Στο δημοτικό συμβούλιο Μαραθώνα της προηγούμενης εβδομάδας ο καινούριος δήμαρχος Ηλίας Ψινάκης αποκάλεσε «ζώον» τον προκάτοχό του, επέκτεινε την θηλαστική προσέγγισή του και στους υπόλοιπους («αυτό δεν είναι δημοτικό συμβούλιο, είναι ζώα») και επισφράγισε μια λεκτική αντιπαράθεση με το σήμα κατατεθέν του «άσε μας κουκλίτσα μου». Φυσικά, δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Δεν έχουν περάσει ούτε 40 ημέρες από τότε που ορκίστηκε, αναλαμβάνοντας τα νέα του καθηκόντα, κι όμως έχει προλάβει: να αποστομώσει μια δημοτική σύμβουλο με ένα «σκάσε μωρή», να καθησυχάσει μπροστά σε ανοιχτά μικρόφωνα ότι «το πάρτι τελείωσε», να δώσει οδηγίες – επίσης μπροστά στις κάμερες –στους υπάλλήλους του Δήμου «να λούζονται και να μη βρωμάνε», ενώ παράλληλα ξεκαθάρισε ότι «είναι πρώτα μάνατζερ και μετά δήμαρχος» και φυσικά ότι επιθυμεί να τον φωνάζουν «Ηλία». Καταλαβαίνετε όλοι ότι κάθε δημoτικό συμβούλιο σημαίνει πια συναγερμό σε πάσης φύσεως media που έχουν ανοίξει ολοκληρωτικά τα πόδια στη λογική του click baiting. Ο Ψινάκης, μάστορας του φθηνού επικοινωνιακού χαρίσματος, φτύνει ατάκες-δολώματα, παράγει βαβούρα, φέρνει νούμερα. Ανεβάζει clicks, ακροαματικότητα, τηλεθέαση. Το ότι έχει καταφέρει να μετατρέψει σε ένα μήνα μια, ακούγεται περιττό αλλά ας το υπενθυμίσουμε, διαδικασία τοπικής αυτοδιοίκησης σε προσωπικό σόου “Dancing With The Mayor”είναι ψιλά γράμματα. Ίσα ίσα που «καλά τους τα λέει», «να κι ένας που δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός και τα χώνει», αυτή είναι η επωδός που συνοδεύει τις πρώτες εντυπώσεις από τη θητεία του. Κανείς δεν ασχολείται με το στοιχειώδες: ότι, ακόμα κι αν κάπου έχει δίκιο, θα έμοιαζε αξιοπρεπέστερο όλες αυτές οι νουθεσίες να γίνονται ιδιωτικά και πίσω από κλειστές πόρτες. Όπως στη δικαιοσύνη ισχύει το «καλύτερα δέκα ένοχοι έξω, παρά ένας άθωος στη φυλακή», έτσι και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να διασύρονται υπάλληλοι κάθε εβδομάδα επειδή ο Ψινάκης δίνει το δικό του σόου. Κι αυτό δεν μπορεί να αλλάζει από την κεκτημένη ταχύτητα της υποψίας/πιθανότητας ότι και ο δήμος Μαραθώνα (όπως και πάρα πολλοί άλλοι) είναι βασίλειο βύσματος και διαφθοράς. Ψιλά γράμματα και πάλι.
Έχει καταφέρει να μετατρέψει σε ένα μήνα μια διαδικασία τοπικής αυτοδιοίκησης σε προσωπικό σόου “Dancing With The Mayor”είναι ψιλά γράμματα. Ίσα ίσα που «καλά τους τα λέει», «να κι ένας που δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός και τα χώνει».
