Πως την βλέπετε τη φετινή Ευρωλίγκα που ξεκινάει σήμερα, κύριε Τριαντάφυλλε;

Την βλέπω ιδιαίτερα ανταγωνιστική, αρκετά ενδιαφέρουσα και άκρως ελληνική. Τα τελευταία χρόνια εξάλλου (πέντε ελληνικές παρουσίες στους πέντε πιο πρόσφατους τελικούς και τέσσερις κατακτήσεις) η Ευρωλίγκα έχει γίνει κάτι σαν προσωπική μας υπόθεση. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα είναι και πάλι εκ των πρωταγωνιστών, μαζί με την πάντα ισχυρή ΤΣΣΚΑ, τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα. Η αλλαγή του συστήματος πέρσι, με τη δημιουργία ενός μακρύτερου και πιο σκληρού Top-16, αποδείχτηκε μια εξαιρετική επιλογή. Για τους φιλάθλους τουλάχιστον, οι οποίοι βλέπουν περισσότερο και ποιοτικότερο μπάσκετ χωρίς τις πολωνικές, γαλλικές και υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις στα πόδια τους. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια πρωτάθλημα, καθιστά πιο αμφίρροπη τη διοργάνωση και υποχρεώνει τις ομάδες να ζουν και να πεθαίνουν με το επόμενο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα βρέθηκε μια καραμπόλα μακριά από τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο κόντρα στην Τσεντεβίτα και τελικά έφτασε να κατακτά τον -δεύτερο συνεχόμενο- τίτλο του, κάνοντας πλάκα στο φάιναλ-φορ του Λονδίνου. Ο Παναθηναϊκός στη σεζόν της ανασυγκρότησης του έφτασε ως τους “8” και άγγιξε το φάιναλ-φορ, την ώρα που άλλες ομάδες που θάμπωσαν στις πρώτες φάσεις (Ζαλγκίρις, Σιένα) καταποντίστηκαν. Μαζί με αυτές και ο αστικός μύθος ότι η “Ευρωλίγκα σπρώχνει τις τουρκικές ομάδες, επειδή η Turkish Airlines είναι χορηγός της διοργάνωσης”, με τους Τούρκους να είναι τόσα χρόνια στην απ’ έξω και να αναγκαστούν να πάρουν (η Φενέρ δηλαδή) ακόμη και τον Ομπράντοβιτς για να δουν άσπρη μέρα. Αποδεικύνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια ότι δεν έχει σημασία ο κόπος (χρήματα), αλλά ο τρόπος. Και τουλάχιστον στο μπάσκετ το “the greek way” πιάνει τόπο.