Από το Κομμωτήριο στο Καζίνο: Οι Ιστορίες Εκείνων που δεν Παίρνουν Άδεια τα Χριστούγεννα

Μια φίλη υποστηρίζει πως ο ενισχυμένος, και πολυσυζητημένος τον καιρό της Κρίσης, μισθός των Χριστουγέννων λανθασμένα χαρακτηρίζεται «δώρο», αφού υπάρχουν θέσεις εργασίας που τις μέρες των γιορτών δουλεύεις διπλά απ’ ότι τον υπόλοιπο χρόνο (άρα ίσως αμοιβέσαι τελικά λιγότερο απ’ όσο προσφέρεις). Αν και δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα μονάδα μέτρησης που να φανερώνει ποιος κουράζεται περισσότερο τις γιορτές και ποιος όχι, αν και τα επαγγέλματα μεταξύ τους διαφέρουν, σίγουρα υπάρχουν κάποια που αδιαμφισβήτητα συγκροτούν τη «βαριά βιομηχανία των Χριστουγγέννων».

Είναι εκείνοι κι εκείνες δε μπορούν να βγουν σε άδεια αυτήν την περίοδο, που θα κάτσουν λίγο παραπάνω στη δουλειά ή θα ξενυχτήσουν προσφέροντας υπηρεσίες. Είναι εκείνοι κι εκείνες που φροντίζουν για τη διασκέδαση, την περιποίηση και την εξυπηρέτηση όλων εμάς των υπόλοιπων που κανονικά «κάνουμε γιορτές».

Τους αναζητήσαμε. Στο πόστο τους φυσικά… 

Η Ειρήνη Νικολακοπούλου, ιδιοκτήτρια κομμωτηρίου, ξέρει ότι πρέπει να διαχειριστεί τους πιο βιαστικούς πελάτες όλου του έτους

«Τα μαλλιά αποτελούν διαχρονικά ένα σημαντικό “αξεσουάρ“ για τις γυναίκες, ποσό μάλλον τις μέρες των Χριστουγέννων που ολοκληρώνουν μια εμφάνιση, κάθε μια από μας θέλει να είναι μοναδική. Φυσικά όλα πρέπει να γίνονται σε χρόνο μηδέν, αφού όλοι βιάζονται αυτές τις μέρες. Aπό το πρωί έως το βράδυ η έκφραση που ακούμε είναι “θέλω τώρα, βιάζομαι!”. 
Εδώ και είκοσι χρόνια παρέχω με ιδιαίτερη χαρά υπηρεσίες γύρω από τα μαλλιά, τα τελευταία δέκα έχω διαμορφώσει το δικό μου σαλόνι ομορφιάς. Παρατηρώ λοιπόν πως οι γιορτές αλλάζουν τη διάθεση των ανθρώπων, τα πρόσωπα τους γίνονται πιο ζεστά και χαρούμενα, νιώθουν την ανάγκη για λίγη φροντίδα ενώ τα χαμόγελα, οι αγκαλιές και οι ευχές έχουν την τιμητική τους. 

Όλοι θέλουν να νιώσουν όμορφα και αυτό φυσικά βοηθά ιδιαίτερα την δουλειά μας, μαλακώνουν και γίνονται πιο δεκτικοί. Το πρόσωπο κάθε γυναίκας αποτελεί έναν καμβά για μας και, πάντα με σεβασμό στα μαλλιά και στην επιδερμίδα, προσθέτουμε χρώμα και φως για να αναδείξουμε τα φυσικά χαρακτηριστικά.
Το ωράριο των καταστημάτων, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος μοιάζει ατελείωτο. Όλες οι κύριες θέλουν να εξασφαλίσουν το τελευταίο ραντεβού για να είναι όσο πιο φρέσκες γίνεται για το ρεβεγιόν. Οι πιο συνηθισμένες ατάκες που ακούμε είναι του τύπου “τόσο νωρίς θα κλείσετε”, “δεν έχει πιο αργά ραντεβού”. Ε, κάποια στιγμή πρέπει να κλείσουμε κι εμείς…»

Η Ζωή Σεμερτζίδου, πωλήτρια σε κατάστημα με παιδικά ρούχα, πριν λίγες μέρες βοήθησε να σωθεί μια σχολική παράσταση

«Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν κουράζεσαι, και ποιος δεν αγαπάει μια δουλειά που έχει να κάνει με παιδιά; Μπορεί να ακούγεται κλισέ, άλλα όταν ο κόσμος βγαίνει από το μαγαζί χαρούμενος για το δώρο που πήρε, χαροποιεί κι εμένα. Σίγουρα αυξάνεται ο όγκος της δουλειάς, αλλά και τα παιδικά χαμόγελα.

