«Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και οδηγήσαμε μέχρι το Ντόρτμουντ. Κοιμόμασταν στο δρόμο, δεν είχαμε καθόλου χρήματα, ένα βράδυ κάπου στις Άλπεις παραλίγο να πεθάνουμε από τον παγετό». Ο Σάκης μου περιγράφει μια ιστορία από τη δεκαετία του 90, τότε που πήγε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των Rotting Christ μέχρι τη Γερμανία, για να παραδώσει χέρι με χέρι το δίσκο της σε κάποιον μάνατζερ της Century Media Records.
Rotting Christ. Ίσως το πιο βλάσφημο όνομα μπάντας που έχει υπάρξει ποτέ. Και το επέλεξαν τρεις 16χρονοι στη Νέα Ιωνία, λίγο πριν τα τέλη της δεκαετίας του 80.
«Διαφορετικές εποχές εκείνες, πιο ρομαντικές κατά κάποιο τρόπο», μου λέει ο Σάκης. «Περιμέναμε πως και πως να έρθει το Σάββατο, να κάνουμε την καθιερωμένη βόλτα στα δισκάδικα της Αθήνας. Από τα “προάστια” κατεβαίναμε ακόμα και με τα πόδια, χρήματα δεν υπήρχαν πολλά. Βρισκόμασταν με φίλους, ακούγαμε μουσική, αγοράζαμε τα βινύλια, συζητούσαμε για συναυλίες. Δεν μας άρεσε ιδιαίτερα η κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώναμε, και μέσω της μουσικής ήρθαμε σε επαφή με μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων που είχαν τις ίδιες ανησυχίες».
Οι Motorhead, Venom και Celtic Frost τον «έπεισαν» πως πρέπει να παίξει και ο ίδιος μουσική, αλλά δεν μου εξήγησε πόσο «περίεργος» ήταν ο τρόπος με τον οποίο απέκτησε την πρώτη του κιθάρα. «Έμαθα να παίζω μόνος μου, χωρίς νότες ή δάσκαλο. Και νομίζω πως η τεχνική που ανέπτυξα φαίνεται και στον ήχο μας, ακουγόμαστε διαφορετικοί από άλλες μπάντες του χώρου» Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Δεν γνωρίζω αν οφείλεται στις κιθάρες ή στην παραγωγή ή σε κάτι άλλο γιατί μουσικός δεν είμαι, αλλά οι Rotting Christ είναι από εκείνες τις μπάντες, που αρκεί να ακούσεις μόλις το πρώτο ριφ ενός τραγουδιού για να καταλάβεις ότι είναι δικό τους.
Ο Σάκης μαζί με τον αδερφό του Θέμη, και τον Δημήτρη Πατσούρη, δημιούργησαν τους Rotting Christ το 1987. Ξεκίνησαν παίζοντας grind και death metal αλλά γρήγορα μετακινήθηκαν προς το πιο σκοτεινό black metal. Μέσω ανταλλαγής fanzines και συμμετοχών σε συλλογές απέκτησαν γρήγορα καλό όνομα στην ευρωπαϊκή underground σκηνή, γεγονός αξιοσημείωτο αν σκεφτεί κανείς πως ακόμα και σήμερα, με το ίντερνετ και με δεκάδες πλατφόρμες σχετικές με τη μουσική είναι πολύ δύσκολο για μια μπάντα από την Ελλάδα να “ακουστεί” έξω.
Τους είχα δει στο Λονδίνο πριν από αρκετά χρόνια, και μου είχε κάνει εντύπωση το ότι μέσα στο κατάμεστο venue υπήρχαν όλες οι «φυλές του Ισραήλ», από ξανθούς δίμετρους Vikings (με μαλλί ειδικά χτενισμένο για να μην τσαλακώνει στο head banging), μέχρι ημίγυμνους ιδρωμένους από το σπρωξίδι Άγγλους (οι Άγγλοι στις metal συναυλίες βγάζουν την μπλούζα τους στα πρώτα πέντε λεπτά, οπότε για τα υπόλοιπα 95 που διαρκεί η συναυλία οι υπόλοιποι κοιτάμε μια τη σκηνή και μια να αποφύγουμε τις ιδρωμένες πλάτες τους), και Λετονούς (οι οποίοι παραδοσιακά δεν γνωρίζουν καλά Αγγλικά και στις συναυλίες απλά βγάζουν κραυγές ευχαρίστησης όταν το τραγούδι είναι αρκετά γρήγορο). Αλλά δεν υπήρχαν Έλληνες.
Οι Rotting Christ είχαν καταφέρει από νωρίς να αποκτήσουν ένα fan base σε διάφορες πόλεις του κόσμου, χωρίς καν να έχουν παίξει εκεί. Κάτι που θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα όπως έδειξε η ιστορία. «Στην αρχή δεν είχαμε στο μυαλό μας αυτό. Θέλαμε απλά να παίξουμε μουσική. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε πως μπορεί να υπάρξουν άνθρωποι στην άλλη άκρη του κόσμου που θα γνωρίζουν τα τραγούδια μας, ή πως θα καταφέρουμε να βγάλουμε τα προς το ζην από αυτό. Ήμασταν απλά κάποιοι πιτσιρικάδες που θέλαμε πολύ να παίξουμε μουσική».
