Εν έτει 2007 μερικοί ιδιοκτήτες δισκοπωλείων στην Βαλτιμόρη της Αμερικής σκέφτηκαν «Γιατί να υπάρχει παγκόσμια μέρα για κάθε λογής πράγμα και εμείς ,που περνάμε και κρίση, να μην έχουμε καθιερώσει μία;». Κάπως έτσι προέκυψε το Record store day που γιορτάζεται ανά την υφήλιο κάθε τρίτο Σάββατο του Απριλίου. Εκείνη τη μέρα τα μικρά ανεξάρτητα δισκοπωλεία έχουν την τιμητική τους, αφού αρκετές δισκογραφικές εταιρείες τα τροφοδοτούν με επετειακές εκδόσεις βινυλίων. Με αφορμή λοιπόν αυτή τη γιορτή της μουσικής που κοντοζυγώνει, ιδιοκτήτες δισκοπωλείων της Αθήνας μιλούν στην Popaganda για τις προσωπικές τους ανησυχίες γύρω από τη μουσική, την επιστροφή του βινυλίου και τις δυσκολίες που περνά η μουσική βιομηχανία.
Amberola Vinyl Store (Νηλέως 55, Θησείο, τηλ: 2104022413)
Η νέα άφιξη στον κόσμο του βινυλίου άνοιξε στις αρχές του χρόνου σε μια γειτονιά της γραφικής Πλάκας. Ο B.D Foxmoor άφησε πίσω του το μακρινό Πέραμα προκειμένου να δημιουργήσει ένα «μουσικό καταγώγι» γεμάτο με soul, funk, jazz, folk και rock ήχους. Το πιο δυνατό χαρτί του μαγαζιού είναι φυσικά η hip hop συλλογή του, αφού διαθέτει πάνω από 4.000 σχετικούς τίτλους στα ράφια του. Ο ιδιοκτήτης συμβουλεύει τους μουσικόφιλους να αγοράζουν αυτό που πραγματικά τους αρέσει και να μη στοχεύουν μόνο σε δίσκους που θα τους κάνουν συλλέκτες, ενώ όσον αφορά την επιστροφή στο vintage και κατά συνέπεια στο βινύλιο, ο ίδιος είχε δηλώσει σε προηγούμενη συνέντευξή του στην
Popaganda: «Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, το CD πάντα το θεωρούσα ευτελές προϊόν, μια ψευδαίσθηση. Όσο για το βινύλιο, ψωνίζω δίσκους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήταν για δεκαετίες φετίχ των κοινωνιών. Ο δικός μας αγώνας, χρόνια τώρα, ήταν να παραμείνει ζωντανό. Είναι αλήθεια ότι σήμερα είναι μόδα, είναι λίγο hipster. Το παρήγορο όμως είναι ότι όλες οι πρέσες που ήταν παροπλισμένες στον κόσμο, έχουν αρχίσει τώρα να κόβουν βινύλια σωρηδόν. Είμαι πιο ρομαντικός και δεν ζω με την καχυποψία πολλών άλλων δισκάδων. Θεωρώ ότι μόνο σε καλό μπορεί να βγει όλη αυτή η ιστορία».
Αrt Nouveau (Αραχώβης 42, Εξάρχεια, τηλ.: 210 3843556)
Το υπόγειο στην οδό Αραχώβης είναι ενημερωμένο γύρω από όλα τα είδη του rock, από τα ’60ς έως σήμερα, και διαθέτει προσφορές που ξεκινούν από ένα ευρώ. Ο Νίκος λατρεύει την ζωντάνια που φέρνει μαζί του ο νεαρόκοσμος στην περιοχή των Εξαρχείων. «Βρίσκομαι εδώ από τον Φλεβάρη του ’83. Σπούδασα οικονομικά στην Αγγλία αλλά κάποια στιγμή αποφάσισα να ανοίξω το δικό μου δισκοπωλείο. Έχω πιστούς πελάτες και πολλοί από αυτούς με γνώρισαν μέσα από τα κείμενα που έγραφα σε μουσικό περιοδικό της εποχής. Στο μαγαζί παρατηρώ πως τα Cd είναι αόρατα, όλοι έρχονται για τα βινύλια, γεγονός που δεν με θλίβει ιδιαίτερα αν σκεφτείς πως και εγώ δεν έχω τον ψηφιακό ήχο σε μεγάλη εκτίμηση. Αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος είναι το βρώμικο ψωμί του Σαββόπουλου αλλά από ξένους δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω μόνο έναν. Πιστεύω ακράδαντα πως αν στα ’60ς υπήρχαν οι υποδομές που έχουν τα σημερινά στούντιο παραγωγής, θα ακούγαμε παπάδες».