Πριν λίγες ημέρες ήρθε μία μαμά με ένα γλυκύτατο αγοράκι, γύρω στα 5, έψαχναν ρούχα για τη χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου. Ο μικρός ήταν θυμωμένος γιατί έπρεπε να βρουν καφέ ρούχα, αφού θα έπαιζε τον βοσκό της φάτνης και δεν του άρεσε καθόλου ο ρόλος του. Κοιτούσε τα ρούχα με απογοήτευση, ώσπου βρήκε μόνος του μία μπλούζα που είχε πάνω ένα μικρό προβατάκι. Μου την δείχνει και μου λέει πως αυτή θα αγοράσουν. “Μήπως τελικά ο βοσκός δεν είναι και τόσο κακός ρόλος;” τον ρώτησα για να μου απαντήσει “εμένα δε μου αρέσει καθόλου, όμως τώρα θα είμαι αληθινός βοσκός αφού θα έχω και προβατάκι”. Η μαμά του και εγώ ξεσπάσαμε σε γέλια, είχαμε βάλει κι εμείς το λιθαράκι μας να σωθεί η παράσταση.

Φυσικά και δεν έχω χρόνο να ψωνίσω για τον εαυτό μου αυτές τις ημέρες. Ψωνίζω όμως δια αντιπροσώπων, μέσω συγγενών και φίλων που με εξυπηρετούν, εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο κακό αυτό! Λόγω του συνεχούς ωραρίου συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο κι έτσι εισπράττω την καλή διάθεση των ημερών. Μόνο η ανταλλαγή ευχών με τον κόσμο που μπαίνει καθημερινά στο μαγαζί μπορεί να κάνει έναν πωλητή να βιώνει και αυτός το κλίμα των Χριστουγέννων ακόμα και αν ο ελεύθερος χρόνος του δεν του το επιτρέπει. Κι ίσως τελικά αυτές να είναι οι ιδανικές γιορτές».

Ο Άρης Μ., υπάλληλος καζίνο, πριν λίγα Χριστούγεννα έκανε πολύ ευτυχισμένη (και λίγο πιο πλούσια) μια ηλικιωμένη κυρία

Για ευνόητους λόγους, ο Άρης δε ήθελε να φωτογραφηθεί…ας θυμηθούμε τον Κλάιβ Όουεν στον αξέχαστο «Κρουπιέρη» του Μάικ Χότζες.

«Δουλεύω στο Regency Casino Mont Parnes 15 χρόνια, και μπορώ να πω ότι ακόμα δεν έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για τη συγκεκριμένη δουλειά, καθώς ο συνδυασμός της διασκέδασης με το παιχνίδι, δε συναρπάζει μόνο τους πελάτες, αλλά και εμάς. Στο παρελθόν, λόγω της ιδιότητάς που έχω και ως μουσικός, είχα δουλέψει σε μουσικές σκηνές. Τελείως διαφορετικός τρόπος διασκέδασης σε σχέση με το καζίνο. Ο εναλλακτικός τρόπος διασκέδασης που προσφέρεται εδώ, πιστεύω ότι γίνεται ελκυστικός στους πελάτες, λόγω της αδρεναλίνης που ανεβαίνει κάθε στιγμή.

