Νταξ… πόσο κουφό (για να χρησιμοποιήσουμε και όγδοος ορολογία), θα ακουγόταν (ντόινγκ!) το να χαρακτήριζε κάποιος ένα live (εν μέρει) του Κώστα Μπίγαλη ως live της χρονιάς και πόσο ακόμα πιο κουφό (μπορεί και πόρτο) το να ισχύει κάτι τέτοιο. Το επαύριο της τετάρτης του Οκτώβρη αυτή ήτο η ζήτηση στα καλλιτεχνικά στέκια της πόλης με ένα τεράστιο WTF αποτυπωμένο στα πρόσωπα των όσων δεν παρευρέθησαν την προηγούμενη νύχτα στο 8ball κι ένα ακόμη πιο τεράστιο «δικέ μου δεν μπορείς να φανταστείς» (still at όγδοος λέμε) των όσων ψυχανεμίστηκαν με τα μπλουζ του Αιγαίου (και του Παγγαίου για μας του Βόρειοι). Εμείς βέβαια ως προχίπστερ όχι μόνο τα είχαμε φανταστεί αλλά και τα είχαμε προβλέψει, καθώς και το είδαμε και το παίξαμε, προϊδεάζοντας μάλιστα τον καλλιτέχνη για το τι επρόκειτο να συμβεί εις το Οχτάμαπαλον…(όταν εμείς τα λέγαμε)
Πάντως το νόημα ήταν ότι όλοι πληρωθήκαν στο στοίχημα που βάλαν με την διασκέδαση εκείνο το βράδυ… (Τελικά αδικούμε δεν θα πρεπε να γράφω στο propaganda, αλλά σλόγκαν για διαφημιστικά στο Σίνδος FM ή στο Ράδιο Δεσκάτη)
Για να μην ομιλούμε όμως με γρίφους (γέροντα) να διευκρινίσουμε κάποια πράματα στους μη παροικούντες την Ιερουσαλήμ (των Βαλκανίων ) για το τι εστί 8ball(κι έχει σημασία). Ως 8ball λοιπόν ορίζωμεν κέντρο διασκεδάσεως αναπαραγόμενων βαρέων μεταλικών ήχων καθότι και συναυλιακόν χώρον με πονόψυχους ανθρώποι που δίνουν μέχρι και σε με, μουσική (λέμε τώρα) στέγη… Στην σκηνή του έχουν πατήσει το πόδι τους ουκ ολίγες πάντες απ’ όλα τα είδη της μουσικής, αλλά πραγματικά αυτό που έγινε στον Μπίγαλη δεν έγινε ούτε στους Rotting Christ και στους Sodom, που είναι οι μπάντες οι οποίες μέχρι πρότινος κατείχαν τα πρωτεία σε προέλευση ,παλμό, headbanging, δύναμη και πάθος until βεβαίως βεβαίως Big Alice came in town. Νομίζω ότι εκείνο το βράδυ σημειώθηκε ρεκόρ στέιτζ ντάιβινγκ, με το live άνετα να αποκτήσει την θέση του «σούπερ ατού»(80s again) σε μια μελλοντική καρτική μονομαχία συναυλιών….
Βίντεο στέιτζ ντάιβινγκ
Με τον Κώστα (κολητάρι κι ετς) είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσωμεν ώρες πριν την εμφάνισή τους μαζί με τον φίλο μου Αλέξανδρο Ταξείδη μέγιστο καλτικό αναλυτή, τον Μάκη Δελαπόρτα των 80ς-90ς. Κι αυτό που διακρίναμε ήταν ένα άνθρωπο πλήρως προσγειωμένο στην πραγματικότητα που δεν αιθεροβατούσε πάνω σε ένα «ένδοξο» παρελθόν με πλήρη συναίσθηση της υπάρχουσας κατάστασης.
