Μπορώ να σε ζαλίσω με νούμερα και να σου πω πόσα εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησαν το τελευταίο επεισόδιο ή να προσπαθήσω να σου εξηγήσω σε τι ακραία σημεία φτάνουν οι σκληροπυρηνικοί θαυμαστές του για να λύσουν τον πιο δραματικό, τηλεοπτικό θάνατο και μια ανάσταση με πιο πολλά ερωτηματικά κι απ’ αυτά στο Lost. Μπορώ ακόμα να σου δώσω μία (πολύ μεγάλη) λίστα με τις υποψηφιότητες σε Χρυσές Σφαίρες και Emmys αλλά και με τα βραβεία BAFTA που έχει πάρει. Τίποτα απ’όλα αυτά όμως δεν είναι ικανό να σου δείξει ποιο είναι το συστατικό που κάνει το Sherlock όχι απλά μια καλή σειρά, αλλά μια σειρά που παίρνει το αστυνομικό μυστήριο, του προσθέτει καλογραμμένους και πολυδιάστατους χαρακτήρες, τους ξεχειλίζει με συναίσθημα και καταλήγει να σου προσφέρει ένα έντονο δράμα που το τέλος του, μετά από δύο κύκλους, δε μπορεί παρά να φέρει δάκρυα στα μάτια σου.
Το συστατικό αυτό φανερώνεται λίγο πριν το τέλος του πρώτου επεισοδίου: ένας serial killer έχει σκοτωθεί, ο Sherlock παρολίγο να αυτοκτονήσει, ο Dr. Watson του έχει σώσει τη ζωή κι όμως, οι δύο τους λένε πολλά περισσότερα με τα βλέμματα πάρα με τις λέξεις. Κάνουν αστεία, πειράζουν ο ένας τον άλλο, γελάνε και σχεδόν παίζουν σα μικρά παιδιά. Είναι η πρώτη φορά που ο “ανθρωποδιώκτης” Sherlock νοιάζεται για κάποιον και παίρνει στα σοβαρά το νέο του συνεργάτη και είναι η πρώτη φορά που ο φοβιτσιάρης Watson θα αντιληφθεί μέχρι που μπορεί να φτάσει για να προστατεύσει το νέο του συγκάτοικο. Είναι αυτή ακριβώς η σχέση και η χημεία που έχουν μεταξύ τους, που σε κάθε επεισόδιο γίνεται όλο και πιο βαθιά, σα μια φιλία που δεν χρειάζεται απαραίτητα να συμπαθείς τον άλλο, αλλά θα’κανες τα πάντα γι’αυτόν.
Αυτή η χημεία φυσικά δε θα μπορούσε να αναπτυχθεί, χωρίς το ταλέντο του Benedict Cumberbatch και του Martin Freeman. Δύο ηθοποιοί που λες και γεννήθηκαν για να παίξουν αυτούς τους ρόλους. Το περίεργο παρουσιαστικό του Cumberbatch προσδίδει περισσότερη εκκεντρικότητα σ’ έναν ήδη εκκεντρικό, αντικοινωνικό και ιδιοφυιή Sherlock – “a highly functioning sociopath” όπως αυτοαποκαλείται – ενώ ο Dr. Watson του Freeman έχει την τέλεια αναλογία χιούμορ και ανθρωπιάς. Μαζί, είναι ένα από τα καλύτερα και πιο πετυχημένα τηλεοπτικά ζευγάρια και η επιτυχία της σειράς βασίζεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό στο πώς ζωντάνεψαν τους δύο αυτούς ήρωες της κλασσικής αστυνομικής λογοτεχνίας.
Μαζί τους όμως, ζωντάνεψε και το ενδιαφέρον για τα ίδια τα βιβλία του Sir Arthur Conan Doyle. Οι πωλήσεις τους αυξήθηκαν κατά 53% κατά την προβολή του πρώτου κύκλου το 2010, με τον αριθμό των αντιτύπων που ‘έφευγαν’ απ’τα ράφια κάθε εβδομάδα να διπλασιάζεται. Η Επιστήμη της Αφαίρεσης, ο τρόπος με τον οποίο παρατηρεί και λύνει τις υποθέσεις ο Sherlock, άρχισε να αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς, ενώ κυκλοφόρησαν και αρκετά βιβλία για το πώς μπορείς να μάθεις να σκέφτεσαι σαν τον Sherlock.
Η επιτυχία της σειράς ανανέωσε το ενδιαφέρον του κόσμου για έναν ήρωα που γεννήθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα και οι πρωταγωνιστές της έγιναν αστέρες που σύντομα η λάμψη τους θα έφτανε μέχρι το Χόλιγουντ και όλοι θα μιλούσαν για τη σειρά που είχε γίνει μανία.
Πριν λίγες εβδομάδες, αυτή η μανία έγινε εθνική τρέλα, όταν ανακοινώθηκε και επίσημα η επιστροφή τoυ Sherlock Holmes, με ένα special επεισόδιο την ημέρα των Χριστούγεννων και τον τρίτο κύκλο να κάνει πρεμιέρα το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Τα πρώτα teaser κυκλοφόρησαν μερικούς μήνες πριν, δείχνοντας έναν μυστακοφόρο Watson λίγο πριν συναντήσει για πρώτη φορά τον Sherlock, μια συνάντηση που οι πιστοί θαυμαστές της σειράς περιμένουν με αγωνία, άλλοι για να μάθουν επιτέλους πως επέζησε ο Sherlock στο τελευταίο επεισόδιο και άλλοι για να δουν ποια θα είναι η αντίδραση του Watson. Είναι μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της σειράς που αν είναι τόσο καλογυρισμένη, έντονη και δραματική όσο η τελευταία φορά που συναντήθηκαν αυτοί οι δύο, τότε σίγουρα θα κάνει πάλι, ένα ολόκληρο έθνος να κλάψει.