Αφού «αυτά θέλει ο κόσμος». Θέλει φαντεζί Ψινάκηδες να κωδικοποιούν το δημόσιο λόγο στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, στην τηλεοπτική διάλεκτο. Κι έχει φοβερό ενδιαφέρον η αντιπαραβολή της παρουσίας του με αυτην την ανόητη κουβέντα περί «λάιφσταιλ», στην οποία ξοδευόμαστε τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας να βρούμε άλλον ένα μπαμπούλα της Κρίσης, δαιμονοποιώντας λέξεις αφού αρνούμαστε πεισματικά να κοιταχθούμε στον καθρέφτη.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, αμπελοφιλοσοφώντας στο πλαίσιο του Animasyros (έρχονται και οι ανταποκρίσεις) άκουσα δυο τρεις φορές σε αποστροφή της κουβέντας να αναφέρεται η περίοδος πριν 2-3 χρόνια ως «τότε που είχαμε βαριά κρίση». Θετικό. Ακόμα και το να νομίζουμε ότι είμαστε σε ανακαμψη, βοηθάει ψυχολογικά. Πολύ φοβάμαι όμως ότι, ενώ υποτίθεται ότι «βγαίνουμε από το τούνελ» και λοιπά καλαματιανά Αμφιπολίτικης κουζίνας, το πιο ισχυρό αποτύπωμα που μένει είναι μια άνευ όρων παράδοση σε ένα ακόμα χαμηλότερης στάθμης χαϊλίκι. Σε ένα χαϊλίκι δίχως φράγκα, για να συνεννοούμαστε. Ίδιος νεοπλουτισμός, ίδιο κιτς, ίδιες καταναλωτικές φαντασιώσεις, απλά την επιβεβαίωση πια δεν την φέρνει το πορτοφόλι (που έτσι κι αλλιώς είναι άδειο και οι τράπεζες δε μοιράζουν πια πιστωτικές) αλλά το selfie. Και το ελληνικό καλοκαίρι που μόλις τελείωσε είναι η χαρακτηριστικότερη απόδειξη. Αρκεί να βρέθηκες π.χ. στην Αντίπαρο, ένα νησί-μεσημεριανάδικο που τα υπερβολικά ντεσιμπέλ χορεύουν δίπλα στα «μοχίτο 11 ευρώ» και οι καταπατητές της δημόσιας γης χτίζουν resorts για αναγνώστες του «Πρώτου Θέματος». Κι αν έχει κάτι πλάκα, είναι ο «πουριτανικός ηδονοβλεπτισμός», που λέει κι ο Τατσόπουλος, με τον οποίο προσεγγίζουμε τέτοιες περιπτώσεις. Οι ίδιοι άνθρωποι που τα βάζουν αόριστα με το «λαίφσταιλ» που μπήκε στα σπίτια μας και ξελόγιασε τις παρθένες συνειδήσεις μας, είναι συνήθως αυτοί που με βαριά καρδια συμφωνούν με Ψινάκηδες κι Αδώνιδες. Και για να το φέρουμε στα δικά μας, οι ίδιοι αναγνώστες που βγάζουν εξανθήματα όταν τους λες ΚΛΙΚ, Κωστόπουλος και τα λοιπά, είναι αυτοί που απογειώνουν όποια θέματα της Popaganda – έστω και με πολύ διαφορετική προσέγγιση- ασχολούνται με φυλές, στερεότυπα, «αστικό μπονβιβερισμό» (sic και γέλια).
φωτό: topotami.gr
Όχι πολύ μακριά από το Μαραθώνα και τον Ψινάκη, στην καρδιά του Αγίου Παντελεήμονα προσγειώθηκε χθες ο Σταύρος Θεοδωράκης με το αεροδυναμικό σακίδιό του. Κι απέδειξε ότι τώρα που γυρίζει η μπίλια (δηλαδή ο παραιτημένος επαναπροσληφθείς Φώτης Κουβέλης), ο δρόμος για την ανάδειξη του Ποταμιού σε κυβερνητικό εταίρο είναι στρωμένος με τις Τζημερότερες προθέσεις. Αντιγράφω από την επίσημη σελίδα του κόμματος αποσπάσματα από τη χθεσινή συνομιλία με τους κατοίκους: «Δεχόμαστε νόμιμους μετανάστες ανάλογα με τις ανάγκες που έχουμε σε δουλειές. Μετανάστες που έρχονται νόμιμα, έχουν χαρτιά και δεν πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Και φεύγουν όταν τελειώσει η δουλειά τους (…) Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα πρέπει να μιλάνε τη γλώσσα μας και να αποδέχονται τις ευρωπαϊκές αξίες».
Κι απέδειξε ότι τώρα που γυρίζει η μπίλια (δηλαδή ο παραιτημένος επαναπροσληφθείς Φώτης Κουβέλης), ο δρόμος για την ανάδειξή του Ποταμιού σε κυβερνητικό εταίρο είναι στρωμένος με τις Τζημερότερες προθέσεις.
Μπορεί να μην είναι οι τελικές θέσεις του Ποταμιού αυτές, ούτως ή άλλως όταν ζορίζουν τα πράγματα ο Σταύρος πετάει ένα «τις επεξεργαζόμαστε ακόμα» και καθαρίζει, μπορεί να μην είναι τελικά το όραμά του μια χώρα – γραφείο ευρέσεως εργασίας όπου κάποιος έρχεται, κάνει τη δουλειά του/μας και goodbye, αλλά εκεί που βρέθηκε αυτά έπρεπε να πει. Σε ένα βουλεβάρτο της Φιλοθέης με πιο ευρωπαϊκές ανησυχίες, ίσως ο λόγος να ήταν πιο αλληλέγγυος με την ασφάλεια της απόστασης από το «πρόβλημα». Άλλωστε, η διαχείριση της στιγμής, του κοινού και της κάμερας είναι σημαντικότερη της σταθερής πολιτικής – το αποδεικνύει κι ο Ψινάκης που είναι πρώτα απ’ όλα μάνατζερ. Αυτό, όταν είναι εναντίον μας, το ονομάζουμε λαϊκισμό. Κι όταν το χρησιμοποιούμε, το κάνουμε γιατί «αυτά θέλει ο κόσμος».