«Το κυριότερο γι αυτό που κάνω είναι να διασκεδάσω τον κόσμο, να περάσουμε όλοι καλοί να θυμηθούμε να νοσταλγήσουμε… Για αυτό και στις εμφανίσεις μου δεν τραγουδάω μόνο λέω διάφορες ιστορίες, παραλειπόμενα από εκείνη την εποχή αυτό που λένε οι αμερικάνοι background stories. Δεν σου κρύβω ότι μου λείπει η αίσθηση της φουλ μπάντας αλλά όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στις μέρες μας για την υποστήριξη κάτι τέτοιου, αλλά τα χω όλα μες την ψυχή μου» Στην ψυχή τους όμως τον έχουν και παιδιά που ηλικιακά δεν συνάδουν με τα 90ς αλλά ανακαλύπτουν την αίσθηση της εποχής και τα τραγούδια του Μπίγαλη σχεδόν καταστασιακά από πάρτι σε πάρτι
«Όντως είναι έκπληξη ότι υπάρχουν παιδιά που ταν τότε μικροί και ξέρουνε τα πάντα. Είναι δεύτερη γενιά μπιγαλικοί που παίζουν τραγουδάνε και γουστάρουν και μου χει κάνει μεγάλη έκπληξη αυτό για κάποια κομμάτια ειδικά που δεν το περίμενα. Ξες ότι ένα κομμάτι όταν το κάνεις δεν ξέρεις αν θ’ αντέξει στον χρόνο το βλέπεις στην πορεία και στην πράξη, το βλέπεις από την αγάπη του κόσμου και το πόσο το γουστάρουν. Εξάλλου τα 90ς σαν αίσθηση δεν είναι μακριά και δε νομίζω ότι είναι κακό ο κόσμος να γυρίζει σε πράματα που τα χει συνδέσει με μια αγάπη του, με μια οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του νοσταλγικά. Όταν θυμόμαστε κι έχουμε τέτοια συναισθήματα γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και φεύγει από μέσα μας το πιθικιλίκι
Babis Batmanidis Co(m)pany and friends with Big Alice
Η «ποπ ελαφρότητα» τραγουδιών όπως το «Μελισούλα Μελισάκι», «Στης Μονεμβασιάς τα Κάστρα» έκρυβε και μία ευρηματικότητα για την εποχή, αυτό της σύμπραξης με στοιχεία της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, που δώσανε το σχετικό ηχόχρωμα στις συνθέσεις του Μπίγαλη «Από μικρός έχω φάει κλαρίνο πολύ στο κεφάλι, λόγω καταβολών πράγμα που γούσταρα, αν και τότε δεν το καταλάβαινα. Ωστόσο αυτό πέρασε υποσυνείδητα γιατί φαίνεται έχω και τα γονίδια και κάποια στιγμή μου έκατσε. Εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ τα μπλουζ, κι η μπλου κλίμακα η πεντατονική έχει κοινά στοιχεία με κομμάτι της παραδοσιακής. Όλα λοιπόν ήρθαν ενστικτωδώς δεν έκανα κάποιο σχεδιασμό. Γράφω ενστικτωδώς απ’την ψυχή μου ότι μου ρχεται. Πιστεύω στον αυθορμητισμό και την πηγαία έμπνευση»
Ίσως αυτό το φιούζιον στοιχείο, ποπ και παραδοσιακού οδήγησε τον Μπίγαλη να εισέλθει και σε άλλα χωράφια (βουκολικός λόγος ε …;) εφάμιλλης λογικής όπως αυτό της contemporary country music ενώς ποπ υβριδίου με στοιχεία αμερικάνικης κάντρι μουσικής, στο οποίο ο έμπειρος μουσικός έχει εντρυφήσει τα τελευταία χρόνια αποβλέποντας στην εκεί μουσική βιομηχανία, μιας και η δική μας σύμφωνα και με τα λεγόμενά του «πνέει τα λοίσθια» και δεν προσφέρει βιοποριστικές συνθήκες. «Την συνθετική και υπαρξιακή μου ανάγκη την εκτονώνω εδώ και 4-5 χρόνια με τραγούδια σύγχρονης καντρυ μουσικής γνωστής. Κάνω κάποια ταξίδια στην Αμερική συνεργάζομαι με ένα πολύ γνωστό παραγωγό τον Mark Moffatt έχω ηχογραφήσει γύρω στα 15 κομμάτια με μουσικούς στο Νάσβιλ και προσπαθώ να δώσω τραγούδια στους εκεί καλλιτέχνες»
Κι εύλογο είναι το ερώτημα τι δουλειά έχει όχι ένας Englishman in Νew York, αλλά ένας Ρουμελιώτης στο Τένεσι. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη και προκύπτει από τη μυθολογία της «Γης των Ευκαιριών» «Αν παρουσιάσεις κάτι που να αξίζει τον κόπο γι αυτός, εκεί τα πράγματα είναι πιο αξιοκρατικά και σε αποδέχονται και σου δίνουν την ευκαιρία».
Λέτε να δούμε τη Μελισούλα να γίνεται σύντομα Little Bee(goddamn);
Ο Κώστας Μπίγαλης εμφανίζεται ξανά στο 8ball Livestage την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου
