Το βίντεο Μπαλτάκου-Κασιδιάρη και όσα επακολούθησαν, είναι λίγο-πολύ γνωστά. Εμφανίστηκε ξαφνικά αυτή η συνομιλία και την υποδέχτηκε ο πολιτικός (και κυρίως ο δημοσιογραφικός) κόσμος ως κεραυνό εν αιθρία στον κατά τα άλλα ξεκάθαρο ιδεολογικά και άμεμπτο πολιτικά χώρο της ΝΔ. Της κυβέρνησης δηλαδή. Σε μια θάλασσα «αποκαλύψεων», αναδύθηκε αφενός ένα ζήτημα ουσίας-οι σχέσεις του στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού με βουλευτή και εκπρόσωπο φασιστικού μορφώματος, αφετέρου ένα δευτερεύον (;) για πολλούς- αυτό της υποκλοπής και παράνομης δημοσίευσης οπτικοακουστικού υλικού. Και ως προς το δεύτερο, η ιστορία έχει ήδη πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης, ως προς το πρώτο όμως, τα σενάρια δίνουν και παίρνουν και η είδηση ήρθε αν μη τι άλλο σαν βούτυρο στο ψωμί των πολιτικών αναλυτών και των «politically correct» θιασωτών.
Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά ξαφνιάζει; Γιατί όλοι θορυβηθήκαμε τόσο από το ότι ο γενικός γραμματέας της συγκεκριμένης κυβέρνησης αποκαλύπτει αισθήματα φιλαλληλίας και φαίνεται να προσεταιρίζεται ιδεολογικά ακροδεξιές απόψεις; Είναι ο προβοκατόρικος τρόπος που ήρθε αυτό στη δημοσιότητα και θύμιζε σενάρια από το CSI ή αυτό καθαυτό το γεγονός; Πώς τίθενται υπό διαβούλευση τα «ακροδεξιά σταγονίδια» στην Κυβέρνηση, όταν ολόκληρη η πολιτική της συγκεκριμένης παράταξης όχι μόνον είναι πρωτοφανώς μετά την μεταπολίτευση η δεξιότερη της-κατ’επίφαση-Δεξιάς, αλλά επιπλέον στελεχώνεται και αντιπροσωπεύεται από πρόσωπα με καταβολές όχι και τόσο δημοκρατικές, από τότε που ανέλαβε κυβερνητικό έργο. Την ώρα που ο κ. Χατζηδάκης δηλώνει σε συνέντευξή του ότι «Η Ν.Δ ήταν πάντα σε ρήξη με τις ιδέες της Ακροδεξιάς», φαίνεται να λησμονεί πως στην παράταξη του ανήκουν επίσης προσωπικότητες όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Θάνος Πλεύρης και ο Μάκης Βορίδης-από τους γνωστούς μόνο.
Προερχόμενοι όλοι οι παραπάνω (εξαιρουμένου του Κρανιδιώτη που οι ακροδεξιές του απόψεις δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις) από το πάλαι ποτέ ΛΑΟΣ. Εκτός κι αν το ΛΑΟΣ δεν ήταν ακροδεξιό κόμμα. Και ναι, δε θα ήταν δέουσα μια εξισωτική ταύτιση με τη Χ.Α, η εικόνα του Βορίδη όμως με το τσεκούρι σε επίθεση κατά αντιεξουσιαστών, η γενικότερη δράση του στην Ε.Π.Ε.Ν του Παπαδόπουλου και ο αυτοπροσδιορισμός του ως «εθνικιστή», δεν απέχουν ούτε λίγο από τις πρακτικές των μελών της Χ.Α. Για τα μέλη όμως αυτά, υπήρχε μια θέση στη μεγάλη αγκαλιά της δημοκρατικής, φιλοευρωπαϊκής, Νέας Δημοκρατίας. Ιδιαιτέρως δε για τον κο. Άδωνι Γεωργιάδη που συνήθιζε να ωρύεται μέχρι φαιδρότητας ως πωλητής των βιβλίων του για το ένδοξο Έθνος των Ελλήνων, με ρητορικές μίσους και υποτίμησης σε οτιδήποτε αλλότριο προς το Γένος, του επεφύλασσε και θέση Υπουργού Υγείας. Η σκοπιμότητα δεν ενδιαφέρει. Η θέση του Υπουργού μιας κυβέρνησης τυγχάνει θεσμικής καταξίωσης. Και ο κος. Σαμαράς επέλεξε το συγκεκριμένο πρόσωπο. Δύσκολο επίσης να πιστέψει κανείς-ανεξάρτητα από την επαλήθευση ή όχι των λεγομένων στο βίντεο- ότι ο ίδιος πρωθυπουργός δεν ήταν ενήμερος για τις φιλοακροδεξιές πεποιθήσεις, του επί 30 χρόνιου στενού φίλου του και συνεργάτη του.
Την ώρα που ο κ. Χατζηδάκης δηλώνει σε συνέντευξή του ότι «Η Ν.Δ ήταν πάντα σε ρήξη με τις ιδέες της Ακροδεξιάς», φαίνεται να λησμονεί πως στην παράταξη του ανήκουν επίσης προσωπικότητες όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Θάνος Πλεύρης και ο Μάκης Βορίδης-από τους γνωστούς μόνο.
Αντιθέτως επομένως, οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών όχι μόνο δε θα έπρεπε να ξενίζουν και να προβληματίζουν, αλλά να επιβεβαιώνουν τη συνέπεια της πεπατημένης της κυβέρνησης. Η είδηση των ημερών, δεν αποτελεί παρά μια ακόμη επιβεβαίωση της γενικότερης πολιτικής που ακολουθεί η ηγεσία του Κράτους και συνάδει απαρέγκλιτα με το χειρισμό και τις πρακτικές της σε νευραλγικής φύσης θέματα, όπως το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, την απόλυτη ευθυγράμμιση με την Εκκλησία, τη διαρκή άρνηση αναγνώρισης δικαιωμάτων κοινωνικών ομάδων, την προώθηση των (παρα)στρατιωτικών, τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα των «γαλάζιων» παιδιών κ.α. Καμία έκπληξη και καμία αμφιβολία λοιπόν. Η Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά με αυτή την αποκάλυψη διατηρεί την απόλυτη συνέπειά της τόσο στον ιδεολογικό της προσανατολισμό, όσο και στην επιλογή των μελών και εκπροσώπων της. Και η σταθερότητα σε έναν πολιτικό σχηματισμό, είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που πρέπει να τον χαρακτηρίζουν, για να ξέρει κανείς με τι έχει να κάνει.
