κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μια περιοχή της κεντρικής χίου, κάτω από το χωριό θολοποτάμι, γεμίζει με τουλίπες. στη χίο ονομάζονται λαλάδες.
μια βδομάδα μετά πήγα πάλι στα χωράφια με τις τουλίπες. τώρα πια έχουν βγει όλες. οι περισσότερες μάλιστα άρχισαν να μαραίνονται, λίγες μέρες ακόμα τους μένουν. κατέβηκα μέχρι το ρέμα, ήταν σκεπασμένο με αγριόβατες και πουρνάρια, άκουγα μόνο το νερό να κατηφορίζει τη λαγκαδιά. κάθησα λίγο ανάμεσα στα χορτάρια, στο βάθος η θάλασσα και τα βουνά της μικρασίας. την ησυχία έσπασε ένα τρακτέρ που ερχόταν προς το μέρος μου.
ανηφόρησα, το χώμα ακόμα νωπό από τις πρόσφατες βροχές, ο άνεμος που και που λίκνιζε τις τουλίπες. βγήκα στον κεντρικό δρόμο, μια βέσπα με ένα όμορφο νεαρό ζευγάρι με αργή ταχύτητα, κοιτούσαν δεξιά αριστερά τα χωράφια, η κοπέλα με το ένα χέρι κρατούσε το φίλο της και με το άλλο ένα ματσάκι τουλίπες. λίγο παρακάτω εντόπισαν ένα χωράφι με σκόρπιες τουλίπες, η κοπέλα μπήκε και άρχισε να κόβει.
δεν ξέρω αν οι περισσότεροι αφήνονται να απολαύσουν την ομορφιά που τους χαρίζεται απλόχερα από τη φύση. προφανώς δεν μας αρκεί αυτή η συγκινητική εικόνα, πρέπει την οικειοποιηθούμε, να στολίσουν οι τουλίπες το σπίτι μας…
για την ιστορία τους και τη σχέση τους με τις ολλανδικές τουλίπες διαβάστε εδώ.
