Ο Τζών Φιντζέραλντ Κένεντι (1917 – 1963) υπηρέτησε μόνο δύο χρόνια και δέκα μήνες, περίπου 1.000 μέρες, ως πρόεδρος των Ηνωμένων πολιτειών. Η θητεία του ήταν η έκτη πιο σύντομη θητεία Προέδρου στην αμερικάνικη ιστορία. Όλοι οι υπόλοιποι Πρόεδροι με αντίστοιχη θητεία αναφέρονται ελάχιστα ή έχουν ξεχαστεί τελείως, εκτός ίσως από τον Warren Harding o οποίος αναφέρεται ως παράδειγμα προέδρου προς αποφυγή. Ο Κέννεντυ είναι διαφορετική περίπτωση. Από τότε που δολοφονήθηκε τον Νοέμβριο του 1963, πολλές μελέτες έχουν γραφτεί για την ζωή του, την θητεία του και την πολιτική κληρονομιά του. Πενήντα χρόνια μετά, ο Πρόεδρος Κένεντι συνεχίζει να γοητεύει ιστορικούς, media, και απλούς ανθρώπους μέσα και έξω από τα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στα τέλη περίπου της δεκαετίας του ’50, ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται στην κορύφωση του. Κυριαρχεί το δόγμα της “αμοιβαία διασφαλισμένης καταστροφής” ανάμεσα στην Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες,” Mutually Assured Destruction” ή αλλιώς MAD, και πραγματικά φαίνεται ότι τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή. Είχε ήδη ξεκινήσει το 1950 από μια ομάδα πολιτικών δημαγωγών με επικεφαλής τον γερουσιαστή Μακάρθι η αντικομουνιστική εκστρατεία , γνωστή και ως η “επίθεση των πρωτογόνων” με σκοπό την υποτιθέμενη εκκαθάριση των κουμουνιστών που είχαν εισχωρήσει στο στρατό, στην δημόσια διοίκηση και στη βιομηχανία των υπηρεσιών. Από αυτή την ομάδα θα ξεχωρίσει μελλοντικά ο Νίξον. Αυτό το κυνήγι των μαγισσών θα υπερβάλλει την αντικομουνιστική υστερία και θα κάνει την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική όλο και λιγότερο ευέλικτη. Ο πόλεμος της Κορέας θα τελειώσει με ισοπαλία το 1953. Ο Στρατηγός Μακάρθουρ θα αποστρατευτεί μετά από τις επίμονες συμβουλές του για χρησιμοποίηση πυρηνικών στην Κορέα. Ο Πρόεδρος Αϊζενχαίουερ προς το τέλος της δεύτερης θητείας του θα προειδοποιήσει για το “στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα” σαν τη μεγαλύτερη διαπλοκή επενδυμένων συμφερόντων που είχε γνωρίσει ποτέ ο κόσμος σε καιρούς σταθερής ειρήνης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Ενώ η Ουάσιγκτον και η εξωτερική πολιτική της έχει καταληφθεί από την αντικομουνιστική υστερία, στην αμερικανική κοινωνία συντελούνται μεγάλες αλλαγές.
Η επέλαση της μικρής οθόνης
To 1951 περίπου αρχίζει η χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Εκπομπές όπως το See it now (1951 CBS), Today Show (1951 NBC) και The Tonight Show (1954 NBC) θα αρχίσουν να ψυχαγωγούν και γενικά να επηρεάζουν ένα μεγάλο κοινό δίπλα στο πιο παραδοσιακό ραδιόφωνο. Το 1956 ένα νεαρός στην εκπομπή The Ed Sallivan show θα σοκάρει την κοινή γνώμη με το προκλητικό κούνημα του των γοφών του σε ένα γρήγορο ρυθμό. Πρόκειται για τον Elvis Prisley και για το Rok ‘en Rol. Πριν μια χρονιά είχε προηγηθεί ο Bill Haley με το Rock around the clock. O ήχος τους που κερδίζει ραγδαία τα λευκά μεσοαστικά στρώματα, προέρχεται από την εγκάρσια γραμμή που αρχίζει από το νότο και τον Μισσισιπή και τελειώνει βόρεια στα περίχωρα του Σικάγου και Ντήτροϊτ, παραδοσιακός δρόμος μετανάστευσης των μαύρων σε αναζήτηση για δουλειά που έπαιρναν μαζί τους και τη μουσική του μπλούζ και της τζαζ. Με την αρχή της δεκαετίας του 60 οι πρώτοι early baby boomers εμφανίζονται ως teenagers, έτοιμοι για μια ιδεολογική διαφορετικότητα, και, έστω και συμβολικά, με μια επαναστατική πνοή για να σπάσουνε ταμπού και συμβάσεις. Ταυτόχρονα οι διαφυλετικές συγκρούσεις οξύνονται. Οι έγχρωμοι υφίστανται, κυρίως στον νότο, τυπικές διακρίσεις σε θέματα εκπαίδευσης και σε άλλα ζητήματα καθημερινότητας, και, στο σύνολο της χώρας, άτυπες διακρίσεις στο χώρο εργασίας. Η χώρα σαρώνεται από διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες.
Συμβόλιζε μια νέα φρέσκια ιδέα περί πολιτικής, με ηθικές αναφορές.Τις ελπίδες του τις ενστερνίστηκε όλη αυτή η γενιά που θα ανδρωθεί κατά τη δεκαετία του 60 και θα επικαλείται τη μνήμη του. Ο μύθος του Κάμελοτ με τον Κέννεντυ στην κορυφή του τραπεζιού ως Αρθούρος είχε γεννηθεί.
Μέσα σε αυτό το αντιφατικό τοπίο ο Κένεντι, ήρωας πολέμου, σε ηλικία μόνο σαραντατριών χρονών θα θέσει υποψηφιότητα και (χάρις και στη δύναμη της νεαρής τότε τηλεόρασης-το μεταξύ τους debate είναι το πρώτο στην Ιστορία) θα κερδίσει τον Νίξον το 1960 με ελάχιστη διαφορά ψήφων. Νέος, από καλή οικογένεια της Βοστόνης, good-looking, θα κερδίσει έναν αντίπαλο που μπροστά του φαινόταν δύστροπος, χωρίς ευχέρεια λόγου και που ίδρωνε συνέχεια. “How did I manage to beat a guy like this by only a hundred thousand votes?” Είχε αστειευτεί μια φορά με τον Νίξον. Ωστόσο στην προεκλογική του εκστρατεία, καθώς και στην θητεία του η θέση του, θα είναι η θέση ενός συνεπούς αντικομουνιστή. “Ο εχθρός είναι το ίδιο το κομουνιστικό σύστημα, που αμείλικτα, ακόρεστα και ακατάπαυστα συνεχίζει την πορεία του για να κυριαρχήσει στον κόσμο ….Αυτή δεν είναι μια πάλη για την υπεροχή των όπλων. Είναι επίσης μια πάλη για υπεροχή μεταξύ δύο συγκρουόμενων ιδεολογιών: της ελευθερίας υπό τη σκέπη του Θεού εναντίον της ωμής, άθεης τυραννίας”. Φυσικά χωρίς αντικομουνιστική ρητορεία δεν θα είχε καμία ελπίδα στην πολιτική γενικότερα. Το πιο σημαντικό είναι οι προσδοκίες που είχαν εναποθέσει στον Κένεντι και τους συνεργάτες του οι υποστηρικτές του. Συμβόλιζε μια νέα φρέσκια ιδέα περί πολιτικής, με ηθικές αναφορές, μια σιγουριά για το μέλλον και μια πεποίθηση ότι η χώρα του μπορεί να παλέψει με τις αντιξοότητες τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό και να βρει τον δρόμο προς την ευμάρεια, σε αντίθεση με το ανασφαλές συμπλεγματικό συντηρητικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον. Τις ελπίδες του τις ενστερνίστηκε όλη αυτή η γενιά που θα ανδρωθεί κατά τη δεκαετία του 60 και θα επικαλείται τη μνήμη του. Ο μύθος του Κάμελοτ με τον Κένεντι στην κορυφή του τραπεζιού ως Αρθούρος είχε γεννηθεί.
Στην επόμενη σελίδα ο Κένεντι στο Βερολίνο και η δολοφονία στο Ντάλας.
