Η έρευνα δείχνει πως οι δείκτες των αυτοκτονιών επηρεάζονται από το πολιτισμικό, κοινωνικό, θρησκευτικό και οικονομικό περιβάλλον όπου ζουν οι άνθρωποι (ή θέλουν να σταματήσουν να ζουν). Οι χώρες με τη χειρότερη οικονομική κατάσταση έχουν 40πλάσιες αυτοκτονίες από τις υπόλοιπες- όμως οι λόγοι που οδηγούν εκεί είναι παρόμοιοι παντού.
Ηλικιακά τυποποιημένοι δείκτες (ανά 100.000 πληθυσμού), και για τα δυο φύλα (2012) Πηγή: Guardian.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, γίνονται περίπου 800.000 αυτοκτονίες ανά έτος. Όμως, αυτοί οι αριθμοί ενδέχεται να είναι μικρότεροι από το πραγματικό: σε πολλές χώρες όπου η αυτοκτονία συνοδεύεται από στίγμα και σε πολλές άλλες, όπου είναι παράνομη, δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί ο αριθμός. Η ποινικοποίηση της αυτοκτονίας δε φαίνεται να την πλήττει ως φαινόμενο: η Ινδία, όπου είναι παράνομη, έχει 21 αυτοκτονίες ανά 100.000 ανθρώπους –ο αριθμός είναι πολύ σημαντικός, σε σχέση με το μέσο όρο παγκοσμίως των 11 αυτοκτονιών.
Η αυτοκτονία είναι η δεύτερη πιο διαδεδομένη αιτία θανάτου σε ηλικίες 15 με 29 ετών, όμως οι δείκτες είναι μεγαλύτεροι για ανθρώπους άνω των 50, και μεγαλύτεροι στους άνδρες απ’ ό,τι στις γυναίκες. Αυτοί που είναι πιο πιθανό να καταλήξουν στην αυτοκτονία είναι άνθρωποι που βιώνουν συγκρούσεις, κακοποίηση, απομόνωση, διακρίσεις: πρόσφυγες, μετανάστες, όσοι δέχονται προκαταλήψεις λόγω της σεξουαλικότητάς τους. Οι περισσότερες αυτοκτονίες συμβαίνουν νωρίς το πρωί, όταν δεν υπάρχει κανείς εκεί για παρέα, ή το βράδυ, υπό την επήρεια αλκοόλ.
Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Υγείας, ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί από τις κυβερνήσεις ο αριθμός των αυτοκτονιών, είναι να γίνει πιο δύσκολη η πρόσβαση στα συνήθη μέσα που χρησιμοποιούνται: χάπια, όπλα – γέφυρες με ψηλούς φράχτες.
Παρά την ένταση του προβλήματος, μόλις 28 χώρες έχουν επίσημη εθνική στρατηγική παρεμπόδισης των αυτοκτονιών.
