Τα Oscars και οι υποψηφιότητες μάλλον έπαψαν να απασχολούν την κοινή την γνώμη τουλάχιστον εδώ και μία δεκαετία. Ίσως από τη στιγμή που η Anne Hathaway και ο James Franco παρουσίασαν την τελετή απονομής το 2011 αποδεικνύοντας ότι έχουν χημεία αντίστοιχη με αυτή που έχει το νάτριο με το νερό και έκαναν τους τηλεθεατές να νιώσουν σχεδόν άβολα κατά τη διάρκεια της εξωφρενικά χρονοβόρας και βαρετής βραδιάς. Η χρονική στιγμή είναι προσωπική εκτίμηση προφανώς οπότε ίσως σταμάτησαν να είναι επίκαιρα και νωρίτερα. Το βασικό θέμα με τα βραβεία εν γένει είναι ότι εδώ και χρόνια δεν έχουν καταφέρει να εναρμονιστούν με τις ανάγκες της κοινωνίας, που έχει αλλάξει άρδην τον τρόπο με τον οποίο εκλαμβάνει την έννοια της επιτυχίας, αλλά και της αντιπροσώπευσης. Λέγοντας βέβαια τα παραπάνω δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι ήταν και παραμένουν μία από τις ύψιστες βραβεύσεις που μπορεί να λάβει ένας ηθοποιός, όχι απαραίτητα λόγω της αξιοκρατίας των επιλογών τους, αλλά κυρίως λόγω branding δεδομένου ότι είναι ένας θεσμός που απασχολεί το κοινό εδώ και δεκαετίες, με την τηλεθέασή τους βέβαια κάθε χρονιά να παίρνει νέα κατιούσα και τους παραγωγούς των βραβείων να προσπαθούν εναγωνίως να τα φέρουν στην κοινωνική πραγματικότητα του 2022 βγάζοντας από πάνω τους το “boomer” status που τα ακολουθεί. Φέτος όμως αυτός ο απαρχαιωμένος θεσμός κατάφερε να γίνει ξανά relevant εν αγνοία του σνομπάροντας μία ερμηνεία που είχε πολυδιαφημιστεί ως φαβορί. Ποια είναι αυτή; Φυσικά ο ρόλος της στο House of Gucci ως Patrizia Reggiani.
Για την ιστορία να πούμε ότι η Lady Gaga δεν είναι η πρώτη φορά που έχει προταθεί για βραβείο ερμηνείας στα Oscars μιας και μερικά χρόνια πριν η Ακαδημία κινηματογράφου φάνηκε συγκινημένη (σ.σ. dafuq!!!) από την ερμηνεία της και την πρότεινε ως υποψήφια για το “A Star is Born” του Bradley Cooper. Και αν τότε η παρουσία της ανάμεσα στις ερμηνείες ήταν κάτι που μπορούσαμε να ανεχτούμε επειδή δεν κέρδισε κιόλας, αυτή τη φορά θα ήταν σκανδαλώδης η επιλογή να πάρει μία από τις υποψηφιότητες (δραματική παύση τύπου σαπουνόπερα για να πω σε αυτό το σημείο… Escandalo). Ο λόγος φυσικά είναι αυταπόδεικτος αν κάποιος ξόδεψε άσκοπα τα ευρώ του να δει το House of Gucci του Ridley Scott, μια πραγματικά κακή ταινία που άξιζε μηδέν αστεράκια, αν με ρωτάτε, και στέρησε το δικαίωμα στον μεγάλο σκηνοθέτη να κράζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί τις ταινίες της Marvel.
Η Lady Gaga ως Patrizia Reggiani. EPA/ANGELO CARCONI
H Lady Gaga ως Patrizia είναι μία παρωδία, φαίνεται σαν μία γυναίκα που έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές της ως ηθοποιός και νιώθει έτοιμη να αναλάβει κάθε ρόλο, όσο εγώ είμαι έτοιμος να γίνω fitness instructor ενώ αγκομαχώ να ανέβω δύο σκάλες. Τι να πρωτοσχολιάσω; Την ουκρανική προφορά προσπαθώντας να φανεί βέρα Ιταλίδα, αν και η ίδια έχει ρίζες από τη γείτονα χώρα; Την παραίσθηση ότι αν φοράς Gucci, αυτό σου δίνει το δικαίωμα να υποδυθείς μια γυναίκα που πέρασε από την οικογένεια; Την ερμηνευτική υπερβολή που θύμισε τις χειρότερες στιγμές της Λάμψης του Νίκου Φώσκολου και της ελληνικής επιθεώρησης, για την οποία έγινε μάταια προσπάθεια να συγκαλυφθεί πίσω από μία ιλουστρασιόν παραγωγή και επιβλητικά 80s και 90s looks; Over acting, υπερπροσπάθεια, κλισέ, υστερική ερμηνεία, χωρίς κανένα δεύτερο επίπεδο που αν έχεις χιούμορ ίσως γελάσεις, αν έχεις περάσει μια δύσκολη μέρα στο γραφείο σε κάνει να θέλεις να επιστρέψεις σπίτι για να τσακωθείς με τον δύστροπο γείτονα ως καλύτερη εναλλακτική για την κατάληξη μιας βραδιάς.
