ξεκίνησε να διδάσκει στο άλλο την ελληνική γλώσσα. Μαυροπίνακας-κιμωλία, τετράδιο-στυλό, και πάμε!
Κι όλα γίνονται ξανά όπως τά ’λεγε εκείνο το μεταξωτό τραγούδι:
«Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο/ Δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση/ Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη/ και μου λες πως σ’ αρέσει».
