Ο όρος «λαϊκή δεξιά» δεν έχει μια σαφή ερμηνεία. «Λαϊκή δεξιά» ήταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας μέχρι και το 1974. Οι υπόλοιποι ήταν στα ξερονήσια ή προσπαθούσαν με ήρεμους τρόπους να πείσουν τους «λαϊκούς δεξιούς» να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε πως ο «λαϊκός δεξιός» δεν έχει κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία παρά μόνο το ότι πρέπει να παραμείνουμε σταθεροί σε όσα έχουμε πετύχει μέχρι τώρα. Αλλά ούτε και αυτό είναι ακριβώς σωστό. Βασικά, μπορείς να την περιγράψεις μόνο με την αναφορά σε κάποια πρόσωπα που δεν ανήκουν μόνο στη Νέα Δημοκρατία: Κίμωνας Κουλούρης, Κατερίνα Παπακώστα, Πάνος Καμμένος, ο ΛΑΟΣ ολάκερος, Αργύρης Ντινόπουλος, Πάρις Κουκουλόπουλος, Σοφία Βούλτεψη, Φαήλος Κρανιδιώτης, Λεωνίδας Γρηγοράκος, Άδωνις, Ραχήλ Μακρή και φυσικά ο Γεράσιμος Γιακουμάτος. Φωνακλάδες, πιστοί στις παραδόσεις, στα ήθη, στα έθιμα και στις αξίες τους και αντίπαλοι σε οτιδήποτε θίγει τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα και τις αξίες τους. Λίγο Ελλάδα, λίγο πατρίδα, λίγο να γλύψουμε τ’ αυτιά του κοσμάκη, λίγο για το οτιδήποτε γίνεται φταίνε κάποια ξένα συμφέροντα, λίγο να μπορούμε να κάνουμε σαματά. Τους έχουμε δει να κάνουν τους μάγκες, να καβαλάνε κάγκελα, να τσαμπουκαλεύονται, να διεκδικούν να περάσουν τη γραμμή τους μέσα από τη δύναμη της φωνής τους και όχι των επιχειρημάτων τους. Αυτό, ξέρετε, σε μια χώρα όπως η δική μας είναι κάτι το πετυχημένο. Αυτή είναι και η απάντηση της κυβέρνησης στον «αναχρονιστικό και ξύλινο» λόγο της αριστεράς και είναι και μια προσπάθεια να πάρουμε ψήφους από τα δεξιότερα ή από τα πολύ δεξιότερα.
Στα περισσότερα κανάλια θεωρούν ότι οι ανασχηματισμός δείχνει ότι η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα από την κοινωνία. Ότι αυτοί θα φέρουν την ανάπτυξη και την ελάφρυνση της φορολογίας. Μπας και είναι το αντίθετο; Μπας και η «λαϊκή δεξιά» επιλέγεται ως στροφή γιατί αντιλαμβάνονται ότι ο «τσαμπουκάς» αυτουνού που διεκδικεί τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή του μπορεί να σπάσει μόνο με τον τσαμπουκά του Γιακουμάτου;