Η Lady Gaga είναι μία γυναίκα με φοβερή φωνή που στο παρελθόν έχει απολαύσει το μομέντουμ του να εκφράζει την pop πραγματικότητα (προφανώς όχι εδώ και χρόνια, αν κρίνουμε από τον τελευταίο της δίσκο που ακούγεται μόνο στο mute), έχει κυκλοφορήσει pop bobs που θα ακούγονται πάντα σε κάποιο pride και έχει μια εξαιρετική δυναμική σκηνική παρουσία στα live της, αλλά όλα τα παραπάνω δεν την καθιστούν ικανή να δίνει κινηματογραφικές ερμηνείες αξιομνημόνευτες για τους σωστούς λόγους. Γιατί λοιπόν δεν προτάθηκε για Oscar φέτος; Γιατί η ερμηνεία ήταν επίπονη στα όρια του βασανιστηρίου για τους θεατές και ευτυχώς η Ακαδημία δεν παρασύρθηκε από το hype της διασημότητάς της και κράτησε τα προσχήματα δίνοντας χώρο σε ηθοποιούς που έκαναν μια κάποια υπέρβαση ερμηνευτικά, ακόμα και στην Kristen Stewart που στο Spencer πήγε για δράμα, αλλά κατάφερε να τελειοποιήσει την κωμωδία σε ένα ρεσιτάλ cringe ερμηνείας, η οποία αγγίζει α όρια τα μεταμοντερνισμού και φαντάζει σαν κάποιο κινηματογραφικό τρολ που άξιζε μία θέση ανάμεσα στις γυναίκες που κατάφεραν να υπερβούν τον εαυτό τους φέτος στη μεγάλη οθόνη. Θεωρώ επίσης αδύνατο να κερδίσει και αυτή, αλλά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για το γεγονός ότι η ακαδημία μάλλον έχει ακόμα χιούμορ.
Για την τεράστια εμπορική επιτυχία του House of Gucci προφανώς ευθύνεται η επιτυχία του brand που εδώ και χρόνια είναι πρωτοπόρο στο να δημιουργεί trends και έχει φανατικούς υποστηρικτές παγκοσμίως, ίσως και στο all star cast, αλλά η ταινία σε καμία περίπτωση δεν χαίρει κάποιας ιδιαίτερης καλλιτεχνικής αναγνώρισης, γιατί απλά είναι μια κακή ταινία με αρκετά μεγάλο μπάτζετ για να πείσει το κοινό ότι δεν είναι κακή και ότι έχει λόγο ύπαρξης. Έχουν περάσει μήνες από τότε που την είδα και δεν μπορώ να γράψω με παραληρηματικό τρόπο όλα τα αρνητικά και επίπονα συναισθήματα που ένιωσα, αλλά αυτό που θυμάμαι και είναι και η μόνη επίγευση που μου άφησε είναι ότι έχω περάσει πιο ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο βλέποντας δεκάωρο video στο YouTube με το Ron Swanson κατά κόσμον Nick Offerman να πίνει σιωπηλός Lagavulin δίπλα από ένα τζάκι που καίει, και ότι έχω βιώσει τρόχισμα δοντιού σε οδοντίατρο χωρίς τοπικό αναισθητικό που ήταν λιγότερο επίπονο.
Η γνωστή τραγουδίστρια στα γυρίσματα της ταινίας “House of Gucci”. EPA/MATTEO BAZZI
Εν κατακλείδι λοιπόν, κανένα σοκ που η Ακαδημία κινηματογράφου σνόμπαρε τη Lady Gaga. Ίσως να νιώθουμε κάποια δικαίωση όλοι εμείς που πληρώσαμε για να δούμε το φιλμ και νιώσαμε προδομένοι γιατί τελικά αποδείχτηκε μια διαφορετική ταινία από το trailer και ούτε τα επικά one liners που ακούστηκαν δεν κατάφεραν να σώσουν αυτό τον φιλμικό τιτανικό, αυτό το κινηματογραφικό φιάσκο που λέγεται “House of Gucci”, στο οποίο διασώζεται μόνο ο Adam Driver.
«Αγαπητή Stefani Joanne Angelina Germanotta,
Σε νιώθω ότι θες την EGOT (Emmy, Grammy, Oscar και Tony Award) καταξίωση της Barbra Streisand και της Liza Minnelli (που πήραν όσκαρ ερμηνείας, ενώ εσύ έχεις πάρει μόνο μουσικής), αλλά sweetie δεν είναι ακόμα η ώρα σου. Είμαστε εδώ για να παρακολουθήσουμε τις καλλιτεχνικές σου αναζητήσεις στην προσπάθεια της κατάκτησης του σύμπαντος της τέχνης, αλλά στην παρούσα στιγμή σε αυτό δωμάτιο με τους 100 ανθρώπους δεν υπήρχε αυτός ο ένας που τόσο αγαπάς να αναφέρεις στις συνεντεύξεις σου και χρειαζόσουν για να πάρεις την πολυπόθητη υποψηφιότητα. Δεν έγινε κάτι. Δεν μπορούμε να έχουμε ταλέντο παντού και σίγουρα το μέγεθος της φωνής σου και η δεινότητα σου στην τραγουδοποιία αναπληρώνει την ερμηνεία παρατράγουδο που είδαμε στο House of Gucci. Τώρα μπορείς να συνεχίσεις να είσαι πλούσια, πετυχημένη, με εκατομμύρια θαυμαστές και να αδιαφορείς για την ταπεινή μου άποψη.
Φιλικά,
Γιάννης Τσιούλης»