Επειδή τα Χριστούγεννα και οι γιορτές είναι συνδεδεμένα με το παιχνίδι, φυσικό είναι, το μεγαλύτερο ποσοστό να αποτελείται από νέους πελάτες. Όμως θα σας πω μια ιστορία με πρωταγωνίστρια μια κυρία ηλικιωμένη…
Κάποια χρόνια πριν, λοιπόν, είναι περίοδος των Χριστουγέννων και κάθεται στο τραπέζι της ρουλέτας που εργαζόμουν μια κυρία μεγάλης ηλικίας που δεν έβλεπε πολύ καλά. Για αρκετή ώρα πόνταρε -στο νούμερο 17- μάρκα αξίας 5€, η οποία έχει μπλε χρώμα. Κάποια στιγμή, και χωρίς να το καταλάβει, πόνταρε πάλι στο 17, μάρκα αξίας 100€, η οποία έχει μαύρο χρώμα. Γυρίζω τη ρουλέτα και η μπίλια σταματάει στο νούμερο 17. Άρχισα να ρωτάω σε ποιον ανήκει η μάρκα, ώστε να προχωρήσω στην πληρωμή. Καμία απάντηση, κανένας υποψήφιος τυχερός,  άμεσα ακολουθήσαμε τις διαδικασίες για τον εντοπισμό του. Καθώς δεν έχουμε το δικαίωμα, βάσει κανονισμών να σταματήσουμε το παιχνίδι, αλλά και να αποσύρουμε ποντάρισμα που έχει τοποθετηθεί στο τραπέζι μέχρι να βρεθεί ο τυχερός, γύρισα τη ρουλέτα κι έριξα τη μπίλια. Ήρθε πάλι το νούμερο 17. Και μαζί με το νούμερο, ήρθε και η απάντηση από το τμήμα επιτήρησης για το ποιος είναι ο τυχερός. Ενημερώσαμε την κυρία για τα δύο πονταρίσματα που είχε κάνει κατά λάθος, και της έδωσα την πληρωμή που αντιστοιχούσε σε χιλιάδες ευρώ. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη, η εικόνα της έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου.

Τις ημέρες των Χριστουγέννων επικρατεί και στον εργασιακό χώρο μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Σίγουρα, θα προτιμούσα να περάσω τις γιορτές με την οικογένειά μου, αλλά κατά κάποιο τρόπο θα έλεγα ότι αυτό κάνω. Μετά από τόσο χρόνια εργασίας, έχουμε αναπτύξει με τους συναδέλφους ισχυρούς δεσμούς φιλίας, μπορούν να θεωρηθούν και αυτοί οικογένεια».

Ο Δήμος Λαψάτης, ανθοπώλης, πιστεύει ότι πρέπει να ξαναβάλουμε τα λουλούδια στα Χριστούγεννά μας

«Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος ευφορίας. Τα ωράρια μας είναι δύσκολα, αλλά η δουλειά είναι ωραία. Αυτές τις μέρες, για μένα η πολλή δουλειά δε μεταφράζεται μόνο στο πόσοι πελάτες θα μπουν στο μαγαζί αλλά και σε προετοιμασία, ο στολισμός του μαγαζιού είναι χειροποίητος και χρειάζεται δέκα μέρες για να ολοκληρωθεί.

Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο αυτή την περίοδο, την αλλαγή στη διάθεσή του, έχει όρεξη να προσφέρει δώρα. Όπως και να το κάνουμε το λουλούδι συμβολίζει τη χαρά και τη ζωή, μένει να το καταλάβουν βέβαια οι νεότεροι που έχουν στραφεί κυρίως στο φαγητό και στο ποτό όταν πρόκειται να αγοράσουν κάτι για να κάνουν μια επίσκεψη. Εκτός από τα αλεξανδρινά που φεύγουν πολύ αυτές τις μέρες, συνήθως λουλούδια προτιμούν πελάτες μεγαλύτερης ηλικίας.

Το μαγαζί υπάρχει 38 χρόνια, εγώ εργάζομαι τα τελευταία 5 σ’ αυτό. Όταν ήμουν παιδί θυμάμαι το πεζοδρόμιο μπροστά γεμάτο με μπουκέτα, θυμάμαι να έρχεται κόσμος πριν τις γιορτές για να αγοράσει λουλούδια, όχι για να τα πάει κάπου δώρο αλλά, για να στολίσει το σπίτι του. Αυτή η συνήθεια δεν υπάρχει πλέον. Τη δεκαετία του ‘80, παραδοσιακά έβαζαν στο σπίτι κόκκινο χρώμα τα Χριστούγεννα, λευκό την Πρωτοχρονιά, έπειτα χάθηκε κι αυτό.  Κάποτε μας είχαν πάρει μέχρι και τη στολισμένη βιτρίνα με αποτέλεσμα να τη φτιάχνουμε από την αρχή, ενώ πριν μερικά χρόνια ανοίγαμε και μετά την αλλαγή του χρόνου για ποδαρικό».

Ο Γιάννης Νέγκογλου, ζαχαροπλάστης, ξέρει ότι τις γιορτές ακόμα και να ξενυχτήσει, το άλλο πρωί θα είναι στη θέση του να φτιάχνει γλυκά

«Όλα τα προηγούμενα χρόνια δούλευα σε εργαστήρια και δεν είχα επαφή με τον κόσμο. Κάνω αυτή τη δουλειά από το 2000, δικό μου μαγαζί άνοιξα τον Μάρτιο. Έτσι κι αλλιώς, είναι ένα επάγγελμα που έχει απαιτητικό ωράριο, έρχεσαι πρωί και φεύγεις το βράδυ, στις γιορτές οφείλεις όμως να έχεις κάνει και προετοιμασία, να έχεις τα γλυκά που ξέρεις ότι θα ζητήσει ο κόσμος για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις του.