Πηγαίνω λίγο μπροστά, στη συνεργασία τους με την Diamanda Galas στο “Orders From The Dead” του 2010 (διασκευή που βρίσκεται στο δίσκο AEALO) η οποία τους έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργήσουν το πιο συγκλονιστικό, ανατριχιαστικό intro που έχω δει ποτέ σε συναυλία. Οι λέξεις ή οι εικόνες είναι δύσκολο να περιγράψουν την ατμόσφαιρα που δημιουργεί αυτό το μοιρολόι για τη σφαγή παιδιών και γυναικών στη Σμύρνη.
Ρώτησα το Σάκη για τις αρκετές Ελληνικές αναφορές που βλέπω πλέον στα τραγούδια τους, ιδιαίτερα στα τρία τελευταία albums. Σε μια κοινωνία που τα τελευταία χρόνια ψάχνει αφορμές για να παρεξηγηθεί και να παρεξηγήσει, αναρωτήθηκα αν η μπάντα έχει προβληματιστεί για το πως μπορεί κάποιοι να λάβουν αυτές τις αναφορές, έχοντας στο μυαλό μου το παράδειγμα του Αρτέμη / Ευθύμη από το χώρο του hip hop.
«Μου πέρασε από το μυαλό, αλλά δεν με επηρέασε. Από τη μια όλοι γνωρίζουν ποιοι είναι οι Rotting Christ, από που ξεκίνησαν και πως εξελίχθηκαν, από την άλλη η ελληνική ιστορία και μυθολογία είναι πολύ πλούσια και σου δίνει τη δυνατότητα να εντάξεις στοιχεία που κάνουν τη μουσική σου μοναδική. Παλιά η εταιρεία μας έλεγε πως ίσως πρέπει να ακουγόμαστε περισσότερο Αμερικάνοι. Γιατί να το κάνουμε αυτό; Υπάρχουν χιλιάδες Αμερικάνικες μπάντες που θα ακούγονται πιο “Αμερικάνοι” από εμάς. Χρησιμοποιούμε στοιχεία που προέρχονται από την Ελλάδα αλλά δεν μένουμε εκεί. Ιδιαίτερα στο KATA TON DAIMONA EAYTOU (2013) εξερευνούμε στοιχεία από τον πολιτισμό των Maya, τη Ρωσία, τη Ρουμανία κ.α. Υπάρχουν τόσα πράγματα εκεί έξω που μπορείς να εξερευνήσεις σαν μουσικός, και αν τα ελληνικά είναι ένα από αυτά θα τα χρησιμοποιήσουμε».
Μιλώντας για την Ελλάδα, τον ρώτησα αν σκέφτηκε ποτέ να ζήσει στο εξωτερικό. Γνωρίζω πως είναι δύσκολο και ακριβό να φέρεις μπάντες από το εξωτερικό για συναυλίες στη χώρα, οπότε φαντάζομαι πως εξίσου δύσκολο και ακριβό θα είναι για ξένους διοργανωτές να καλέσουν Ελληνικές μπάντες. «Έχεις δίκιο σε αυτό, υπήρχαν φορές παλαιότερα που μας καλούσαν σε φεστιβάλ και συναυλίες και τα χρήματα που λαμβάναμε πήγαιναν σχεδόν όλα σε έξοδα για το ταξίδι. Κάποια στιγμή τη δεκαετία του 90 σκέφτηκα πως ίσως πρέπει να μεταφερθούμε σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πόλη για να έχει η μπάντα μεγαλύτερη προβολή. Αλλά δεν το κάναμε. Η ποιότητα ζωής εδώ είναι καλύτερη.»
Ακόμα και τώρα;
«Σίγουρα η κατάσταση δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Απέχει αρκετά από αυτό. Αλλά έχω καταλήξει εδώ και καιρό πως τα χρήματα δεν είναι το παν στη ζωή. Εδώ είναι οι φίλοι μας, τα μέρη που μεγαλώσαμε και γνωρίζουμε, ακόμα και το κλίμα παίζει το ρόλο του. Η ποιότητα ζωής είναι καλύτερη, και όταν πλέον δεν είσαι μόνος αλλά έχεις και κάποιους ανθρώπους μαζί σου, θέλεις να τους προσφέρεις το καλύτερο δυνατό. Και αυτό θεωρώ πως είναι εδώ».
Φαντάζομαι έναν τεράστιο άτλαντα στο studio των Rotting Christ. Έναν άτλα γεμάτο πινέζες από τις πόλεις που έχουν παίξει. Πρόσφατα ξεπέρασαν τις 1000 συναυλίες. Αν υποθέσουμε πως μια εμφάνιση κατά μέσο όρο διαρκεί 100 λεπτά, τότε μιλάμε για 1,666 ώρες πάνω στη σκηνή. Πριν λίγες ημέρες ανακοίνωσαν πως θα παίξουν για πρώτη φορά στην Ταϋλάνδη. «Που δεν έχουμε πάει; Δεν έχουμε παίξει ακόμα στην Ιαπωνία. Αλλά σίγουρα θα παίξουμε και εκεί. Σύντομα».
Οι Rotting Christ θα εμφανιστούν στο Gagarin 205 το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου (Sold Out) και την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου. Στις 14 Δεκεμβρίου θα εμφανιστούν στο Principal Club, στη Θεσσαλονίκη.
