Παύλος Τσίμας: «Ένας Έλληνας στα 25 του έχει ψηφίσει περισσότερες φορές από ένα Άγγλο στα 50 του».
1. Καλό ερώτημα. Αλλά θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί επίσης: Ποιο είναι το νόημα των εκλογών σε μια χώρα που μετέχει σε μια νομισματική ένωση, που δεν έχει την δυνατότητα να παρεμβαίνει στην οικονομία μέσω της υποτίμησης του νομίσματός της ή μέσω των επιτοκίων της κεντρικής της τράπεζας, δεν μπορεί να αυξάνει τα ελλείμματά της για να χρηματοδοτείται, πρέπει να στέλνει τον προϋπολογισμό της για έγκριση στις Βρυξέλλες κλπ, κλπ; Το ερώτημα, δηλαδή είναι: Χωρίς πλήρη ελευθερία στην άσκηση νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής δεν έχει νόημα η δημοκρατία; Δεν το πιστεύω. Θα ήταν σαν να δεχόμασταν ότι πάμε να ψηφίσουμε για να εκλέξουμε εκείνους που θα μας διορίσουν στο δημόσιο, θα μας επιτρέψουν να φοροδιαφεύγουμε ή θα μας προσφέρουν παροχές. Και τίποτε άλλο. Άλλωστε, για να βάλουμε και μια σταγόνα ιστορίας στο παιχνίδι, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος κέρδισε τις πρώτες του εκλογές, η Ελλάδα βρισκόταν υπό αυστηρότερο από το σημερινό καθεστώς οικονομικής επιτήρησης, διεθνούς οικονομικού ελέγχου.
2. Αν τα δύο μεγάλα κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ έχουν συνυπογράψει το νέο μνημόνιο και έχουν και οι δύο δεσμευτεί να το εφαρμόσουν, έσβησαν οι διαφορές ανάμεσά τους; Ελπίζω σ ένα καλύτερο σενάριο. Ότι μπορεί απλώς να μετατοπιστεί η βασική διαχωριστική γραμμή της πολιτικής, να επανέλθουμε από το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» στο «δεξιά-αριστερά». Οπότε, δεν θα ξαναδούμε κάτι τόσο τερατώδες όσο μια συνεργασία ενός κόμματος της αριστεράς με το ελληνικό κόμμα του tea party.
3. Ένας Έλληνας στα 25 του έχει ψηφίσει περισσότερες φορές από ένα Άγγλο στα 50 του. Οι εκλογές είναι το Πάσχα της Δημοκρατίας, είχε πει κάποιος παλιός, αλλά το Πάσχα έχει την αξία του επειδή είναι μια φορά το χρόνο. Πως θα το ζούσαμε αν ερχόταν κάθε μήνα; Οι συχνές εκλογές φθείρουν, νομίζω. Είναι σαν να μειώνουν την αξία της ψήφου μας. Κι είναι κι αυτό ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι που την διεκδικούν είναι όλο και πιο αναλώσιμοι κι εκείνοι που εμείς διαλέγουμε όλο και ελαφρύτεροι. Αλλά δεν είμαι απαισιόδοξος. Πιστεύω ότι μια φάση τελειώνει. Ζήσαμε μια φάση κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος, μια φάση μετάβασης που γέννησε κάθε είδους τέρατα. Κάποια στιγμή το καινούργιο θα έρθει στο φως. Ίσως όχι τώρα. Όχι σ αυτές τις εκλογές, σ’ αυτή τη Βουλή. Το άρωμα του Δελφινάριου, φαίνεται πως θα συνεχίσει να μας συνοδεύει για λίγο ακόμη.
4. Τον Ιανουάριο, το κεντρικό σύνθημα των εκλογών ήταν η «ελπίδα». Υπήρχε ο ενθουσιασμός της αλλαγής, που έγινε μεγαλύτερος τους πρώτους μήνες μετά τις κάλπες. Τώρα ο ενθουσιασμός μοιάζει να έχει ξεθυμάνει και κανείς δεν τολμά να χρησιμοποιήσει τη λέξη ελπίδα στα συνθήματά του. Αυτό θα μπορούσε να είναι κι ένα σημάδι ενηλικίωσης. Αλλά μπορεί επίσης να γεννήσει σε ένα μέρος των ψηφοφόρων αντιδράσεις απατημένου εραστή, που θα απέχει απογοητευμένος ή θα ψηφίσει τσαντισμένος- Λεβέντη φέρ’ ειπείν.
Ο Παύλος Τσίμας είναι δημοσιογράφους στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο του Σκάι. Επίσης αρθρογραφεί στην εφημερίδα Τα Νέα.
Στην επόμενη σελίδα: Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης: «Οι εκλογές προκηρύχθηκαν τόσο γρήγορα και απότομα για ένα και μοναδικό λόγο: για να μην προλάβει το εκλογικό σώμα να συνειδητοποιήσει το μέγεθος των συνεπειών της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ».
