Μετά το fast track πακετάρισμα της υπόθεσης «Επαναστατική Οργάνωση 17Ν» τα δύο καλοκαίρια πριν τους Ολυμπιακούς (αλήθεια, πόσο ειρωνικά εκβιαστική μοιάζει σήμερα η τότε παγκόσμια τρομοϋστερία, ενώ σε ένα μήνα οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες θα διεξαχθούν στη Ρωσία του διπλού χτυπήματος στο Βόλκογκραντ;) η σύνοψη της 30ετούς δράσης της διαμορφώθηκε κάπως έτσι: μια χούφτα παπαδοπαίδια, ένα ερωτικό τρίγωνο, μερικοί θερμόαιμοι ιδεολόγοι κι ένας κοσμοπολίτης αρχηγός αποτελούσαν τη σύσταση της μακροβιότερης τρομοκρατικής οργάνωσης που επιβίωσε στην Ευρώπη από τις πολλές που εμφανίστηκαν στα ταραγμένα 70s. Τα ερωτηματικά για το πώς μπόρεσαν να παραμένουν ασύλληπτοι και μακάβρια αποτελεσματικοί ενώ ούτε στρατιωτικά εκπαιδευμένοι ήταν, ούτε ποτέ μάθαμε αν και τι είδους διασυνδέσεις είχαν εντός κι εκτός Ελλάδας, φυσικά παρέμειναν. Αυτό που προείχε ήταν να επικρατήσει η εικόνα των μπουνταλάδων που παίζουν και κανένα μπαγλαμαδάκι σε βίντεο κλιπ (αυτό που δε θυμόταν μέσα στον οίστρο της η Όλγα) όπως ο Χριστόδουλος Ξηρός, που έχουν το μοναδικό ροζ σπίτι σε ολόκληρο – έστω μικροσκοπικό – νησί όπως ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος στους Λειψούς και που έχουν φίλο τον περίφημο Τσακαλία. Η εικόνα μερικών τύπων που (συν τοις άλλοις ξεκατινιάστηκαν στο δικαστήριο) παρότι έδειχναν να κινούνται στο μεταίχμιο των βίντεο του Θέμου Αναστασιάδη και των εκπομπών της Αννίτας Πάνια, κατάφερναν να σκοτώνουν ξένους σταθμάρχες, εκδότες, βουλευτές, επιχειρηματίες πάντα ένα βήμα μπροστά από εγχώριες και διεθνείς αρχές. Μια αλήθεια γαρνιρισμένη με κάτι τραγελαφικές λεπτομέρειες που ξεγλίστρησαν από καταθέσεις/ομολογίες/απολογίες σαν το «ποδαράκι» που έκαναν ο ένας στον άλλον για να φτάσουν στο επιθυμητό ύψος και να χτυπήσουν με ρουκέτα το MEGA.
Οι ίδιες εφημερίδες και οι ίδιες πένες που παρουσίαζαν σαν «μπούλη» τον Χριστόδουλο Ξηρό, σήμερα τον θέλουν να απεργάζεται το «αντάρτικο πόλης» του 21ου αιώνα. Μαζί με τον Μαζιώτη. Που πήρε κι αυτός άδεια και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Σύμπτωση; Δε νομίζουν.
Ίσως ήταν απαραίτητο και βολικό το βιαστικό κλείσιμο του κεφαλαίου. Η ΝΔ ψέλλιζε διαχρονικά για την ανοχή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ απέδιδε διαχρονικά τη δράση στους συνήθεις Εξαρχειώτες υπόπτους της (εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς και η Αριστερά ως συνήθως αδυνατούσε να διατυπώσει καίρια ερωτήματα παραδομένη στις θεωρίες συνωμοσίας με λίγο CIA, λίγο Μοσάντ, λίγο DDR και πολύ – γενικώς κι αορίστως – παρακράτος. Αυτή η σπουδή για απομυθοποίηση με το γελοιωδέστερο δυνατό τρόπο εξηγήθηκε ως η γόμα που θα έσβηνε την δημοφιλία που απολάμβανε η 17Ν τουλάχιστον μέχρι το θάνατο του Αξαρλιάν το 1992. Τα μέλη της έπρεπε να αποηρωοποιηθούν. Αυτό μπορεί και να συνέβη. Αν θεωρούμε πάντως ότι αποδυναμώθηκε η ανάγκη του αγανακτισμένου Έλληνα για αυτόκλητους σωτήρες-τιμωρούς-vigilantes, δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά (στον καθρέφτη και) στα αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Εκτός, αν υπάρχει αμφιβολία ότι το «α ρε 17Ν που σας χρειάζεται» δεν είναι ο γερός σπόρος του χρυσαυγίτικου «να πέσει καμιά φάπα να ξεβρωμίσει ο τόπος».
