Η επιστροφή του Ζοτς – Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για ένα βράδυ σε μια ταβέρνα στην Πλάκα

Τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τον θυμάμαι πριν σχεδόν 20 χρόνια να παίρνει το γνωστό μελιτζανί του χρώμα, όταν σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει (ήταν ακόμη προπονητής στη Ρεάλ Μαδρίτης) τον ρώτησα αν αποδέχεται το προσωνύμιο «Γκαστόνε». Μιλούσε, ήδη, καλά ισπανικά, αλλά εκείνη την ώρα μουρμούρισε δυο τρία σέρβικα μπινελίκια.

Τον θυμάμαι, βέβαια και σαν παίκτη, όταν έπαιζε στην Παρτιζάν. Ένας … ξύλινος πλέι-μέικερ, που ήξερε, όμως, κάθε φορά που και σε ποιον έπρεπε να δώσει την μπάλα. Είχε αίσθηση του γηπέδου και όπως αποδείχθηκε μεγάλη αίσθηση του παιχνιδιού.

Ήταν όμως αρκετά χρόνια αργότερα, σε μια ταβέρνα στην Πλάκα, που συνειδητοποίησα γιατί ο Ομπράντοβιτς πέτυχε όσα πέτυχε, κέρδισε όσα κέρδισε και έγινε μέσα σε μια εικοσαετία ο κορυφαίος προπονητής στην Ευρωλίγκα. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, βρέθηκα σε μια ωραία μπασκετική παρέα, που είχε στήσει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, που σε μια επίσκεψή του στην Αθήνα, ήθελε να δει κάποιους καλούς φίλους.

Ο Κώστας Μπογατσιώτης, βοηθός του στον Ολυμπιακό και φίλος του Ντούντα, είχε προετοιμάσει το κλίμα με τα αστεία του, ο Τάκης Λιβιεράτος στενός συνεργάτης του Ίβκοβιτς σε Πανιώνιο και Ολυμπιακό, έβαζε κρασί. Κάποια στιγμή προστέθηκαν στην παρέα ο κουμπάρος Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Δημήτρης Ιτούδης, που είχαν ολοκληρώσει την προπόνηση με τον Παναθηναϊκό.

Έτυχε, ο Ζοτς να κάτσει δίπλα μου. Πιάσαμε την κουβέντα. Μου μιλούσε, σχεδόν, μισή ώρα για τον επόμενο αγώνα του Παναθηναϊκού, τον κορυφαίο παίκτη των αντιπάλων του και το πώς έπρεπε να προετοιμαστεί η ομάδα του για να πάρει τη νίκη. Λες και έπαιζε τελικό των πλέι-οφ, ή ένα κρίσιμο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα. Μόνο … σύστημα με τα ποτήρια δεν μου έδειξε, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι προπονητές σε στιγμές έκστασης.

Κι όμως, εννοούσε τον Ιμπραήμ Τζάαμπερ και το Αιγάλεω. Με αυτούς έπαιζε την επόμενη μέρα ο Παναθηναϊκός…

Ο Γιάννης Φιλέρης είναι αρχισυντάκτης του sport24 και μόνιμος αρθρογράφος στο Φως Των Σπορ. Και Λίβερπουλ.