Spindle Vinyl Records (Διδότου 49, Εξάρχεια, τηλ.: 210 3625362)
Το συγκεκριμένο δισκοπωλείο ειδικεύεται στο post punk, new wave και indie. Στον Μάκη κάνει εντύπωση ότι υπάρχουν τύποι στο you tube που καθαρίζουν με ξυλόκολλα τους δίσκους, κάτι το ποίο βρίσκει τουλάχιστον δολοφονικό. «Μου φαίνεται ακατανόητη η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας. Μέσω διαδικτύου δεν μπορείς να εμπλουτίσεις τις μουσικές σου γνώσεις. Δέχομαι το iPod σαν το walkman του σήμερα, αλλά αν αγαπάει κάποιος τη μουσική είναι σαν να έχει καταδικάσει τον εαυτό του να ακούει μουσική από τρανζίστορ. Δεν πιστεύω επίσης πως η ποσότητα στους δίσκους σε κάνει καλό συλλέκτη, αλλά η ποιότητα. Δεν είμαι πολέμιος του Cd, γιατί προτιμώ να έχει κάτι έστω και σε ψηφιακή μορφή από το να μην το έχω καθόλου αν δεν το βρίσκω σε βινύλιο. Δεν θέλει να κάνω το μαγαζί μου μουσείο φέρνοντας πολύ ακριβούς δίσκους».
Vinyl Microstore (Διδότου 34, Εξάρχεια, τηλ.: 210 3614544)
Ιδανικό για όσους θέλουν να εντρυφήσουν στην Jazz, στα country blues, στη noise και στη σύγχρονη πειραματική μουσική. Ο Κωνσταντής θεωρεί πως δεν υπάρχει περιορισμός στα είδη μουσικής που φέρνει, αρκεί να είναι κάτι που έχει μια ιδιαίτερη προσέγγιση και ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Δεν είναι ένθερμος υποστηριχτής της παγκόσμιας ημέρας δισκοπωλείου, όπως και όλων των άλλων παγκοσμίων ημερών τέτοιου τύπου. «Δυστυχώς οι ηλικίες που έρχονται στο μαγαζί είναι αυτές που βρίσκονται υπό το καθεστώς της ανεργίας. Είναι παιδιά δηλαδή που θέλουν να αναπτύξουν το χόμπι τους αλλά δυσκολεύονται οικονομικά. Είναι λογικό να απομυθοποιείται το Cd, γιατί όλοι μας το υποδεχτήκαμε με μεγάλο ενθουσιασμό ως κάτι καινούργιο, αλλά αποδείχθηκε πως είναι πολύ ακριβό για την ποιότητα ήχου που προσφέρει, μη διαχρονικό και σίγουρα δεν έχει την αξία του βινυλίου αφού η παραγωγή του είναι πιο μαζική. Και οι κασέτες ήταν κάποτε μόδα , τώρα όμως την αγοράζουν παιδιά που δεν πρόλαβαν να την πιάσουν στα χέρια τους και να την χαρούν. Η βελόνα πάνω στο πικάπ έχει μια άλλη μαγεία. Διαφωνώ με όσους μιλάνε για την επιστροφή του βινυλίου. Για εμένα και για πολύ κόσμο δεν έφυγε ποτέ από το προσκήνιο. Αλλά η μουσική είναι πάνω από όλα, δεν χρειάζεται να είμαστε φετιχιστές».
Κasseta Records (Σοφοκλέους 5, Πλ. Κοτζιά, τηλ.:210 3210150)
Ο Δημήτρης βρίσκεται στη στοά της Σοφοκλέους εδώ και τρία χρόνια και η μουσική που προτιμά είναι αυτή που θα τον διασκεδάσει και θα τον κάνει να χορέψει σε ένα μπαρ. Γι’ αυτό το λόγο θα βρεις στο μικροσκοπικό αλλά καλοβαλμένο μαγαζί του από jazz μέχρι techno και house. «To όνομα του μαγαζιού οφείλεται στο ότι πρόλαβα την εποχή που γράφαμε τους δίσκους μας σε κασέτες. Είμαι συλλέκτης βινυλίων από την εφηβεία μου αν και δεν είχα ροκ ανησυχίες όπως έχουν οι περισσότεροι σε αυτή την ηλικία. Ξεκίνησα με italo disco και τα καλοκαίρια δούλευα σε μαγαζιά παίζοντας τέτοια μουσική. Η συλλογή μου απαριθμεί πέντε χιλιάδες βινύλια, κάποια είναι στο μαγαζί κάποια στο σπίτι, κάποια μάλλον δεν θα τα ξανακούσω ποτέ γιατί τα γούστα μου άλλαξαν με τα χρόνια. Το βινύλιο είναι χόμπι, όπως και το ψάρεμα, το κυνήγι και ο φιλοτελισμός, αυτό είναι που το κάνει ακριβό. Αν κάποιος όμως είναι ταγμένος σε αυτό είναι junkie, μπορεί να φοράει το ίδιο ρούχο για τρία χρόνια αλλά το δίσκο που επιθυμεί θα τον αποκτήσει. Άσε που θα έρθει με στόχο να αγοράσει ένα και θα καταλήξει να πάρει παραπάνω. Η σημερινή μου σχέση με το Cd είναι τρεις θεόρατες σακούλες σκουπιδιών που δεν ξέρω τι να τις κάνω. Είναι ένα ψυχρό αντικείμενο που μπαίνει σε ένα μηχάνημα και παίζει, δεν έχει ούτε την εμφάνιση ούτε την ποιότητα του βινυλίου».
Στην επόμενη σελίδα: Βowel of Noise, Dark Side, Rhythm Records, Imantas