Από τούρτες και σοκολατάκια, αλμυρά και γλυκά μπισκότα, κέικ και τσουρέκια, τα Χριστούγεννα φεύγουν όλα, διαλέγει ό,τι θέλει ο καθένας για να τα πάει σε μια επίσκεψη ή για να έχει στο σπίτι του κέρασμα. Στο debate κουραμπιές -μελομακάρονο, κερδίζει το μελομακάρονο, τουλάχιστον σε μας.

Τα πιο περίεργο που μπορεί να μου τύχει εν ώρα εργασίας, αλλά συμβαίνει, είναι να έρθει πελάτης με το κινητό του, να μου δείξει μια φωτογραφία από το ίντερνετ και να μου πει “θέλω αυτό”, χωρίς πολλές φορές να γνωρίζει τι ακριβώς είναι. Τότε πρέπει να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω πως ό,τι βλέπει στη φωτογραφία μπορεί να μην είναι καν πραγματικό γλυκό, ενώ παράλληλα πρέπει να του βγάλω κι αυτό που ζητάει για να μην υπάρχουν παράπονα. Πάντα όμως οι πελάτες έχουν καλύτερη διάθεση στις γιορτές, έχουν όρεξη για δώρα, θέλουν να αγοράσουν ο ένας στον άλλον από κάτι, να προμηθευτούν εποχιακά γλυκά. 

Είναι δύσκολο για μένα να κάνω γιορτές, δεν κλείνουμε καθόλου. Ακόμα κι όταν δεν είχα το δικό μου μαγαζί δεν είχα πάρει ποτέ άδεια Χριστούγεννα και Πάσχα, μόνο το καλοκαίρι -τον Αύγουστο- μπορώ να χαλαρώσω. Τις ημέρες των Χριστουγέννων, μπορεί το βράδυ μόλις κλείσει το μαγαζί να βγω για να γιορτάσω, όμως το επόμενο πρωί θα είμαι πάλι εδώ για να ετοιμάσω γλυκά». 

Ο Χρήστος Μαγγίνας, σερβιτόρος, γνωρίζει ότι τα Χριστούγεννα ο πελάτης γίνεται ένα κλικ πιο απαιτητικός

«Αν εξαιρέσεις τη μέρα της γιορτής μου, στις 25 του μήνα, δεν υπάρχουν Χριστούγεννα που να έχω κάτσει. Γιορτές για μένα είναι τα ρεπό μου, τότε θα μαζευτώ με τους φίλους μου σε κάποιο σπίτι, τότε θα δω και τους δικούς μου, δεν κάνω απαραίτητα ρεβεγιόν. Προτιμώ να μένω μέσα, αφού με τη δουλειά είναι σαν να βγαίνω κάθε μέρα.

Κάνω αυτή τη δουλειά έξι χρόνια, το ότι δουλεύω στο κέντρο της Αθήνας με έχει βοηθήσει πολύ γιατί στα μαγαζιά του θα συναντήσεις κάθε είδους πελάτη. Αν αυτός είναι απαιτητικός, τις γιορτές θα ειναι ένα κλικ παραπάνω. Ο αγαπημένος μου πελάτης είναι εκείνος που θα έρθει, θα κάτσει να φάει ή να πιει, θα διασκεδάσει, θα ευχαριστηθεί και θα μας πει ότι θα ξανάρθει, επειδή τον εξυπηρετήσαμε όπως πρέπει. Το πιο σημαντικό για όσους κάνουμε αυτή τη δουλειά είναι να έρθει ένας πελάτης με καλή διάθεση και εμείς να την ενισχύσουμε.

Σίγουρα τα Χριστούγεννα είναι μια μεγάλη γιορτή κι όλοι θέλουν να περνάνε καλά, να τελειώσει ο χρόνος και να μπει ο επόμενος με διασκέδαση και ποτό. Κι ενώ η Αθήνα είναι όμορφη τα Χριστούγεννα, νομίζω δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να φεύγεις απ’ αυτή, να γιορτάζεις με τους δικούς σου ανθρώπους στο χωριό σου ή κάπου αλλού. Χαίρομαι με όσους βρίσκουν χρόνο να φύγουν από την πόλη».