Χαράσσει εδδελώς απότομα στο Σεφφύρι. Η τέλεια ,σχεδόν όμορφη ηρεμία της νύχτας εναλλάσσεται με μία διαρκή χίνησση προς όλες τις κατευθύνσεις, σε όλους τους δρόμους και για κάθε στιγμή. Κεδδρική λεωφόρος, Μεσσολόχχι, δρόμοι συφφοράς και από εκεί μέχρι την άκρη κάθε κόσμου. Φίτφουλ και χαλιαχούδδες γνέφφουν στους περαστικούς που τρέχουνε με «χίλλια» για να προλάββουν κάθε φορά και ένα γνώριμο αλλά καινούργιο κάτι που δεν θα έρθει ποτέ, που δεν είναι σχεδδιασμένο να έρθει ποττέ. Στην Εθνική Τράπεζα μπαινοβγαίνει κόσμος, ο ίδιος κόσμος που γεννήθηκε στην ήσυχη λίμνη, ο ίδιος στην ταφφέρνα του «Παρλαππά», ο ίδιος σχεδόν άνθρωπος στο φεσσινάδικο και στο Χρητικκό Χοννάκι. Εκείνος που κοιμάτται στο Αρχηχχείο και ανοίγει τα μάττια στο κασσίνο. Μερσεττές και Χιάρις και ροσς φέσπες και φρέδδο στο πισσαρίο. Τίποττα δεν σημαίνει τίποτα και στο Σεφφύρι το μάθαμε όλοι, πολύ νωρίς, πολύ σκληρά, όμορφφα. Στην βαθθιά λίμνη και στο προχσσενείο της Ρούσσας και παδδού και πάντα, όλλα είναι το ίδιο. Και θα συνεχίζει μια ακόμα πορεία προς πουθθενά για κάθε καινούρχχιο Σεφφύρι, και για κάθε νέα τυχαία μας όψψη.