Θα μου πει κάποιος: «Δηλαδή κι εσύ τι περίμενες; Να είναι τα μέλη της 17Ν κόμικ υπερήρωες ή να θυμίζουν τους κακούς του Τζέιμς Μποντ». Φυσικά όχι κι ακριβώς γι’ αυτό δεν ανέχομαι την τρομολαγνεία της εβδομάδας. Δεν την ανέχομαι γιατί εντάσσεται στην αφόρητη «τακτική των δύο άκρων» που μας δηλητηριάζει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Οι ίδιες εφημερίδες και οι ίδιες πένες που παρουσίαζαν σαν «μπούλη» τον Χριστόδουλο Ξηρό, σήμερα τον θέλουν να απεργάζεται το «αντάρτικο πόλης» του 21ου αιώνα. Μαζί με τον Μαζιώτη. Που πήρε κι αυτός άδεια και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Σύμπτωση; Δε νομίζουν. Βέβαια τότε δεν είχε γίνει ανάλογη φασαρία, σχετικά με το αν είναι σκόπιμη η επανεξέταση του καθεστώτος των αδειών. Πάντα εκ των υστέρων, πάντα με ένα κλείσιμο του ματιού προς την «ευνοϊκά διακείμενη Αριστερά». Με τη βοήθεια του Πέτρου Τατσόπουλου και guest star τον Τόνι Νέγκρι. Και τον δικηγόρο του Ξηρού, Φραγκίσκο Ραγκούση, να κάνει τηλεοπτική πασαρέλα προτρέποντας τον εντολέα του «να βγει στον Παπαδάκη».
Την ίδια ώρα, ο πρωταγωνιστής της απεργίας πείνας που βοήθησε στο ατσάλωμα του προφίλ του Νίκου Δένδια, Κώστας Σακκάς, συλλαμβάνεται επειδή κοιμήθηκε σε άλλο από το δικό του σπίτι και ο Σπύρος Στρατούλης (22 χρόνια φυλακισμένος *) διανύει την 59η μέρα απεργίας πείνας. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σταθεί στο πλευρό τους, όμως δεν είναι θέμα ιδεολογικής τοποθέτησης να αναρωτιέσαι που χάθηκε η δεοντολογία και δεν αναφέρονται οι περιπτώσεις τους μαζί με εκείνη του Ξηρού. Κι όλα αυτά δύο εβδομάδες μετά τον υπέροχο Μιχάλη Λιάπη, μια εβδομάδα μετά τις αποκαλύψεις Κάντα για τη δρομολόγιο «κρίση στα Ίμια – κι άλλα εξοπλιστικά – μαύρες σακούλες – μίζες» και τις ίδιες ακριβώς μέρες που σκάει και η φούσκα του ΤΤ, για την οποία ο μεσομακροπρόθεσμος Άγγελος Φιλιππίδης δήλωσε στο ΒΗΜΑ FM ότι «οι συλλήψεις που προκάλεσε σκοτώνουν την ανάπτυξη». Κι όλα αυτά σε μια χώρα που επιπλέον φόρος σε τσιγάρα θεωρείται ισοδύναμο εισπρακτικό μέτρο του 25ευρου στα νοσοκομεία, ενώ ο «αυριανός πρωθυπουργός» Αλέξης Τσίπρας δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις για την ανάληψη της προεδρίας στην ΕΕ, ίσως γιατί αυτό το κόλπο είχε πιάσει κάποτε σε κάποιο λύκειο των Αμπελοκήπων που είχε την τιμή να είναι πρόεδρος.
Παίζει να είναι ζόρικο κι αυτό το 2014, τι λέτε;
